Τη χώρα του Θείου Σαμ. Τη νέα γη της επαγγελίας όπως την έχουν ονομάσει. Την χώρα του American dream. Σε αυτή την χώρα που ο Ελληνισμός μεγαλούργεισε ως εθνική κοινότητα τη δεκαετία του 1980 και του 1990 με αποκορύφωμα το μεγάλο συλλαλητήριο το 1992 στον Λευκό Οίκο για το Μακεδονικό ζήτημα. Η τελευταία πράξη μια σειράς αγώνων για το Κυπριακό και τα ελληνικά ζήτηματα. Ίσως το κύκνειο άσμα της πάλαι ποτέ και πάντα προχείρως «οργανωμένης ομογένειας» γαντζωμένη τότε και για 35 χρόνια αγκυστρωμένη γαλουχημένη και διαμορφωμένη μέσα από την ισχυρή προσωπικότητα του μακαριστού Κυρού Ιάκωβου. Μια εθνική κοινότητα η οποία σε αριθμητική σύγκριση με άλλες εθνικές κοινότητες είναι απλώς μειοψηφία. Μια "μειοψηφία" που υπερέχει και ξεχωρίζει κατά πολύ από τις άλλες. Μια κοινότητα που τα παιδιά και γόνοι δικοί της έφτασαν μέχρι την πόρτα του Λευκού Οίκου όπως ο Μ. Δουκάκης και ο Π. Τζόγκας. Αυτός είναι ο Ελληνισμός που κάποτε μεγαλούργεισε και σήμερα αντιστέκεται όσο μπορεί χάρη σε Πρόσωπα, όπως ο Κυρ Κωνσταντής. Ένας πετυχημένος Ομογενής από τη Κρήτη με λαμπρή πορεία. Ένας συμπατριώτης μας που ήρθε εδώ στην Αμερική πριν από περίπου 40 χρόνια. Δούλεψε. Μόχθησε. Ίδρωσε. Κόπιασε. Πόνεσε. Μάτωσε. Έκλαψε. Έτχισε. Πέτυχε. Έκανε φαμίλια και παιδιά που πέτυχαν στη ζωή και το επάγγελμα. Μετά όπως οι περισσότεροι γνήσιοι Έλληνες των ΗΠΑ έδωσε-και δίνει- αγώνες για την πρόοδο και την ευημερία της Ομογένειας και του Ελληνισμού στην Αμερική. Έκανε προσφορές μεγάλες και μικρές. Άλλες γνωστές και άλλες τις ξέρει μόνο Εκείνος και ο Θεός…
Όταν γνώρισαμε τον κυρ Κωνσταντή (Λαμπράκη) τον Οκτώβριο του 2005 ήταν σε μια κακή και δύσκολη συγκυρία για τα κοινά της ομογένειας. Ήταν μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας και εξ όσων εν συνεχεία είδα και διαπίστωσα(με) από τους πλέον μαχητικούς, και δυναμικούς ομογενείς. Από τότε τον έχουμε δει ουκ ολίγες φορές να δίνει την δική του μάχη για τα πιστεύω, τις ιδέες και τις προτάσεις του για το καλό, την πρόοδο και την ευημερία της Ομογένειας. Σε πολλά διαφώνησαμε μαζί του, σε πάρα πολλά μας βρίσκει αληλλέγγυους και υποστηρικτές του σε ότι αφορά το όραμα και τις καλές ιδέες που κουβαλάει ως Έλληνας. Είχαμε την ευκαιρία να τον παρακολουθήσουμε εκτός από την Ομοσπονδία και στο Ελληνοαμερικανικό Εθνικό συμβούλιο, στο ΣΑΕ και αλλού. Με πολλά χρόνια θητεία στην Παγκρητική και την Ομόνοια, έδωσε τον εαυτό του για το καλό και την πρόοδο της ιστορικής ομενειακής οργάνωσης. Πολλές φορές υπήρξε αψύς. Με λόγο σκληρό και κρητική που σπάζει κόκαλα και θρυματίζει συνειδήσεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που ύψωσε την φωνή και χτύπησε τη γροθιά στο τραπέζι. Οι παλαιότεροι εδώ στην Νέα Υόρκη θυμούνται μεγάλες στιγμές στον αθλητισμό όταν χάρη στους αγώνες την επιμονή και την δράση του χάρισε στην ομογένεια το κύπελλο Αμερικής. Θητείες και αγώνες επί τρεις και πλέον δεκαετίες στην υπηρεσία του ελληνισμού και της Ομογένειας. Τον είδαμε πολλές φορές να υψώνει τους τόνους, να αντριεύει και να μιλά για τα δίκαια του Ελληνισμού. Πολλές φορές με τον γνωστό υπερβολικό Κρητικό τρόπο.
