Μακρόθεν
Της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη
Με την επιστροφή μου στο Μόντρεαλ, όπου το χιόνι άρχισε κιόλας να κατακτάει τον τόπο, ολόλευκο και απαλό, βρέθηκα σ’ ένα μαγαζί όπου ψωνίζω τα εφηβικά τζίνς του γιού μου. Εδώ με εξυπηρετεί πάντοτε η Κασσάνδρα, μία νεαρή Ελληνίδα με γαλάζια υγρά μάτια σαν την άγρια θάλασσα του Ιονίου.
Πλησιάζοντας στο ταμείο με χτύπησε στην πλάτη μιλώντας μου με εκείνα τα καθαρά ελληνικά της : «Πώς ήταν η Ελλάδα;» είπε με λαχτάρα και το δικό μου βλέμμα πάγωσε καθώς δεν την αναγνώρισα έτσι όπως το κεφάλι της ήταν ξυρισμένο γουλί. Ανατρίχιασα κι αμέσως φαντάστηκα πως η Κασσάνδρα ήταν υπόδικος της καταραμένης αρρώστειας!
Με πρόλαβε όμως γιατί φαίνεται πως είδε τα σημάδια της αγωνίας να αυλακώνουν την ύπαρξή μου:
«Ξύρισα το κεφάλι μου σε συμπαράσταση των γυναικών που κάνουν χημειοθεραπεία για τον καρκίνο του στήθους. Ξέρετε ολόκληρος ο Οκτώβριος εδώ στο Μόντρεαλ και σε όλο τον πλανήτη ήταν αφιερωμένος στην ερανική εκστρατεία για τον καρκίνο του στήθους. Οταν μού ζήτησαν απο μια ραδιοφωνική καμπάνια να θυσιάσω τα μαλλιά μου σε ένδειξη αλληλεγγύης γι αυτές τις γυναίκες της δοκιμασίας, δεν το σκέφτηκα κάν. Είπα ναί, τί σημασία είχαν τα δικά μου μαλλιά την ώρα που παίζονται ζωές γυναικών απο τον καρκίνο του στήθους;»
Θεέ μου πόση γενναιότητα! σκέφτηκα και φίλησα το θελημένα φαλακρό κεφαλάκι της . Μια νεαρή φοιτήτρια να μπεί στο πετσί της ασθένειας που με τη χημειοθεραπεία καταργεί τον αυτοσεβασμό του ασθενούς και προπάντων της γυναίκας ασθενούς! Αγουρη η Κασσάνδρα σε χρόνια κι όμως ώριμη για τη συμπόρευση στον ανθρώπινο πόνο!
Και τότε μού ήρθαν σκηνές που έχω ζήσει και δε μολογούνται. Οταν τα μαλλιά πέφτουν στο μαξιλάρι 15 ακριβώς μέρες μετά την πρώτη δόση του δηλητηριώδους ενδοφλέβειου υγρού, τότε η αυταρέσκεια ακυρώνεται, μηδενίζεται, κουρελιάζεται. Τότε η γυναίκα δε λογιαριάζει την επώδυνη πορεία προς τη θεραπεία της αλλά το μέσον που της καταστρέφει τη θηλυκότητα καταργώντας την πλουμιστή της κόμη. Γίνεται ένας Σαμψών που χάνει τη δύναμη και την αυτοεκτίμηση από το καταραμένο υγρό που προσφέρει η Δαλιδά-χημειοθεραπεία.
Απο την εποχή της δικής μου εμπειρίας με την ασθένεια της αδελφής μου έχω πολύ ασχοληθεί με την πρόοδο της επιστήμης στο θέμα της θεραπείας των γυναικείων καρκίνων. Κι όλο διαπιστώνω πως οι καινούριες ανακαλύψεις της ιατρικής έρχονται πάντα απο τα μεγάλα τράστ των φαρμακοβιομηχανιών, που ανακαλύπτουν νέα δηλητηριώδη πανάκριβα κοκτέιλ χημοθεραπευτικών φαρμάκων. Κοστίζουν στο ιατρικό σύστημα και στους ασθενείς εκατομμύρια δολάρια αλλά αποτελούν τα μοναδικά όπλα των ογκολόγων.
Κάπου σ΄αυτά τα δαιδαλώδη της ιατρικής δεδομένα αντιλαμβάνομαι πως οι μορφές του καρκίνου είναι πάμπολλες και πως η σίγουρη καταστολή του θα προκύψει μέσα απο τη μοριακή έρευνα. Είναι η μόνη μορφή έρευνας που θα μπορέσει- αν την αφήσουν τα τράστ της φαρμακοβιομηχανίας να αναπτυχθεί – να χτυπήσει στη βάση και τη γένεσή της την πολύμορφη ασθένεια, που ξεγλυστράει συνεχώς στις θεραπείες αλλάζοντας τύπους και μορφές. Αλλωστε γι αυτό τα παραμορφωμένα κύτταρα πήραν την ονομασία του καρκίνου, επειδή κάνουν ακατάληπτα βήματα εξάπλωσης γυρνώντας διαρκώς προς τα πίσω σε πείσμα κάθε λογικής.
Φοβούμαι όμως πως θα πάρει κάποιους αιώνες για να απαλλαγεί η ανθρωπότητα απο το πολύμορφο τέρας του καρκίνου, καθώς οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες δεν έχουν σκοπό να εγκαταλείψουν το τεράστιο μερίδιο στα κέρδη των φαρμάκων της χημειοθεραπείας.
Και πολλές γυναίκες θα χάνουν τα μαλλιά τους στο όνομα αυτής της εγκληματικής θεραπείας.
Τί κι αν οι Κασσάνδρες θυσιάζουν τα θαλερά κεφαλάκια τους σε ένδειξη συμπαράστασης για τις καρκινοπαθείς γυναίκες! Τα οικονομικά συμφέροντα δε συγκινούνται απο το θάνατο ούτε και απο τα πεσμένα μαλλιά των γυναικών πάνω στα μαξιλάρια των νοσοκομείων.
Πάντως, ίσως κι εγώ μιά μέρα να βρώ την τόλμη να κουρέψω το κεφάλι μου γουλί κι ας ξέρω πως η συμπαράσταση δεν θα κρατήσει παρά μόνο για λίγο! Ισως να βρώ τη γενναιότητα έστω και εκ των υστέρων!
