EΙΡΗΣΘΩ

TOY ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Π Ο Σ Α ΕΠΙΠΛΕΟΝ σχεδιάζει και προσδοκά να κερδίσει η Τουρκία από τις αρχόμενες σήμερα «απευθείας διαπραγματεύσεις» Χριστόφια-Ταλάτ; Αυτός είναι ο κύριος φόβος όλων όσοι δεν χάφτουν τα περί «καλού Ταλάτ» και «καλού Ερντογάν» που, εν είδει σκόνης πλυσίματος, φλομώνουν καπάλιν τα εντεταλμένα πλυντήρια εγκεφάλων. Αυτός είναι ο κύριος φόβος όλων όσοι βλέπουν και μετρούν, χωρίς παρωπίδες κι αυταπάτες, πόσα αλλεπάλληλα «πολιτικά κεκτημένα» κέρδισε η Τουρκία από τις διαδοχικές «διακοινοτικές συνομιλίες», από την εποχή των «4 κατευθυντηρίων γραμμών» Μακαρίου-Ντενκτάς του 1977 μέχρι σήμερα. Όλων όσοι έχουν στο μυαλό τους το σύνολο της πάγιας στρατηγικής και της εκάστοτε τακτικής της Τουρκίας, από την «επίσημη είσοδό» της στο Κυπριακό, Αύγουστο του 1955, έως σήμερα, όποιοι κι αν ήσαν κυβέρνηση στην Άγκυρα και όποιος Κιουτσούκ, Ντενκτάς ή Ταλάτ ήταν το εδώ εντεταλμένο όργανό της.

Μ Ι Α ΚΡΙΣΙΜΗΣ διαχρονικής σημασίας λεπτομέρεια θέλει σήμερα να υπενθυμίσει η στήλη. Από τις ΔΙΑΡΚΩΣ καθοδηγητικές, για την πολιτική της Τουρκίας, εκθέσεις 1956 του εντεταλμένου τότε Νιχάτ Ερίμ. Όταν, εξετάζοντας τις τότε πιθανότητες διχοτομήσεως της Κύπρου, συμβούλευε την Άγκυρα ότι: «Στην ασφάλεια της περιοχής που θα παραχωρηθεί στους Έλληνες της Κύπρου, θα πρέπει να συμμετέχει και η Τουρκία, καθότι θα σχετίζεται με την ασφάλεια της Τουρκίας και της Εγγύς Ανατολής» (Νεοκλή Σαρρή: «Η άλλη πλευρά» τ.2, Α-Ι, σ.284). Και είναι κρίσιμης σημασίας διότι:
Κ Υ Ρ Ι Ο Σ και αμετάθετος στόχος της Άγκυρας είναι, μέσα από τη λύση, να εξασφαλίσει τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου. Επεκτείνοντας τη ΣΥΓΚΥΡΙΑΡΧΙΑ της ΚΑΙ στις ελεύθερες, εισέτι, νότιες περιοχές. Αυτό αισθάνεται η Άγκυρα ότι της εξασφάλιζε το Σχέδιο Ανάν το 2004. Αυτό αισθάνεται ότι το ξαναπλησιάζει με τον «Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς», που εισέπραξε προκαταβολικά, με το Joint Statement Χριστόφια-Ταλάτ, στις 23.5.08.
Κ Υ Ρ Ι Ο Σ επίσης στόχος της Άγκυρας, μέσα από τη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, αφ' εαυτής, των «απευθείας διαπραγματεύσεων», ανεξαρτήτως καρποφορίας, είναι η εξυπηρέτηση της ενταξιακής της πορείας στην ΕΕ, με την επίδειξη «καλής θέλησης» μακριά από οποιοδήποτε ευρωπαϊκό ή άλλο εδώλιο κατηγορουμένου.
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ των «διακοινοτικών συνομιλιών» από το 1974 κι εντεύθεν, υπήρξε πολύτιμο και διαρκές δώρο, που εξασφάλισε δι' εαυτήν η Τουρκία. Ποιοι συσχετισμοί ισχύος άλλαξαν έκτοτε, για να είναι τα πράγματα διαφορετικά αυτή τη φορά;