Του ασκείσαμε κρητική. Τον άκουσαμε να εκφράζει την αγωνία του για την πορεία της Ομογένειας και τα κοινά της. Να καυτηριάζει τα κακώς καμώμενα και κακώς κείμενα από γνωστά υποκείμενα της Ομογένειας. Να στέκει όρθιος και να αρθρώνει λόγο ουσίας -χωρίς ιδιοτέλεια και διάθεση αυτοπροβολής- με εκείνη την βαριά κρητική προφορά να επιχειρηματολογεί. Άνθρωπος ευθύς. Ντόμπρος. Σταράτος. Καθαρός. Με δυο λόγια κανονικός γνήσιος κρητικός! Αψύς αλλά και ειλικρινής. Ξέρει πού και πότε να υψώνει το λόγο αλλά γνωρίζει και πότε να χαμηλώνει τους τόνους. Ακούει όλες τις γνώμες και ύστερα βγάνει απόφαση που θα γύρει η δική του γνώμη. Τα λόγια του πολλές φορές σαν τον ακούς να διηγείται για τα παλιά χρόνια της ομογένειας, τότε που όντως ο Ελληνισμός-έστω και για λίγο- πορευόταν με δύναμη ενωμένος, μοιάζουν σας αποφθέγματα που κρύβουν σοφία. Μιλά με όλους και ρωτά αν δεν γνωρίζει κάτι. Δεν είναι πολυπράγμων και πολύξερος, όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Ρωτάει ακόμα και τους νεότερους. Δεν διστάζει αν καταλάβει ότι κάπου έχει υπερβάλλει να ζητήσει και συγνώμη. Χαρακτηριστικό γνώρισμα ανθρώπων που έχουν το χάρισμα να ηγούνται. Η ιστορία του σα θελήσεις να την γράψεις θα χρειαστεί ολόκληρο βιβλίο, όπως και για κάθε Έλληνα Ομογενή που πέτυχε στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή. Έτσι και ο κυρ Κωνσταντής. Τέτοιος είναι. Πετυχημένος στη ζωή και στο επάγγελμα. Το χρρόνο του -όσο του απομένει- τον αφιερώνει στο αγαπημένο του χόμπυ. Την ζωγραφική. Τα έργα του κρύβουν έναν βαθύ ελληνικό εξπρεσιονισμό που βγαίνει στα χρώματα και τα σχέδια που αποτυπώνει στον καμβά του. Έργα του θα βρεις παντού διάσπαρτα σε σπίτια Ελλήνων και Αμερικανών και σε μεγάλες εταιρίες στην Ελλάδα και την Αμερική. Ο σύλλογος καλλιτεχνών -ίσως ο μοναδικός – που υπάρχει στην Νέα Υόρκη ο «El Greco» μαρτυρά την μεγάλη του αγάπη για τον μοναδικό και ανεπανάληπτο Δομήνικο Θεοτοκόπουλο. Το ίδιο όμως ιδιαίτερα και μοναδικά στο είδος και την σύλληψη της ιδέας είναι και τα έργα που φτιάχνει από μπρούντζο. Μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή γλυπτική που σε κάνει να την προσέχεις όπου την συνατήσεις. Φτιάχνει καρέκλες από μπρούντζο με μικρά κομματάκια από σωλήνες που τις δένει μεταξύ τους με καλάϊ. Τα χέρια του πιάνουν με τις ώρες να κάνουν γλυπτική καμώνοντας διάφορα καλλιτεχνήματα πρωτότυπα στο σχεδιασμό και την σύλληψη της ιδέας. Όλα αυτά τα χρόνια ακούγαμε ότι εκτός από γνήσιος μαχητής του Ελληνισμού, καλός μπροστάρης στην Ομογένεια και ιδιαίτερος καλλιτέχνης ότι είναι και καλός μάγειρας! Ποτέ όμως δεν είχαμε δοκιμάσει τις συνταγές και τα εδέσματα που ετοιμάζει.
Η ταβέρνα του με την συναισθηματική και βαθιά ερωτική επιγραφή στην είσοδο «Σ΄αγαπώ» κρύβει πολλά για τον βαθύτερο ψυχισμό και τη μεγάλη αγάπη του κυρ Κωνσταντή που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν σε τούτο εδώ το κείμενο. Πριν από μέρες λάβαμε μια πρόσκληση με τίτλο «Γεύση και Γνώση». Η εκδήλωση ήταν προγραμματισμένη για το βραδάκι της Πέμπτης 9 Οκτωβρίου (08). Αν και το πρακτορείο μας αλλά και τα στελέχη μας πέρα από την καθαρά δημοσιογραφική υποχρεωτική παρουσία μας σε γεγονότα και event δεν εμφανίζεται για λόγους αρχής -δίότι είναι πολλά αυτά που γίνονται καθημερινά σε ολόκληρη την Αμερική και ειδικά την ΝΥ οπότε δεν επαρκεί ο χρόνος αλλά και για να μην αδικήσουμε κάποιους έχουμε ως αρχή την διακριτική αποχή, αφού έτσι κ αλλιώς γράφουν και προβάλλουν κατά κόρον όλες αυτές τις εκδηλώσεις όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ της Ομογένειας – εν τούτοις μια δυο μέρες νωρίτερα περάσμε να δούμε τι είναι αυτό το ραντεβού στην ταβέρνα του κυρ Κωνσταντή το «Σ' Αγαπώ» με τίτλο «γεύση και γνώση».
