ΑΠΟΨΗ
Του Αποστόλη Ζώη
Ζούμε σε μια εποχή που η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν πραγματικά αλλάξει τη δομή του κόσμου και τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου. Στο υπαρκτό μοντέλο διαχείρισης των ανθρώπινων υποθέσεων, όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ανασφαλείς και απειλούμενοι. Πάνω από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
Η ανεργία μαστίζει τις χώρες του βιομηχανικού καπιταλισμού. Η πείνα και οι αρρώστιες θερίζουν τους πληθυσμούς του τρίτου κόσμου. Στην Ελλάδα αν και είμαστε εδώ και αρκετά χρόνια ισότιμο μέλος της Ε.Ε. απολαμβάνοντας τα προνόμια αυτής της σχέσης, φαίνεται πως βιώνουμε μια κοινωνία η οποία, δυστυχώς, ανέχεται και συχνά υιοθετεί τους μηχανισμούς της διαφθοράς διότι πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος επιβίωσης στην Ελλάδα.
Ότι στη χώρα για να τα καταφέρεις, πιο απλά όπως συχνά αναφέρει και ο λαός μας, πρέπει να γίνεις λαμόγιο, διότι διαφορετικά θα σε θεωρήσουν όλοι οι υπόλοιποι κοροΐδο… Η θεωρία « δεν πειράζει, δεν βαριέσαι», οδηγεί δυστυχώς σε ατμόσφαιρα συνενοχής που έχει διαμορφωθεί, και κερδίζει συνεχώς κι άλλους ανθρώπους…
Οι πολιτικές ελίτ, που εναλλάσσονται τις τελευταίες δεκαετίες τη διαχείριση της εξουσίας, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα των πράξεών τους ,συχνά δεν έχουν βάθος σκέψης και στρατηγική αντίληψη για τα προβλήματα της χώρας και το σύγχρονο διεθνές γίγνεσθαι. Λίγοι ξεχωρίζουν, οι οποίοι διακρίνονται περισσότερο για τον καταγγελτικό τους λόγο παρά για την παραγωγή ουσιαστικού πολιτικού λόγου.
Έτσι αρκετές μελέτες που έχουν γίνει μεταξύ των Ελλήνων πολιτών, δείχνουν ξεκάθαρα πως στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι οι πολιτικοί δεν τα καταφέρνουν. Μάλιστα οι ίδιες έρευνες αποκαλύπτουν πως και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συχνά υποκαθιστούν την ανάλυση και το παραγωγικό σχόλιο με την εμπάθεια και ένα αδιευκρίνιστο μίσος και πικρία απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις…
Πιο αναλυτικά αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πως μια μεγάλη μερίδα πολιτικών, αντί να ασχοληθεί με το πώς η χώρα θα γίνει πράγματι ανταγωνιστική, πως θα αποκτήσει την εκπαίδευση που χρειάζεται και πως αυτή θα συνδεθεί με την έρευνα, ασχολείται με το πώς θα ελέγξει τον ένα ή άλλο παίκτη στην αγορά και πως θα φτιάξει την εικόνα της στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και βέβαια το ερώτημα που αφορά όλους τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται ν' αφήσουν στα παιδιά τους έναν κόσμο όπου δεν θα έχουν εξαφανιστεί οι αξίες που κάνουν τον κόσμο πραγματικά ανθρώπινο, είναι αν θα πάει και με ποιο τρόπο μπροστά αυτός ο τόπος. Ένα ερώτημα που παραμένει δυστυχώς μέχρι τώρα αναπάντητο…
