ΚΥΠΡΟΣ – ΕΝΤΟΝΗ ΔΙΑΜΑΧΗ:Παρελάσεις: Αναγκαίος Θεσμός ή Αναχρονισμός;

Από τον Νεόφυτο Παπαϊωάννου

Θα ήταν καλό, με κάθε ευκαιρία κι όχι μόνο στις εθνικές επετείους να αναλογιζόμαστε το μεγαλείο των ανθρώπων που θυσίασαν τις ζωές τους για ιδανικά και αξίες. Θα ήταν καλό να ξέρουμε πως νέοι άνθρωποι, απλοί, αδούλωτοι στο πνεύμα και την ψυχή στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, έβαλαν το αγαθό της ελευθερίας πιο πάνω από το αγαθό της ζωής κι έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι ενάντια στον εχθρό. Τους οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, όχι μόνο γιατί η δική τους θυσία επιτρέπει σε μας σήμερα να είμαστε ελεύθεροι Έλληνες, αλλά κυρίως γιατί στο γενετικό μας κώδικα υπάρχει χαραγμένη η αγάπη τους για την ελευθερία και το αγωνιστικό τους πνεύμα και μας τρέφουν με την ελπίδα ότι, εάν χρειαστεί ποτέ να επιδείξουμε το δικό τους θάρρος και τη δική τους αυτοθυσία, ίσως και να καταφέρουμε να φανούμε αντάξιοί τους. Στην Κύπρο μας, που μετά από τριάντα τρία χρόνια εξακολουθεί να είναι ημικατεχόμενη, αυτό δεν απαιτείται αλλά επιβάλλεται να γίνει συνείδηση.

Δυστυχώς όμως αυτό που αντιλαμβανόμαστε σήμερα και μας θλίβει ιδιαίτερα, είναι η κατά κοινή ομολογία αποτυχία της χώρας μας να δώσει στα παιδιά της παιδεία ανάλογη της ιστορίας της . Να τα μάθει να σέβονται τον άγνωστο στρατιώτη, το παλικάρι που είχε όνειρα για το μέλλον και τη ζωή του , που είχε την αγάπη της οικογένειάς του, τον έρωτα μιας γυναίκας, που κάποτε ήταν ανέμελος και ευτυχισμένος και που οι ιστορικές συνθήκες τού επέβαλαν να ακολουθήσει το δύσβατο μονοπάτι του αγώνα, μονοπάτι που εκείνος δε δίστασε να ακολουθήσει, κι ας γνώριζε εκ των προτέρων τον αναπόφευκτο προορισμό του. Μας θλίβει να διαπιστώνουμε ότι η καπηλεία και η εκμετάλλευση της αυτοθυσίας και των αγώνων αυτών των ηρωικών ανθρώπων είναι η μόνη έμμεση αναγνώρισή τους. Ακόμη περισσότερο μας θλίβει και μας δημιουργεί αίσθημα ανησυχίας για το μέλλον της ελληνικής κυπριακής κοινωνίας η διαπίστωση ότι τα νέα παιδιά δε διδάχτηκαν στο βαθμό που θα 'πρεπε την αξία της αυτοθυσίας για υψηλά ιδανικά και ως εκ τούτου δεν τιμούν τη μνήμη των νεκρών αγωνιστών με το δέος που αρμόζει και που συμβάλλει στην εξύψωσή μας σε ατομικό και εθνικό επίπεδο.

Για να μη γίνω όμως ισοπεδωτικός, οφείλω να ομολογήσω ότι το Εκπαιδευτικό μας Σύστημα περιλαμβάνει στους στόχους του την τόνωση του εθνικού φρονήματος των μαθητών. Ένας τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να την πετύχει είναι οι μαθητικές παρελάσεις. Τι γίνεται όμως με τις παρελάσεις; Πρέπει αυτές να γίνονται ή όχι; Έχουν κανένα νόημα; Βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν καλύτερα τα ιστορικά γεγονότα ή είναι ένας ακόμη αναχρονιστικός θεσμός που ταλαιπωρεί τα παιδιά και τα εισάγει σ' ένα πνεύμα πειθαρχίας, σ' ένα στρατιωτικό πνεύμα, που δεν ταιριάζει στη φιλελεύθερη εποχή μας; Και βέβαια, ρώτησε κανείς τα παιδιά, αν επιθυμούν να συμμετέχουν;

Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει μάρτυρες μιας έντονης επιχείρησης ετσιθελητών οι οποίοι θέλουν να τα καταργήσουν όλα χωρίς να μας εξηγούν με τι θα τα αντικαταστήσουν. Στην προσπάθειά τους αυτή έχουν θέσει στο στόχαστρό τους και τις μαθητικές παρελάσεις. Ισχυρίζονται ότι τις μαθητικές παρελάσεις καθιέρωσε το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά το 1936, άρα είναι μέτρο μιλιταριστικό και αντιδημοκρατικό. Και αν ήταν έτσι τα πράγματα – που δεν είναι- έχω μια απλή επισήμανση: και το ΙΚΑ ιδρύθηκε από τον Μεταξά· κανείς, όμως, από τους φωνασκούντες δεν αρνείται την αναγκαιότητα της σύνταξης και της ιατρικής περίθαλψης.

Παρελάσεις μαθητικές, πάντως, υπήρχαν και πριν από το Μεταξά. Ο θεσμός αρχικά καθιερώθηκε από το Φρειδερίκο της Πρωσίας την εποχή της δημιουργίας των Εθνών-Κρατών (19ος αιώνας). Στην τουρκοκρατούμενη Σμύρνη οι μαθητές παρήλαυναν μπροστά στο Μητροπολίτη Χρυσόστομο, το μετέπειτα εθνοϊερομάρτυρα. Μια τέτοια παρέλαση, που έλαβε χώρα το 1911, περιγράφει ο Σμυρναίος ιστορικός και πολιτικός Χρήστος Σολομωνίδης στο βιβλίο του «Χρυσόστομος Σμύρνης» . Συγκεκριμένα αναφέρεται σε παρέλαση μαθητών κατά τα εγκαίνια του νέου σταδίου του Πανιωνίου. Επίσης ο Κρητικός Μακεδονομάχος Γεώργιος Δικώνυμος- Μακρής, ο οποίος μετείχε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους, περιγράφει στα Απομνημονεύματά του ότι κατά την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912 παρέλασαν οι μαθητές με σημαίες και λάβαρα. Ένα θεσμό, λοιπόν, που καθιερώθηκε με το πέρασμα του χρόνου θα τον καταργήσουμε σήμερα στο όνομα του δήθεν προοδευτισμού;

Πέραν τούτου, οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να διατηρηθούν, διότι αποτελούν έκφραση τιμής στην ίδια τη νεολαία μας. Αποτελούν υπόμνηση των αγώνων των νέων μας κατά τη διαχρονική πάλη του Ελληνισμού για την Ελευθερία του. Τιμούμε έτσι τους αρχαίους Αθηναίους Εφήβους, οι οποίοι ορκιζόντουσαν να φυλάττουν τα όσια και τα ιερά και την πατρίδα να την παραδώσουν μεγαλύτερη και όχι μικρότερη απ' όση την παρέλαβαν. Θυμόμαστε τους «παίδες Δημητρίου» , δηλαδή τα κατηχητόπουλα της ενορίας του Αγίου Δημητρίου, που αμύνθηκαν κατά των Νορμανδών στα τείχη της Θεσσαλονίκης το 12^ο αιώνα μ.Χ. υπό την καθοδήγηση του Αγίου Ευσταθίου. Στρέφουμε το νου μας στον Ιερό Λόχο των φοιτητών , οι οποίοι προσέτρεξαν στο κάλεσμα της Εθνεγερσίας και θυσιάσθηκαν τον Ιούνιο του 1821 στο Δραγατσάνι της Μολδοβλαχίας. Υπογραμμίζουμε την ηρωική συμμετοχή των νέων μας στο Μακεδονικό Αγώνα και στην Εθνική Αντίσταση. Με τις μαθητικές παρελάσεις φέρνουμε στη σκέψη μας τη δεκαεπτάχρονη Παναγιώτα Σταθοπούλου, που εκτελέσθηκε εν ψυχρώ από γερμανικό άρμα τον Ιούλιο του 1943 στην Αθήνα, επειδή διαδήλωνε με την ελληνική σημαία στα χέρια της. Και φυσικά τονίζουμε ότι δεν ξεχνούμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο των μαθητών και μαθητριών στον Κυπριακό Αγώνα του 1955- 59 με αποκορύφωμα τον απαγχονισμό του δεκαοκτάχρονου μαθητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Αυτούς όλους τους αγώνες τιμούν οι νέοι μας, όταν παρελαύνουν. Και είναι σαν να καταθέτουν αιώνιο στεφάνι στους συνομηλίκους τους των παλαιοτέρων εποχών και των συνεχών αγώνων.

