Ευρωπαϊκή Ένωση – Ευρωσύνταγμα: Όχι, ευχαριστώ!

Ευρωπαϊκά θέματα στο Ελληνικό Φόρουμ Νυρεμβέργης

Από τον Πολίτη-Συγγραφέα, Βάιο Φασούλα

Ε Υ Ρ Ω Π Α Ϊ Κ Η Ε Ν Ω Σ Η

Κυρίες και κύριοι, αγαπητές φίλες και φίλοι, Ευρωπαίες συμπολίτισσες και συμπολίτες, αγαπητοί φίλοι του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας Θεσσαλικών Συλλόγων Γερμανίας και άλλων κρατών Ευρώπης «Βασίλης Τσιτσάνης», σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή να με επιλέξετε σ' αυτό το τόσο σοβαρό θέμα. Βέβαια, πολύ θα ήθελα να μην ομιλούσα σήμερα από τη θέση του αντιπάλου τού «Ευρωσυντάγματος». Επίσης, απ' αυτή εδώ τη θέση, σας συγχαίρω για τις πολιτιστικές σας δραστηριότητες και σας εύχομαι πάντα επιτυχίες.

Θα ξεκινήσω με τον όρο «Παγκοσμιοποίηση». Για την επικράτησή της εργάστηκαν σθεναρά κυβερνήσεις και διεθνείς οικονομικοί, κοινωνικοί και στρατιωτικοί Οργανισμοί, όπως ΔΝΤ, G8, ΕΚΤ, ΟΗΕ, ΝΑΤΟ κ. ά, που υπό την αιγίδα των ΗΠΑ συγκρότησαν το «άρμα» της «Παγκοσμιοποίησης» στο οποίο «κολλήθηκε» ή «κόλλησαν» και την Ε.Ε. πριν ακόμα ολοκληρωθεί. Αυτό το «άρμα» συρόμενο από σύγχρονους και καταστροφικούς «Δούρειους Ίππους», βιαίως εισχώρησε σε κράτη και λαούς τοποθετώντας την ταμπέλα τής «Pax Αmericana». Μια ματιά γύρω μας είναι αρκετή για να δει κανείς το αβέβαιο και το σκούρο…

Κατά καιρούς έχω εκφράσει τις αντιθέσεις και τις ανησυχίες μου και έχω επισημάνει τα κακώς κείμενα του καιρού μας με έντονα χρώματα, και όχι μόνο για το «Ευρωσύνταγμα» αλλά γενικότερα για τη δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι' αυτό, πριν περάσουμε στο κυρίως θέμα, ας μου επιτραπεί μια μικρή ανάλυση στο γενικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξάλλου από την ΕΕ ξεκινούν όλα. Αυτή είναι η «μήτρα» που κυοφορεί και το «Ευρωσύνταγμα», το οποίο θα εξολοθρεύει ό, τι έχει απομένει, αν κάτι έχει απομείνει.

Σαν Έλληνας και Ευρωπαίος Πολίτης, που θέλω να ζω και να αναπτύσσομαι μέσα σε μια μεγάλη ισότιμη, δημοκρατική και χωρίς διακρίσεις οικογένεια, για μένα από τις εποχές τής κάποτε ΕΟΚ ήταν σημείο αναφοράς και μελλοντικό όνειρο για μια Ευρώπη των λαών της. Μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που κατηγορήθηκα από συμπατριώτες μου με διάφορα «κοσμητικά» επίθετα γιατί να είμαι ένθερμος υποστηριχτής, της τότε ΕΟΚ και οραματιστής μιας Ενωμένης Ευρώπης.

Στη συνέχεια προσαρμόστηκα – πιστεύοντας πάντα σε μια Ευρώπη των λαών – ρίχνοντας το βάρος μου στην υπό συγκρότηση πλέον Ε.Ε. η οποία, δυστυχώς, από το 1989 και μετά αποδείχτηκε ένα απατηλό όνειρο για όλους τους Πολίτες της. Αντίστοιχα, αυτό το όνειρο, πραγματοποιήθηκε υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου όπου και όπως αυτό εκφραζόταν και εκφράζεται πανευρωπαϊκά, στεγνά και απειλητικά και όχι μόνο στον οικονομικό τομέα, αλλά και σε άλλους τομείς, μεταξύ αυτών και των στρατηγικών.

Αν θυμηθούμε την διάλυση των Βαλκανίων και το «Νέο Χάρτη Συνόρων», θα δούμε πώς αυτές τις μέρες ξεδιπλώνεται ξεδιάντροπα σε βάρος της Ελλάδας και πώς καλλιεργείται η αναμόχλευση των Βαλκανικών λαών. Παράλληλα πρέπει να επισημάνω και τη στρατηγική τής υποβάθμισης του ελληνικού πολιτισμού. Θα θυμάστε, πιστεύω, την ίδρυση Ευρωπαϊκού Μουσείου, του οποίου η ιστορία θα άρχιζε από τον 8^οαιώνα, με περιορισμένες αναφορές στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Αυτά ήταν και είναι στοιχεία απαραίτητα για τα αιολικά «άλματα» του μεγάλου κεφαλαίου, που πραγματοποιήθηκαν με τις σφραγίδες και τις ευλογίες τής ΕΕ. Εάν επιτευχθεί να εξελιχθούν σε απολίτιστες κοινωνίες οι χώρες της Ε.Ε., τότε θα έχουμε κι εμείς εξελιχθεί σε εύκολα θηράματα, σε έναν όχλο, αν θέλετε, χωρίς οράματα.

Η ως τώρα εξωτερική πολιτική και μορφή της είναι ολέθρια, όσον αφορά τον ελληνικό χώρο και τα προβλήματα που υφίσταται η χώρα μας από τους γείτονές της και που επιδεινώνονται συνεχώς. Κι αυτό, με μαθηματική ακρίβεια, θα φέρει και το αναμενόμενο αποτέλεσμα, που είναι η αλλαγή του χάρτη των Βαλκανίων. Εδώ η Ε.Ε. είναι απούσα: Στο Κυπριακό, στα ελληνοτουρκικά, στα Σκοπιανά, στα Αλβανικά (θυμηθείτε τον Πόλεμο στη Βοσνία Ερζεγοβίνης και στο Κόσσοβο).

