Μακρόθεν
της Ιουστίνης Φραγκούλη
Ένα άρθρο, εν όψει της σύγκλησης της παγκόσμιας συνέλευσης του ΣΑΕ στη Θεσσαλονίκη μέσα από τη κριτική και ρηξικέλευθη ματιά της γνωστής συναδέλφου χωρίς φόβος και πάθος. Ένα κείμενο που θα συζητηθεί και θα προκαλέσει!
Σε λίγες μέρες συγκαλείται η Παγκόσμια Συνέλευση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού στη Θεσσαλονίκη με την ευθύνη του υφυπουργού Θεόδωρου Κασσίμη. Με πλήρη απουσία των μέσων ενημέρωσης της ομογένειας και παρουσία κάποιων Ελλήνων δημοσιογράφων που ασχολούνται με τα ομογενειακά θέματα, θα προκύψει ένα νέο προεδρείο του ΣΑΕ, το οποίο σύμφωνα με τον καινούριο εκτελεστικό νόμο θα έχει περιορισμένο αριθμό μελών και σαφώς ψαλλιδισμένες αρμοδιότητες.
Τί είναι όμως το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού για τον μέσο Ελληνα της Ελλάδας αλλά και για τον Ελληνα της Διασποράς; Αυτό το υπαρξιακό ερώτημα, που τίθεται κάθε 2 ή 4 χρόνια (ανάλογα με την εποχή της συγκλησης της Παγκόσμιας Συνέλευσης) ταλανίζει όλους τους πολίτες με ελληνική καταγωγή και προπάντων εμάς τους ομογενείς.
Το ΣΑΕ υπήρξε μιά καλής πρόθεσης προσπάθεια εκ μέρους της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1995) να ιδρυθεί ένα ομογενειακό συντονιστικό όργανο παγκόσμιας εμβέλειας , το οποίο θα έφερνε κοντά τους ομογενείς απανταχού της γής αλλά ταυτόχρονα θα μεσολαβούσε στην εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπισθούν διάφορα κατά τόπους προβλήματα των ομογενών όπως ανέκυπταν απο τις συνθήκες.
Ευαισθητοποιημένος στα θέματα του Απόδημου Ελληνισμού, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου (που ανήκε σ’ αυτό τον κόσμο επί δεκαετίες) έδωσε εντολή το 1994 στον επίσης πολιτικά ευαίσθητο υφυπουργό τότε Απόδημου Ελληνισμού Γρηγόρη Νιώτη να στήσουν αυτή τη γέφυρα των ομογενών με την Ελλάδα.
Ετσι, όλα ξεκίνησαν με τις καλύτερες προοπτικές και μια μεγάλη ελπίδα πως επιτέλους η Μητρόπολη θα έδινε το χέρι στη Μεγάλη Ελλάδα, που εκκρεμούσε στις διάφορες ηπείρους αναλαμβάνοντας μονάχη πρωτοβουλίες για την επιβίωση του ελληνικού στοιχείου ανά τις χώρες του κόσμου.
Με όνειρα, ευχές και καλή πίστη, όλοι εμείς που παρευρεθήκαμε στην ιδρυτική συνέλευση του ΣΑΕ εκεί στη Θεσσαλονίκη το 1995 ξεγελάστήκαμε πως θέσαμε τα θεμέλια ενός νέου θεσμού, που θα κάλυπτε τις ανάγκες της ομογένειας απανταχού της γής.
Κανείς δεν συνειδητοποιούσε τότε πως το νέο όργανο , το οποίο εξ ορισμού δεν αντιπροσώπευε τη μεγάλη μάζα της ομογένειας, θα κατέληγε στην παθογένεια του γνωστού συνδρόμου του ηγεμονισμού, που θριαμβεύει ανά τον Ελληνισμό της Διασποράς.
Ετσι, εκλέχθηκε ως πρώτος παγκόσμιος πρόεδρος του ΣΑΕ ο Αντριου Αθενς, ο οποίος ήταν γνωστός απο τη δυναμική του συμμετοχή στις επώνυμες ομογενειακές οργανώσεις των ΗΠΑ αλλά και στο αρχιεπισκοπικό συμβούλιο του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου.
Ο Αντυ, γελαστός και με σπασμένα ελληνικά, μπήκε στη ζωή των Ελλήνων και της ομογένειας κάποτε γραφικός κι άλλοτε πάλι υπερασπιζόμενος σθεναρά τα συμφέροντα μιάς μόνο ομογένειας, εκείνης των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ. Δεν είναι της παρούσης να αποτιμήσω το έργο του Αντυ Αθενς στο ΣΑΕ. Εκείνος με το οξύτατο ένστικτό του γρήγορα αντιλήφθηκε πως δεν είχε τη στήριξη της μάζας ανά την ομογένεια. Κατά καιρούς έχανε το έρεισμά και σ’ αυτή την ίδια την ελληνική κυβέρνηση που όταν άλλαξε χέρια (επι πρωθυπουργίας Σημίτη) θέλησε να υποβαθμίσει το ΣΑΕ.