Ένα στέκι στην Αστόρια (34-21 34th Avenue NY 1106 – 001 718 626 0303) στο οποίο σας συνιστούμε ανεπιφύλαχτα να πάτε όταν είστε στις ΗΠΑ και ειδικά στην ΝΥ. Ένας χώρος πραδοσιακός. Ζεστός. Με καλλιτεχνικές πινελιές σε κάθε του γωνιά. Ένα στέκι για έλληνες και κάθε φυλής πελάτες που αποζητούν το ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Μια γνήσια ελληνική ταβέρνα μέσα στο κέντρο μιας νεοαναπτυσσόμενης περιοχής δίπλα στο Manhattan το οποίο επεκτείνεται προς την Αστόρια. Μια ελληνική ταβέρνα μέσα σε ένα χώρο που τώρα αποβιομηχανοποιείται και που αναδυκνύει την ευρύτερη περιοχή. Ένα όμορφο κουτουκάκι που μαζεύει καθημερινά κάθε φυλής και κοινωνικής διαστρωμάτωσης πρόσωπα που ψάχνουν την μοναδική μεσογειακή και κρητική κουζίνα. Με γεύσεις που μένουν αξέχαστες για χρόνια και που πάντα σε οδηγούν εκεί που τις πρωτογεύτηκες. Εδέσματα που μόνο ο Κυρ Κωνσταντής και οι βοηθοί του παρασκεύαζουν με μεράκι και έτσι μόνο μπορούν να σε αιχμαλωτίσουν. Με ευωδιαστές μυρωδιές που καθηλώνουν. Με το που μας βλέπει στην πόρτα να περνάμε το κατώφλι ψηλός και αγέροχος καθώς είναι με το χαμόγελο ζωσμένος την ποδιά και καθήμενος στην αυτοκρατορική μπρούτζινη ψηλή καρέκλα μας γνέφει να περάσουμε μας θωρεί και με την γνωστή τραχιά κρητική προφορά μας προσφωνεί και μας καλοσορίζει.
«Καλώς τα παιδιά φέρε βρε μια ρακή και από εκείνο το καλό με λίγο τραχανά. Ποιος καλός άνεμος σας φέρνει κατά εδώ παιδιά; Πώς και τέτοια τιμή να σας βλέπουμε εσάς εδώ που όλο φωτιές βάνετε με τούτα που γράφετε;» Αφού είπαμε τα τυπικά της επίσκεψης καθίσαμε μπρός του σε εκείνο το τραπεζάκι από το οποίο έχουν περάσει άσημοι και διάσημοι και αρχίσαμε να μιλάμε για τον σκοπό της επίσκεψης μας. Πριν προλάβουμε να σταυρώσουμε λέξη και να ανταλλάξουμε χαιρετισμούς κάνει νόημα στον στενό φίλο και συνεργάτη τον Σωκράτη -που είναι μαζί του πάνω από 16 χρόνια και στο μαγαζί είναι κάτι σαν μέτρ- και πριν περάσουν δυο λεπτά είχαμε μπροστά μας ένα καλοστρωμένο τραπέζι με φιλέματα και εδέσματα κρητικά και παραδοσιακά με συνταγές του κυρ Κωνσταντή. «Τι είναι όλα αυτά, ποιος θα τα φάει;» «Εσείς!» απαντά με τόνο βαρύ και κρητική προφορά και το χαμόγελο να αλλάζει την μορφή του. «αν θα τα φάμε όλα αυτά θα πρέπει μετά να πάμε για ύπνο και έχουμε ακόμα δρόμο και δουλειά μπροστά μας.» «Από εδώ δεν θα φύγετε αν δε τα δοκιμάσετε όλα τούτα! Αφού ήρθατε θα μείνετε! Θα τρώτε και θα μιλάμε. Έτσι είναι εδώ. Δεν τρώμε μόνο. Αλλάζουμε κουβέντες και γνώμες». Κάπως έτσι άρχισε η συζήτηση για να μας εξηγήσει τι είναι αυτό το «Γεύση και Γνώση» που σκέφτηκε να οργανώσει κάθε εβδομάδα στην ταβέρνα του.
