«Εζησα την κόλαση από τον πατέρα μου»

Πριν από 4 χρόνια είχα έρθει σε εσάς και μίλησα με την ψυχολόγο σας… Είναι μια γυναίκα γλυκύτατη και με βοήθησε πολύ. Θυμάμαι ότι ήταν η μόνη που μπόρεσα να ανοίξω την καρδιά μου και να της πω όλα όσα είχα περάσει… Τότε ήμουν 18 χρόνων. Θυμάμαι επίσης ότι καθώς της έλεγα τι είχε γίνει και έκλαιγα… έκλαιγε και εκείνη, κάτι που τότε με έκανε να την αγαπήσω ακόμα περισσότερο, να την εμπιστευτώ και να της μιλήσω… και την ευχαριστώ πολύ!!!

Ας μπω στο θέμα όμως… Στην ηλικία των 7-8 χρόνων έπεσα θύμα βιασμού από τον "πατέρα" μου… Ο θεός να τον κάνει. Ξεκίνησε να με ενοχλεί σεξουαλικά, για 2 περίπου χρόνια. Περίμενε να μεγαλώσω μάλλον λίγο για να ολοκληρώσει τις διαστροφικές του ορέξεις. Ομως σε αυτά τα 2 χρόνια περίπου με άγγιζε απλά εξωτερικά… Εγώ φοβόμουν να μιλήσω… Η μητέρα μου δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα… Να πω επίσης ότι έχω άλλα 3 αδέρφια (2 αγόρια και ένα κοριτσάκι). Στα 9 μου και μετά έκανε προσπάθειες να ολοκληρώσει αυτό που ήθελε και τα κατάφερε. Με βίαζε σχεδόν κάθε μέρα… Ξύλο πολύ… δεν με άφηνε να βγω από το σπίτι και η μητέρα μου ξαναλέω δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα….

Σιγά σιγά τα χρόνια πέρναγαν και εγώ ζούσα μια κόλαση… Φοβόμουν, δεν μπορούσα να μιλήσω για πολλούς λογους, με έδερνε…. πολύ άσχημα. Με απειλούσε.

Είχα γίνει για εκείνον και για την υπόλοιπη οικογένεια κάτι σαν ιδιοκτησία… σαν δούλα, σαν ρομπότ. Επλενα, μαγείρευα, φρόντιζα τα παιδιά, και γενικώς είχα πάρει τη θέση της μητέρας μου… Και με όλα αυτά να δέχομαι καθημερινά σχεδόν τις σιχαμερές πράξεις αυτού του ζώου. Εκανα υπομονή… υπομονή… υπομονή!!! Η μητέρα μου δεν αντιδρούσε, λες και ήταν σύμφωνη σε αυτό… είχε τον δικό της κόσμο.

Οταν πλέον ενηλικιώθηκα, πήρα τα πάνω μου και μόνη μου το σταμάτησα. Δεν με άφηνε σε ησυχία… Ωσπου σηκώθηκα και έφυγα από το σπίτι… Πριν όμως το είπα σε όλους μέσα στην οικογένεια… Πήγα στη γιαγιά μου και στους θείους μου (συγγενείς της μητέρας μου) που τους υπεραγαπάω και εκείνοι το ίδιο. Με στήριξαν πάρα πολύ, αν δεν ήταν αυτοί δεν ξέρω τι θα έκανα. Τους είπα τι είχε γίνει… Εκείνοι μου είπαν ότι κάτι είχαν καταλάβει… το είχαν πει στη μάνα μου, αλλά εκείνη δεν το δέχτηκε… τσακώθηκε μαζί τους.

Μετά από ένα διάστημα και μένοντας πλέον με τη γιαγιά μου αποφάσισα να τον καταγγείλω και αυτό έκανα, έχοντας στο πλευρό μου όλο το σόι της μητέρας μου. Ξεκίνησε μια ιστορία τριάμισι-τέσσερα χρόνια περίπου, όλο αυτό το διάστημα έτρεχα σε αστυνομίες, δικηγόρους, ψυχολόγους και ταυτόχρονα εκείνος με κυνήγαγε να με σκοτώσει…

Συνέχεια μηνύσεις… φασαρίες, τσακωμούς, απειλές και μαζί με εκείνον και η μητέρα μου και τα αδέρφια μου, τα οποία είναι ηλικίας 21, 16 και 14 τώρα. Απελπιστικά πολλές φορές… Ομως δεν έχασα το κουράγιο μου.

