Να δώσουμε μία προοπτική στη Γαλλία

• αδιάλλακτη μάχη ενάντια στις ανισότητες,
• στήριξή μας στους πολίτες και τις κοινωνικές δυνάμεις για να κάνουμε μεταρρυθμίσεις,
• αλλαγή του συσχετισμού δύναμης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

Δεύτερος άξονας είναι να δώσουμε ένα μέλλον στη Γαλλία και ο τρίτος να απαντήσουμε στις σημερινές προκλήσεις. Να δώσουμε ένα μέλλον στη Γαλλία, μία επιθυμία για το μέλλον: η Γαλλία δεν βρίσκεται σε παρακμή, απλά βρίσκεται σε ακατάλληλα χέρια.  Οι Γάλλοι είναι δημιουργικοί, έχουν ταλέντα  Πρέπει να θέσουμε εκ νέου σε κίνηση τη Γαλλία και τα (υπερπόντια) εδάφη της, βασισμένοι σε μία νέα εμπιστοσύνη μεταξύ των Γάλλων. Το πρόγραμμά μας αναφέρεται εκτενώς στην ανάγκη να απαντήσουμε στις σημερινές προκλήσεις, υπογραμμίζοντας πως χρειάζεται ένα νέο αίσθημα ασφαλείας προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι οικονομικές και κοινωνικές αναδιαρθρώσεις και πως η ανάπτυξη χρειάζεται νέους όρους, προκειμένου να αποκρούσει τις περιβαλλοντικές απειλές ή εκείνες που συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση. Να επανακαθορίσουμε τη λειτουργία της Ευρώπης και το ρόλο της Γαλλίας στον κόσμο, κάνοντας ό,τι είναι δυνατό για την κοινή ανάπτυξη, την αλληλέγγυα ανάπτυξη, ώστε να μειωθεί το χάσμα μεταξύ χωρών του βορρά και του νότου -που είναι και το μόνο διαθέσιμο μέσο για να ελέγξουμε τη μετανάστευση της μιζέριας.  Λοιπόν ναι, μπροστά μας βρίσκονται δύο θεωρήσεις για τη Γαλλία, δύο αντιτιθέμενες αντιλήψεις για την άσκηση της εξουσίας: Εμείς προκρίνουμε την αλληλεγγύη έναντι κάθε είδους βιαιότητας, ενώ η δεξιά αναγόρευσε το διχασμό των Γάλλων σε μέθοδο διακυβέρνησης, αντιπαραθέτοντας τους μεν ενάντια στους δε. Από τη μια υπάρχει η δίκαιη ανάπτυξη, από την άλλη οι αναστατώσεις του φιλελευθερισμού.  Θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε τις πλέον κραυγαλέες ανισότητες και ιδίως την παρακάτω, που βρίσκεται στην καρδιά όλων των προβλημάτων μας: την ανισότητα μεταξύ όσων ελέγχουν τη ζωή τους -και που το μέλλον των παιδιών τους είναι εξασφαλισμένο- και των άλλων, που παρασύρονται από την ανασφάλεια και δεν ελέγχουν τα της ζωής τους. Αυτός είναι ο λόγος που, όπως υπογραμμίζει το πρόγραμμά μας, στο επίκεντρο της πολιτικής μας βάζουμε τη μάχη για την απασχόληση, για την πλήρη απασχόληση, για την αγοραστική δύναμη, τη μάχη ενάντια σε κάθε μορφής ανασφάλεια, για την εξασφάλιση του μισθού, για τη σχολική επιτυχία, θέματα που συνδέονται, καθώς αν οι γονείς βρίσκονται σε επαγγελματική ανασφάλεια ολόκληρη η οικογένεια αποσταθεροποιείται και πλήττεται η επίδοση των παιδιών στο σχολείο. Ναι, κατά τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου οι σοσιαλιστές οφείλουν να αποδείξουν ότι θα είναι σε θέση να εξασφαλίσουν τις βασικές προϋποθέσεις ώστε όλοι να μπορούν να αποφασίζουν για τη ζωή τους και να αντιμετωπίζουν με εμπιστοσύνη το μέλλον.  Αυτή είναι η καρδιά του πολιτικού μας προτάγματος.  Σήμερα περνάμε μία βαθιά κρίση της δημοκρατίας. Η άκρα δεξιά είναι πολύ ελκυστική.  