ΚΛΙΚ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Με τη τιμή του πετρελαίου να έχει ξεπεράσει τα 130 δολάρια το βαρέλι, ενώ σε πολλά μέρη του κόσμου οι πεινασμένες μάζες αναζητούν διέξοδο, το Κεφάλαιο, επιβεβαιώνει την κυρίαρχη θέση του στις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες.
Μερικές φορές αρκούν τρία δευτερόλεπτα για να αλλάξουν την ροή της Ιστορίας. Εκείνο το πρωΐ της 22ας Νοεμβρίου 1963 και καθώς η προεδρική λιμουζίνα, με επιβάτες τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζων Κένεντι, την σύζυγό του Τζάκι και τον Κυβερνήτη του Τέξας Τζων Κόναλυ, κατηφόριζε μια από τις κεντρικές λεωφόρους του Ντάλας, έχοντας αφήσει πίσω του το σκουρόχρωμο κτίριο της βιβλιοθήκης, μια συνομωσία υψηλού επιπέδου έφτανε στην κορύφωσή της. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ ποιες ήταν οι τελευταίες σκέψεις του Τζων Κένεντι, καθώς με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο και με το δεξί χέρι ελαφρά υψωμένο χαιρετούσε τα πλήθη που τον επευφημούσαν και από τις δυο μεριές της λεωφόρου.
Οι σκέψεις αυτές διακόπηκαν απότομα από τον ήχο της σφαίρας που διαπέρασε το κρανίο του, από πίσω προς τα εμπρός, κάνοντας τον να σκύψει μπροστά. Η Τζάκι Κένεντι ξαφνιασμένη από την απότομη αλλαγή στάσης του συντρόφου της, γύρισε σαν σε αργή κίνηση προς το μέρος του. Η δεύτερη σφαίρα ήρθε προφανώς από την αντίθετη κατεύθυνση και τίναξε το γερμένο μπροστά κεφάλι του Κένεντι, προς τα πίσω. Η Τζάκι Κένεντι μάλλον έντρομη και μην ξέροντας τι να κάνει, χύθηκε προς το πίσω μέρος της ανοιχτής λιμουζίνας προσπαθώντας να βοηθήσει έναν άνδρα της ασφαλείας, που σκαρφάλωνε στο πορτ μπαγκάζ, ενώ το αυτοκίνητο άρχισε να αναπτύσσει ταχύτητα Τα πλήθη τριγύρω άρχισαν να τρέχουν δεξιά και αριστερά μέσα στον πανικό εκείνων των στιγμών. Η σκηνές από το ερασιτεχνικό φιλμάκι κάποιου Ζαπρούντερ, που έτυχε να κινηματογραφήσει τη σκηνή, θα έκαναν τις επόμενες μέρες το γύρο του κόσμου. Εκείνη την εποχή, οι ζωντανές τηλεοπτικές αναμεταδόσεις ήταν ακόμη σπάνιες. Η γνωστή επιτροπή Γουώρεν που ανέλαβε να διαλευκάνει τα δεδομένα της δολοφονίας του Κένεντι, κατέληξε τελικά στο συμπέρασμα πως δεν επρόκειτο για συνομωσία, αλλά για τη δράση ενός μεμωνομένου προσώπου, του Λη Χάρβεϋ ΄Οσβαλντ που άγνωστο για ποιους λόγους είχε αποφασίσει να δολοφονήσει τον Κένεντι. Στη διάρκεια της προεδρικής του θητείας, που δεν πρόλαβε καν να συμπληρώσει τα τρία της χρόνια, ο Κένεντι δεν είχε δημιουργήσει μόνο φανατικούς θαυμαστές.
