Του Δρ. Αθανάσιου Σαραντόπουλου
Το να προσπαθείς να διαιωνίσεις ένα ψέμα δεν έχει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα και αργά ή γρήγορα θα οδηγηθείς στην αλήθεια. Στην περίπτωση της ονομασίας της πΓΔΜ, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς όμως καθίστανται ισχυρά όταν η ελληνική πλευρά επιδεικνύει συνεχή αδράνεια και ανεξήγητη ατολμία που έχουν ως πιθανό αποτέλεσμα η διεθνής κοινότητα να υιοθετήσει ως μόνιμη ονομασία για το γειτονικό κρατίδιο το παρατσούκλι που της έχουν προσάψει, το οποίο δεν είναι άλλο από το "Δημοκρατία της Μακεδονίας".
Οι ισχυροί της Γης έχουν, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, σοβαρό λόγο για την επιμονή τους να χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο όνομα. Το ένα μετά το άλλο κράτος χρησιμοποιεί το ίδιο επιχείρημα που δεν είναι άλλο από την ανάγκη διατήρησης της ειρήνης στην περιοχή. Κράτη σαν τις ΗΠΑ ή πιο πρόσφατα τον Καναδά δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην διατήρηση της ειρήνης από την ιστορική αλήθεια που φαίνεται ότι δεν τους ενδιαφέρει και πολύ για να μην πω καθόλου. Εθελοτυφλούν όταν πιστεύουν ότι η ειρήνη θα διαφυλαχτεί μόνο με την χρήση του προτεινόμενου από την πΓΔΜ ονόματος,
Ανέκαθεν ως σύμμαχο έβρισκαν την απροθυμία της εκάστοτε κυβέρνησης της Ελλάδας να προστατεύσει η ίδια την ιστορία του τόπου προωθώντας στις σχολικές τάξεις επαίσχυντα βιβλία που μόνο την ιστορική μνήμη δεν στήριζαν αλλά αντιθέτως εξασθενούσαν. Πώς λοιπόν μπορεί ο ξένος παράγοντας να μας πάρει στα σοβαρά όταν εμείς οι ίδιοι δεν φροντίζουμε την ιστορία μας αφού με τις πράξεις μας αυτοαναιρούμαστε καταρρίπτοντας τα ίδια τα επιχειρήματά μας;
Ο δεύτερος λόγος που δεν καταφέραμε μέχρι στιγμής να πετύχουμε κάτι θετικό είναι η ισχυρή οικονομική παρουσία της Ελλάδας στην πΓΔΜ. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία Έλληνες επιχειρηματίες κρατούν γερά στα χέρια τους την οικονομία της διπλανής χώρας με μία ισχυρή επενδυτική παρουσία σε όλους τους σημαντικούς τομείς της οικονομίας της. Τολμά η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να κάνει χαλάστρα στα σχέδια των Ελλήνων επενδυτών που έχουν μεταφέρει σημαντικές δραστηριότητές τους βορείως της χώρας μας και να χρησιμοποιήσει την οικονομική υπεροχή της ως μοχλό πίεσης προς τους γείτονές μας; Φοβάμαι ότι η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι όχι.
Τι φοβάται άραγε ο ξένος παράγοντας ότι θα συμβεί αν υιοθετηθεί άλλη ονομασία που δεν θίγει την ιστορία της πατρίδας μας; Γιατί τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Αμερικανοί τάσσονται φανατικά υπέρ της χρήσης αυτού του προσβλητικού για την ιστορία μας ονόματος; Τι εντιμότερο και καθαρότερο από την αλήθεια; Γιατί δεν την χρησιμοποιούν και επιλέγουν να συμπορευθούν με ένα ψέμα; Τίθενται άραγε σε κίνδυνο σοβαρά ενεργειακά συμφέροντα που έχουν να κάνουν με την κατασκευή αγωγών πετρελαίου ή φυσικού αερίου στην περιοχή; Αν είναι έτσι ας βγουν φανερά και, αν έχουν κότσια, να μας το πουν ευθέως. Με μια τέτοια ενέργεια ίσως να κέρδιζαν μερικούς ακόμα φίλους-πραγματικούς αυτή τη φορά και όχι απλά φερέφωνά τους. Πρέπει να παύσουν τα προσχήματα και να μας εξηγήσουν ξεκάθαρα την στάση τους. Η μέχρι τώρα συμπεριφορά τους προσβάλει την νοημοσύνη του Έλληνα.
Φαίνεται όμως ότι οι πέραν του Ατλαντικού σύμμαχοί μας, στην σφαίρα επιρροής των οποίων βρισκόμαστε, δεν θέλουν μία Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη και δυνατή. Θέλουν μια Ελλάδα που θα είναι υποχείριό τους όπως ακριβώς και η πΓΔΜ. Για να την ελέγχουν και εμμέσως να δημιουργούν προβλήματα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση που άλλωστε ποτέ δεν έκρυψαν ότι η ισχυρή της παρουσία τους ενοχλεί. Αφού η Τουρκία πλέον δεν μπορεί να είναι σοβαρός μοχλός πίεσης των ΗΠΑ προς την Ευρώπη, μιας και το ένα μετά το άλλο από τα κράτη-μέλη κρατούν μια απόσταση από την αρχική τους θέση, ότι δηλαδή η Τουρκία πρέπει να μπει στην ΕΕ, στρέφονται πλέον προς την Ελλάδα και την πΓΔΜ. Άλλωστε η Τουρκία εδώ και μερικά χρόνια ασκεί πολιτική που δεν είναι εντελώς αρεστή στην Ουάσιγκτον και αγγίζει ακόμα και την εχθρότητα. Απλά η τελευταία μη μπορώντας να κάνει κάτι καλύτερο την ανέχεται. Ως πότε όμως; Το ποτήρι κάποτε θα ξεχειλίσει με ό,τι αυτό θα σημάνει.