Τα αντιλαϊκά μέτρα, σε ό, τι αφορά τις εργατικές κατακτήσεις, είναι μέτρα που επιδεινώνουν την ίδια την Ε.Ε. και περικλείουν κινδύνους που απορρέουν από τη δυσπιστία, την αγανάκτηση και τη δυστυχία των Πολιτών, με Πρώτη πληγή την ανεργία. Η μετατροπή τής Ε.Ε., της προόδου και της ευημερίας των λαών, (όπως λέγονταν) σε Ευρώπη προτεκτοράτο και Ευρώπη καντονιών, -όσο αφορά το Βαλκανικό τμήμα της- και σε Ευρώπη τραπεζών, δημιούργησε πλειάδες αντιευρωπαϊστών και σκεπτικιστών Πολιτών. Επίσης το αντιδημοκρατικό της πρόσωπο, παρόλες τις προσπάθειες απόκρυψης από τις πολιτικές των κυβερνήσεων και, ανεξάρτητα από την κομματική ή ιδεολογική τους δομή, είναι άλλη μια διάσταση που μετατρέπει την δυσπιστία, την αγανάκτηση και την οργή των Πολιτών σε μια νέα αφετηρία κοινωνικών εκρήξεων μεγάλων μεγεθών, που αν και τα φρέσκα συμβάντα στη Γαλλία τις πιστοποιούν, δεν εύχομαι την εξάπλωσή τους.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών της γηραιάς Ηπείρου έναντι των πολιτικών-φυσικών προσώπων είναι μια άλλη πραγματικότητα και αποτελεί την αιχμή του δόρατος στις πολιτικές, που τραυμάτισαν θανάσιμα την Ε.Ε. Ως προς αυτό δε νομίζω να αμφιβάλει κανείς ή να αμφισβητεί την ολέθρια και ασυμμόρφωτη κατάσταση που έχει προκύψει.

Πέρα απ' αυτά που εντάσσονται στην αλυσίδα των αντιπαραθέσεων μεταξύ της Ευρώπης των λαών και της Ευρώπης της ρεμούλας, (έτσι την κατάντησαν) μεταξύ των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ό λ ω ν, και των λεηλατημένων σφόδρα Πολιτών από τους ποικίλους επιδρομείς-ψευτοοραματιστές, τα κύρια χαρακτηριστικά τής ρέουσας κατάστασης θα μπορούσαμε να τα συνοψίσουμε σε τρεις βασικούς όρους: την μετανάστευση, λαθραία και μη, την αναταραχή και αναμπουμπούλα των κάτω άκρων της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και βεβαίως την ανεργία. Αυτά τα τρία αποτελούν τις μήτρες που όχι μόνο γεννούν και διευρύνουν τα καρκινώματα του φιλελευθερισμού αλλά και τα συντηρούν. Αυτά αποτελούν τα «σύγχρονα» υποπροϊόντα και την πολιτική υποκουλτούρα του «σύγχρονου» φιλελευθερισμού, ο οποίος δηλητηρίασε την σοσιαλδημοκρατία στη Γερμανία (SPD) και το σοσιαλισμό στην Ελλάδα (Πασόκ). Δηλητηρίασε και την ίδια δημοκρατία, της οποίας, η εδραίωσή της, περνά και αναπτύσσεται μ ό ν ο μέσα από το Σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. (Παρεμπιπτόντως θυμίζω τον σημερινό πρόεδρο του Πασόκ, που σε κάθε δεύτερη κουβέντα λέει: «εμείς οι σοσιαλιστές…» καταγράφοντας με τον τρόπο του πώς έχει διαμορφώσει και πού έχει οδηγήσει τις πασοκικές μάζες κι αυτός και το κόμμα του…βλέπε σήμερα). Αυτά τα κόμματα, κράτησαν τον σοσιαλισμό μόνο για το όνομά του, προκειμένου να εκμεταλλευτούν τους λαούς. -Κάτι παρόμοιο είχε κάνει και ο Χίτλερ χρησιμοποιώντας σύμβολα, χρώματα και συνθήματα.

Εδώ αναφέρομαι στη Γερμανία και στην Ελλάδα των κομματάδων και των αποσαρθρωμένων πολιτικών μια και βρίσκομαι μεταξύ «σφύρας» και «άκμονος», (Ελλάδα-Γερμανία, δυο πατρίδες που πληγώνουν) αλλά και όλες οι χώρες της Ε.Ε. έχουν προσβληθεί ανεπανόρθωτα από τα ίδια συμπτώματα

Αυτά και άλλα ακόμα, που δεν μπορούν όλα να αναφερθούν, μας κάνουν το από κάθε άποψη σάπιο «φρούτο» της Εδέμ· την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια Ένωση αντιλαϊκή, αντιδημοκρατική, αντικοινωνική, ρατσιστική. Μια Ένωση της φτώχειας και του αβέβαιου, μια Ένωση των σκανδάλων και των διαπλοκών, της αδιαφάνειας και του σκότους. Μια Ένωση των στρωματοποιημένων φτωχών, ντόπιων και ξένων και των ολίγων πλουσίων. Μια Ένωση που ακόμα δεν έχει κοινωνικοποιηθεί. Και δεν έχει κοινωνικοποιηθεί όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν το θέλει. Τα εκκολαπτήρια του ρατσισμού, αποτελούν προϊόν ανέξοδο για τους κάθε αρπάχτες, κι αυτό το προϊόν, δεκαετίες διαιωνίζεται στον ευρωπαϊκό ομιχλώδη ορίζοντα ξεσκεπάζοντας την απάνθρωπη τσίπα των χιλιάδων γκετών, των κατά τ' άλλα, «πολυπολιτισμικών» κοινωνιών.

