Πέντε λεπταδάκια σκοτάδι…

Γράφει ο Πολίτης Βάιος Φασούλας

Αν ένας Δήμος, μεγάλος ή μικρός δε μπορεί να βάλει πειθαρχεία στην ανεξέλεγκτη αναρχία του κυκλοφοριακού, αν δε μπορεί να πείσει τους δημότες ότι μπορούν να περπατούν 50-100 μέτρα και παράλληλα να ενισχύσει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αν δεν αποκαταστήσει το τσιμέντο με το πράσινο τότε δεν έχουμε Δήμο αλλά κάτι άλλο και ίσως να μην ξανά χρειαστεί να… σβήσουμε τα φώτα όπως μας ζητήθηκε τώρα.

Η πολιτική μιας Χώρας περνά μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αυτό το λέγαμε πάντα, το λέμε και δε θα πάψουμε να το λέμε ακόμα, (επιτρέψτε μας τη φράση) και αν ο ήλιος βγάλει κέρατα. Αυτή, η πολιτική, είναι που θα διαμορφώσει αλλά και θα μορφώσει τους Πολίτες της, αφού προηγουμένως θα πρέπει να διαθέτουν υψηλά μορφωτικά επίπεδα τα επιτελεία των Τ. Α. δίνοντας, πρώτοι, απτά παραδείγματα στα τοπικά και καθημερινά προβλήματα του Πολίτη, έμφαση στον πολιτισμό και στο περιβάλλον-κυκλοφοριακό και βεβαίως της Χώρας γενικότερα. Τότε μόνον θα μπορούμε να αναφερόμαστε σε πολιτισμό και αξίες, ιδιαίτερα περιβαλλοντικές, που αφορούν όλους και που μπροστάρηδες θα πρέπει να είναι οι Τ. Α.

Στην Ελλάδα συμβαίνουν ακριβώς τα αντίθετα. Και δε χρειάζεται να τα αναφέρουμε όλα· οι Πολίτες τα ζούνε. Το «Κράτος» έχει «δηλητηριάσει» την περιφέρεια ανεπανόρθωτα. Και αν δεχτούμε αυτή την εκδοχή τότε η Τ. Α. έχει πολλή δουλειά να κάνει όσο κι αν αυτό φαίνεται ανεδαφικό ή ουτοπία. Κι αυτό που λέμε το εννοούμε. Είναι απλά θέμα βούλησης. Μόνο που η βούληση έχει αντικαταστεί από την υπόσχεση και άλλα «συμβατά» τερτίπια.

Η διαμόρφωση των Πολιτών σε οπαδούς είναι γεγονός που δε τιμά ούτε τη Χώρα ούτε τους τοπικούς «άρχοντες» ούτε και τους Πολίτες. Χωρίς να δικαιολογούμε τους τελευταίους κι ούτε να τους απαλλάσσουμε από τις ευθύνες τους, όμως, όπως και να βάλουμε το θέμα της Τ. Α. το κύριο βάρος των ευθυνών το έχουν οι Τ. Α.

Όταν ένα κράτος λειτουργεί άναρχα… κοιτάξτε σήμερα την Ελλάδα και θα δείτε βρωμιά και σκάνδαλο για να αναφερθούμε μόνο σ' αυτά τα δυο…, έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε κομματικό γήπεδο και παίζουν όποτε θέλουν μπάλα κι αυτό είναι το «δηλητήριο» που προαναφέραμε και έχει μεταφερθεί στις Τοπικές Κοινωνίες. Και μ' αυτό το «δηλητήριο» έχουν εθιστεί οι Πολίτες και μεταβληθεί σε αδιάφοροι, απαθείς και… παραδόξως συχνά συνεργοί.

Δυστυχώς, θα πρέπει πρώτα να πεθάνει η μάνα μας για να δούμε ότι υπάρχει θάνατος. Εκεί έχουμε οδηγηθεί και με τους πολιτικούς-κομματικούς εθισμούς, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα και επί πλέον ζούμε και τους αποπροσανατολισμούς, μετατόπιση προβλημάτων, δηλαδή αλλαγή πλάκας.

