Εθνικό Συμβούλιο ΠΑ.ΣΟ.Κ. 18 – 19 Ιουλίου 2008
Συντρόφισσες, σύντροφοι,
Σύντροφε Πρόεδρε του ΠΑ.ΣΟ.Κ.,
Είναι κοινός τόπος ότι τα πράγματα έχουν στραβώσει. Ότι βρισκόμαστε περίπου στο πουθενά. Και η κατάσταση αυτή είναι απολύτως απαράδεκτη. Είναι αδιανόητο ο λαός να ζητάει απεγνωσμένα ΑΛΛΑΓΗ και να αδυνατούμε να ανταποκριθούμε στην επιτακτική αυτή ανάγκη του. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι παρακολουθούμε να πέφτουν οι τίτλοι του τέλους μιας, συναρπαστικής κατά τα άλλα, ιστορίας τριάντα περίπου χρόνων. Οφείλουμε την ύστατη προσπάθεια : μια σκηνή ανατροπής της αδυναμίας της παράταξης.
Μιλώντας στην ΚΟΕΣ του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις 19 Ιανουαρίου είχα διατυπώσει την εκτίμηση ότι βρισκόμαστε στο 12 και 5. Και, συνεπώς – είχα πει τότε – αν δεν αδράχναμε το τελευταίο λεπτό μιας παράτασης (που δεν την δικαιούμασταν, εδώ που τα λέμε) θα βρισκόμασταν στο πουθενά. Όπως και συμβαίνει σήμερα. Δυστυχώς ! Είχα αναρωτήθει – τότε – εάν θα μπορούσαμε :
-
1. Να αφήσουμε κατά μέρος την παραπολιτική και να επιστρέψουμε στην Πολιτική.
-
2. Να ξαναδούμε τον κόσμο, την Ευρώπη, την Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, την ίδια την πατρίδα μας, μέσα από τις ανάγκες της εποχής μας.
-
3. Να υπερασπιστούμε την Δημοκρατία στην ουσία της, χωρίς εκπτώσεις.
-
4. Να αμφισβητήσουμε τα στερεότυπα τα οποία οδήγησαν στην συρρίκνωση και την διαιωνίζουν.
-
5. Να ξεκόψουμε από τις κακές παρέες και να συναντηθούμε ξανά με τους δικούς μας ανθρώπους.
-
6. Να επιδοθούμε σε περισυλλογή και αυτοκριτική αντί να κάνουμε ντόρο. Όπως συνήθισαν διάφοροι.
•7. Και το σημαντικότερο ίσως : να κάνουμε όλοι, χωρίς εξαίρεση, ένα βήμα πίσω. Να διεκδικήσουμε έναν ευρύτερο χώρο για όλους, αντί έναν διερυμένο ρόλο για τον εαυτό μας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η συζήτηση (η οποία δεν έγινε ποτέ), για το τι δεν έγινε ή τι έγινε λάθος ή για το πως σπαταλήσαμε τα τελευταία αποθέματα ριζοσπαστισμού και λαϊκότητας του Κινήματός μας, δεν έχει πια νόημα. Κατά βάθος ξέρουμε. Στα ερωτήματα μου του Ιανουαρίου όμως, οφείλαμε θετικές απαντήσεις. Και δεν τις δώσαμε. Δείξαμε έτσι, στο εξάμηνο που πέρασε, αδυναμία να υπηρετήσουμε το μείζον : την λαϊκή ανάγκη για ΑΛΛΑΓΗ. Μια ΑΛΛΑΓΗ, η οποία, αφορούσε, πριν απ'όλα και όλους, εμάς τους ίδιους. Έως ότου ενέσκηψε και η SIEMENS για να ολοκληρώσει τον κατακερματισμό και την σύγχυση του χώρου.