Μόνο που αντιστεκόταν ο τότε πρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής Γρηγόρης Νιώτης καθώς και η προσωπικότητα του Αντυ Αθενς επιμένοντας πως το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού όφειλε να επιβιώσει σε πείσμα της λανθασμένης του αρχιτεκτονικής.
Ολα αυτά τα 11 χρόνια της λειτουργίας του ΣΑΕ, τα περιφερειακά συμβούλια απέτυχαν ολωσδιόλου να δείξουν έστω και την ελάχιστη παρουσία στα δρώμενα της ομογένειας.
Ο πρόεδρος του ΣΑΕ Αμερικής Χρήστος Τομαράς έθεσε ως αυτοσκοπό να το παίξει ο «Ηγεμών» της ομογένειας καπελώνοντας μονίμως τον οργανωμένο Ελληνισμό του Καναδά που δεν είχε εκπροσώπηση σε επίπεδο περιφέρειας. Τον είδαμε ελάχιστες φορές στα μέρη μας να συνοδεύει τους υπαλλήλους της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού σε κάποια ενημερωτικά ταξίδια τους ή να παρευρίσκεται σε φιέστες στο Τορόντο. Κατά τα άλλα ήταν απόλυτα ΑΠΩΝ απο τις πολλαπλές και πρακτικές ανάγκες του Ελληνισμού της Βόρειας και Νότιας Αμερικής.
Ο Αγγελος Ασλανίδης, που εκπροσωπούσε από την Κύπρο τους Απόδημους της Ευρώπης επίσης απόκτησε το ύφος του Ηγεμόνος. Μάλιστα, προσπάθησε να εξαργυρώσει τη θέση του στο ΣΑΕ Ευρώπης παίρνοντας κατά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές το χρίσμα του υποψηφίου βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στην Ξάνθη, όπου τελικά δεν κατάφερε να επιβληθεί στους τοπικούς ανταγωνιστές του.
Η Αυστραλία δεν φάνηκε πουθενά με τους εκπροσώπους της. Εβλεπα στα καφενεία της Βουκουρεστίου διάφορους καρεκλοκένταυρους του περιφερειακού τους συμβουλίου.
Σπάνια ακούσαμε γι αυτούς και πολύ λιγότερα μάθαμε για τα προβλήματα του Ελληνισμού της ηπείρου τους. Οσο για την Αφρική, εδώ φάνηκε ότι ένα νέο αστέρι με όραμα για την ομογένεια απανταχού της γής γεννήθηκε. Ο Στέφανος Ταμβάκης, με αλεξανδρινό αέρα και μια καβαφική ευγένεια, έδωσε το παρόν τα τελευταία χρόνια αρθρογραφώντας και καταθέτοντας προτάσεις για τα διάφορα θέματα των Ελλήνων ομογενών απανταχού της γής.
Η τελευταία του θέση για το συνταξιοδοτικό και το ασφαλιστικό των παλινοστούντων Ελλήνων αφήνει να διαφανεί η ελπίδα ότι γνωρίζει τους μεγάλους προβληματισμούς των ομογενών μας και προσπαθεί να δώσει λύσεις. Αυτός, ο συμβουλευτικός, τελικά είναι ο ρόλος του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού όπως τον οριοθέτησε ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Θεόδωρος Κασσίμης με το νέο εκτελεστικό του νόμο.
Το ΣΑΕ δεν είναι παρέλαση Μακιαβελλικών ηγεμονίσκων αλλά ένα όργανο (που μολονότι δε στηρίζεται στη βάση της ομογένειας) μεταφέρει τους προβληματισμούς της στο μητροπολιτικό κέντρο διεκδικώντας επιτέλους ΛΥΣΕΙΣ!
Δεν εκπροσωπεί τη μάζα ούτε προσποιείται πως πραγματοποιεί το λόμπι της Ελλάδας για τα Ελληνικά εθνικά ζητήματα. Περιορίζεται στην ευαισθητοποίηση των διαφόρων Ελληνικών υπουργείων για τα τρέχοντα μείζονα θέματα των ομογενών.
Και επιτέλους το ΣΑΕ πρέπει να ενηλικιωθεί και να παύσει να είναι ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟ για να μη μεταφέρει ΥΠΟΤΟΝΙΚΑ στο κέντρο τα δίκαια αιτήματα του Απόδημου Ελληνισμού!