Από την άλλη μεριά οι πολιτικοί μας με την αδιαφορία τους και την αδράνειά τους εδώ και αρκετά χρόνια ακολουθούν μια τακτική που δηλώνει φανερή ηττοπάθεια και γεμίζει απαισιοδοξία τον λαό μας. Οι κινήσεις των διπλωματών μας χαρακτηρίζονται από ερασιτεχνισμό και έχουν γίνει εντελώς προβλέψιμες. Δίνουν την εντύπωση ότι το παιχνίδι είναι για μας χαμένο και απλά πρέπει να περιμένουμε τον διαιτητή να σφυρίζει τη λήξη του. Έχουμε παραδοθεί άνευ όρων χωρίς να αγωνιστούμε καθόλου. Πού είναι αλήθεια η νόμιμη άμυνά μας;
Παρακολουθεί απαθής η φιλόδοξη υπουργός του υπουργείου εξωτερικών την διεθνή κοινότητα που χρησιμοποιεί συστηματικά την συνταγματική ονομασία της γειτονικής χώρας παντού και αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι οι διπλωματικοί χειρισμοί της μας έχουν οδηγήσει στην πλήρη αποτυχία και νέα στρατηγική πρέπει να σχεδιαστεί και υλοποιηθεί άμεσα. Αρνείται η ηγεσία του ΥΠΕΞ να δει κατάματα την αλήθεια και έστω και τούτη την ύστατη ώρα να αναλάβει τολμηρές πρωτοβουλίες. Να σταματήσουν επιτέλους οι δηλώσεις δυσαρέσκειας κάθε φορά που μία νέα χώρα συμπορεύεται με την πΓΔΜ και να χρησιμοποιήσουμε όλα τα όπλα που έχουμε στην φαρέτρα μας ώστε να μην χρειαστεί ξανά επίσημα χείλη να ψελλίσουν αυτά τα τετριμμένα λόγια. Είμαστε ένας περήφανος λαός και δεν πρέπει να ανεχόμαστε άλλη ταπείνωση.
Τι φοβάται η υπουργός μας ότι … θα της πέσει η μύτη ή θα χάσει το χαμόγελό της και δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός αν κρατήσει μία περήφανη στάση για τα ελληνικά συμφέροντα; Ίσα-ίσα πιστεύω ότι η άμεση άσκηση βέτο, όπου χρειάζεται, θα την ενδυναμώσει και θα την φέρει πιο κοντά στον θρόνο του Μεγάρου Μαξίμου που διακαώς και μετά μανίας επιθυμεί να καταλάβει. Ή μήπως ακολουθεί τακτική υπονόμευσης του σημερινού πρωθυπουργού και περιμένει ως ώριμο φρούτο να πέσει με την ισχνή πλειοψηφία που διαθέτει σήμερα το κόμμα στο κοινοβούλιο παίρνοντας ταυτόχρονα εκδίκηση για ό,τι συνέβη στον αειθαλή πατέρα της μερικά χρόνια πριν; Ποιος ξέρει; Ίσως να θεωρεί ότι αυτό θα μπορούσε να ήταν το καλύτερο δώρο ευγνωμοσύνης για αυτόν μαζί με την επιβεβαίωση και των "προφητειών" του για το θέμα του ονόματος.
Ο ελληνικός λαός, απέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές, δεν τρώει κουτόχορτο. Και μνήμη έχει και γνώση και ξέρει πότε μία υπουργός είναι επικίνδυνη για τα συμφέροντα αυτού του τόπου ώστε να την στείλει αν χρειαστεί επειγόντως στο σπίτι της και από εκεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η τιμωρία της μέχρι πρότινος υπουργού παιδείας ήταν παραδειγματική και πρέπει να αποτελεί προειδοποίηση προς όλους τους πολιτικούς που ενδεχομένως δοκιμάσουν παρόμοιες ατιμωτικές ενέργειες στα πλαίσια εξάσκησης των καθηκόντων τους. Ας προσέξουν καλά οι κατέχοντες του κυβερνητικούς θώκους. Η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί!
Κάθε Έλληνας πολιτικός πρέπει να κλείσει τ' αυτιά του σε όλους αυτούς που του ασκούν πιέσεις και να υπακούσει στον πραγματικό εργοδότη του που είναι ο ελληνικός λαός. Όποιος φέρεται δουλικά εξυπηρετεί μεν τα συμφέροντα του ισχυρού αλλά ουδέποτε κερδίζει την εκτίμησή του. Επίσης δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτίζεται η πολιτική μας πάντα με την Α ή Β χώρα. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να είμαστε έτοιμοι να λέμε το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι ανάλογα με το τι επιτάσσει το συμφέρον μας. Μόνο τότε δεν θα γίνουμε προβλέψιμοι και θα μας αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερο σεβασμό εχθροί και φίλοι ξεκινώντας κάθε διαπραγμάτευση από μηδενική βάση. Η όποια στάση μας να μην θεωρείται δεδομένη και να αναθεωρείται συνεχώς με βάση τα νέα δεδομένα ώστε να μεγιστοποιείται το εθνικό συμφέρον.
Τέλος, η διεθνής κοινότητα οφείλει να σεβαστεί την ιστορία αυτού του τόπου και να αντιστρέψει την πολιτική της στο θέμα της ονομασίας της πΓΔΜ. Η υποκρισία έχει όρια. Αν θέλουν οι γείτονές μας να αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες ας δεχθούν την Ελληνικότητά τους και τότε η ιστορία θα βρει τρόπο να τους ανταμείψει.
Περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ, Νοέμβριος 2007