Μας είπε και μας εξήγησε πάρα πολλά όσο καθήσαμε απολαμβάνοντας την αβραμιαία φιλοξενεία του. Για τα λαθη και τις παραλείψεις του. Για τις προσωπικές του αγωνίες. Για τα παιδιά και τη φαμίλια του. Για τις κόρες του που τις ανάθρεψε με κόπους και στερήσεις και σήμερα τις καμαρώνει. Μιλήσαμε για τα κοινά. Για την Ομογένεια που πληγώνει αλλά και εκείνη την Ομογένεια που μεσουρανεί όταν θέλει. Μιλούσε και το βλέμμα του άστραφτε. Φεγγοβολούσε το πρόσωπο του όταν κοιτούσε την σημαία την Ελληνική. Μιλήσαμε για όλα ώρες ατέλειωτες. Με "γεύσεις και γνώση" μιλήσαμε για θέματα που καίνε και πονάνε.
Για τα εθνικά θέματα. Για την πατρίδα και την πρόοδο της. Για την Κρήτη και τα καλά φαγητά της. Για τους αγώνες της Παγκρητικής και της Ομόνοιας. Για τον "El Greco". Για την απογοητευτική πορεία της ομογένειας. Για την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος ΝΥ και τα προβλήματα της. Μας μίλησε για τις εκλογές και τον Barack Obama. Ακούσαμε όμως και τις προτροπές του να είμαστε πιο μαλακοί στην κριτική και τα ρεπορτάζ μας. Μα ένα έχει μεγάλη σημασία ειδικά τούτη την περίοδο και έχει σχέση με αυτό το event που σκέφεται να οργανώνει κάθε εβδομάδα για όλους τους ομογενείς και είναι αυτό που δείχνει πως όταν κάποιος θέλει μπορεί να κάνει πολλά και να προσφέρει συνδυάζοντας το τερπνόν με το ωφέλημο. Την «γνώση και την γεύση», όπως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι από την αρχαία Αθήνα μέχρι την Κρήτη και τον Μινωϊκό πολιτισμό της. Συγκρατήσαμε μερικά από τα πολλά και σημαντικά που είπαμε επί ώρες με τον κυρ Κωνσταντή και σας μεταφέρουμε αυτούσια αποσπάσματα από όσα μας είπε με λόγους γεμάτους σύνεση, διάκριση, σοφία και μια καλά κρυμμένη προορατικότητα.
«Παιδιά η κρίση που μαστίζει τούτη τη χώρα τις μέρες τούτες δεν έχει αφήκει κανέναν από έξω. Υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε και τρέχουν να φάνε όπου βρουν τζάμπα… ξέρετε τώρα …και άλλοι που με δέκα και είκοσι δολάρια κυνηγάνε να βγάλουνε τον επιούσιο. Άνθρωποι που από τη μια μέρα στην άλλη έχασαν τα πάντα. Μια νύχτα έφτανε για να αλλάξει η ζωή χιλλιάδων ανθρώπων. Τα πράγματα πάνε άσχημα για όλους και δεν γλιτώνει κανείς από ετούτο εδώ που έρχεται κατά πάνω μας. Ουδείς ξέρει σε βάθος ακόμα πόσο θα κρατήσει αυτή η κακοτοπιά που βρήκε τούτην την ευλογημένη χώρα, που εμάς τους Έλληνες μας πρόσεφερε όλα τα αγαθά όταν η πατρίδα αδυνατούσε να μας κρατήσει όλους και να μας δώκει δουλειά και ψωμί, για αυτό και την ευγνωμονούμε. Μα τώρα δεν είναι όπως τότε που το δολάριο έτρεχε στους δρόμους και όλοι άλλος πολύ και άλλο λίγο έφτιαξε περιουσίες και χρήματα. Δεν είναι πια έτσι. Ίσως για αυτό πρέπει να ψηφιστεί ο Barack Obama γιατί μπορεί να φέρει μιαν αλλαγή. Να κάνει κάτι να αλλάξουν τα πράγματα. Να δώσει χρήματα να κινηθεί η αγορά. Και που στηρίξαμε τον Bush ποια ήταν η πληρωμή μας ως Ελληνισμός; Την επομένη αναγνώρισε τα Σκόπια ως "Μακεδονία"! Έκανε πολέμους… Χύθηκε αίμα άδικα. Η χώρα αυτή που κάποτες πήγαινε μποροστά και την εσεβότανε ο κόσμος και ο πλανήτης ολόκληρος τώρα που βρίσκεται; στο χείλος του γκρεμού… Και όσα και αν πουν οι αναλυτές και οι οικονομολόγοι ένα ξέρω και ένα βλέπω. Ότι τα αγαθά