Γιώργος Κοίλιαρης. Ένας εκ των κορυφαίων πολεμικών ανταποκριτών εδώ και 25 χρόνια, με τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ στο Νταρφούρ και πριν λίγες μέρες στο Αφγανιστάν μιλά και τονίζει για το επάγγελμά του: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχω μετανιώσει για αυτό που κάνω. Δεν είναι πια δουλειά αλλά τρόπος ζωής. Είναι αδύνατο να αλλάξω. Είμαι ένα είδος ''τοξικομανή''…».
Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη
Πρόσφατα βρέθηκε στο Αφγανιστάν όπου ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για τους Ταλιμπάν και για λογαριασμό της ΝΕΤ, έκανε το γύρο του κόσμου προκαλώντας μόνο θετικά σχόλια για δημοσιογραφική τόλμη αλλά και εμπεριστατωμένη έρευνα του δημοσιογράφου που την έφερε σε πέρας… Ο λόγος για το δημοσιογράφο Γιώργο Κοίλιαρη, ο οποίος εδώ και 25 χρόνια ως πολεμικός ανταποκριτής βρέθηκε σχεδόν σε όλα τα πεδία μαχών που συγκλονίζουν τον πλανήτη. Ο Γιώργος Κοίλιαρης σπούδασε ιστορία, φιλοσοφία, μοντέρνες τέχνες στο Πανεπιστήμιο Νιούκαστλ της Μεγάλης Βρετανίας. Δημοσιογραφεί από το 1978. Έχει εργαστεί στις εφημερίδες Τα Νέα, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Ελεύθερος Τύπος, Πρώτη, Βραδυνή και Επικαιρότητα, στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Flash και ΣΚΑΪ και στους τηλεοπτικούς σταθμούς ΕΤΙ, NET, ΣΚΑΪ και STAR, και σήμερα στη ΝΕΤ. Ως πολεμικός ανταποκριτής έχει καλύψει τις συγκρούσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων σε Λίβανο και Παλαιστίνη, τους πολέμους της Βοσνίας και του Κόλπου, τις συγκρούσεις Αρμενίων και Αζέρων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, τον πόλεμο Γεωργίας-Αμπχαζίας, την κρίση στην Αλβανία , και πρόσφατα βρέθηκε στο Νταρφούρ και εκ νέου στο Αφγανιστάν. Σήμερα παραχωρεί συνέντευξη όπου μεταξύ άλλων αναφέρει τα παρακάτω για το σύγχρονο τρόπο ζωής:
«Η στυγνή εκμετάλλευση του φτηνού εργατικού δυναμικού και του ορυκτού πλούτου, οι εμφύλιοι πόλεμοι, σχεδιάσθηκαν και ξεκίνησαν σε κάποια γραφεία του πολιτισμένου κόσμου και του κλαμπ των G 8. Πάντα βέβαια για το καλό μας..
Μήπως τελικά ευθυνόμαστε για τη κατάντια τους και εμείς οι ίδιοι;».
Η συνέντευξη
Πρόσφατα βρεθήκατε στο Αφγανιστάν με ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για τους Ταλιμπάν… Επίσης βρεθήκατε, στο Νταρφούρ, στο Σουδάν και στο Ιράκ όπου μαίνονται οι μεγαλύτερες προσφυγικές κρίσεις. Πώς είναι η κατάσταση σε αυτές τις περιοχές; Πόσο απάνθρωπο και τραγικό είναι στον 21ο αιώνα να πεθαίνουν παιδιά;
«Ίσως να σοκάρει αυτό που θα πω αλλά πιστεύω ότι το ανθρώπινο είδος ίσως είναι το χειρότερο και το πιο καταστροφικό του πλανήτη Γη. Τώρα αν βρούμε το θάρρος και κοιτάξουμε μέσα μας και γύρω μας χωρίς παρωπίδες μπορεί κάποτε τα πράγματα να αλλάξουν…».
Μπορείτε να αναφερθείτε σε κάποιο προσωπικό σας γεγονός που να αποτελεί για σας μια από τις τραγικότερες εμπειρίες σας;
«Ίσως μια εικόνα που θα με ακολουθεί στην υπόλοιπη ζωή μου είναι δυο παιδάκια ,τριών και τεσσάρων ετών που πέθαναν από τη πείνα στα χέρια μου στο Β. Νταρφούρ. Παρόμοιες εικόνες έχω δει και αλλού. Και είναι ο πόλεμος, η πείνα η ανασφάλεια και η αδιαφορία που αναγκάζει τους ανθρώπους να μεταναστεύουν».
