Της Νίκης Πλάτωνος
Εμείς οι Έλληνες εκτός Ελλάδος, λοιπόν, κι εσείς οι Έλληνες που δεν φύγατε ποτέ από την «ζεστή» αγκαλιά της μαμάς πατρίδας, σκεφτήκατε ποτέ ότι, δεν έχουμε οι μεν απ' τους δε τίποτα να ζηλέψουμε, γιατί στην ουσία και οι δυο πλευρές πληρώνουμε κάποιο ανάλογο αντίτιμο για όσα υποτίθεται ότι απολαμβάνουμε στη χώρα διαβίωσης που έχουμε επιλέξει;
Μα τι λες τώρα, θα μου πείτε, δε ζουν καλύτερα στη πατρίδα;
Φίλοι μου καλοί, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, γιατί ξέρετε, δεν είναι πια τόσο απλό το θέμα όσο μπορεί να φαίνεται!
Πέστε λοιπόν, ότι αποφασίζετε ξαφνικά, μετά από 20 χρόνια να επαναπατριστείτε. Να γυρίσετε πίσω στην αγαπημένη σας πατρίδα, που χρόνια τώρα νοσταλγείτε, να ζήσετε ξανά με τους αγαπημένους σας και ανάμεσα στους Έλληνες συμπατριώτες σας. Έχετε εξαπατηθεί! Το ίδιο σας το μυαλό, σας έπαιξε αυτό το άσχημο παιγνίδι. Στην ουσία είσαστε και πάλι ξένοι, κι αυτή τη φορά, στην ίδια σας τη πατρίδα.!
Διαφορετικές ράτσες παντού, πρόσωπα άγνωστα που με κάποιο τρόπο μιλούν τη γλώσσα των θεών, μα το άκουσμά της δεν είναι ελληνικό, γιατί δεν είναι στο DNA.τους. Αλλαγμένες προσόψεις κτηρίων, καινούργια καταστήματα, κάτι τα έργα για τους Ολυμπιακούς, κάτι οι εσπευσμένες εργασίες για να «μαζέψουν» τις κατά τόπους κοινότητες, πάντα τη τελευταία στιγμή( αυτό το mentality δε νομίζω ότι θα αλλάξει ποτέ), λίγο προ των εκλογών για τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια μετάλλαξη της πόλης στην οποία γεννήθηκες και μεγάλωσες και, ουσιαστικά, έζησες τη μέχρι τώρα μισή σου ζωή. Νοιώθεις το ίδιο ξένος όπως ένοιωθες όταν πρωτοήρθες εδώ, ξένος ανάμεσα σε ξένους μαζί με μια αίσθηση αναπόλησης ενός παρελθόντος ζωής που έφυγε ανεπιστρεπτί και με μια πικρή γεύση απογοήτευσης που δεν περίμενες να νοιώσεις.
Οι γειτονιές άλλαξαν, και το πιο παλιό αρχοντικό έδωσε τη θέση του σε νέα κτίσματα, που μέσω δανείων κυρίως, θα αποτελέσουν το νέο σπιτικό χιλιάδων ανθρώπων που ασφυκτιούν από τη δυσβάσταχτη αύξηση των ενοικίων, προτιμώντας με τα ίδια χρήματα να πληρώνουν τη μηνιαία δόση της τράπεζας και να έχουν τη δική τους στέγη. Περιοχές άλλαξαν, τα σημάδια που είχες κάποτε χάθηκαν κι αν δεν είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός σίγουρα κι εσύ θα κάνεις το λάθος να μπεις σε δρόμο που άλλοτε δεν ήταν μονόδρομος, και τότε καλά θα κάνεις να έχεις και μια καλή δικαιολογία για τον τροχονόμο που τρέχει ξοπίσω σου φωνάζοντας με τη σφυρίχτρα του.
Πρέπει να μάθεις να οδηγείς από την αρχή, υπακούοντας στον ελληνικό άγραφο νόμο της ασφάλτου. Για κάποιο λόγο το Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, ενώ υπάρχει, κανείς δεν κάνει το κόπο να τον υπακούσει. Ένα διαρκές συνονθύλευμα αυτοκινητιστών, μοτοσικλετιστών και πεζών είναι μια από τις καθημερινές δοκιμασίες του Έλληνα ομογενή που πρέπει να μάθει να αντιμετωπίζει.