Είχε δημιουργήσει και αρκετούς φανατικούς εχθρούς, στους οποίους, πολλές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες, ντοκυμαντέρ και άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, θα επιχειρούσαν να αποδώσουν την ευθύνη της δολοφονίας του. Η Μαφία, που αισθανόταν προδομένη από την ανάθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, στον Ρόμπερτ Κένεντι, η Σοβιετική ΄Ενωση που αισθανόταν ταπεινωμένη από την έκβαση της κρίσης των πυραύλων στη Κούβα, ο Φιντέλ Κάστρο που είχε αποτελέσει στόχο του Κένεντι , στην αποτυχημένη απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, ο Αριστοτέλης Ωνάσης που είχε πληγεί οικονομικά από τις πολιτικές του Κένεντι σε βάρος του, οι πετρελαιάδες του Τέξας, που προτιμούσαν να έχουν έναν Τεξανό, τον Λύντον Τζόνσον για Πρόεδρο αντί για τον Κένεντι, ο ίδιος ο Λύντον Τζόνσον, το FBI, η CIA, ήταν μερικοί από αυτούς. Για χρόνια οι θεωρίες συνομωσίας για την δολοφονία του Κένεντι, θα ήταν ένα ενδιαφέρον πεδίο για όσους ήθελαν να ερευνήσουν αυτή την υπόθεση, μια και το θέμα ακόμη συγκινεί. Η δολοφονία του Κένεντι δεν εξιχνιάστηκε και μάλλον δεν θα εξιχνιαστεί ποτέ. Και αυτό γιατί ο δολοφόνος του δεν ήταν ένας, αλλά πολλοί, αυτοί που τότε σύνθεταν το δεδομένο της Εξουσίας. Η λύση του γρίφου του Κένεντι, αν και σύνθετη στην διαπλοκή της είναι απλή στην κατανόησή της. Και για να καταλάβει κανείς τι συνέβη τότε θα έπρεπε πρώτα να κατανοήσει, πως η δολοφονία του Κένεντι δεν ήταν μια δολοφονία. ΄Ηταν εκτέλεση. Και μάλιστα δημόσια εκτέλεση.
Το τέλος του Β Παγκόσμιου Πόλεμου βρήκε την παγκόσμια κοινότητα κουρασμένη και πληγωμένη. Οι εμπειρίες που άφησαν στους επιζώντες, τα εκατομμύρια των νεκρών της παγκόσμιας σύρραξης, είχαν δημιουργήσει πληγές που θα χρειαζόταν χρόνια για να κλείσουν. ΄Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, οι κοινωνίες παντού στον κόσμο για να θεραπευτούν από τις πληγές του Πολέμου, στράφηκαν στο μόνο φάρμακο γι αυτές τις περιπτώσεις. Στην Ηθική. Αν παρακολουθήσει κανείς τις χολυγουντιανές ταινίες της δεκαετίας του πενήντα, αλλά και στις ιταλικές και τις ελληνικές εκείνης της εποχής, θα διαπιστώσει πως το στοιχείο που προεξέχει παντού, ανεξάρτητα από την πλοκή της υπόθεσης, είναι η προβολή της ηθικής συμπεριφοράς των ηρώων και η καταδίκη της ανηθικότητας. Οι ταινίες είχαν πάντα και ένα ηθικό δίδαγμα. Στο τέλος οι «καλοί» θριαμβεύουν και οι «κακοί» τιμωρούνται. Η Ηθική σαν το κύριο στοιχείο για την διεκπεραίωση των πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων, ήταν πάντα και είναι ακόμη, ένα σημείο παγκόσμιου προβληματισμού. Η Ηθική είναι και το κέντρο της δομής της Πολιτείας του Πλάτωνα. Ο ίδιος ο Πλάτωνας πάντως είδε τα διδάγματά του να πηγαίνουν περίπατο, όταν ένας από τους μαθητές του ανέλαβε την διακυβέρνηση της Σικελίας και παρά την φιλοσοφική προπαίδειά του κατέληξε τελικά σε ένα διεφθαρμένο καθεστώς, όπως και όλα τα άλλα. ΄Ετσι ο Πλάτωνας μάλλον απογοητευμένος από την πραγματικότητα, προς το τέλος της ζωής του, ανήγαγε την ιδανική Πολιτεία του στη σφαίρα της ουτοπίας. ΄Όταν ο Κένεντι ορκίστηκε Πρόδερος των ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 1960, η ηθική έμοιαζε να έχει βρει και ένα προφίλ σταρ του Χόλυγουντ. Η πραγματικότητα δεν ήταν έτσι. ΄Ισως ποτέ δεν είναι έτσι. Ο μεν πατέρας Κένεντι, ο Τζο Κένεντι, είχε δημιουργήσει την περιουσία του από το λαθρεμπόριο αλκοόλ, την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, ενώ ο ίδιος ο Κένεντι είχε στην διάρκεια της θητείας του αναρίθμητες ερωτικές περιπέτειες , με πιο γνωστή αυτή με την Μέριλιν Μονρόε.