Πού βρίσκεται ο πολιτισμένος δυτικός κόσμος που αγανακτεί όταν χάνει ένα κομμάτι από τα άφθονα υλικά αγαθά; Γιατί η κοινωνία της αφθονίας δεν ενδιαφέρεται για αυτούς που λιμοκτονούν μπροστά στα μάτια της ή ακόμα και δίπλα της;
«Τη στιγμή αυτή οι δυτικές χώρες δυσανασχετούν για το κύμα των προσφύγων που εισβάλει καθημερινά και ''διαταράσσει'' τη ''γαληνή'' και τη καθημερινότητα μας. Ξαφνικά τις εικόνες των ρακένδυτων, των πεινασμένων που πιθανόν να τις βλέπαμε σε ένα δίλεπτο ρεπορτάζ της τηλεόρασης μεταφέρθηκαν στους δρόμους μας. Τα προβλήματα της υπανάπτυξης, των εμφύλιων, της πεινάς, της ανεργία, των ασθενειών, που κάποτε φάνταζαν απόμακρα και ξένα, ήρθαν έξω από τη πόρτα μας. Και ξαφνικά τα ''κροκοδείλια δάκρυα '' για τους ''καημένους'' {όσο ζούσαν στη χώρα τους }, στέρεψαν.. Οι '' καημένοι'' μετατράπηκαν σε ''κλεφτές'', ''δολοφόνους'' και ''τρομοκράτες''… Υποανάπτυκτα όντα που ήρθαν για να υπονομεύσουν το τρόπο ζωής μας, να κλέψουν το βίος μας, να βιάσουν τις κόρες μας.. Και βέβαια ξεχνάμε τους λόγους που ανάγκασαν αυτούς του ανθρώπους να εγκαταλείψουν το σπίτι τους τις οικογένειες τους και με κίνδυνο της ζωής τους να ζητήσουν καταφύγιο σε μια άλλη χώρα. Η στυγνή εκμετάλλευση του φτηνού εργατικού δυναμικού και του ορυκτού πλούτου, οι εμφύλιοι πόλεμοι, σχεδιάσθηκαν και ξεκίνησαν σε κάποια γραφεία του πολιτισμένου κόσμου και του κλαμπ των G 8. Πάντα βέβαια για το καλό μας..
Μήπως τελικά ευθυνόμαστε για τη κατάντια τους και εμείς οι ίδιοι;»
Στο Ιράκ πώς είναι η εικόνα; Μοιάζει στην κόλαση;
«Το Ιράκ όπως και το Αφγανιστάν είναι δυο εστίες πόλεμου που θα μας απασχολήσουν για αρκετά χρόνια και ο μεγάλος φόβος μου είναι η πιθανή εξάπλωση τους. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λέξεις για να περιγράψει κανείς το ανθρώπινο δράμα. Απλά διαπιστώνει κανείς ότι το φτηνότερο πράγμα σ' αυτό το πλανήτη είναι η ανθρώπινη ζωή».
Είστε εδώ και 25 χρόνια πολεμικός ανταποκριτής… Τι έχετε περάσει όλα αυτά τα χρόνια σε αυτό το δύσκολο χώρο; Μπορείτε να αναφερθείτε σε κάποιο ή κάποια γεγονότα; Έχετε μετανιώσει για αυτό που κάνετε;
«Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχω μετανιώσει για αυτό που κάνω. Δεν είναι πια δουλεία αλλά τρόπος ζωής. Είναι αδύνατο να αλλάξω. Είμαι ένα είδος ''τοξικομανή''..
Έχω περάσει αρκετά.. Από τραυματισμούς μέχρι αιχμαλωσίες και εικονική εκτέλεση. Όμως αυτό που δεν μπορώ να ξεπεράσω είναι ο θάνατος των φίλων μου.
Καμιλ Μπαρζάκ. Παλαιστίνιος. Λίβανος 1981.
Αχμέτ. Ιρακινός. Οδηγός και μεταφραστής. Ιράκ 1991
Ντιμιτρι Σαμπαταγιεφ. Ρώσος Φωτορεπόρτερ. Ιράκ. Μάιος 2007
Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ¨.