Σ' αυτές τις σκέψεις μάς οδήγησε η χτεσινή μέρα 1^η Φλεβάρη του 2007 με τη Γαλλική πρόταση διαμαρτυρίας στα πλαίσια της πρόσφατης Συνόδου για το περιβάλλον. Ούτε μπράβο φτάνει να πούμε ούτε συγχαρητήρια σ' αυτή τη γιγαντιαία κίνηση που αφορά τον Πλανήτη και τον Κόσμο και που, για όσους συμμετείχαν, ήταν απλά μια ένδειξη αλληλεγγύης, που αμή τι άλλο θα έδειχνε το ενδιαφέρον των Πολιτών του Κόσμου ενάντια στη μόλυνση. Αλλά η συμμετοχή, στο βαθμό που μπορούμε να γνωρίζουμε, μας κάνει να ντρεπόμαστε.

Και ντρεπόμαστε διότι βλέπουμε σε τι κατάντημα έχουμε φτάσει, πόσο αδιάφοροι έχουμε γίνει, ακόμα και αν βρισκόμαστε δίπλα απ' το νεκροκρέβατο της μάνας μας. Βέβαια δεν μπορούμε να ξέρουμε τη συμμετοχή των Κρατών, τις προεργασίες που κάνανε (αν κάνανε κάποιες) για τη χτεσινή μέρα και αν γίνανε κάποιες εκδηλώσεις. Πάντως με τους τραγουδιστάδες γίνεται το σώσε στα κανάλια για το ποιος θα επιλεγεί στην «ευρωβίζιον» της ντροπής.

Λοιπόν είδαμε στους δέκτες μας μερικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, είδαμε ευτυχώς, και το Δήμο Αθήνας να σβήνει τα φώτα του αλλά σε γενικές γραμμές πέρασε σαν ένα συμβάν του δε βαριέσαι. Και μιλάμε για τον Πλανήτη, για τη γη μας που πάνω της ο κόσμος έχει εναποθέσει κάθε του ελπίδα. Βέβαιο είναι πως ο Κόσμος, και ο απλός και ο…διοικητικός δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής.

Δεν είδαμε την περιφέρεια, την ελληνική στην προκειμένη περίπτωση, κι ούτε είχαμε αξίωση να τη δούμε στους τηλεοπτικούς δέκτες. Θα μπορούσαμε όμως να τη δούμε ζωντανά να «σβήνει τα φώτα της» ως όφειλε ή έπρεπε προς ένδειξη αλληλεγγύης και σεβασμού. Πέντε λεπταδάκια σκοτάδι μας ζητήθηκε! Αχάριστοι! Δε το δώσαμε.

Σ' αυτό το σημείο, ο γράφων αναφέρεται στη δική του γενέτειρα, στα Τρίκαλα, που χτες βράδι σ' ένα παγκάκι στην κεντρική πλατεία περίμενε να δει το «θαύμα» να σβήνουν τα φώτα. Δε θα σχολιάσουμε τα γιατί. Ίσως ο υπεύθυνος των ηλεκτρικών διακοπτών να παρακολουθούσε κάποιο κανάλι, ίσως κείνη την ώρα ποιος ξέρει τι μπορούσε να είχε ο άνθρωπος ή αν κάποιος υπολογιστής είχε κιόλας… σβήσει χωρίς να προλάβει να σβήσει τα φώτα. Βέβαια άλλες φορές έχουμε και «μπλοκαρίσματα» στη ΔΕΗ, απεργίες και άλλα, αλλά εκεί ο διακόπτης πέφτει. Σημασία έχει ότι δεν έσβησαν τα φώτα και για τη γενέτειρά μου, με τόσα πολιτιστικά αποθέματα, δεν της άξιζε.

Εν κατακλείδι ας μου επιτραπεί να στείλω και το δικό μου μήνυμα. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω.

«Τα σημάδια της φύσης…»

…μα, τα σημάδια της φύσης,

τα σημάδια του κόσμου και αυτά της ζωής,

αν τα φτιάχναμε εμείς, δε θα λέγαμε κι ούτε θα έδειχνε

πως τούτο το σήμερα δε μοιάζει σα χτες ή προχτές,

δε μοιάζει σαν αύριο ή σαν ένα αύριο,

που όταν θα ρίχνει βροχή,

όταν θα βγαίνει ο ήλιος,

όταν θα τρέχει τ' αγέρι,

όταν θα βγαίνει η σελήνη συντροφιά με τ' αστέρια

και όταν ακόμα ακούμε και του λύκου φωνή,