΄Όλα αυτά δεν ήταν βέβαια ικανά να δημιουργήσουν την αναγκαιότητα μιας δημόσιας εκτέλεσης. Η απάντηση δεν βρίσκεται εκεί και μπορεί κανείς να την συναντήσει παρακολουθώντας ένα ντοκυμαντέρ του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ για τη ζωή των άγριων ζώων. ΄Ένα πεινασμένο λεοντάρι δεν είναι ούτε ηθικό ούτε ανήθικο, όταν κατασπαράσσει μια ζέμπρα ή μια αντιλόπη. Για πάρα πολλούς, πολύ περισσότερους από όσο πραγματικά νομίζετε, η ηθική της ζούγκλας είναι ικανή να στηρίξει μια βιώσιμη ανάπτυξη, ενώ η υποκριτική έτσι κι αλλιώς ανθρώπινη ηθική είναι και κοινωνικά και πολιτικά επικίνδυνη. Η δημόσια εκτέλεση του Κένεντι είχε ακριβώς αυτό το στόχο. Να καταδείξει δηλαδή, πως η οικονομική ανάπτυξη και η διαχείριση της Εξουσίας, δεν είχαν σε τίποτα να κάνουν με έναν λαοφιλή και φωτογενή Πρόεδρο. Για να γίνει κατανοητό το επιχείρημα χρειαζόταν ένα γιγαντιαίο παράδειγμα, που θα έβγαζε τον κόσμο από την επικίνδυνη πλάνη του. Γι αυτό και επελέγη η δημόσια εκτέλεση του Κένεντι.
Η εκτέλεση έπρεπε να γίνει στο φως της ημέρας, μπροστά στον κόσμο, έτσι ώστε κανείς να μην έχει πια αμφιβολία πως η Πραγματική Εξουσία βρίσκεται υπεράνω Προέδρων, (ακόμη και μιας υπερδύναμης) πολιτικών και πολύ περισσότερο της ίδιας της Μάζας, η οποία δεν διακρίνεται και για την μεγάλη εγκεφαλικότητά της. Η εκτέλεση του Τζων Κένεντι ολοκληρώθηκε με την εκτέλεση του αδελφού του, Ρόμπερτ Κένεντι, πέντε χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1968, δηλαδή σαράντα χρόνια πριν, με την ίδια μεθοδολογία από την μεριά του απαιτούμενου εντυπωσιασμού, δηλαδή δημόσια και μπροστά σε πλήθος κόσμου, ώστε κανείς να μην πάρει το λάθος μήνυμα σε σχέση με την Πραγματική Εξουσία Είχε προηγηθεί και η εκτέλεση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που κι αυτός ως μετριοπαθής και ηθικοπλαστικός είχε κριθεί εκτός εποχής. Οι Αμερικανοί κάτι υποψιάστηκαν για το τι σήμαιναν όλα αυτά. Πράγμα που εκφράστηκε και με διάφορες ταινίες με θέμα τις θεωρίες συνομωσίας, όπως οι «τρεις μέρες του Κόνδορα» με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, η «Υπόθεση Πάραλαξ» με τον Γουώρεν Μπήτι και άλλες. Κανείς όμως δεν διατύπωσε αυτό που είχε γίνει πια πασιφανές. ΄Ότι είχε αλλάξει πια η δομή της Εξουσίας.
