EΙΡΗΣΘΩ

TOY ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Δ Υ Ν Α Μ Η – ΙΣΧΥΣ, είναι το πρώτο προαπαιτούμενο. Για κάθε κράτος με στοιχειώδη αυτοσεβασμό. Πρώτα για να προστατεύει και να διατηρεί την ύπαρξή του. Και δεύτερο για να παίξει ρόλο, να ασκεί δηλαδή πολιτική, υπέρ των συμφερόντων του. Στη γειτονιά του και στις διεθνείς σχέσεις. Στις μόνιμες ή περιστασιακές του συμμαχίες. Και στο μερίδιο του παγκοσμίου συστήματος που το αφορά και του αναλογεί. Κι αν τούτο ισχύει γενικά για κάθε άλλο κράτος, πολύ εντονότερα και ζωτικότερα επιβάλλεται για το κυπριακό κράτος. Που υφίσταται ξένη στρατιωτική εισβολή – κατοχή, συνεχιζόμενη εχθρική επιδρομή. Και απειλείται διαρκώς από τις υπέρτερες ένοπλες δυνάμεις της επεκτατικής Τουρκίας. Στο δυναμικό της οποίας ανήκει, ελεγχόμενος στρατιωτικά και πολιτικά από το 1958, ο τουρκοκυπριακός πληθυσμός. Το κυπριακό κράτος που είναι, επιπλέον, φορτωμένο και τις αποικιοκρατικές δουλείες των βρετανικών βάσεων. Τουρκία και Αγγλία, με παρούσα εδώ τη Δύναμή τους, διακηρύσσουν, ανοικτά και επισημότατα, ότι επιμένουν στον στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου. Και τη διαιώνισή του.

Ο Τ Α Ν, λοιπόν, η κυπριακή κυβέρνηση και πολιτική ηγεσία βρεθεί οσονούπω και πάλιν ενώπιον της κατάρρευσης των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης που η ίδια καλλιέργησε για τις «διακοινοτικές συνομιλίες» και αναγκασθεί να αναζητήσει το περιλάλητο «Σχέδιο Β΄», τότε θα ιδεί στον καθρέφτη τη… φάτσα των μωρών και δειλών παρθένων! Με ποια, λοιπόν, Δύναμη και με πόση Ισχύ θα μπορέσει να σχεδιάσει, έστω και επί χάρτου, την όποια πολιτική της; Πόσο γνοιάστηκε όλ' αυτά τα χρόνια για την Ισχύ και τη Δύναμή της: Πολιτική, διπλωματική, οικονομική, κοινωνική, μορφωτική, ιδεολογική, κυρίως στρατιωτική και πρωτίστως ψυχική; Το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με την Ελλάδα, δεν φτάνει που το έχουν νεκρώσει από το 2001, το διαπομπεύουν χυδαιολογώντας το κιόλας. Την Εθνική Φρουρά και το επίτευγμα Παλλαϊκής Άμυνας, τα έχουν ξεχαρβαλώσει. Αδημονούντες -ως «πολιτικοί ιεχωβάδες»- για την… αποστρατιωτικοποίηση. Τα ύστατα απομεινάρια μορφωτικής, ιδεολογικής και ψυχικής ικμάδας του λαού, τα στιγματίζουν ως τον υπ' αριθμόν ένα επικίνδυνο εχθρό «εθνικισμό – σοβινισμό». Εναντίον του οποίου διατάσσεται πλέον να δράσει, όχι μόνο η «Παιδεία» και η «Διαχείριση της Κοινής Γνώμης», αλλά και η προληπτική αστυνομική βία! Το μέγα, μέγιστου βεληνεκούς, όπλο πολιτικής και διπλωματίας, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο αφέθηκε αβολίδωτο να σκουριάζει, αλλά καθίσταται οσημέραι και μπούμεραγκ. Μαζί με το αχρηστευθέν Διεθνές Δίκαιο. Και τις εγκαταλελειμμένες επάλξεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τόση και τέτοια, αλίμονο, η παρακμή…