Αυτό το προϊόν του προσδιορισμένου ρατσισμού – κατευθυνόμενο αν θέλετε- επιτρέπει και καθιστά τη μονιμοποίησή του υπό τη μορφή τής φαγωμάρας ανάμεσα στους Πολίτες, ένα τμήμα των οποίων εξοπλίζεται με μίσος και πάθος, ενώ παράλληλα διευρύνει τον εθνικισμό έτσι που από τη μια περιθωριοποιείται ο Ουμανισμός και από την άλλη ανατρέπεται περίτρανα ο μύθος περί «πολυπολιτισμικών κοινωνιών».

Κοινωνικοποίηση σημαίνει Πολιτισμός· Κουλτούρα. Κοινωνικοποίηση των λαών σημαίνει πρόοδος και ευημερία, ανθρωπισμός και ειρήνη. Κι ακόμα σημαίνει ότι ο συνειδητοποιημένος Πολίτης γνωρίζει πλέον τις υποχρεώσεις του· κι αυτά που πρέπει να δίνει κι αυτά που πρέπει να παίρνει. Όμως εδώ ο Πολίτης μόνο δίνει και ποτέ δε λαβαίνει. Τώρα δε δεν μπορεί πλέον ούτε να δίνει· άδειασε. Και πέρα από το ότι έχει περάσει στο προπαρασκευαστικό στάδιο για την απόκτηση του τίτλου τού «απόλυτου προλετάριου», όντας άνεργος και χρεοκοπημένος, του έχουν αρπάξει και τη νοημοσύνη… Πόσοι τάχα δεν είναι εκείνοι που έχουν καταφύγει σε τραπεζικούς δανεισμούς αγοράζοντας ένα σπιτάκι ή επενδύοντας σε κάποια μικροεπιχείρηση και αναγκάζονται να υποστούν τις συνέπειες του ασύδοτου σφυριού, μένοντας κυριολεκτικά στον «αέρα» εν ονόματι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της «ελεύθερης» αγοράς;

Είναι πασιφανές ότι τους Ευρωπαίους Πολίτες τους μαθαίνουν να φοβούνται. Όχι την ανεργία, για την οποία τους αποπροσανατολίζουν με φανφάρες και με « θ α », αλλά έναν «αόρατο» φόβο που τους εγκλωβίζει στα δίχτυα των Πολέμων και της τρομοκρατίας. Τους θέτουν εκτός μάχης και τους «προάγουν» σε λογικούς, αυτάρκεις και κατευθυνόμενους Πολίτες-ρομπότ. Η Ε.Ε. τα κατάφερε: στο όνομα της τρομοκρατίας κρατούν τους Πολίτες στο περιθώριο και στο γύψο.

Ο τομέας τής κατάλυσης των Κρατών με την άνευ όρων παράδοση στον ιδιωτικό τομέα, αποτελεί μια άλλη αντιδημοκρατική διάσταση, ακόμα και αν δεχτούμε ότι τα Κράτη είχαν… χρεοκοπήσει. Το πώς έγινε αυτό δεν είναι επί του παρόντος. Οι δημόσιες υπηρεσίες δεν χρειάζονται ξεπούλημα αλλά νοικοκύρεμα. Αυτό αποτελεί εθνική καταισχύνη και ξεπερνά κάθε έγκλημα, φτάνει να έχουμε κατά νου ότι η δημόσια περιουσία, είναι περιουσία του κάθε λαού. Πού πήγαν τα λεφτά από το ξεπούλημα; Ποιος εισέπραξε το τίμημα; Μήπως πήγαν σε …τσέπες επενδυτών; Στο Ευρωπαϊκό ταμείο για να καμαρώνει η Ε.Ε. όταν δίνει πακέτα στήριξης, συμπυκνωμένα από τα ξεπουλήματα και τους φόρους των Πολιτών; Σκέφτηκε κανείς άραγε αν η Ε.Ε. διαλυθεί τι θα απογίνει η κομματική Ελλάδα; Σε ποια καλαμοπόδαρα θα στηριχτεί;

Απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω για το ξεπούλημα των εθνικών περιουσιών, κανένας Ευρωπαϊκός λαός δεν ρωτήθηκε ποτέ, με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις. Το μόνο που μπορούμε να δεχτούμε είναι ότι τα Κράτη είχαν μετεξελιχτεί σε Κράτη πονηρών δραστηριοτήτων και υπηρετών της διαφθοράς. Όλες οι υπηρεσίες, από τον τελευταίο κοινοτάρχη μέχρι υψηλόβαθμους κρατικούς αξιωματούχους, επιδόθηκαν στην αρπαγή και στο βόλεμα και χρεοκόπησαν.

Σε αυτά τα Κράτη της Ε.Ε., μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι έγιναν «μικρά» και ιδιωτικοποιηθήκανε, η διαφθορά όχι μόνον εξακολουθεί να υπάρχει αλλά διευρύνεται. Οι μόνοι που έμειναν αδιάφθοροι είναι οι απλοί φορολογούμενοι Πολίτες, οι οποίοι, όπως προανέφερα… «Τώρα δε δεν μπορούν πλέον ούτε να δίνουν· άδειασαν».

Στα «μικρά» πλέον Κράτη και εν ονόματι της Ε.Ε., εντάσσονται και άλλες ληστρικές πολιτικές, όπως και αυτή του φασιστικού ΝΑΤΟ και όλες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. (σοσιαλιστικές, σοσιαλδημοκρατικές, λαϊκές και βεβαίως συντηρητικές). Εκτός του ότι έχουν απογυμνώσει τις δημόσιες περιουσίες, τάσσονται υπέρ της τερατόμορφης προπαγάνδας για τη συντήρηση και επέκταση του ΝΑΤΟ πανευρωπαϊκά. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Ελλάδας, σε ότι αφορά τις χώρες των Βαλκανίων και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, να τις παροτρύνει να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ, έχει τραυματίσει θανάσιμα τον Έλληνα Πολίτη. Αυτό που η Ε.Ε. σαν πρώτο της στόχο όφειλε να κάνει δεν το έκανε. Τη σταδιακή απομάκρυνση- απομόνωση μέχρι την πλήρη διάλυση. Η υποδούλωσή της στο «άρμα» των ονάγρων της «Pax Αmericana», είναι δεδομένη και οι πολιτικές και στρατηγικές επιλογές της ως προς την εξωτερική της πολιτική είναι υποβαθμισμένες ως και ανύπαρκτες. Τα δειλά βήματά της που κατά καιρούς βλέπουμε, ιδιαίτερα στο χώρο της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας, είναι βήματα του «θεαθήναι», φτάνει που ξέρουμε ότι από τα βρόμικα παιχνίδια, που λέγονται πετρέλαιο, δεν είναι απούσα.

