+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ἀδελφοί συλλειτουργοί καί τέκνα εὐσεβῆ καί φιλόθεα τῆς Ἐκκλησίας,
Χριστός Ἀνέστη!
Καί πάλιν ἀκούεται ὁ χαρμόσυνος αὐτός χαιρετισμός τῶν χριστιανῶν ἐντός τῶν εὐημερουσῶν κατά τό πλεῖστον χριστιανικῶν κοινωνιῶν. Ἀλλ᾿ αἱ κοινωνίαι αὗται ἀπωθοῦν τό ἐρώτημα καί τό πραγματικόν ζήτημα τοῦ θανάτου καί ζοῦν ὡς ἐάν ὁ θάνατος εἶναι ἀνύπαρκτος καί ἡ ἀνάστασις περιττή. Ἐν τούτοις, «φοβερώτατον τό τοῦ θανάτου μυστήριον», ὡς λέγει ὁ ὑμνογράφος, καί καθημερινή πραγματικότης. Ὁ φόβος τοῦ θανάτου δέ, φανερός εἰς ὅσους ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ὑγιείας ἤ μεγάλης ἡλικίας, ἀκόμη καί ὅταν ἀπωθῆται μέ διαφόρους μεθόδους, κατατρώγει τήν εἰρήνην τῶν καρδιῶν, γεμίζει τήν ψυχήν μέ ἀναιτιολόγητον ἄγχος καί πολλάς φοράς ὁδηγεῖ εἰς αὐτοχειρίαν, διότι ἡ ἀβεβαιότης παρατεινομένη γίνεται ἀφόρητος.
Εἰς αὐτήν τήν ἀβεβαιότητα ἔδωσε τέλος ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Ὁ θάνατος δέν εἶναι πλέον κυρίαρχος τῆς ζωῆς. Δέν εἶναι τό ἀναπόφευκτον τέλος τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἡ πλάξ τοῦ τάφου δέν σκεπάζει αἰωνίως τήν ὕπαρξίν μας μέ μίαν αἰώνιον σιωπήν. Ὁ λίθος, ὁ ὁποῖος ἔκλειε τήν θύραν τοῦ τάφου τοῦ Χριστοῦ, ἀποκεκύλισται, μετεκινήθη, καί ὁ Χριστός ἐξῆλθε θριαμβευτής, ἀνώτερος τοῦ θανάτου, ἀνέπαφος ἀπό τό κέντρον του, πρωτότοκος τῶν νεκρῶν. Ἡ θύρα τοῦ τάφου ἔκτοτε ἔμεινεν ὄπισθέν Του ἀνοικτή δι᾿ ὅλους. Ὁ φόβος τοῦ θανάτου ἐξέλιπε δι᾿ ὅσους θέλουν νά ἀκολουθήσουν τά ἴχνη Του, τά πάντα ἐπληρώθησαν χαρᾶς καί ἐλπίδος. «Ποῦ σου θάνατε τό κέντρον, ποῦ σου Ἅδη τό νῖκος;», ἐρωτᾷ θριαμβευτικῶς ὁ προκάτοχος ἡμῶν Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Βεβαίως, διά πολλούς ἐξακολουθοῦν νά ἠχοῦν «ὡσεί λῆρος», (ὡς παραλήρημα) οἱ λόγοι μας. Οἱ Ἀθηναῖοι εἰς τήν Πνύκα, ἀκούσαντες τόν Ἀπόστολον Παῦλον νά ὁμιλῇ περί Ἀναστάσεως νεκρῶν, ἐκάγχασαν καί ἀπῆλθον λέγοντες εἰρωνικῶς πρός τόν ὁμιλητήν «ἀκουσόμεθά σου καί πάλιν». Ἀκόμη καί οἱ Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι εἶχον ἀκούσει παρά τοῦ Κυρίου ὅτι τήν τρίτην ἡμέραν θά ἀναστηθῇ, ἐδυσκολεύθησαν νά παραδεχθοῦν τήν ἀναγγελίαν τῶν Μυροφόρων ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος.
Ἡμεῖς ὅμως, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ζῶμεν τόν ἐπαναλαμβανόμενον θάνατον καί τήν συνεχῆ Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Ὄχι μόνον ἐπί τοῦ εἰκονίζοντος τόν Γολγοθᾶν Θυσιαστηρίου ἐν τῷ Ναῷ, ἀλλά καί εἰς τούς βίους τῶν Ἁγίων, παλαιῶν τε καί συγχρόνων μας. Ὁ Κύριος ἀνέστη καί ἐχάρισε ζωήν. Ἀλλά καί ἐξακολουθεῖ νά ἀνίσταται καί νά χαρίζῃ ζωήν. Ὁ θάνατος κατέστη πλέον μία θύρα μεταβάσεως εἰς ἄλλην κατάστασιν ζωῆς. Ἔπαυσε νά εἶναι φυλακή τῶν ψυχῶν, ἀδιέξοδος μάνδρα, ἀπελπιστική κατάστασις. Οἱ φραγμοί τοῦ στρατοπέδου τοῦ θανάτου διελύθησαν, αἱ πύλαι συνετρίβησαν, πᾶς ἀκολουθῶν τόν Χριστόν δύναται νά ἐπανέλθῃ εἰς τήν ζωήν μαζί μέ τόν Χριστόν.
Πιστεύσατε, ἀδελφοί καί τέκνα, καί ἐλπίσατε. Ἀπαλλαγῆτε ἀπό τόν φόβον τοῦ θανάτου καί τά ἄγχη τῆς ζωῆς. Διά τούς πιστούς, ὅπως σεῖς, δέν ὑπάρχει πλέον θάνατος. Μόνον, καθαρίσατε τάς ψυχάς καί τά σώματα καί ἐνταχθῆτε εἰς τήν ἀκολουθίαν τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι καί ἡ ἰδική σας Ἀνάστασις. Χριστός ἀνέστη καί σεῖς εἶσθε δυνάμει ἀναστημένοι. Τό φαιδρόν καί χαρούμενον τῆς Ἀναστάσεως μήνυμα σᾶς ἀφορᾷ. Δέν εἶναι κάτι ξένον καί ἀδιάφορον διά σᾶς. Καί πρέπει νά εἶναι πλῆρες χαρᾶς τό στόμα σας ἐν τῷ λέγειν «Ἀνέστη ὁ Κύριος». Διότι «ἀληθῶς ἀνέστη» καί ἡμεῖς μετ᾿ Αὐτοῦ συνανέστημεν.
Τούτου ἡ ζωοποιός Χάρις, ἡ καί θεραπεύουσα τά ἀσθενῆ καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα, εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν.
Ἅγιον Πάσχα 2007
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Bαρθολομαῖος
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν.