Αρραβωνιάστηκα στα χρόνια αυτά μέσα, όμως στην πορεία χώρισα… Δεν έπρεπε καν να την κάνω εκείνη τη σχέση… Είναι ένα άτομο που το λατρεύω, του είχα πει τι είχε γίνει… με στήριξε πολύ, με βοήθησε επίσης πολύ και πάντα ήταν κοντά μου… Εγώ όμως με όλη αυτήν την κατάσταση δεν ήμουν σε θέση για κάτι τέτοιο ώσπου και ήρθε ο χωρισμός. Αν και ακόμα τον λατρεύω, είναι καλύτερα έτσι. Στην πορεία συνέχισα μόνη… Εχοντας στο πλευρό μου τους συγγενείς μου. Με στήριξαν πάρα μα πάρα πολύ. Χάρη σε αυτούς σήμερα ζω.

Στις …-…-2006 ήρθε η πρώτη κλήση για το πρώτο δικαστήριο. Πήγα αλλά οι άλλοι πήραν αναβολή. Στις 20-6-2006 ήρθε το δεύτερο, όπου και ξαναπήγα μαζί με όλους του συγγενείς που ήταν στο πλευρό μου. Πήγα να πάρω αναβολή εγώ αυτή τη φορά, γιατί η δικηγόρος μου για κάποιους λόγους δεν μπορούσε να παρευρεθεί.

Εγινε στη Χαλκίδα το δικαστήριο και απέναντί μου είχα εκείνον, τη μητέρα μου στο πλευρό του και τα αδέρφια μου. Πριν αρχίσει η δίκη πήγα στη γραμματεία και ρώτησα για αναβολή. Εκείνη την ώρα έτυχε να είναι μέσα και ο εισαγγελέας και μου λέει δεν χρειάζεσαι δικηγόρο, είσαι η μηνύτρια, και εγώ πολύ απλά τον ρώτησα "τι με συμβουλεύετε να κάνω;" Και μου απαντά "κάνε τη δίκη χωρίς δικηγόρο". Και αυτό έκανα!

Μετά από σχεδόν 10 ώρες δικαστήριο το κέρδισα. Βέβαια ήμουν κουρέλι… Γιατί η μητέρα μου και τα αδέρφια μου ισχυρίζονταν ότι είμαι τρελή. Παρέλειψα ότι εκείνοι είχαν δικηγόρο, όμως δεν έχασα το κουράγιο μου ό,τι και να άκουγα και συνέχισα. Εφαγε 23 χρόνια για αιμομιξία και βιασμό!

Ζήτησε ο δικηγόρος του να του το κατεβάσουν και να είναι πιο επιεικείς και το κατέβασαν στα 19 χρόνια. Εφυγα από εκεί κομμάτια. Από τη μια χαρούμενη, γιατί δικαιώθηκα από αυτήν την κόλαση που έζησα τόσα χρόνια, από την άλλη χάλια, γιατί άκουσα την ίδια τη μητέρα μου να με κατηγορεί και να λέει ότι είμαι τρελή- και τα αδέρφια μου.

Μπορεί να έφαγε 19 χρόνια φυλακή, αλλά εμένα τα τόσα χαμένα χρόνια από τη ζωή μου ποιος θα μου τα δώσει πίσω; Τα καλύτερα, μου χρόνια… Τα παιδικά μου… ΚΑΝΕΝΑΣ!!!!

Μετά από λίγες μέρες έφυγα για Κ. όπου και ζω εδώ τώρα 4 μήνες. Δεν ξέρω αν θα μείνω μόνιμα… Είμαι καλά αλλά θέλω τους συγγενείς μου κοντά. Είναι οι μόνοι που έχω στον κόσμο. Ηρθα στην Κ. για να ηρεμήσω και να κάνω καινούργια αρχή στη ζωή μου. Νιώθω σαν να ξαναγεννήθηκα και αυτό που θέλω πια από δω και πέρα είναι να ζω μια φυσιολογική ζωή… ήρεμη… να κάνω κάποια στιγμή οικογένεια… παιδιά… και να τους δώσω όλη την αγάπη που δεν πήρα εγώ.

Θα ήθελα επίσης, αν μπορείτε με ένα e-mail, να με ενημερώσετε για από δω και περα τι θα γίνει, αν θα ξαναγίνει άλλο δικαστήριο και αν θα κάνει ολόκληρη την ποινή.

Και κάτι ακόμα… Ολα τα παιδιά που περνάνε κάτι τέτοιο, να βγαίνουν και να το λένε… να βρίσκουν δύναμη και θάρρος και να το κάνουν, μη μένουν σιωπηλά!!

Σας ευχαριστώ πολύ