Για να απαντήσω όμως και στο επιχείρημα των ετσιθελητών ότι μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο γίνονται μαθητικές παρελάσεις, άρα είμαστε «παρωχημένοι», θυμίζω ότι παιδιά σχολικής ηλικίας παρελαύνουν και στο πλαίσιο της διεθνούς οργάνωσης του Προσκοπισμού και μάλιστα σε δημοκρατικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία κ.ά. Αλλά και αν δεχθούμε ότι πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα, δε βλέπω γιατί είναι οπωσδήποτε κακό. Άλλες χώρες δεν είναι ημικατεχόμενες ούτε έχουν γείτονες που διεκδικούν εδάφη, αλλοιώνουν δημογραφικά δεδομένα με εισαγωγή εποίκων, κατασκευάζουν μειονότητες, πλαστογραφούν ιστορικά γεγονότα και ονόματα. Εμείς βρισκόμαστε ακόμη και σήμερα στην ανάγκη να ενισχύουμε την εθνική μνήμη, γι' αυτό χρειαζόμαστε τις παρελάσεις.

Σε τελευταία ανάλυση οι αμφισβητίες και αρνητές θεσμών και αξιών δεν αρκούνται μόνο στις μαθητικές παρελάσεις. Όσοι από αυτούς είναι πιο ειλικρινείς ζητούν την κατάργηση και των στρατιωτικών παρελάσεων. Κατά τη διάρκεια του Κυπριακού Αγώνα Άγγλοι στρατιώτες πυροβόλησαν και σκότωσαν τον Πετράκη Γιάλλουρο, σημαιοφόρο του Λυκείου Αμμοχώστου, επειδή παρήλαυνε ζητώντας την Αυτοδιάθεση – Ένωση. Σήμερα οι μηδενιστές τον ξανασκοτώνουν κάθε μέρα με τα πυρά τους κατά των μαθητικών παρελάσεων. Είμαι βέβαιος ότι η πλειοψηφία του λαού μας, επειδή αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του θεσμού, δε θα ακολουθήσει τις θορυβώδεις μειοψηφίες και εξηγούμαι:

Πρώτα- πρώτα δεν μπορεί ένας θεσμός σαν την παρέλαση να μην έχει το πνεύμα της πειθαρχίας και της ομαδικότητας , χαρακτηριστικά που υπάρχουν σε κάθε συλλογικά οργανωμένη εκδήλωση, που αφορά τη διεκδίκηση με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα των κορυφαίων ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως αυτά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας. Επίσης, η παρέλαση είναι και πρέπει να παραμείνει η κορύφωση των υπόλοιπων εκδηλώσεων που γίνονται στα σχολεία μας σε κάθε εθνική επέτειο. Η βίωση των ιστορικών γεγονότων από τους μαθητές και η τόνωση της εθνικής τους συνείδησης επιτυγχάνεται με τη σωστή διδασκαλία της ιστορίας, τις διάφορες θεατρικές παραστάσεις που οργανώνουν οι ίδιοι ή παρακολουθούν στο σχολείο αλλά και με τη συμμετοχή τους στην παρέλαση. Τέλος, η συμμετοχή των παιδιών στις παρελάσεις πρέπει να είναι εθελοντική. Να μετέχουν όσοι το επιθυμούν. Στα Γυμνάσια και τα Λύκεια η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών μας, αν και εφόσον επιλεγούν, συμμετέχουν χωρίς κανένα πρόβλημα. Επίσης δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η συμμετοχή των μαθητών στις παρελάσεις γίνεται με τη συγκατάθεση και των γονέων που σε τελευταία ανάλυση αντικατοπτρίζει τη συμφωνία της κοινωνίας με το θεσμό αυτό.