Στις δημοκρατίες της Δύσης εκείνο που ίσχυσε σταδιακά από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης- της μόνης επανάστασης που πέτυχε κάπως τους σκοπούς της, έφερε δηλαδή την δημιουργούμενη αστική τάξη στο προσκήνιο, αλλά δεν άλλαξε και το δεδομένο της Εξουσίας, εξ αιτίας του ότι στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι εφικτό- ήταν η διάκριση των τριών εξουσιών σε Νομοθετική, Δικαστική και Εκτελεστική. Στη διάρκεια του εικοστού αιώνα καθιερώθηκε και ο όρος Τετάρτη Εξουσία για τον Τύπο αρχικά και για τα Μέσα Ενημέρωσης στην γενικότητά τους, στη συνέχεια. Καλά είναι όλα αυτά κι αν δεν ήταν κι εκτός πραγματικότητας θα ήταν ακόμη καλύτερα. Στην πραγματικότητα η Εξουσία ήταν αυτό που ήταν πάντα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με τις παραλλαγές που ίσχυαν σε κάθε εποχή και με ελαφρές διαφοροποιήσεις ανάλογα με το καθεστώς. Η Πρώτη Εξουσία παραμένει πάντα το Κεφάλαιο δηλαδή οι διαχειριστές της ροής του χρήματος. Δεύτερη Εξουσία αποτελούν τα Μέσα Ενημέρωσης, που ο κύριος σκοπός τους παραμένει η προστασία του Κεφαλαίου. Γι αυτό και δεν έχει σημασία το τι αποκαλύπτουν τα Μέσα Ενημέρωσης. Το σημαντικό είναι το τι δεν αποκαλύπτουν και αυτό γιατί τα συμφέροντά τους είναι άμεσα συνδεδεμένα με την Πρώτη Εξουσία, είτε απ' ευθείας, είτε δι' αντιπροσώπων. Οι υπόλοιπες Εξουσίες δηλαδή η νομοθετική, η δικαστική και η εκτελεστική, που θα μπορούσαμε στο σύνολό τους να τις αποκαλούμε Τρίτη Εξουσία, αποτελούν μια σχετικότητα. Συνδέονται δηλαδή με σχέσεις συμφέροντος με τις δυο υπερκείμενες Εξουσίες, αλλά ο κύριος ρόλος τους είναι η διαχείριση των προβλημάτων της Μάζας, Η ίδια Μάζα αποτελεί την Τετάρτη Εξουσία.
Η Μάζα αποτελεί ένα πρόβλημα για μελέτη. Ενώ τα κατ΄ ιδίαν άτομα που αποτελούν μια Μάζα, είναι ίσως άτομα με ιδιαίτερο χαρακτήρα, με σπουδές, με γνώσεις και το σπουδαιότερο με κριτική ικανότητα, όταν γίνονται μέλη μιας Μάζας, αυτομάτως ρέπουν προς τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ. Με λίγα λόγια η Μάζα μοιάζει με έναν τεράστιο, ηλίθιο και επικίνδυνο γίγαντα. Είναι μεν επικίνδυνος γιατί είναι τεράστιος, αλλά είναι και εύκολα διαχειριζόμενος γιατί είναι ηλίθιος. Οι νόμοι μιας οποιασδήποτε κοινωνίας έχουν άλλη ισχύ- πολύ μικρή- για τα μέλη των τριών πρώτων εξουσιών- και γίνονται όλο και πιο ευέλικτοι στην εφαρμογή τους όσο ανεβαίνουμε στην κλίμακα- και άλλη για την Τέταρτη Εξουσία, πάνω στην οποία εφαρμόζονται κυρίως. Ο πλούτος που παράγει μια οποιαδήποτε κοινωνία χωρίζεται σε δύο πάνω κάτω ίσα μέρη. Το ένα μέρος το καρπούνται οι Τρεις Πρώτες Εξουσίες και το άλλο μισό η Τέταρτη. Οι τρεις πρώτες εξουσίες αποτελούν σε αριθμό χονδρικά το 1% μιας κοινωνίας και η Μάζα το υπόλοιπο 99%. Από το 50% του πλούτου μιας κοινωνίας που καρπούνται οι τρεις πρώτες εξουσίες τη μερίδα του λέοντος αποσπά η Πρώτη Εξουσία. Το δεδομένο της Πρώτης Εξουσίας, των διαχειριστών δηλαδή του μεγάλου Κεφαλαίου διαφέρει από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή.
