ΑΠΟΨΗ
Του Μάριου Ευρυβιάδη
Στην Ελλάδα δεν προλαμβάνει να ξεφύγει από τα φώτα της δημοσιότητας ένα οικονομικό, σχεδόν κατά κανόνα, σκάνδαλο και ξεσπά κάποιο άλλο. Ο μέσος πολίτης ξαφνιάζεται αλλά μόνο στιγμιαία. Νόμιζε ότι τα είδε όλα και ότι το επόμενο σκάνδαλο δεν θα τον ξάφνιαζε μέχρι που να ξεσπάσει, είτε διότι ωρίμασε πιο πολύ και άρχισε να βρωμάει, είτε διότι κάποιοι τσακώνονται στη μοιρασιά, είτε διότι κάποιοι ζηλεύουν κάποιους άλλους στα οικονομικά ή πολιτικά πεδία της πάλης για χρήμα, δύναμη και εξουσία.. Ο πολίτης ξαφνιάζεται, διαμαρτύρεται σε γνωστούς και φίλους, μπορεί και να σκυλοβρίζει μπροστά στην τηλεόραση γι' αυτά που συμβαίνουν, αλλά μέχρι εκεί. Γνωρίζει ότι ζει σε μια από τις πιο διεφθαρμένες οικονομικά χώρες της Ευρώπης με μία παρασιτική και αντιπαραγωγική οικονομία ως συνέπεια της οποίας η χώρα του να είναι, κατά κανόνα η πιο ακριβή χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 15 και ίσως η ακριβότερη ολόκληρης της Ευρώπης.
Ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν σκανδαλίζεται πλέον αλλά όχι διότι έχει πάθει ανοσία αλλά διότι δεν διαθέτει χρόνο για να σκανδαλιστεί. Βιώνει τον παρασιτισμό της χώρας του από μικρό παιδί. Από τότε που οι γονιοί του δούλευαν ασταμάτητα για τα έξοδα της οικογένειας, για την εκπαίδευση του για παράδειγμα. Αυτό που κάνει και αυτός σήμερα για τα παιδιά του, πληρώνοντας κυριολεκτικά ασύλληπτα ποσά για να πάει το παιδί του στο «νηπιαγωγείο», για τα συναφή έξοδα της παρασιτικής παραπαιδείας και για να φοιτήσει στα «δωρεάν»δήθεν δημόσια πανεπιστήμια της χώρας, που είναι χωρίς υπερβολή τα πιο παρακατιανά της Ευρώπης. Τρέχει, τρέχει να προλάβει και δεν έχει χρόνο να σκανδαλίζεται.
Επειδή το πιο πρόσφατο σκάνδαλο με τους μοναχούς του Αγίου Όρους έχει τουλάχιστον χαρακτηριστεί ως το μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο στην Ελλάδα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αξίζει να σχολιαστεί όχι τόσο επειδή οι αχτήμονες μοναχοί κάναν «μπίζνες» αλλά λόγω της διαπλοκής των με την πολιτική εξουσία και την απληστία μίας διακομματικής τάξης ανθρώπων στην Ελλάδα σήμερα. Η τάξη αυτή των ανθρώπων πλούτισαν και πλουτίζουν ξεδιάντροπα με τις ευλογίες του κράτους και των δύο ελληνικών κομμάτων εξουσίας.
Στην πλειοψηφία τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι παιδιά της μεταπολίτευσης, του «εκσυγχρονιστικού» δήθεν ΠΑΣΟΚ και της «φιλελεύθερης» δήθεν Νέας Δημοκρατίας.
Στην πράξη, και ως προς τις συνέπειες, αυτό που έκαναν οι μοναχοί του Αγίου Όρους στη Μονή Βατοπεδίου, αλλά όχι μόνο, δεν διαφέρει ποσώς από την απάτη με τα δομημένα ομόλογα. Και στις δύο περιπτώσεις κατασκευάστηκε, ή αν θέλετε «δομήθηκε», πλούτος από το «πουθενά» γι' αυτούς που πλούτισαν. Το «πουθενά» βέβαια είναι τρόπος του λέγειν, διότι στην πράξη λεηλατήθηκε κοινός πλούτος. Στην περίπτωση των «δομημένων» ομολόγων ήταν ο πλούτος των Ταμείων. Στην περίπτωση των μοναχών ο κτηματικός πλούτος του δημοσίου (τα χαλίτικα).
Στην περίπτωση των ομολόγων κάποιοι επιτήδειοι χρηματιστές, σε συνεννόηση με επίορκους κρατικούς λειτουργούς «ανακάλυψαν» ότι τα Ταμεία (οι αποταμιεύσεις δηλαδή των εργαζομένων) είχαν πάμπολλα λεφτά που τα τόκιζαν με τους συμβατικούς τρόπους. Πώς λοιπόν να τους τα φάνε; Προσφέροντας στις ανίκανες τουλάχιστον διοικήσεις των Ταμείων «έξυπνα» προϊόντα, δηλαδή τα (κατασκευασμένα) δομημένα ομόλογα που τους υπόσχονται όχι 2, 3 ή 5% αλλά 20, 25 και 30%. Μόνο που τα ξενόφερτα «δομημένα» ομόλογα, είχαν σάπιες βάσεις. Και όταν αυτές κατέρρευσαν διεθνώς πήγαν «περίπατο» και τα λεφτά των Ταμείων. Οι Έλληνες επιτήδειοι όμως πλούτισαν. Έτσι και με τα κτήματα του δημοσίου. Πολλά από αυτά είχαν και έχουν μεγάλη αξία. Αλλά πώς θα φαγωθούν «νομότυπα»; Ανταλλάσσοντάς τα με ανύπαρκτες «ιδιοκτησίες» των Αγιοριτών που «δομήθηκαν» μέσα από μία σειρά από αμφισβητούμενες και σε πολλές περιπτώσεις κατάφωρα παράνομες διαδικασίες που «ευλόγησε», δηλαδή «νομιμοποίησε, το ίδιο το κράτος (έλεος!). Και πάλιν από το «πουθενά» «δομήθηκε» πλούτος. Και πάλι πλούτισαν οι επιτήδειοι. Και πάλι πτώχευσαν το κράτος και οι φορολογούμενοι.