Στο χώρο της διεύρυνσης, οι επιλογές της είναι άκρως αποτυχημένες. Πώς εξηγείται η Ε.Ε., με τα δεκαπέντε μέλη της χτες και τα είκοσι πέντε της σήμερα, από τη μια να μην καταφέρνει να χορτάσει ψωμί τούς Πολίτες της, που τους μαστίζει η ανεργία χωρίς να μπορεί να μειώσει τις διαφορές του βιοτικού τους επιπέδου (Βλέπε πχ. Ελλάδα – Γερμανία καταναλωτικά αγαθά, μισθοί κλπ), κι από την άλλη, πριν ακόμα η διεύρυνση ολοκληρωθεί, οι επενδυτές να ξεπετάγονται σαν ανοιξιάτικα μανιτάρια στις χώρες τής πρώην Σοβιετικής Ένωσης να προλάβουν να ρουφήσουν σαν βδέλλες το αίμα, των έτσι ή αλλιώς εξευτελιστικά χαμηλόμισθων εργατών;

Διαφορετική είναι η προσέγγιση στην Τουρκία. Σημασία έχει πώς παρουσιάζεται σήμερα η όλη δομή τής Ε.Ε. και πώς υποχωρεί στις αξιώσεις των ΗΠΑ. Μέλη τής Ε.Ε. είναι και η Κύπρος και η Ελλάδα, μέλη και του ΝΑΤΟ. Τι άλλαξε μέχρι τώρα και τι μπορεί να αλλάξει μελλοντικά; Πώς στάθηκε η Ε.Ε. στην Τουρκία και πώς στην Ελλάδα και στην Κύπρο; Με την ανοχή τής παραμονής των κατοχικών τουρκικών στρατευμάτων στη Μεγαλόνησο, που εξακολουθούν να βρίσκονται στην Κύπρο κι ούτε προτίθενται να φύγουν; Ή με την παρότρυνση στο σχέδιο Ανάν; Τι θα κάνει η Ε.Ε. στον έτσι κι αλλιώς βραχυκυκλωμένο χώρο των Βαλκανίων με τις τελευταίες εξελίξεις στο Κόσσοβο; Θα υποστηρίξει την ανεξαρτητοποίησή του ρίχνοντας λάδι στη φωτιά; Άραγε θέλουν οι Έλληνες Πολίτες την αλλαγή των συνόρων και γενικότερα οι Βαλκάνιοι, που η Ε.Ε. συνηγορεί και οι υπάλληλοί της, άλλοτε φανερά και άλλοτε κρυφά και μεσοβέζικα σιωπούν ή συνηγορούν σε σχέδια και σε εξελίξεις σε βάρος της Χώρας μας; Πώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τις «πολιτικές αντιπαραθέσεις» και τις αντιφάσεις στα εθνικά μας προβλήματα, όταν η Πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής κα Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, κατά την ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Καρόλου Παπούλια, στις 08-02-2005 είπε:

«Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία, όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».

Και πώς ερμηνεύονται οι πρόσφατες και συχνές δηλώσεις του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια, όταν δηλώνει:

«Το επόμενο διάστημα στην περιοχή των Βαλκανίων θα υπάρξουν σοβαρές εξελίξεις. Οι αναμενόμενες διαπραγματεύσεις για την οριστικοποίηση του καθεστώτος στο Κοσσυφοπέδιο δεν θα είναι ούτε εύκολες ούτε ανώδυνες και οι επερχόμενες εξελίξεις θα πρέπει να μας απασχολήσουν όλους γιατί αφορούν τη σταθερότητα σε ολόκληρη την περιοχή».

Ασφαλώς αντιπαραθέσεις και αντιφάσεις βλέπουμε και στην ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και αφορούν άμεσα την Ελλάδα και τον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων. Κοντολογίς, άλλη πολιτική έχουν οι Αμερικάνοι προς στους Σλαβομακεδόνες της ΠΓΔΜ, άλλη προς τους Αλβανούς αυτής της Χώρας, άλλη προς τους Αλβανούς του Κόσσοβου και της Αλβανίας, άλλη προς τη Σερβία, άλλη προς την Ελλάδα -μία μας «ανεβάζουν» και μία μας σπρώχνουν στα τάρταρα κι αυτό χάρη στον πολιτικό ανθελληνισμό που επικρατεί. Δε χρειάζεται να φωτογραφίσω ονόματα και καταστάσεις. Σημασία έχουν τα εξής: Πρώτον, ότι ο ελληνισμός του εξωτερικού βλέπει αυτά τα μασκαραλίκια πεντακάθαρα, δεύτερον ότι οι Αμερικανοί είναι οι κύριοι υποκινητές της αναμόχλευσης στα Βαλκάνια -και όχι οι λαοί- και τρίτον η Ε.Ε. είναι ή παίζει το ρόλο του εξανδραποδισμένου οργάνου των ΗΠΑ, ενός «σύγχρονου», «Δούρειου Ίππου». Εξ' ου και η ύπαρξη των αντιευρωπαϊστών και σκεπτικιστών και όλων γενικά των κοινωνικών προβλημάτων που παράγουν οι «ευνομούμενες» και «πολυπολιτισμικές» πολιτείες, σε εισαγωγικά ή μη.