πάνω στο τραπέζι λιγόστεψαν. Ότι πια με το χαρτάκι πάμε στα super market και γεμίζουν οι άνθρωποι τσάντες και όχι καρότσια! Πού; Εδώ στην Αμερική: στην χώρα της επαγγελίας. Στην χώρα του ονείρου! Άλλαξαν τα πράγματα δραματικά. Ο κόσμος άρχισε να κλείνεται στο σπίτι και να σκέφεται και τα δέκα ή τα είκοσι δολάρια. Κρύβει τα χρήματα. Εμείς δόξα τω Θεώ έχουμε πελάτες και καλούς μάλιστα που έρχονται χρόνια. Κρατάμε και με τη δύναμη του Θεού λέω πως θα κρατήσουμε μα ο κόσμος αρχίζει να μπαίνει στα δύσκολα. Δεν είναι καλά όσα έρχοντται και να το θυμάστε αυτό εσείς οι νεότεροι…να κάμετε το κουμάντο σας… Εσείς ειδικά που ήρθατε σε δύσκολη περίοδο για την Αμερική. Δεν είναι η Αμερική πια όπως τότε που ερχόμασταν μιλιούνια και φτιάχναμε. Άλλαξαν πολλά. Πάρα πολλά. Δεν ξέρω… τι να πω…
Ο Θεός να βάλει το χέρι του να μη δούμε τα χειρότερα… Έκαμα κάμποσα πράγματα για την Ομογένεια και από τα λίγα ή τα πολλά πρόσφερα. Όπου μπορούσα και όπου βρήκα ανταπόκριση. Πικράθηκα και ίσως πίκρανα. Δεν ξέρω μα όσο ζούμε πάντα υπάρχει χρόνος για να φτιάξουν όλα… Μα είπα να κάνω τούτο εδώ το πράγμα για να προσφέρω στην κοινωνία μας. Στην ομογένεια και με έναν άλλο τρόπο. Εγώ ότι είχα να δώσω το έδωσα. Έκαμα τους αγώνες μου, έκαμα και τα λάθη μου. Τι άλλο πια να κάνω; Ο Θεός και η ομογένεια με κρίνουν. Τώρα το λόγο έχουν οι νέοι. Εμείς οφείλουμε να παραδώσουμε την σκυτάλη. Να αποχωρούμε σιγά σιγά και να δίνουμε τόπο στην επόμενη γενιά. Ύστερα θαρρώ πως μπαίνουμε σε μια δύσκολη εποχή και πως δεν ταιριάζουν άλλοι χωρισμοί και άλλες διχόνοιες. Έδωκα το χέρι μου πολλές φορές. Το χέρι μου που χτύπησε πολλές φορές στο τραπέζι αλλά , το έδωκα να φιλιώσω. Με όλους. Μα ανταποκρίση δεν είδα και έτσι αποτραβήχτηκα… Ίσως το γέρικο το άλογο να μη προσφέρει άλλο, μα δε το σκοτώνεις. Του αφήνεις μια γωνιά να υπάρχει.
Το αφήνεις στον ήλιο του Θεού που τον ανατέλει για δίκαιους και άδικους κάθε μέρα στην ώρα του… Δεν απόκαμα τελείως οπότε είπα να κάνω και κάτι ακόμα. Ειδικά τούτην εποχή που είναι όλα δύσκολα. Για όλους και κείνους που έχουν και εκείνους που δεν έχουν. Να κάμω μια άλλη κοινωνική προσφορά που ο άλλος δεν θα αισθάνεται άσχημα. Θα δίνει το κάτι τις του, ένα συμβολικό ποσό δηλ.(30$) και θα τρώει άφθονα και θα πίνει άφθονο κόκκινο και άσπρο κρασί με κρητική ρακή. Ο κόσμος μας έχει αρχίσει να μαζέυεται. Να κλείνεται σπίτι. Να κόβει το ένα στα δυο. Κόβει τις σπατάλες. Πάνε εκείνα τα χρόνια. Φύγανε. Η Αμερική δεν είναι ούτε μπορεί να ξανά γίνει όπως ήταν κάποτε. Τα πράγματα άλλαζουν κάθε μέρα. Δεν βλέπετε τι γίνεται; Το χρηματιστήριο χαντάκωσε και χαντάκωσε μαζί και δικούς μας που ντρέπονται να βγουν στην κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που δανείζονται για ένα καφέ! Πού; στην Αμερική! Χάθηκαν χρήματα και χάνονται κάθε μέρα. Εκατομμύρια δολάρια. Πού πάνε; — I don't know — ο κόσμος τα έχει χαμένα. Έχει αλλαλιάσει. Πού θα παει αυτή η κατάσταση, κανείς μας δεν ξέρει και όλοι μαζεύονται και μαζεύουν όπως τα μυρμίγκια. Οι μεγάλοι παίρνουν το χρήμα και φεύγουν και μένουν οι μικροί. Ύστερα έχουμε ανάγκη, βρε αδερφέ, να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Να πιούμε ένα ποτήρι κρασί.