Στις ΗΠΑ για παράδειγμα το «κλαμπ» της Πρώτης Εξουσίας αποτελούνταν κάποτε από τις πετρελαϊκές εταιρείες, από τη Μαφία, από την αυτοκινητοβιομηχανία, από τους μεγάλους κατόχους γης και κάποιους άλλους. Στις σημερινές ΗΠΑ στο κλαμπ αυτό ανήκουν ακόμη οι πετρελαϊκές εταιρείες, οι εταιρείες εξοπλισμών, οι εταιρείες των νέων τεχνολογιών- όπου οι εξελίξεις είναι ραγδαίες- από τους μεγάλους κατόχους γης και κάποιους άλλους. Στην τότε Σοβιετική ΄Ενωση, η Πρώτη Εξουσία ανήκε στα δυο εκατομμύρια μέλη του κομμουνιστικού κόμματος, ενώ στη σημερινή Ρωσία η Πρώτη Εξουσία ανήκει στους φίλους του Βλάντιμιρ Πούτιν. Στη Βόρεια Κορέα , στους φίλους του Προέδρου Κίμ τάδε-μου διαφεύγει τώρα το όνομά του. Στο Ιρακ του Σαντάμ, ανήκε στον Σαντάμ κυρίως και στους φίλους του, ενώ στο σημερινό Ιράκ, κατάσταση διαμορφώνεται τώρα, αν ποτέ ολοκληρωθεί η διαμόρφωση. ΄Ετσι όπως αλλάζει το δεδομένο των Τριών πρώτων Εξουσιών, έτσι αλλάζει και το μάλλον ασαφές όνομα με το οποίο «ορίζεται» η ύπάρξή της σε κάθε χώρα. Οι περισσότερες κοινωνίες φοβούνται να ονοματίσουν τους κύριους «μετόχους» αυτού του συστήματος και μάλλον έχουν δίκιο, ή καλύτερα θα ήταν να πει κανείς ότι έχουν σοβαρούς λόγους να φοβούνται. Στις ΗΠΑ ας πούμε, οι μέτοχοι του συστήματος αποτυπώνονται με τον γενικό όρο το Κατεστημένο – the Establishment. Στην Σοβιετική ΄Ενωση ήταν το Κόμμα.
Στη Ρωσία του Πούτιν έχουν το όνομα Οικονομική Ολιγαρχία. Στην Ελλάδα το έχουμε ονομάσει Διαπλοκή. ΄Όπως γίνεται κατανοητό, οι δεσμοί ων μετόχων του συστήματος είναι οικονομικοί. Οι μεν κάνουν εξυπηρετήσεις στους δε, με σοβαρά οικονομικά ανταλλάγματα. Συνήθως σε μαύρο χρήμα που κατατίθεται σε υπεράκτιες εταιρείες. Ο ρόλος των Μέσων Ενημέρωσης παγκόσμια είναι να κρατήσουν αυτές τις συναλλαγές κρυφές και να «φιλτράρουν» οποιαδήποτε πηγή θα μπορούσε να τις αποκαλύψει. Χωρίς κανείς να μπορεί να τα υπολογίσει όλα αυτά, με μια πρόχειρη εκτίμηση θα έπρεπε να υποθέσουμε πως ο οικονομικός τζίρος γύρω από αυτό το σύστημα, αναλογεί, πάνω κάτω, στο 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Αν δηλαδή για κάποιο λόγο το σύστημα αυτό έπαυε να λειτουργεί θα κατέρρεε η παγκόσμια οικονομία. Το σύστημα αυτό βρήκε άμεση ανταπόκριση και στη μεθοδολογία της Μάζας, που το αντέγραψε με ακρίβεια , όπου αυτό ήταν εφικτό. ΄Ετσι για οποιαδήποτε δουλειά πια, στις συναλλαγές των μελών της Μάζας, συνήθως καταβάλλονται «διόδια». Η αποκάλυψη τέτοιου είδους σκανδάλων ανάμεσα στα μέλη της Μάζας δηλαδή, αποτελεί ένα αγαπημένο θέμα των Μέσων Ενημέρωσης, που έτσι δίνουν την εντύπωση πως ενδιαφέρονται για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Αρκεί να μην υπάρχει οποιαδήποτε σύνδεση με τα ανώτερα