Δυο λόγια για την ΟΝΕ και το Ευρωνόμισμα. Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η εισβολή του Ευρωνομίσματος στις Ευρωπαϊκές Πολιτείες υπήρξε η χαριστική βολή για τις κατώτερες τάξεις και όχι μόνο. Και οι μικρομεσαίοι επλήγησαν. Ολόκληρες συνοικίες και τετράγωνα ερήμωσαν και οι καταναλωτές μαντρώνονται στα μεγάλα τραστ και πολυκαταστήματα να κάνουν τα «φτηνά» ψώνια τους, ενώ παράλληλα οι ουρές στα ταμεία ευρέσεως εργασίας μεγαλώνουν και «κατσαρώνει» η τρίχα των νέων. Και εδώ βλέπουμε την πολυδιάστατη ωμότητα του κεφαλαίου να καταβροχθίζει σαν λάμια το χρήμα των καταναλωτών και τις θέσεις εργασίας. Οι ομαδικές απολύσεις, μέχρι και 32.000 εργαζόμενοι πρόσφατα από την Telekom, αποτελούν μία επιπλέον αρνητική διάσταση και παράπλευρα η τεχνολογία, ως το τελειότερο και αποδοτικότερο εγκληματικό όργανο, βρίσκεται στα χέρια των ασύδοτων καπιταλιστών. Όλα αυτά, μέσω της «πέμπτης εξουσίας» και βεβαίως των κυβερνήσεων, φτάνουν φιλτραρισμένα στους Πολίτες, δίνοντας εικόνες πλασματικές, φανταστικές και παρουσιάζοντας την Ε.Ε. με εξωπραγματικά χρώματα· ως Ε.Ε. της προόδου και της ευημερίας.

Η Ε.Ε. με την πολιτική του Ευρωνομίσματος μετέτρεψε τη γηραιά Ήπειρο σε κινητή τράπεζα, καταπίνοντας ανελέητα, πέτρες, σίδερα και χρήμα. Το μόνο «καλό» είναι ότι βρίσκεις παντού το ίδιο νόμισμα. Και ενώ τα καταναλωτικά αγαθά κατακλύζουν την αγορά, οι καταναλωτές δεν έχουν χρήματα. Η νοικοκυρά αντιμετωπίζει πρόβλημα και σε κάποιες περιπτώσεις δυσκολίες πρόσβασης στην αγορά. Δώρο άδωρο από τη μια, υπερσυγκέντρωση πλούτου από την άλλη.

Ασφαλώς δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις προσπάθειες διαφόρων οργανώσεων, κομμάτων και φορέων που αντιστέκονται σθεναρά στη λαίλαπα των παθών. Δε θα φωτογραφίσω αυτούς τους φορείς και τους Πολίτες, αλλά θα ευχηθώ να πολλαπλασιαστούν εδώ και τώρα για το γκρέμισμα αυτής της Ε.Ε., που στραγγίζει λαούς και Πολίτες και την ανοικοδόμησή της, βάσει του «Καταστατικού» των ανθρωπίνων ιδανικών ή αλλιώς βάσει μιας σοσιαλιστικής και ανθρώπινης κοινωνίας. Ιδιαίτερα να επισημάνω ότι προς τους Φιλέλληνες των πέντε Ηπείρων, οι απανταχού Έλληνες οφείλουν σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησαν ρηξικέλευθα· άλλοτε σαν «πυγολαμπίδες» και άλλοτε σαν φωτεινά αστέρια στων ημερών τα σκοτάδια· και για τα εθνικά μας θέματα και για τον πολιτισμό.

Εν κατακλείδι: Δεν χρειάζεται κανείς να είναι πρόεδρος, πρωθυπουργός ή βουλευτής, ούτε ακαδημαϊκός και συνταγματολόγος, πράσινος, γαλάζιος ή κόκκινος, για να μπορέσει να ξεχωρίσει την πραγματική αίγλη από το άχυρο. Αίγλη: πρόοδος, ευημερία, ειρήνη, ισοτιμία των Πολιτών και βεβαίως άσπιλη δημοκρατία. Άχυρο: Ευρωπαϊκή Ένωση – «Ευρωσύνταγμα», κατάλυση πολιτισμών, ηθών και αξιών, ανεργία, πείνα, φτώχεια, αθλιότητα, μόνιμη κοινωνική αιθαλομίχλη, ρατσισμός, μίση και πάθη, πορνεία, εμπορία κάθε είδους και αύξηση του «λευκού» θανάτου. Αυτά τα τεράστια προβλήματα η Ε.Ε. δεν τα αντιμετώπισε ως όφειλε στην πράξη ενώ στη θεωρία παίρνει «άριστα».

Αυτή η Ενωμένη Ευρώπη, δεν είναι η Ευρώπη που οραματίστηκαν οι λαοί της. Είναι η Ευρώπη της κοινωνικής αποσάθρωσης και της στρωματοποίησης λαών και αξιών, που μέσα στα άλλα της δεινά, «ανοίγει» τον ορίζοντα για το νέο «Ευρωσύνταγμα». Οι υπηρέτες των κυβερνήσεων έχουν επιδοθεί σε μαραθώνιο αγώνα, για το πώς θα αποβλακώσουν τους Πολίτες ακόμα περισσότερο, ώστε να φαίνονται άξιοι της μοίρας τους.

Ε Υ Ρ Ω Σ Υ Ν Τ Α Γ Μ Α

Εν ονόματι τής Ε.Ε. θα περάσουμε στο δεύτερο σκέλος, που είναι το άλλο μισό της: το «Ευρωσύνταγμα» και θα θυμίσουμε την παροιμία που λέει: «Όλα τα 'χε η Μαριολή, ο φερετζές της λείπει». Θα ξεκινήσω με μια σοφή ρήση του Μαρξ: «Ο περίφημος γαλατικός κόκορας, σάλπισε τον ερχομό μιας καινούργιας μέρας για την Ευρώπη και τον κόσμο…» Κι αυτό, στις μέρες μας, βγαίνει περίλαμπρα από τον μέγα θρίαμβο του δημοψηφίσματος του Γαλλικού ΟΧΙ στις 29 Μαΐου 2005 που έδωσε ένα καταλυτικό χτύπημα στην Συνθήκη των Μεγάλων καπιταλιστικών Δυνάμεων της Ευρώπης. Ένα δεύτερο χτύπημα ήταν κι εκείνο των Ολλανδών συμπολιτών, αρκετό για να επέλθει Πανευρωπαϊκή «Ευρωσυνταγματική» συμφόρηση-Απόρριψη.