Αφορά κι αυτό τα διακυβεύματα του 2007, διότι πολλοί άνθρωποι νιώθουν να πιέζονται προς την κοινωνική υποβάθμιση.  Υποβόσκει μία εξέγερση έναντι της ηγεμονίας του κέρδους επί του ανθρώπου, του μέλλοντος των επιχειρήσεων και της απασχόλησης (που οφείλουμε να αποκαταστήσουμε τη σημασία της, που η δεξιά συνέθλιψε χάρη στην επέκταση των προσωρινών σχέσεων εργασίας). Υπάρχει μία άπελπις αναμονή για ότι δεν έρχεται, για να πάψει πλέον αυτό το συναίσθημα πως είμαστε ξεπερασμένοι.  Υπάρχει μία αγωνία, όπως τόνιζε λίγο πριν ο Ανρί Εμανουελί (Henri Emmanuelli) που την τροφοδοτούν οι «άγριες» μετακινήσεις επιχειρήσεων, ενώ οι Γάλλοι αναρωτιούνται γιατί δεν τους προστατεύει περισσότερο η Ευρώπη…  Να ασκήσουμε την εξουσία με ηγετικότητα κι ηρεμία να ακούμε και να δρούμε υπέρ της δικαιοσύνης Υπάρχει μία καθημερινότητα κορεσμένη από βία, που ωθεί στη διαρκή επαγρύπνηση και που οδηγεί τους πιο εκτεθειμένους στη βία Γάλλους να απορρίπτουν τους άλλους. Ε λοιπόν η προεδρική εκλογή του 2007 χρειάζεται να θέσει κι εδώ ένα τέρμα και να οδηγήσει τη Γαλλία σε μία ανάταση.  Θα κατορθώσουμε να διορθώσουμε αυτές τις ανισορροπίες, να φέρουμε δικαιοσύνη στις εθνικές και τις διεθνείς μας σχέσεις, να μονιμοποιήσουμε το συναίσθημα της ασφάλειας.  Θα μπορέσουμε να ενισχύσουμε το κράτος, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα τις τοπικές πρωτοβουλίες και την επιχειρηματικότητα.  Ναι, θα χρειαστεί να ασκήσουμε τη εξουσία με ηρεμία αλλά και ηγετικότητα, με σοβαρότητα κι αποτελεσματικότητα, να λογοδοτούμε, να ακούμε για να δρούμε δίκαια, να αναμείξουμε τους πολίτες στις αποφάσεις που τους αφορούν.  Να αρνηθούμε την βία, το διχασμό και να μείνουμε όρθιοι, μαζί, για να πάμε μπροστά τη δημοκρατία και το έθνος.  Ναι, το επαναλαμβάνω: το έθνος, διότι η προεδρική εκλογή είναι μία μοναδική στιγμή στην οποία οι Γάλλοι ερωτώνται για το κοινωνικό συμβόλαιο, που τηρείται στο πλαίσιο του έθνους.  Το έθνος, που δεν πρέπει επ’ ουδενί να το χαρίσουμε στη δεξιά, ούτε να το αντιπαραθέτουμε στη δημοκρατία ή το κράτος.  Διότι, όπως έλεγε ο Ζαν Ζορές (Jean Jaurès) το 1902, «το έθνος για πολύ καιρό ακόμα, θα προσφέρει το ιστορικό πλαίσιο για το σοσιαλισμό, (θα εκφράσει) την ενότητα εκείνη από την οποία θα πηγάσει η νέα δικαιοσύνη· μόνο το έθνος μπορεί να περικλείει όλα τα άτομα, δίνοντας ταυτόχρονα τα μέσα της ελεύθερης ανάπτυξής του καθενός. Μόνο όταν το έθνος είναι ισχυρό, μπορεί να στραφεί προς το διεθνισμό»  Σε ότι αφορά την εσωκομματική μας διαδικασία, θα είναι χρήσιμη στο βαθμό που θα καταυγάζει το περιεχόμενο της αντιπαράθεσής μας με τη δεξιά.  Θα πρέπει να βάλουμε μία τελεία στην αβάσταχτη απόσταση μεταξύ λόγων και έργων, που υπονομεύει την εμπιστοσύνη στην πολιτική.  Η προεκλογική εκστρατεία και η νίκη επί της δεξιάς οικοδομούνται παράλληλα.  Προς το παρόν τίποτα δεν έχει παιχτεί: μπορούμε να κερδίσουμε όλα όσα μας αξίζουν· όλα εξαρτώνται από την ισχύ και την πεποίθησή μας. «Να περάσουμε από μία δημοκρατία της απόρριψης σε μία δημοκρατία με σχέδιο»  Η προεκλογική εκστρατεία θα είναι συμμετοχική, κι όχι μόνο διότι οι πολίτες βαρέθηκαν να παρευρίσκονται ακίνητοι σε συγκεντρώσεις ή να μοιράζουν απλά προκηρύξεις.  