κλιμάκια. Μια τέτοια περίπτωση ήταν για παράδειγμα η υπόθεση της απόπειρας αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου. Από σπόντα η υπόθεση αυτή άγγιξε εκδοτικά και άλλα «ανώτερα» συμφέροντα, που σχέση όπως φαίνεται είχαν με την προμήθεια των καινούργιων αεροσκαφών που θα προμηθευτεί η χώρα μας και την πιθανότητα της παραγγελίας των Γιουροφάϊτερ. Για το λόγο αυτό η εισαγγελική εξερεύνηση αυτής της υπόθεσης είναι μάλλον αδύνατο να προχωρήσει πέρα από ένα ορισμένο σημείο. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης συγκάλυψης για την εκτέλεση του Κένεντι, περισσότερα από πενήντα άτομα «εξαφανίστηκαν» ή δολοφονήθηκαν. Για την Εξουσία, παντού και πάντα η συγκάλυψη των όποιων υποθέσεων, ήταν πάντα η κύρια αναγκαιότητα. Υπάρχουν όμως και «ατυχήματα».
Η αποκάλυψη του σκανδάλου με τη Ζίμενς, για παράδειγμα, δεν θα γινόταν ποτέ, αν εξ αιτίας της Ζίμενς, δεν είχαν χάσει τη δουλειά οι αμερικάνικες εταιρείες, που επίσης είχαν κάνει προσφορές, για την ανάθεση του συστήματος ασφαλείας για τους Ολυμπιακούς του 2004. Οι Αμερικάνοι αποκάλυψαν το σκάνδαλο, για λόγους επιχειρηματικής εκδίκησης, αν και αυτό γενικά δεν συνηθίζεται. Το ελληνικό «σύστημα» έκανε ότι μπορούσε για να συγκαλυφθεί κι αυτή η υπόθεση, όπως και όλες οι άλλες, αλλά αυτή τη φορά η υπόθεση πήρε ανεξέλγκτη τροπή. Πολλοί λένε πως ο εισαγγελέας θα έπρεπε να ερευνήσει, αν έχει ποτέ αγοραστεί και μια καρφίτσα από τον ΟΤΕ χωρίς να πληρωθεί μίζα.
Αν και στα υψηλά στρώματα της Εξουσίας οι συγκρούσεις ήταν και είναι συνηθισμένες, η ανάγκη της συγκάλυψης υπερτερεί. Αν κάποιος δεν κατανοεί την αναγκαία «ομερτά» που ισχύει για τα ανώτατα στρώματα της Εξουσίας τότε δεν θα μπορέσει να μείνει για πολύ στη θέση του. Το ίδιο δεν ακατάλληλος για τα ανώτατα στρώματα της Εξουσίας, είναι όποιος ρέπει προς τα κελεύσματα της Ηθικής που είναι κατάλληλα για την Μάζα, η οποία και αυτή δεν ρέπει προς την Ηθική, αλλά αναγκάζεται να υποκύψει, γιατί έτσι επιβάλλει η Εξουσία, με πολλούς και διάφορους τρόπους, ένας από τους οποίους είναι η Θρησκεία, η οποία όμως αρκείται σε συμβουλές και μετά θάνατον τιμωρίες γι αυτούς που παρεκτρέπονται. Η επιβολή των νόμων αποτελούσε πάντα μια πιο αξιόπιστη μέθοδο. Η Εξουσία όμως έχει και άλλους τρόπους για να απειλεί τη Μάζα. ΄Ενας από τους προσφορότερους είναι το πιο λαϊκό Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης, η τηλεόραση. Η υπερπροβολή δυσάρεστων ειδήσεων από την τηλεόραση έχει ένα βαθύτερο μήνυμα. «Προσέξτε γιατί μπορεί να πάθετε και εσείς τα ίδια». Η Μάζα καταναλώνει ευχαρίστως τις δυσάρεστες ειδήσεις, με κυριότερο συναίσθημα τη χαρά και την ανακούφιση για το ότι, αυτοί που παρακολουθούν τις δυσάρεστες