Πώς θα μπορούσε να αντιπαραθέσει κανείς τις δικές του απόψεις στο λαβύρινθο του «Ευαγγελίου» του «Ευρωσυντάγματος», που αποτελείται από εκατοντάδες άρθρα και παραγράφους και χιλιάδες σελίδες; Αν κάποιος τολμήσει και περάσει στα χωρία του, σίγουρα θα έχει χάσει το χρόνο του και δε θα έχει καταλάβει τίποτα. Μάλιστα «Ευαγγέλιο», περί αυτού πρόκειται, όμοιο με εκείνα που χρησιμοποιούν τα θρησκευτικά δόγματα προκειμένου να αποβλακώνουν το λαοτζίκο, όταν οι λόγοι του περνούν από διάφορους μουλάδες, ραβίνους και παπάδες, όπως καλή ώρα και με τον «πλανητάρχη» που κυκλοφορεί και διαλαλεί σαν «εκπρόσωπος» του θεού, στον Πλανήτη γη τα παραμύθια τής χαλιμάς.

Πώς μπορεί λοιπόν ο απλός Ευρωπαίος Πολίτης να πεισθεί από το Ευρωατλαντικό «Ευαγγέλιο», όταν οι αντιφάσεις διαδέχονται η μία την άλλη στο Ευρωπαϊκό, όπως λένε, γίγνεσθαι; Πού και πώς μπορεί αυτό το «Ευρωσύνταγμα» να προστατέψει τα μέλη- κράτη του και τους Πολίτες του; Σε ποιους τομείς άραγε; Από πού αντλούν το δικαίωμα οι πολιτικοί να διαστρεβλώνουν τα πράγματα παροτρύνοντας ακόμα και σήμερα τους Πολίτες να ψηφίσουν «ΝΑΙ»; Δε τους φτάνουν τα δυο χτυπήματα; Δε νομίζουν πως καιρός είναι να εγκαταλείψουν τις φανταστικές ρητορείες -ιδιαίτερα οι Έλληνες-, να αφυπνιστούν και να αφήσουν την προπαγάνδα υπέρ του «Ευρωσυντάγματος» και να προστατέψουν το δικό τους; Έχουν εξαντληθεί τα εθνικά συντάγματα να θεσπίζουν το δίκαιο, έχουν εφαρμοστεί οι εθνικοί νόμοι κατά γράμμα έτσι ώστε, αφού δεν είναι τελεσφόροι, να επιτραπεί στη «μαμά» Ε.Ε. να κατασκευάσει έναν δεύτερο οδοστρωτήρα, που θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση; Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι τα εθνικά συντάγματα δεν μπορούν να προστατέψουν τους Πολίτες τους; Γι' αυτό το επιτελείο της Ε.Ε., παρά τα τρανταχτά χαστούκια των Γάλλων και των Ολλανδών Πολιτών που άστραψαν από το μεγάλο ΟΧΙ, μέσα από τεχνάσματα και τερτίπια προσπαθεί να σηκώσει το γκρεμισμένο κύρος και ανάστημά της;

Σε μια εποχή που ο Πλανήτης και οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν γήινα τέρατα και σημεία και ο άνθρωπος στραγγαλίζεται κυριολεκτικά από το ομοίωμά του, σε μια εποχή, που η αφετηρία της είναι η τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα και φτάνει στο σήμερα, ο κόσμος της Ευρώπης, μέσα από τη δίνη της «Παγκοσμιοποίησης» και της «ελεύθερης» αγοράς, έχει δεχτεί τα πιο ωμά και απάνθρωπα χαστούκια: της επιδρομής του κεφαλαίου, των κοινωνικών περικοπών και το μαστίγωμα από «αφηνιασμένους» καβαλάρηδες των εργατικών θέσεων. Κεκτημένα τα λένε αυτά, κατακτήσεις, αλλά τα έχει καταβροχθίσει το κεκρύφαλο στομάχι του κεφαλαίου.

Με όλα όσα αναφέρθηκαν μέχρι τώρα για την Ε.Ε., εκτός του ότι αποτελεί ουτοπία για τις πολιτικές των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να πιστεύουν ότι ένα «Ευρωσύνταγμα» θα δώσει λύσεις στην πολιτική, στην οικονομία και στον πολιτισμό, θα προκύψει η καθολική εξολόθρευση των εθνικών συνταγμάτων και αποδυνάμωσή τους. Οι «ευρωυπαλλήλοι» θα εκτελούν επ' ονόματι του «Ευρωσυντάγματος» τις επιταγές του. Το ελληνικό εθνικό δίκαιο θα καταρρεύσει και τα εθνικά μας θέματα θα τα καθορίζει το νέο σύνταγμα της Ε.Ε. Συγνώμη κύριοι, όχι ευχαριστούμε. Η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα και απ' αυτή φωτίστηκαν και διδάχτηκαν πολλοί λαοί. Ποιος ο λόγος ύπαρξης ενός «σύγχρονου» θεάτρου;

Ας μου επιτραπεί στο σημείο αυτό ν' αναφέρω κάποια αποσπάσματα από προηγούμενες αναφορές μου την άνοιξη του 2005 και επίσης να σημειώσω ότι μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες του διαδικτύου δίνεται μια μάχη. Η ενημέρωση εφ' όλης της ύλης έχει λάβει πραγματικά μεγάλες διαστάσεις, ιδιαίτερα από ελεύθερους Πολίτες.

Στις 11.04.2005 έγραφα λοιπόν μεταξύ άλλων και τούτα:

«Prost, Europa! Prost! Με το ευρωκαθοδόν μπροστά για την προκοπή, την ευημερία, τη δημοκρατία, την ανάπτυξη και τις ίσες ευκαιρίες για τους Πολίτες, για την εξασφάλιση της δουλειάς, για το μέλλον των νέων ανέργων μας και για μια υπόλοιπη ανθρώπινη ζωή των συνταξιούχων. Αυτά και άλλα πολλά επί χρόνια ακούμε και επί χρόνια δε βλέπουμε, παρά μόνο τον αργό μα σταθερό εξοστρακισμό όλων των ως τώρα κατακτήσεων των μεσαίων και μικρότερων στρωμάτων, σε ό, τι αφορά την κοινωνικοοικονομική διάταξη των πραγμάτων…».

