Του  ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ 

Η κρίση για τη Νότια Οσετία ήταν προδιαγεγραμμένη. Μετά τη βλακώδη, επικίνδυνη, και προβοκατόρικη ενέργεια της ανεξαρτητοποίησης του Κοσσυφοπεδίου, ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ, είχε προειδοποιήσει την Αμερικανίδα ομόλογό του, Κοντολίζα Ράις, με τρόπο που δεν επιδεχόταν καμίας αμφισβήτησης: η Ν. Οσετία είναι το δικό μας Κοσσυφοπέδιο. Οι Αμερικανοί, όπως πάντα, επειδή κυριαρχούνται από το αρρωστημένο σύνδρομο της υπερδύναμης, προφανώς μειδίασαν ειρωνικά. Σήμερα, μερικούς μήνες μετά, κλαίνε επειδή δεν μπορούν -προφανώς δεν τολμούν- να βοηθήσουν τον άνθρωπό τους, τον σημερινό πρόεδρο της Γεωργίας, που όλα δείχνουν πως θα εγκαταλειφθεί στη μοίρα του, όπως ακριβώς συνέβη με τον Έντουαρντ Σεβαρντνάτζε. Αν και θα ενοχληθούν κάποιοι αναγνώστες, ομολογώ πως δεν υπήρξα ποτέ θιασώτης της σερβικής ηγεσίας επί Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, καθώς πίστευα ότι η στάση του έδειχνε ψυχασθενές άτομο, με τάσεις καταστροφής για τον ίδιο και το λαό του. Θεωρώ ότι είχε μύριες ευθύνες, και δεν είναι δικαιολογία ότι «τα συζητούσε όλα με τους Αμερικανούς».

 

 

 Αν και θα ενοχληθούν κάποιοι αναγνώστες, ομολογώ πως δεν υπήρξα ποτέ θιασώτης της σερβικής ηγεσίας επί Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, καθώς πίστευα ότι η στάση του έδειχνε ψυχασθενές άτομο, με τάσεις καταστροφής για τον ίδιο και το λαό του. Θεωρώ ότι είχε μύριες ευθύνες, και δεν είναι δικαιολογία ότι «τα συζητούσε όλα με τους Αμερικανούς». Αν συνέβαινε αυτό, και στη συνέχεια τον πούλησαν, ήταν και βλάκας. Παρ' όλα αυτά, συνεχίζω να πιστεύω πως η υπόθεση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, με ετσιθελικό τρόπο, είναι μία παράνομη ενέργεια και κατάφωρη παραβίαση του Κατασταστικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Ακόμα και οι ερασιτέχνες της διεθνούς διπλωματίας είχαν συνειδητοποιήσει πως η αμερικανική βλακεία στα Βαλκάνια θα αποτελούσε προηγούμενο και για άλλες περιοχές. Από τη στιγμή, λοιπόν, που την Παρασκευή ο Βλαντιμίρ Πούτιν -λίγο πριν τον είδαμε να χαριεντίζεται με τον Τζορτζ Μπους στην τελετή έναρξης των Ο.Α.- απάντησε στην πρόκληση του Γεωργιανού τσιρακιού των Αμερικανών, η Ουάσιγκτον το φυσά και δεν κρυώνει. Δημόσια απαιτεί «το σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Γεωργίας», όπως προφανώς «σεβάστηκε» η Αμερική τη Σερβία και την Κύπρο, και στο παρασκήνιο δεν ενοχλεί τον Ρώσο τσάρο, διότι τον έχει ανάγκη για να μην ανοίξουν οι πόρτες του τρελοκομείου στο Ιράν. Ποταποί παγκόσμιοι ηγέτες, χωρίς αισθήματα, παίζουν τις τύχες των λαών στα ζάρια, και όταν ενοχληθούν τα πολιτικά τσιράκια τους, κάποτε αντιδρούν για τα μάτια του κόσμου, αλλά πάντα τα πουλάνε. Και αυτό συνέβη στον πρόεδρο της Γεωργίας, που ξεκίνησε τον πόλεμο -με ποιου την εντολή άραγε- και τώρα κλαίει σαν δεσποινίδα που την εγκατέλειψε ο αγαπημένος της. Τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση φέρει η κυβέρνηση των Ην. Πολιτειών. Αναμείχθηκε απροκάλυπτα στις εσωτερικές υποθέσεις του Καυκάσου όταν η Μόσχα ήταν πατημένη στη γη. Μόλις οι Ρώσοι συνήλθαν από το σοκ που τους προκάλεσε εκείνη η αρρωστημένη μορφή κομμουνισμού που τους επιβλήθηκε, οι πάντες γνώριζαν πως θα απαιτούσαν την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή. Δεν συμφέρει στις ΗΠΑ η σύγκρουση με τη Ρωσία, απλά και μόνο επειδή δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει. Οσοι γνωρίζουν τον τρόπο δράσης και αντίδρασης της Μόσχας, δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία πως σύντομα θα ξανανοίξουν και το θέμα του Κοσσυφοπεδίου, ακόμα και αν οι ΗΠΑ κάνουν μερικά βήματα πίσω στον Καύκασο. Η θύελλα που έρχεται, ούτε την Ουάσιγκτον συμφέρει, αλλά πολύ περισσότερο δεν βοηθά την κατάσταση στα Βαλκάνια… Διότι, ο τρόπος αντίδρασης της Μόσχας προκαλεί τρόμο, όχι τόσο για την ωμότητα που παρατηρήθηκε. Προκάλεσε ανατριχίλα η αποφασιστικότητα της ρωσικής ηγεσίας να πατάξει όσους και όποιους αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία της στον Καύκασο και είναι ξεκάθαρο πως δεν θα επιτρέψει άλλο την αμερικανική παρέμβαση στην περιοχή. Η απόφαση αυτή, με δεδομένα τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ουάσιγκτον, και τα δισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν αλλά και που κερδήθηκαν, έφερε τις δύο χώρες στο παρά πέντε. Η ευχή όλων των ανθρώπων είναι να μην ξαναζήσει ο πλανήτης τη λαίλαπα μιας παγκόσμιας σύρραξης. Ας ελπίσουμε πως η ευχή αυτή θα φτάσει στα αυτιά των ηγετών που λαμβάνουν τις αποφάσεις.