Μακρόθεν Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη
Με φιέστες, πυροτεχνήματα στους ουρανούς,πολυτελή ρεβεγιόν και χαρτοπαιξία μπήκε το 2007, ανανεώνοντας τις ελπίδες πως μπορεί να φέρει λαμπρότερες μέρες σε όλους. Ομως, φεύ κι αυτός ο χρόνος θα γλιστρήσει μέσα στις ανοιχτές πληγές της διεθνούς πολιτικής σκηνής, μέσα σε προσωπικές στιγμές χαράς και λύπης. Θα φέρει γεννήσεις, έρωτες, γάμους,χωρισμούς, χαμόγελα, ασθένειες, απώλειες, επιβραβεύσεις, απογοητεύσεις. Θα είναι ένας χρόνος σαν όλους τους άλλους, πασπαλισμένος στην αρχή με αισιοδοξία κι αυτό ίσως να είναι αρκετό για την πεπερασμένη ανθρώπινη φύση μας.
Πάντως, το 2006 έκλεισε με το συγκλονιστικό απαγχονισμό του Σαντάμ Χουσεϊν στην πράσινη ζώνη της Βαγδάτης. Αυτό σημειώνω ως ύψιστο πολιτικό γεγονός, καθώς ο πρώην δικτάτορας του Ιράκ έσβησε πάνω στην παραδοσιακή κρεμάλα, αξιοπρεπής και γενναίος μέσα στο μαύρο κοστούμι και το λευκό πουκάμισό του. Ζήτησε να μην του σκεπάσουν τα μάτια με μάσκα, ενώ ψιθύριζε ύμνους στον Αλάχ του. Αυτός που διαφέντευε τον τόπο του επί 30 χρόνια καταδικάζοντας τους αντιφρονούντες στην κρεμάλα της κεντρικής πλατείας προς παραδειγματισμό, πέθανε με τον ίδιο αμείλικτο τρόπο απο τους δήμιους και πρώην συμμάχους του, καταδικασμένος συγκεκριμένα για το θάνατο 148 Σιιτών Μουσουλμάνων.
Δεν ξέρω γιατί με πείραξε θανάσιμα αυτή η ήρεμη αξιοπρέπεια του Σαντάμ καθ' οδόν προς το θάνατό του. Δεν ξέρω γιατί όλη η αυτή η παρωδία της δίκης του λειτούργησε μέσα μου ανάποδα, προξενώντας αισθήματα συμπάθειας για τον τύραννο του Ιράκ, που επί τρείς δεκαετίες καταδυνάστευσε το λαό του αντλώντας όπλα και οικονομική δύναμη απο την Αμερική, τότε φίλτατη και αγαπητή, σήμερα εκ των υστέρων κριτή και άτεγκτη τιμωρό του.
Με ενόχλησε περισσότερο η υποκρισία της Αμερικής, που για μια χούφτα δολάρια βύθισε το Ιράκ σε ένα ανελέητο πόλεμο, σέρνοντας τους μισθοφόρους αμερικανούς στρατιώτες εκεί μακριά στη Μέση Ανατολή για να εκδημοκρατίσουν μια χώρα στην οποία δεν είχαν λόγο. Με ενόχλησε η διοίκηση Μπούς, που αυθαίρετα και παρά την οργισμένη αντίδραση της διεθνούς σκηνής , σε μια σύμπραξη με την Αγγλετέρα του Μπλαίρ οδήγησε το Ιράκ σε ένα πόλεμο χαρακωμάτων που έχει φέρει τη χώρα σε εμφύλια σύρραξη.
Με πίκρανε το γεγονός ότι οι αμερικανοί , ακόμη και οι δημοκρατικοί, επέτρεψαν στο Μπούς και την παρέα του να εισβάλουν κανονικά στο Ιράκ, ψευδόμενοι κατά κράτος για το ζήτημα της πυρηνικής απειλής του Σαντάμ, προκειμένου να τακτοποιήσουν τα πετρελαιικά και άλλα συμφέροντα του αντιπροέδρου Τσένι και των μαύρων γερακιών του αμερικάνικου κεφαλαίου. Σύμφωνα με την έγκριτη ιατρική επιθεώρηση Lancet απο «την εισβολή του 2003 έχουν σκοτωθεί 600.000 άνθρωποι λόγω χρήσης βίας στο Ιράκ».
Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει καταδικάσει τον πρόεδρο Μπούς και την παρέα του στην Ουάσιγκτον για το έγκλημα που επιτελούν στο λαό αυτό. Η έκθεση του πρώην υπουργού εξωτερικών Μπέικερ απλώς κατέδειξε το μέγα και αδιόρθωτο λάθος της εισβολής των Αμερικανών στο Ιράκ, όπου δε φαίνεται να υπάρχει καμία διέξοδος.
Κι αυτό γιατί πεθαίνουν καθημερινά αμερικανοί μισθοφόροι στρατιώτες στον πόλεμο για τον δήθεν εκδημοκρατισμό της μακρινής χώρας.
Αλήθεια, ο πρόεδρος Μπούς θα έπρεπε να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ποιός είπε ότι οι λαοί χρειάζονται προστάτες; Ποιός τον εξουσιοδότησε να αποτινάξει την τυραννία στο Ιράκ; Ποιός του έδωσε το δικαίωμα να γίνει κριτής κι επικριτής του Σαντάμ Χουσεϊν; Ποιός τον κατέστησε δήμιο ενός τυράννου;
Οι λαοί που κακοποιούνται, αυτοί σηκώνουν τα όπλα κατά της τυραννίας. Και όχι κάποιοι μακρινοί προστάτες τους που προσποιούμενοι τον εκδημοκρατισμό τους, εισβάλλουν στη χώρα τους χωρίς την έγκριση της διεθνούς κοινότητας και ασχημονούν, καταστρέφουν, εκμεταλλεύονται τις συνθήκες για να φουσκώσουν οι τσέπες της πλουτοκρατικής τάξης και να εκχωρηθούν οι πετραλαιοαγωγοί στα χέρια των λίγων κολλητών τους.
Ο Σαντάμ καταδικάστηκε απο το δικαστήριο του τόπου του για το θάνατο 148 Σιιτών. Πέθανε ταπεινωμένος για τα εγκλήματα κατά των πολιτικών αντιπάλων του. Αλλά ο Μπούς δεν θα καθήσει ποτέ στο εδώλιο του κατηγορουμένου για το θάνατο των 600.000 στρατιωτών και αθώων πολιτών του Ιράκ. Ο πρώτος καταδικάσθηκε στην εσχάτη των ποινών ως τύραννος, ο δεύτερος είναι δημοκρατικά (;) εκλεγμένος πρόεδρος της υπερδύναμης. Γι αυτό δικαιούται ατιμωρητί να ασχημονεί κατά των λαών σκορπίζοντας όλεθρο και θάνατο!
Αλλωστε ποιό δικαστήριο θα τον κρίνει, αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ποτέ υπογράψει και αποδεχτεί τη σύμβαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης;