ειδήσεις, δεν είναι στη θέση των θυμάτων. Η τηλεόραση στο θέμα των δυσάρεστων ειδήσεων δεν αποτελεί παρά ένα σύγχρονο Κολοσαίο, όπου η Μάζα που παρακολουθούσε το αιματωβαμένο θέαμα, υποδείκνυε συνήθως στον Καίσαρα την θανάτωση του θύματος με τον αντίχειρα στραμμένο προς τα κάτω, συμμετέχοντας έτσι και για λίγο στα δικαιώματα της Εξουσίας, από τα οποία το κυριότερο ήταν τότε η επιβολή της θανατικής ποινής. Τη δίψα της Μάζας για θάνατο και καταστροφή, την γνωρίζει εδώ και αιώνες η Εξουσία και γι αυτό δεν έχει και ηθικές αναστολές. Η Μάζα πάντα ηδονιζόταν με το να δημιουργεί ινδάλματα και μετά να τα καταστρέφει.
Το σύστημα αυτό σε γενικές γραμμές είναι αυτό που λειτουργούσε πάντα σε όλες τις κοινωνίες και σε όλους τους αιώνες και ανεξάρτητα από πολιτικά συστήματα. Γι αυτό και στη δημοκρατική Δύση τα κόμματα που έχουν κατανοήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στη Μάζα και την Εξουσία, ονομάζονται «κόμματα Εξουσίας», ενώ όσα δεν προβλέπεται να κυβερνήσουν σύντομα ονομάζονται «κόμματα διαμαρτυρίας». Αυτή η ισορροπία που έχει λειτουργήσει και επαληθευτεί για αιώνες βρίσκεται σήμερα σε ένα απρόβλεπτο σημείο μετάβασης. Η είσοδος της Κίνας κυρίως, της Ινδίας, της Βραζιλίας και της Ρωσίας δευτερευόντως, που μαζί αποτελούν σχεδόν το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού, όπως και ο πόλεμος στο Ιράκ, που έφερε απρόβλεπτα υπερέσοδα σε όλες της πετρελαιοπαραγωγές χώρες, δημιούργησε τεράστια κεφάλαια, που στην διάρκεια της τελευταίας πενταετίας αυτονομήθηκαν από τις κεντρικές κρατικές εξουσίες. Και έτσι λειτουργούν επενδύοντας εκεί που υπολογίζουν πως θα πραγματοποιηθούν υπερκέρδη αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Αυτός είναι και ο λόγος που η τιμή του πετρελαίου έχει σήμερα ξεπεράσει τα 130 δολάρια το βαρέλι, ενώ οι συνθήκες της αυξημένης ζήτησής του, θα δικαιολογούσαν μια τιμή, το πολύ, γύρω στα εξήντα δολάρια. Αυτός είναι και ο λόγος της αύξησης της τιμής των σιτηρών, ένα γεγονός που έχει ήδη οδηγήσει σε οργισμένες διαδηλώσεις σε πολλά μέρη του κόσμου. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Η Εξουσία ήταν πάντα ήσυχη να απολαμβάνει τα υπερκέρδη της, όσο η Μάζα δεν πεινούσε. ΄Όταν η Μάζα πεινάει, τότε δημιουργούνται εκρήξεις. Είναι και αυτό μια άλλη νομοτέλεια.
Τα προβλήματα όμως που δημιουργεί η σημερινή ανισορροπία, τις πιθανότητες εκρήξεων, όπως και το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, που περνάει μια άλλη ιδιότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα φάση μετάβασης στη διάρκεια της οποίας θα έρθουν τα πάνω κάτω, με ριζική αναδιάρθρωση της Πρώτης και Δεύτερης Εξουσίας, θα τα δούμε στο επόμενο τεύχος του Κλικ.