Όλοι παραπονιούνται για την ακρίβεια, αυξήσεις απανωτές, ακόμα και σε είδη πρώτης ανάγκης, το πετρέλαιο θέρμανσης μια τεράστια κομπίνα που αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο από τα μέσα ενημέρωσης, καταδεικνύοντας τους τρόπους που οι απλοί πολίτες «πληρώνουν τη νύφη» χρυσή. Όποιο επαγγελματικό κλάδο κι αν επιλέξεις από πίσω θα βρεις και μια καλοστημένη απάτη, σε βάρος του απλού πολίτη. Ο μέσος ‘Ελληνας έχει στήσει τη μηχανή του με κάθε τρόπο για να επιβιώσει, όπως ισχυρίζεται. «Αφού το ίδιο το κράτος με κλέβει, θα το κλέψω κι εγώ αναγκαστικά, αλλιώς δεν βγαίνει», ισχυρίζονται οι περισσότεροι. Μη με ρωτήσετε αν έχουν δίκιο. Δεν είμαι εδώ για να κρίνω κανένα, αλλά για να προσπαθήσω να στήσω τη δική μου ζωή από την αρχή, πάση θυσία. Όσο για οργάνωση, δεν το συζητώ! Δημόσιες υπηρεσίες που καταρρακώνουν το πολίτη, χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες παρά τον ερχομό της σύγχρονης πληροφορικής και της υποτιθέμενης μηχανογράφησης, άσκηση για σκληρά νεύρα, ας όψοντε οι εκάστοτε κυβερνήσεις που έταξαν μεν, δεν έπραξαν δε, και το κράτος αρρωσταίνει και αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο από τις ίδιες τις πληγές του που αιμορραγούν.
Και κάθε μέρα που ξημερώνει δίνεις μια «μάχη» για να μάθεις ξανά αυτό το τόπο που νόμιζες πως ήξερες, αλλά που τώρα πια είναι μια καινούργια πραγματικότητα, ένα νέο μάθημα ζωής. Ένα μάθημα ζωής που δεν μαθαίνεται δια στόματος, παρά μόνο αν το βιώσεις και δοκιμαστείς παίζοντας το παιχνίδι με τους δικούς του κανόνες.
Έχεις τη δύναμη αυτή; Πρέπει να ξέρεις τις αντοχές σου, μα πάνω απ' όλα πρέπει να ξέρεις πόσο αποφασισμένος είσαι! Πρέπει να ξέρεις ότι δεν θα είναι καθόλου εύκολο να οργανώσεις το νέο σου ξεκίνημα και να πραγματοποιήσεις τους όποιους στόχους έχεις βάλλει για το άμεσο και απώτερο μέλλον σου, με νόμους που αλλάζουν με τον ερχομό της κάθε νέας
κυβέρνησης, χωρίς να νοιάζεσαι για το τι θα γίνει με τα αιώνια προβλήματα μιας παιδείας που παραπαίει, για τα χιλιάδες νέα παιδιά που με τα πτυχία στο χέρι κάνουν επαγγέλματα άσχετα από αυτό που σπούδασαν για να επιβιώσουν, χωρίς να σκέφτεσαι πόσος χαμένος χρόνος φεύγει ανεκμετάλλευτος για να διεκπεραιωθούν οι υποθέσεις σου.
Θα μπορούσα να σας μιλάω για ώρες και με λεπτομέρειες για όλα τα «κακώς κείμενα» της πατρίδας μας, μέσα από τις εμπειρίες ενός ολόκληρου χρόνου και από την ίδια στήλη θα έχουμε την ευκαιρία να τα λέμε κατά καιρούς σε προσεχείς εκδόσεις.
Όμως, όλα όσα ανέφερα παραπάνω δεν είναι παρά η προσωπική μου άποψη, που την αποκόμισα μέσα από τη προσωπική μου εμπειρία στη διάρκεια της χρονιάς που μας πέρασε.
Μη φανταστείτε, ότι προσπαθώ να σας αποτρέψω να ξαναγυρίσετε στη πατρίδα.
Απλά, έχει να κάνει με το πόσο αποφασισμένοι είσαστε. Άλλωστε οι συνθήκες του επαναπατρισμού είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό και διαφέρουν για τον καθένα. Προσωπικά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η Ελλαδίτσα μας είναι «ο τελευταίος επίγειος παράδεισος» σ' αυτό το πλανήτη. Το λέω εδώ στους Ελλαδίτες και με κοιτάζουν παράξενα. Προσπαθώ να τους δώσω να καταλάβουν ότι απολαμβάνουν μια ποιότητα ζωής που λείπει από εμάς λόγω ενός συστήματος που, ενώ εμάς μας απορρόφησε εκείνοι δεν έχουν σκοπό να εναγκαλιστούν στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Αντίθετα, κανείς δεν αγχώνεται, κανείς δεν τρέχει να προλάβει τη μέρα που φεύγει χωρίς ουσιαστική πρόοδο στα προβλήματα που επιζητούν άμεσα λύση, κανείς δεν βγαίνει από το βόλεμά του για να εξυπηρετήσει μια κατάσταση. Όμως, αν χρησιμοποιήσεις τη γνώση που αποκόμισες, τις αντοχές που ατσάλωσες όλα αυτά τα χρόνια που έλειψες, και πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου κινώντας κατάλληλα τα νήματα, είμαι σίγουρη πως σύντομα θα πεις κι εσύ πως, ναι, και βέβαια ζουν καλύτερα στη πατρίδα γιατί οι Έλληνες εκεί πραγματικά ζουν σαν «Έλληνες»!
Που βέβαια ζουν καλύτερα από μας, το μεγάλο ερώτημα είναι πως;
* Η Νίκη Πλάτωνος είναι δημοσιογράφος και παραγωγός επιτυχημένων ραδιοφωνιών προραμμάτων στην Νέα Υόρκη με μεγάλη εμπειρία στα θέματα της Ελληνικής κοινότητας στην Αμερική.