Να φάμε ένα καλό και καθαρό μεζέ. Να πούμε τις αγωνίες μας για το πού πάμε σα κοινότητα σε τούτη εδώ την χώρα. Να ανταλλάξουμε απόψεις πέρα από τα επίσημα τραπέζια και τους τσακωμούς και τους διχασμούς. Είπα λοιπόν να καλέσω όλους εδώ μια φορά την εβδομάδα και με μπόλικο κρασάκι και παραδοσιακές γεύσεις από όλην την Ελλάδα και ειδικά την Κρήτη να κάνουμε κάτι άλλο. Μια μέρα της εβδομάδα δηλαδή να δίνω την ταβέρνα μας για μια κοινωνική προσφορά που θα μας φέρνει όλους κοντά να αλλάζουμε απόψεις και ιδέες για το καλό τρώγοντας και πίνοντας. Χωρίς πολλά έξοδα. Να βγαίνει ο ομογενής να έρχεται εδώ, μια φορά την εβδομάδα, χωρίς τους τίτλους και τα αξιώματα και να τα λέμε όλοι συμά σε τούτο τον φιλόξενο χώρο με αγάπη, ομόνοια και συνεννόηση. Να ενώσουμε τις αγωνίες μας και κατά πως το έκαναν οι παπούδες μας γύρω από το τραπέζι να βάζουμε τις γεύσεις και τις γνώσεις μας για το καλό και την πρόοδο της κοινότητας μας εδώ. Οι Έλληνες έτσι είμαστε στα δύσκολα μονιάζουμε και τότε κερδίζουμε. Να μονιάσουμε στην πράξη όλοι. Να ξανά δούμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου με καθαρότητα. Με ειλικρίνεια. Οι μέρες που έρχονται μόνο μονιασμένους μπορούν να μας κρατήσουν εδώ. Σε τούτη γη που κάμαμε φαμίλιες. Οικογένεια. Παιδιά και εγγόνια. Να συνεχίσουμε την αποστολή μας σε τούτη τη χώρα. Τη χώρα που μας έστειλε ο Θεός μια αποστολή μεγάλη. Να διαδώσουμε τον πολιτισμό μας, τη γλώσσα των προγόνων μας, τη θρησκεία μας, αφού πρώτα τα κρατήσουμε όλα αυτά ζωντανά για εμάς τους ίδιους. Για την Ελλάδα. Την πατρίδα μας. Τον Ελληνισμό ολόκληρο. Θα είναι δύσκολα. Για όλους μας».
Μεγάλες αλήθειες για το νέο πρόσωπο της Αμερικής που αναδύεται μέσα από πόνο που μοιάζει με οδύνες ενός τοκετού… Ένα πρόσωπο δοσμένο γλαφυρά μέσα από τα απλά και σοφά λόγια. Λόγια που μοιάζουν σα να κρύβουν μια μυστική σοφία βγαλμένη μέσα από τους αγώνες και την εμπειρία. Βγαλμένα μέσα από την καθημερινή πάλη και βιοπάλη σε μια χώρα γεμάτη αντιθέσεις και συνθέσεις. Τη χώρα που πρόβαλε το πρότυπο της παγκοσμιοποιήσης ως τρόπο ζωής. Ως πρόταση ζωής. Τη χώρα του τζίν και της coca cola που σήμερα ως σύστημα κοινωνικό και οικονομικό κλωνίζεται συθέμελα. Σίεται απ' άκρη σ' άκρη. Με κλειδωνισμούς που θα φέρουν ανατροπές και μεγάλες ανακατάξεις στην παγκόσμια πολιτική και διπλωματική σκηνή. Ένα κράτος που αυτοπροβάλλεται με περίσσια τόλμη και θράσος ως αυτοκρατορία. Μια σύνθεση πολυεθνική που θεωρεί εαυτόν έθνος κραταιό και ισχυρό ευλογημένο μάλιστα ιδιαίτερα και ξεχωριστά από το Θεό εξ ού και το περιβόητο και περιλάλητο «God bless America» με το οποίο αρχίζει και τελειώνει κάθε επίσημος λόγος από το πιο μικρό event μέχρι τα διαγγέλματα του εκάστοτε Αμερικανού Προέδρου.