«…Μια πανσπερμία ακαλλιέργητων πολιτικών χαμηλής παιδείας και πολιτικής υποκουλτούρας ή και ανύπαρκτης, εξ' ου και η τυφλή υποταγή και στράτευσή τους στα πλοκάμια της «Παγκοσμιοποίησης» και της «ελεύθερης» αγοράς, σακατεύοντας πρώτα τους τόπους τους (βλέπε Ελλάδα εξωτερική πολιτική-εθνικά προβλήματα, Σκοπιανή δημοκρατία-«Μακεδονία» που λύνονται μόνο με φιλτραρισμένες πολιτικές, Made in USA και Βρυξελλών – Ε.Ε., με συμβιβασμούς και υποχωρήσεις σε βάρος μας) και όλοι μαζί σακατεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση….».

«…Όσο αφορά το υπό σύσταση νέο «Ευρωσύνταγμα» (κερασάκι σε όλα που προαναφέραμε), θα επισημάνουμε ότι οι Πολίτες θα πρέπει να προσέχουν την προπαγάνδα που ασκείται προκειμένου να πάρουν στα χέρια τους την ετυμηγορία των λαών. Οι Έλληνες θα είναι οι πρώτοι ζημιωμένοι από κάθε άποψη….».

«…Το ότι θα λειτουργούν και τα εθνικά συντάγματα, (όπως ακούγεται) αυτό για μας ακούγεται αστείο αλλά και επικίνδυνο. Τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής της δεν είναι εκείνα που έπρεπε να είναι και ως εκ τούτου δεν καταλαβαίνουμε την ανάγκη ύπαρξης ενός ευρωπαϊκού συντάγματος. Δεν εμπιστευόμαστε πλέον τους ευρωπολιτικούς και πολύ περισσότερο δεν εμπιστευόμαστε την ελληνική κυβέρνηση και εξίσου την αξιωματική αντιπολίτευση, που διατυμπανίζουν τα «καλά» που θα φέρει το «Ευρωσύνταγμα». Αυτοί οι πολιτικοί, που θέλουν να λέγονται και Έλληνες σίγουρα βλέπουν όνειρα και μάλιστα ξύπνιοι…».

«…Ας έχουν κατά νου οι κυβερνήτες ότι η κατάλυση των εθνικών συνταγμάτων ή η παράκαμψη αυτών μέσω διαφόρων ευρωατλαντικών τερτιπιών δε θα περάσει. Δεν μπορεί να περάσει. Οι Έλληνες οφείλουν να προστατέψουν τα υπάρχοντά τους (τα σύνορά τους, το σύνταγμά τους, τις πολιτισμικές και ηθικές αξίες τους κ.ά.) και το πρώτο τους βήμα πρέπει να είναι η καθολική απόρριψη του υπό σύσταση «Ευρωσυντάγματος» και να αφυπνιστούν…».

Το Μάιο σε άλλη αναφορά με θέμα Ε.Ε. «Ευρωσύνταγμα» υπογράμμιζα και τούτα:

«Οι Πολίτες αυτής της Ηπείρου ήθελαν μια Ενωμένη Ευρώπη των λαών με ψωμί και δουλειά και όχι μια Ε.Ε. των τραπεζών και των πολυεθνικών και πολύ περισσότερο ήθελαν μια Ευρώπη νοικοκυρά στον τόπο της. Εδώ οι Πολίτες εξαπατήθηκαν οικτρά και όχι μόνο στους κοινωνικοοικονομικούς τομείς αλλά και σε θέματα ιδιαιτεροτήτων…»

«…Δε βρίσκουμε το λόγο να φωτογραφίσουμε τα αρνητικά αυτής της περιβόητης συνθήκης και τις ηγετικές φιγούρες του θεάτρου-ιδρυτές κατά τ' άλλα της Ε.Ε.-, που ναι μεν σεβάστηκαν την ετυμηγορία του λαού τους αλλά και τον προειδοποίησαν!! όσο υπάρχουν τα ανάλογα και εξειδικευμένα πανευρωπαϊκά φερέφωνα που σθεναρά αναφέρονται στα «υπέρ» του «Ευρωσυντάγματος». Η επιμονή από μόνη της δημιουργεί ανησυχία και απομακρύνει στο έπακρο την εμπιστοσύνη των Πολιτών, όπως έγινε χτες, 29.05.2005 που ζήσαμε το μεγάλο «ΝΟΝ». Δηλαδή η προπαγάνδα για το «ευρωσύνταγμα» προϋπήρχε από άχρηστους ή κρετινισμένους παράγοντες και όχι μόνο από τους Γάλλους, αλλά και από όλους τους «αρχιτέκτονες» και «συμμάχους» της εν λόγω συνθήκης…».

«…Αν και ήταν αναμενόμενη η έκβαση του δημοψηφίσματος, έντονη ήταν και η δυσαρέσκεια που προέκυψε. Όταν όμως μια δυσαρέσκεια προκύπτει από ένα δημοψήφισμα, όπως αυτό των Γάλων, δεν είναι τίποτα άλλο παρά Υ Γ Ε Ι Α . Και οι Γάλλοι Πολίτες έχουν διαχωρίσει τη θέση τους από τα οχλοπάζαρα των ασυνείδητων Πολιτών. Ας τους μιμηθούμε. Και ας αλωνίσουν τα θηρία (άρχισαν κιόλας) μέσα από τα ΜΜΕ και τα γυαλιά να αποπροσανατολίζουν, να παροτρύνουν και να προπαγανδίζουν τα «ναι» που οι λαοί δε τα θέλουν. Το τρίπτυχο: Αποπροσανατολισμός, παρότρυνση, προπαγάνδα, «όπλο»

των ευρωηγετών, σημαίνει καμουφλαρισμένη καταπίεση, σημαίνει απολυταρχισμός, σημαίνει φασισμός, σημαίνει ανεργία, εξαθλίωση και φτώχεια. Αυτά και άλλα οι Γάλλοι τα καταψήφισαν. Σειρά να τους μιμηθούν και άλλοι λαοί, καθώς και ο δικός μας, φτάνει να έχουμε κατά νου ότι δεν χρειαζόμαστε «ευρωσυνταγματική προστασία» και καμιά παρεμφερή κηδεμονία. Και οι ευρωάτλαντες ηγέτες ας συμμορφωθούν με τις δηλώσεις τους και τα ανούσια κηρύγματά τους και ας αφουγκραστούν:

Στην υγειά σου, Ευρώπη! Prost, Europa, Prost! Salut Europ, Salut!» Μάιος 30 2005.