Εν τω μεταξύ, στο εξάμηνο που πέρασε, εμείς συζητήσαμε για οτιδήποτε άλλο. Για αναδιανομές εσωκομματικών ρόλων και για προσωπικές προοπτικές. Για αυτοδυναμία, για πρωτιά, για συνεργασίες. Για μικρές και μικρότερες εξουσίες, με άλλα λόγια. Αλήθεια, πόσο νόημα έχουν σήμερα όλα αυτά ; Έτσι, για πρώτη φορά, βρισκόμαστε χωρίς γραμμή πλεύσης μπροστά στο ενδεχόμενο η ακυβερνησία να καταστεί κεντρικό κοινοβουλευτικό δεδομένο, μετά τιςεκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Με τελική κατάληξη τα χειρότερα. Εαν αυτή δεν είναι γενικευμένη κρίση του χώρου, τότε τι είναι ;
Κατανοητό είναι – εφ ‘ όσον έτσι έχουν τα πράγματα – να διερευνώνται υπερβάσεις, υπό τον γενικό τίτλο «επανίδρυση». Να προτείνονται τρυκ όπως η αλλαγή του ονόματος και των συμβόλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., λες και αυτά έφταιξαν. Να ψάχνουμε την μαγική συνταγή για να αντιμετωπιστεί η ανάγκη μας. Μόνο που για τη δυσκολία μας δεν έφταιξε η συνταγή, αλλά τα υλικά. Δεν αποδείχθηκαν ακατάλληλα τα σχήματα. Ακατάλληλα αποδείχτηκαν τα πρόσωπα. Οι ίδιοι και οι ίδιες, χρόνια τώρα, να αναλαμβάνουν κομματικές εξουσίες, χωρίς να αναδέχονται όμως και τις ευθύνες οι οποίες απορρέουν από τις εξουσίες αυτές. Με αυτές τις τελευταίες να μετακυλίονται πάντα σε άλλους ή, ακόμα χειρότερα, να διαχέονται στο σύνολο. Για όλα αυτά τα στραβά, θεραπεία δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς να προηγηθεί καταλογισμός.
Ποιός θα μπορούσε άραγε να πραγματοποιήσει τον καταλογισμό αυτό ; Όργανα με επάρκεια κύρους, νομιμοποίησης και αθωότητας, δυστυχώς, δεν υπάρχουν. Έτσι λοιπόν, αυτό που μένει είναι η εθελούσια έξοδος. Μοιάζει λοιπόν ότι αναγκαία προϋπόθεση (χωρίς να είναι σίγουρα και αρκετή) για να ξεπεραστεί το σημερινό αδιέξοδο, είναι να αποχωρήσουν οικειοθελώς τα λίγα γνωστά «ηγετικά στελέχη» από τις θέσεις τους. Όσο ψηλά και αν βρίσκονται στην κομματική ιεραρχία. Αυτά τα οποία υπόσχονται λύση, ενώ τα ίδια αποτελούν το πρόβλημα. Αυτά τα οποία άφησαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να πιαστεί στο δόκανο. Και μαζι του την μεγάλη παράταξή μας : την κεντροαριστερά. Τελικά την ίδια την χώρα. Και καλό είναι όχι απλώς να αποχωρήσουν, αλλά και να μην ασχοληθούν με το ποιά και με ποιούς θα είναι η συνέχεια. Αλλοιώς, για μια ακόμη φορά, θα επιχειρήσουν να την κόψουν και να την ράψουν στα δικά τους μέτρα. Με άλλα λόγια, να χωρέσουν τα μεγάλα στα μικρά.
Θα αρκούσε, πιστεύω, η αποχώρηση έστω και λίγων – όσο πιο κορυφαίων στο αξίωμα, τόσο το καλλίτερο – για να δημιουργηθεί η δυναμική της σωτηρίας του χώρου. Της αναδιοργάνωσής του σε πολιτική βάση. Της καθαρής γραμμής πλεύσης του και της διεύρυνσης της απήχησής του. Της κινητοποίησης υπαρκτών δυνάμεων. Της επανεμφάνισης δημιουργικών πρωτοβουλιών βάσης. Αυτά όλα, ναι, θα ήταν ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ. Και δεν θα έπαιρνε και πολύ χρόνο να αρχίσει να αποδίδει χειροπιαστά θετικά αποτελέσματα.
Αλλά ακόμα και αν ο Αύγουστος, ως μήνας περισυλλογής, δεν αναδείξει ούτε έναν έτοιμο για το τόλμημα, η παράταξη δεν θα χαθεί. Απλώς, γιατί υπάρχει πάντα και ο Σεπτέμβρης. Όχι ως μήνας επετειακός στο πλαίσιο ενός, όποιου (καλού ή κακού δεν έχει σημασία), marketing plan. Αντιθέτως, ο Σεπτέβρης υπάρχει ως μήνας μνήμης – οδηγού για πρωτοβουλίες. Ώστε να γράψουμε μια νέα σελίδα για τον ελληνικό λαό.
Είναι η στιγμή της αλήθειας για όλους μας. Και τον κάθε έναν από μας ξεχωριστά. Η επιλογή είναι ανάμεσα στην υπέρβαση του αδιεξόδου από την μια, και την διαιώνισή του, από την άλλη. Και αυτή την φορά, είναι αναπόφευκτο ο λαός να αποφανθεί για το ποιός είναι δίπλα του και ποιός απέναντί του. Ποιός θέλει και μπορεί να υπηρετεί το εθνικό και δημόσιο συμφέρον και ποιός όχι.
Ειλικρινά εύχομαι να βρεθούμε στρατευμένοι, όλοι μαζί, στην σωστή επιλογή.
Ευχαριστώ