Ένα συνοθύλευμα εθνοτήτων που τολμά και προσβάλει με τις ηγεμονικές και αυτοκρατορικές τάσεις που επιδικνύει την τελευταία 20ετια πολιτισμούς χιλιάδων ετών. Ένα «έθνος» με ιστορία μόλις και μετά βίας 500 ετών και που τώρα γράφει κάποιες ακόμα γραμμές στις ελάχιστες σελίδες τις ιστορίας του. Μια χώρα που τολμά και συγκρίνεται με πολιτισμούς σαν αυτό που δημιούγησε στο πέρασμα του ο Μέγας Αλέξανδρος. ΟΙ Ασσύριοι. Οι Αιγύπτιοι. Η Ρώμη. Ο Μέγας Κωνσταντίνος. Ο 21χρονος Μωάμεθ ο πορθητής -αν θέλετε- με την άλωση της Πόλης το 1453. Μια χώρα που με θράσος κατάφερε να επιβιώσει και να βγει νικητής μέσα από το ψυχρό πόλεμο. Έναν πόλεμο όμως που σήμερα αναβιώνει σκληρότερος και ακόμα πιο επικίνδυνος για την ενθρωπότητα και ως εκδικητής η «κόκκινη αρκούδα» ετοιμάζεται να ανταποδώσει. Αυτή την περίοδο γράφεται μια άλλη σελίδα στην σύντομη ιστορία αυτού του κράτους. Ίσως μια νέα σελίδα όχι και τόσο λαμπρή. Μια σελίδα για την οποία οι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως και με τα όσα θα καταγράψουν να δικαιώσουν την αρχαία προφητεία περί «νέας Βαβυλώνας». Μια χώρα πολυπολιτισμική που μοιάζει με χοάνη, η οποία ώρα με την ώρα απορροφά σε μια μαύρη σκοτεινή δίνη, αφομοιώνει και σαρώνει στο πέρασμα της ό,τι δεν έχει ρίζες. Δεν έχει ιστορία. Δεν έχει παράδοση. Δεν έχει ήθη έθμα και πολιτισμό. Δεν έχει ταυτότητα. Δεν έχει θρησκεία και ιστορία. Αυτή την χώρα προέβαλλε ως πρώτυπο Ο Σάμιουελ Χάντικτον που «πρόβλεψε και διέβλεψε» την «σύγκρουση των πολιτισμών και των θρησκειών» αλλά η «ορατότητα και διορατικότητά» του δεν έβλεπε τι έρχονταν μέσα στην ίδια του τη χώρα που από μικρό και ασήμαντο καθηγητή τον ανέδειξε προάγγελλο δεινών και συγκρούσεων(Βαλκάνια. Μ. Ανατολή, Ιράκ, Αφγανιστάν, Ιράν και τώρα Ρωσία) ταγμένο σε μια προαποφασιμένη σικέ διατεταγμένη αποστολή πουν ως συνήθως σχεδιάσαν τα ισχυρά think tank που εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα των δέκα ισχυροτέρων πολυθενικών του κόσμου και που τώρα πανικόβλητες μεταφέρουν τις έδρες τους σε άλλη ήπειρο…
Η χώρα του Χάντικτον είδε την σύγκρουση των πολιτισμών, των θρησκειών και των εθνών που ετοίμαζε η μεγάλη και θνησιγενής αυτοκρατορία αλλά δεν είδε τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις στα έγκατα της χώρας που τον διαπαιδαγώγησε. Της χώρας που τον γαλούχησε. Τη χώρα του Τσόμκσι και τον τόπο διαφυγής του Φουκουγιάμα που ο κάθε ένας από την πλευρά του επιφύλλασσε με μανδύα φιλοσόφου σε ρόλο «προφήτη» μίλησαν για το τέλος της ιστορίας και για την πορεία της ανθρωπότητας αλλά αρνούμενοι να δουν τα εσώτερα της αυτοκρατορίας που τους ανέδειξε. Αρνήθηκαν να «δουν» το μεγάλο και κραυγαλέο προαναγγελθέν μήνυμα αυτοκαταστροφής. Μια χώρα που με την επιλογή Obama ίσως θέλει να κρύψει άλλες βαθύτερες πληγές (εκεί στις νοτιοδυτικές πολιτείες που κρύβεται η Άλλη Αμερική….αυτή που κρύβει καλά το επίσημο ομοσπονδιακό κράτος των ισχυρών) που σήμερα η φτώχεια και η κρίση που έρχεται θέλει να προλάβει το νέο μάτωμα. Νέους ξεσηκωμούς. Την νέα επανάσταση που έρχεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Μια επανάσταση που έρχεται γρήγορα και θα ρίξει «το κάστρο από μέσα» όπως ακριβώς έχει συμβεί με όλες τις μεγάλες ή μικρές αυτοκρατορίες.
