Επίκαιρα – Ανεπίκαιρα
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη
Στις μεταπολεμικές δεκαετίες, η Ελλάδα διχάστηκε από χρόνιες πολιτικές συγκρούσεις, που οδήγησαν συχνά σε κοινωνικές εκρήξεις. Πολλές φορές υπήρξαν αιματηρές συμπλοκές, τραυματίες – και νεκροί ακόμα. Ποτέ, όμως, δεν βεβηλώθηκε το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Γιατί άραγε;
Η απάντηση είναι απλή: Τότε, μεγάλο μέρος της κοινωνίας συμμετείχε στους αγώνες ή ταυτιζόταν με τους εξεγερμένους. Γι' αυτό οι διαδηλωτές σεβόταν τα σύμβολά της. Σήμερα έχουμε «εξεγερμένες» μειοψηφίες, που δεν έχουν τη στήριξη του κόσμου – και τον «εκδικούνται» προσβάλλοντας τα σύμβολά του και βεβηλώνοντας τα μνημεία του.
Τότε, οι διαδηλωτές διακινδύνευαν τα πάντα, αλλά είχαν τα πρόσωπα ακάλυπτα. Δεν τους ένοιαζε αν θα τους «σταμπάρει» η αστυνομία, γιατί ήξεραν ότι είχαν την κοινωνία μαζί τους. Σήμερα οι κουκουλοφόροι καλύπτουν τα πρόσωπά τους, ώστε να προφυλαχθούν, όχι από μια αδρανή αστυνομία – που δεν τους ορμάει, ακόμα κι όταν καίνε αστυνομικούς! – αλλά για να γλιτώσουν από τη οργή της κοινής γνώμης. Οι κουκουλοφόροι κατεβαίνουν για να προκαλέσουν το λαό, όχι για να «πολεμήσουν» την κυβέρνηση.
Οι κουκούλες είναι σύμβολα κοινωνικής πρόκλησης, όχι «μαχητικότητας» ή «αντίστασης»…
Ασφαλώς, το μεγαλύτερο μέρος όσων συμμετέχουν στις φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν είναι κουκουλοφόροι. Αλλά οι κουκουλοφόροι έχουν πλήρως «καπελώσει» τις φοιτητικές κινητοποιήσεις…
Αυτοί παράγουν τα «γεγονότα» που «παίζουν» στα κανάλια. Αυτοί επιφυλάσσουν «εκπλήξεις», που φέρνουν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οι κουκουλοφόροι είναι οι «πρωταγωνιστές» των φοιτητικών κινητοποιήσεων κι ας μην έχουν σχέση με τα Πανεπιστήμια.
Όταν μερικές εκατοντάδες «σκιές δίχως πρόσωπα», έχουν τέτοια μεγάλη «επιτυχία», όταν προκαλούν τους πάντες, αλλά ουδείς μπορεί να τους αγγίξει, όταν διαφωνούν μαζί τους οι πάντες, αλλά εξακολουθούν να έχουν «πρωταγωνιστικό» ρόλο στις εξελίξεις, κάτι δεν πάει καλά με τη Δημοκρατία μας.
Μέχρι πρίν μερικά χρόνια, αν τολμούσαν τα ίδια – να βεβηλώσουν τον Άγνωστο Στρατιώτη – θα τους χυμούσαν όλοι οι άλλοι διαδηλωτές. Θα τους τσάκιζαν, επί τόπου, οι ίδιοι οι συναγωνιστές τους…
Ενώ σήμερα, ουδείς τους ενοχλεί. Κι όταν αποδοκιμάζονται, τους «καλύπτούν» ή τους δικαιολογούν πλείστοι όσοι… «τζιτζιφιόγκοι» της «Αριστεράς» και της «Προόδου». Που δεν είναι «προοδευτικοί» πια. Κι έχει προ πολλού πάψει να είναι «Αριστεροί»…
Γιατί η Αριστερά μπορεί να αντέξει τα πάντα, εκτός από ένα: Να έλθει σε σύγκρουση με την κοινωνία και να προκαλέσει την οργή της.