Διψούν να συμμετέχουν, διψούν να φανούν χρήσιμοι σε κάτι και ρόλος μας είναι να ξαναβάλουμε το λαό στην καρδιά του σοσιαλιστικού μας προτάγματος.  Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο και να συσπειρώσουμε την αριστερά.  Μόνο έτσι θα πείσουμε πως η πολιτική δράση έχει νόημα και μπορεί να είναι χρήσιμη.  Μόνο έτσι θα περάσουμε από μία δημοκρατία της απόρριψης σε μία δημοκρατία με σχέδιο.  Η καταγγελία της δεξιάς δεν αρκεί.  Αν μείνουμε σ’ αυτήν θα έχουμε απογοητεύσεις και αποστασιοποιήσεις. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω στη συμμετοχική δημοκρατία, που τη βλέπω ως συμπλήρωμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.  Αυτή είναι η δύναμη που καθορίζει τη συστράτευση σε ένα πολιτικό πρόγραμμα. Κι αυτή είναι το καλύτερο φάρμακο ενάντια στο λαϊκισμό.  Ο λαϊκισμός είναι ένα αρνητικό κίνημα, είναι ένα κύμα άρνησης, καταστροφής, καταγγελίας.  Έτσι εξηγείται αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Βέλγιο.  Εξαρτάται από μας να αντιπαλέψουμε τον (δεξιό) λαϊκισμό, με τη δύναμη της συμμετοχής μας.  Όλα εξαρτώνται από τη δύναμη της συσπείρωσής μας. Το διακύβευμα λοιπόν της επερχόμενης προεδρικής εκλογής είναι ένα έθνος που στέκεται όρθιο, που προσφέρει στα παιδιά του τη δίκαιη θέση τους, ανεξάρτητα της καταγωγής τους.  Είναι η δημοκρατία για όλους, που κρατά τις εξισωτικές της υποσχέσεις χάρη στο δημόσιο τομέα, και όπου -επιτέλους- η ηγετικότητα του αποτελεσματικού κράτους μπορεί και ξέρει πώς να δράσει για να θέσει ένα τέλος στις αναστατώσεις της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.  Εφόσον τα μέλη μας μου χαρίσουν την εμπιστοσύνη τους, προσβλέπω σε μία αποτελεσματική κι απλή προεκλογική εκστρατεία ενάντια στη δεξιά.  Γιατί να είμαστε δυσνόητοι όταν μποορύμε να είμαστε απλοί;  Έδρα της εκστρατείας μου θα είναι το «σοσιαλιστικό κόμμα».  Διότι, όπως τονίζει ο Ανρί Βεμπέρ (Henri Weber), τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το ρόλο του σοσιαλιστικού κόμματος σε αυτές τις εκλογές.  Θα πρέπει όμως να αντιπαλέψουμε και την τάση για συγκεντρωτισμό, θα χρειαστεί να προετοιμάσουμε το έδαφος, να οργανώσουμε τις περιφερειακές μας οργανώσεις.  Σε αυτές –σε συνδυασμό με το διαδίκτυο– θα πέσει το βάρος της οργάνωσης των συμμετοχικών συζητήσεων για το πρόγραμμά μας, για τον κοινωνικό διάλογο, την εκπαίδευση, το περιβάλλον.  Εκεί θα οικοδομηθεί το νέο κοινωνικό μας συμβόλαιο.  Εκεί θα θέσουμε το λαό στο κέντρο της διαμόρφωσης του προγράμματός μας για να δείξουμε, από την προεκλογική κιόλας περίοδο, τι θα κάνουμε αύριο όταν κληθούμε να αναλάβουμε κυβερνητικές ευθύνες. Όλα λοιπόν εξαρτώνται από εμάς· κανείς δεν θα πετύχει τίποτα μόνος· όλα εξαρτώνται από το θάρρος μας, από το αίσθημα ευθύνης μας, από τη βούλησή μας, από την ικανότητά μας να ακούμε και να φανταζόμαστε, από τη συλλογική μας νοημοσύνη.  Αν το αξίζουμε, οι Γάλλοι είναι έτοιμοι να μας εμπιστευθούν.  