Σε αυτή η χώρα ο Ελληνισμός για πάνω από 200 χρόνια επιβιώνει. Μεγαλουργεί. Υπάρχει και αγωνίζεται ως εθνική κοινότητα. Δίνει το μεγάλο μήνυμα του πολιτισμού και της ιστορίας του. Της εθνικής και οντολογικής ταυτότητας του. Πορεύεται με μια μεγάλη και ιερή αποστολή και παρακαταθήκη. Να διαδόσει τα νάματα του πολιτισμού μας και της θρησκείας μας μέσα από μια ακόμα πιο δύσκολη φάση ακόμα και από αυτή την τουρκοκρατία. Να κρατήσει ζωντανή πρώτα για τον όπου Έλληνα ζωντανή την πίστη του. Την ιστορία του. Τον πολιτισμό του. Την παράδοση. Τα ήθη και τα έθιμα του. Αλλά πρώτα πρέπει να κρατηθεί ο ίδιος ζωντανός και αλώβητος μέσα αυτή τη χώρα που διάλεξε για να κάμει την προσωπική του αποστολή και το κρυφό ιερό του τάμα. Εκτός από το να πετύχει ο ίδιος προσωπικά να λάμψει και ο πολιτισμός του. Αυτό τον πολιτισμό αποζητά να κρατήσει ζωντανό ο κάθε αγνός έλληνας που ήρθε εδώ στα μεγάλα κύματα μετανάστευσης (το 1920, το 1950, το 1970, και το 1980) να βρει το όνειρο.
Να ζήσει το δικό του προσωπικό όνειρο. Ένα όνειρο που ποτέ δεν έπαψε μέσα να έχει την γαλανόλευκη να την βλέπει να υψώνεται παντού στην Αμερική και να κυματίζει περήφανα υπενθυμίζοντας σε όλα τα έθνη την λαμπρή ιστορία του Ελληνισμού. Ιστορία που κάποτε γράφτηκε από προσωπικότητες όπως ο Αλέξανδρος, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτελης, ο Ιποκράτης, ο Θεμιστοκλής, ο Σωκράτης, ο Περικλής, ο Λεωνίδας, ο Κολοκοτρώνης και ο Παπαφλέσσας, η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους, τον Γρηγόριο Ε΄ και τον Καποδίστρια, τους 10.000 ήρωες και μαχητές του 1940 αλλά σήμερα γράφεται από απλούς ανθρώπους και γνήσιους πατριώτες που δίνουν καθημερινά την μάχη για την επιβίωση. Γνήσιους Έλληνες. Τους Έλληνες της Αμερικής που αντιστέκονται. Που αντιδρούν πρώτα στην εσωτερική αφομοίωση. Παλεύουν με τα «θηρία» και τα φανστάσματα που ατοπροβάλλονται ως ηγέτες του Ελληνισμού της Αμερικής. Δίνουν τη μάχη σε πολλά μέτωπα με την σύψη και την διαφθορά που έχει εισχωρήσει ως παθολογική μολυσματική ασθένεια που κατατρώει τον Ελληνισμό. Άνθρωποι σαν τον Κυρ Κωνσταντή(Λαμπράκη) υπάρχουν και άλλοι δεκάδες στις ΗΠΑ και αυτούς αναζητούμε (σα τον Διογένη με το φανό) για να ανδείξουμε.
Ζητάμε δηλαδή Ανθρώπους (κατά το Άνω Θρώσκω). Αναζητάμε Εκείνους που κρύβονται και αποφεύογουν τα φώτας της δημοσιότητας. Εκείνους που δίνουν τις μάχες. Που προσφέρουν. Που ξέρουν να αναγνωρίζουν τα λάθη τους. Που μαθαίνουν από τα λάθη τους. Με το δυναμισμό τους. Αυτοί είναι που καθημερινά παράγουν έργο ουσίας. Κρυφά και μυστικά υπέρ των δικαίων του Ελληνισμού. Αυτοί είναι που οικοδομούν και σφυριλατούν το αύριο του Ελληνισμού της Αμερικής. Πορεύονται με μόνο όπλο την πίστη και την αγάπη στον Ελληνισμό. Αυτό το όραμα τους ενώνει, αυτό -δυστυχώς για την φυλή μας- και τους χωρίζει… Μια εστία μόλυνσης που θαρείς πως περνά από γενιά σε γενιά και είναι μεταδοτικός. Μολυσματικός… Γιατί παντού παραμονεύει ο ίδιος παθογόνος καρκινοειδούς μορφής ιός που κατατρώει τις σάρκες και τα σωθικά του Ελληνισμού παντού. Ο ιός «της διχόνοιας που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή στον κάθε (μας) πάρτο λέγοντας και εσύ». Την διχόνια που την προκαλεί ο μεγαλύτερος ιός που καταδυναστεύει την ανθρωπότητα από κτίσεως κόσμου. Ο ιός του ΕΓΩ. Αυτό το «εγώ» που σε πάει ψηλά όταν συνθέτει στο ΕΜΕΙΣ και ο ίδιος ιός που σου κατατρώει τα σωθικά όταν περικλείεται μόνος και αυτοκαταστροφικός και περιφέρεται κυκλωτικά και ανακυκλωτικά από ΕΓΩ σε ΕΓΩ. Και γυρίζει από το ΕΓΩ στο ΕΓΩ.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΣ BLOG ALKIMOS Archive ΚΑΙ ΣΤΟ TROKTIKO