Πριν κλείσω, θα ήθελα για λίγο να στρέψω την προσοχή μας στα γεγονότα των κοινωνικών εκρήξεων στη Γαλλία, στην καρδιά της Ευρώπης, σε μια ηγέτιδα χώρα της Ε.Ε. της οποίας η πολιτική πολτοποιήθηκε απ' το «άρμα» της «Παγκοσμιοποίησης». Μια Γαλλία, μοντέλο για τους άλλους λαούς και υπόδειγμα μίμησης για τους δημοκρατικούς της αγώνες και την πολιτιστική της ιστορία, μέσω των οργισμένων απόκληρων μεταναστών, τα ισοπεδώνει όλα. Απόκληροι Πολίτες που είχαν την «ατυχία» να είναι μαύροι και «κοινωνικά αποβράσματα» -κατά την αντίληψη της Γαλλικής κυβέρνησες- πεταμένοι στα βάθρα της περιθωριοποίησης και του στιγματισμού, μας θύμισαν την εποχή του Χίτλερ, που αν ζούσε σίγουρα θα ζήλευε.

Η πολιτική της Ε.Ε. έναντι των μεταναστών, λαθραίων και μη, είναι πολιτική ταφόπλακας για το κεφάλαιο και τους συνεργάτες του. Μια ταφόπλακα που άλλους θα ξεθάψει και άλλους θα θάψει. Ο ρατσισμός, με τις σημερινές του διαστάσεις, δεν μπορεί να έχει τον χαρακτήρα του αειθαλή και άτρωτου φονιά και κρυφού δολοφόνου. Και στην περίπτωση των κοινωνικών εξάρσεων στη Γαλλία, ο ρατσισμός δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να μένει θύτης και κρυφός θεατής. Η οργή των μεταναστών τα ανατρέπει όλα.

Η μεταναστευτική πολιτική των Γάλλων, δεκαετίες τώρα έδειχνε το μακιγιαρισμένο της πρόσωπο και τώρα μόλις έδειξε το πραγματικό της. Έτσι εξηγούνται και οι κοινωνικές αυθεντικές εκρήξεις, οι οποίες δεν καθοδηγήθηκαν από καμιά πολιτική δύναμη ή από κάποιον παντοκράτορα θεό. Η αγανάκτηση των μεταναστών στη Γαλλία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνον ο αντικατοπτρισμός των επικρατούντων Ευρωπαϊκών καταστάσεων· ενός…κοινωνικού «καθρέπτη» που έσπασε.

Δεν χαίρομαι κι ούτε εύχομαι την επικράτηση του χάους, αλλά οι «οιωνοί» της εφήμερης ζωής μας άλλα προαναγγέλλουν. Δυο άλλοι «πυρήνες» που συνεχώς βράζουν και προετοιμάζουν τις δικές τους εκρήξεις είναι της νέας γενιάς και των συνταξιούχων. Κι εκεί θα συμμετέχουν ΟΛΟΙ. Ποια προστασία δίνουν τα υπαρκτά συντάγματα και ποια μπορεί να δώσει το υπό σύσταση νέο «Ευρωσύνταγμα»;

Στο δια ταύτα: Για τη αποτροπή όλων των παραπάνω επιβάλλεται, προκειμένου να αποτραπούν όλες οι παραπάνω αρνητικές επιδράσεις από την ενδεχόμενη επιβολή του «Ευρωσυντάγματος», ο περιορισμός της απόλυτης νομοθετικής ρύθμισης των εθνικών δικαίων από την Ε.Ε. Έτσι είναι θετικό να πάρουν τα ηνία της λήψης αποφάσεων οι εθνικές κυβερνήσεις που γνωρίζουν πιο άμεσα τα προβλήματα που αντιμετωπίζονται στο εσωτερικό τους, τους οραματισμούς του κόσμου, τα δικαιώματα του Πολίτη παράλληλα με τα καθήκοντα, τα κοινωνικά αδιέξοδα, την πορεία της οικονομικής δομής, τις κοινωνικές δοσοληψίες, τα εθνικά ζητούμενα προς επίλυση, τις σχέσεις με τους γειτονικούς λαούς και τόσα άλλα. Είναι ανέφικτη η μορφοποίηση ενός συντάγματος κοινού για όλους τους Ευρωπαίους, από τη στιγμή που διακρίνονται μεταξύ τους εξαιτίας των διαφοροποιών συνθηκών ζωής, της ιστορικής εμπειρίας, της κουλτούρας, της εθνικής ευαισθησίας και των πολιτιστικών κατακτήσεών τους. Εξάλλου η διαφορετική οικονομική κατάσταση των ευρωπαϊκών κρατών δημιουργεί μια διάσταση μεταξύ των επιμέρους κοινωνικών ομάδων και των αιτημάτων τους, ώστε πέρα από την ομοιομορφία στην κυκλοφορία του νομίσματος, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί σημείο σύγκλισης. Είναι ουτοπία λοιπόν η αποδοχή ενός «Ευρωσυντάγματος» και προδίδει μια σκέψη ανεδαφική που αν μη τι άλλο θα προκαλέσει πολλές αναστατώσεις, αντιδράσεις μαζικές και νεόφερτα αδιέξοδα που ούτε να φανταστούν δε θα ήθελαν οι υποστηρικτές του.

«Prost, Europa! Prost!… Ευχαριστώ για την προσοχή σας. Νυρεμβέργη 27.11.2005