«Να περάσουμε από μία δημοκρατία της απόρριψης σε μία δημοκρατία με σχέδιο»  Η προεκλογική εκστρατεία θα είναι συμμετοχική, κι όχι μόνο διότι οι πολίτες βαρέθηκαν να παρευρίσκονται ακίνητοι σε συγκεντρώσεις ή να μοιράζουν απλά προκηρύξεις.  Διψούν να συμμετέχουν, διψούν να φανούν χρήσιμοι σε κάτι και ρόλος μας είναι να ξαναβάλουμε το λαό στην καρδιά του σοσιαλιστικού μας προτάγματος.  Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο και να συσπειρώσουμε την αριστερά.  Μόνο έτσι θα πείσουμε πως η πολιτική δράση έχει νόημα και μπορεί να είναι χρήσιμη.  Μόνο έτσι θα περάσουμε από μία δημοκρατία της απόρριψης σε μία δημοκρατία με σχέδιο.  Η καταγγελία της δεξιάς δεν αρκεί.  Αν μείνουμε σ’ αυτήν θα έχουμε απογοητεύσεις και αποστασιοποιήσεις. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω στη συμμετοχική δημοκρατία, που τη βλέπω ως συμπλήρωμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.  Αυτή είναι η δύναμη που καθορίζει τη συστράτευση σε ένα πολιτικό πρόγραμμα. Κι αυτή είναι το καλύτερο φάρμακο ενάντια στο λαϊκισμό.  Ο λαϊκισμός είναι ένα αρνητικό κίνημα, είναι ένα κύμα άρνησης, καταστροφής, καταγγελίας.  Έτσι εξηγείται αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Βέλγιο.  Εξαρτάται από μας να αντιπαλέψουμε τον (δεξιό) λαϊκισμό, με τη δύναμη της συμμετοχής μας.  Όλα εξαρτώνται από τη δύναμη της συσπείρωσής μας. Το διακύβευμα λοιπόν της επερχόμενης προεδρικής εκλογής είναι ένα έθνος που στέκεται όρθιο, που προσφέρει στα παιδιά του τη δίκαιη θέση τους, ανεξάρτητα της καταγωγής τους.  Είναι η δημοκρατία για όλους, που κρατά τις εξισωτικές της υποσχέσεις χάρη στο δημόσιο τομέα, και όπου -επιτέλους- η ηγετικότητα του αποτελεσματικού κράτους μπορεί και ξέρει πώς να δράσει για να θέσει ένα τέλος στις αναστατώσεις της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.  Εφόσον τα μέλη μας μου χαρίσουν την εμπιστοσύνη τους, προσβλέπω σε μία αποτελεσματική κι απλή προεκλογική εκστρατεία ενάντια στη δεξιά.  Γιατί να είμαστε δυσνόητοι όταν μποορύμε να είμαστε απλοί;  Έδρα της εκστρατείας μου θα είναι το «σοσιαλιστικό κόμμα».  Διότι, όπως τονίζει ο Ανρί Βεμπέρ (Henri Weber), τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το ρόλο του σοσιαλιστικού κόμματος σε αυτές τις εκλογές.  Θα πρέπει όμως να αντιπαλέψουμε και την τάση για συγκεντρωτισμό, θα χρειαστεί να προετοιμάσουμε το έδαφος, να οργανώσουμε τις περιφερειακές μας οργανώσεις.  Σε αυτές –σε συνδυασμό με το διαδίκτυο– θα πέσει το βάρος της οργάνωσης των συμμετοχικών συζητήσεων για το πρόγραμμά μας, για τον κοινωνικό διάλογο, την εκπαίδευση, το περιβάλλον.  Εκεί θα οικοδομηθεί το νέο κοινωνικό μας συμβόλαιο.  Εκεί θα θέσουμε το λαό στο κέντρο της διαμόρφωσης του προγράμματός μας για να δείξουμε, από την προεκλογική κιόλας περίοδο, τι θα κάνουμε αύριο όταν κληθούμε να αναλάβουμε κυβερνητικές ευθύνες. Όλα λοιπόν εξαρτώνται από εμάς· κανείς δεν θα πετύχει τίποτα μόνος· όλα εξαρτώνται από το θάρρος μας, από το αίσθημα ευθύνης μας, από τη βούλησή μας, από την ικανότητά μας να ακούμε και να φανταζόμαστε, από τη συλλογική μας νοημοσύνη.  Αν το αξίζουμε, οι Γάλλοι είναι έτοιμοι να μας εμπιστευθούν.