Του Αποστόλη Ζώη
Κανείς δεν αμφιβάλλει πλέον πως η σήψη και η διαφθορά έχουν καταστεί δομικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος και των μηχανισμών του. Δυστυχώς αυτά έχουν εμποτίσει κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας, έχουν προσλάβει εγγενή χαρακτηριστικά αυτονόητων συμπεριφορών της καθημερινότητας. Το πιο σημαντικό όμως και συνάμα επικίνδυνο σε αυτή την τραγική κατάσταση είναι πως η γενικευμένη αυτή διάβρωση και η οιονεί αποδοχή της σε μερίδα του Ελληνικού λαού αλλοιώνει και τα χαρακτηριστικά θεσμικών πολιτικών και κοινωνικών οργάνων και φορέων. Εδώ και αρκετά χρόνια ο δημόσιος πολιτικός βίος της χώρας μας παραμένει δέσμιος της σκανδαλολογίας και μιας βαθύτερης αξιακής κρίσης. Και το ερώτημα που πλανάται πάνω από το κεφάλι των Ελλήνων είναι μέχρι πότε θα επικρατεί αυτή η κατάσταση… Ως πότε η νοσηρότητα του πολιτικού κλίματος, ο κιτρινισμός του δημόσιου βίου και η ανάγκη της προστασίας των προσωπικών δεδομένων και των ατομικών δικαιωμάτων, θα προβάλλονται κάθε φορά ως αναγκαιότητα και κάθε φορά θα ακυρώνονται αυτόματα και θα μπαίνουν στο περιθώριο; Ποια πολιτική δύναμη μπορεί και είναι σε θέση στην πράξη να περάσει σήμερα στην πολιτική και την κοινωνία νέο ήθος και νέα αισιοδοξία; Στα φαινόμενα κιτρινισμού του δημόσιου βίου ή ακόμα και κανιβαλισμού μπορεί να απαντήσει ένας πολιτικός φορέας με περισσότερη δημοκρατία; Το σύστημα ασφυκτιά… Ζητήματα διαφθοράς, υπονομεύουν τη λειτουργία της πολιτικής ζωής, καταστρέφουν την κοινωνική συνοχή και βεβαίως, οδηγούν τους πολίτες να αισθάνονται την πολιτική ως ένα απαξιωμένο μέγεθος… Ο Ελληνικός λαός έχει κουραστεί και κάποιοι ή δεν το έχουν καταλάβει ή δυσκολεύονται να το κατανοήσουν…