Έγινε, νομίζω, φανερό ότι οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένας χρήσιμος θεσμός με τον οποίο συμφωνούν γονείς και μαθητές. Γι' αυτό και κλείνοντας επαναλαμβάνω ότι θα πρέπει να διατηρηθεί. Όταν και εφόσον έρθει η ευλογημένη εκείνη μέρα που θα ζούμε σε μια ελεύθερη και μη απειλούμενη πατρίδα και που η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, και άρα και των οικογενειών τους, δε θα θέλουν πλέον την παρέλαση, τότε ο θεσμός αυτός, που κατά την άποψή μας έχει περισσότερα θετικά παρά αρνητικά να προσφέρει στην οικοδόμηση της εθνικής μας μνήμης, θα μαραζώσει και θα σταματήσει από μόνος του. Μέχρι τότε ας γιορτάζουμε τις εθνικές μας επετείους όπως μέχρι τώρα με μια σημαντική προτροπή: να προσεχθεί ιδιαίτερα από τους διευθυντές των σχολείων, τους υπεύθυνους εκπαιδευτικούς και κυρίως από τους γονείς, και το τονίζω αυτό, η ενδυματολογική εικόνα των μαθητών. Ας τιμούμε και μ' αυτόν τον τρόπο τις θυσίες και τον ηρωισμό των προγόνων μας. Κι αυτό όχι γιατί οι προγονοί μας το έχουν καμιά ανάγκη- αυτοί ξέρετε αναμετρήθηκαν με την ιστορία και βγήκαν νικητές- αλλά γιατί εμείς οι νεότεροι και κάπως βολεμένοι έχουμε μεγάλη ανάγκη να οδηγούμαστε από το παράδειγμά τους στην εποχή της σύγχυσης, του εικονικού ευδαιμονισμού και των ανοιχτών συνόρων (βλ. παγκοσμιοποίηση) που ζούμε.

Βιβλιογραφία

1. Κώστα Αρβανίτη τ. Δ/ντού Πρωτοβάθμιας Εκπ/σης Πιερίας, Άρθρο, Οκτώβριος 2007

2. Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμονας, Άρθρο, Strategic Analysis & OSINT Management, 27/10/2007

3. Σωφρονίου Δημήτρης, Ιστορικός, Άρθρο, Εφημερίδα Πολίτης, 3/11/2007

Το πιο κάτω δώθηκε σαν απάντηση για τες επιστολές που δημοσιεύθηκαν για το θέμα και που είναι πιο κάτω στον φάκελο.

Παρελάσεις: Αναγκαιότης ή Αναχρονισμός;

Η επιστολή των τριών καθηγητών Φυσικής Αγωγής στον Φιλελεύθερο στις 8/10/2008, καθώς και το άρθρο της Κατερίνας Ηλιάδη στην Αλήθεια στις 10/10/2008 όπου φιλοξενεί απόψεις του υπεύθυνου του γραφείου Παιδείας του ΑΚΕΛ Γιώργου Λουκαϊδη είναι προπομποί μιας ενορχηστρωμένης προσπάθειας για κατάργηση των παρελάσεων. Τόσο η επιστολή των τριών όσο και το άρθρο της Κατερίνας Ηλιάδη στερούνται επιχειρημάτων για τα όσα ισχυρίζονται, και επιπλέον είναι και ανιστόρητα.

Στην προσπάθειά τους χωρίς μάσκες αυτή τη φορά έχουν θέσει στο στόχαστρό τους τις μαθητικές παρελάσεις. Ισχυρίζονται ότι τις μαθητικές παρελάσεις καθιέρωσε το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά το 1936, άρα είναι μέτρο μιλιταριστικό και αντιδημοκρατικό.

Παρελάσεις μαθητικές, πάντως, υπήρχαν και πριν από το Μεταξά. Ο θεσμός αρχικά καθιερώθηκε από το Φρειδερίκο της Πρωσίας την εποχή της δημιουργίας των Εθνών-Κρατών (19ος αιώνας). Στην τουρκοκρατούμενη Σμύρνη οι μαθητές παρήλαυναν μπροστά στο Μητροπολίτη Χρυσόστομο, το μετέπειτα εθνοϊερομάρτυρα. Μια τέτοια παρέλαση, που έλαβε χώρα το 1911, περιγράφει ο Σμυρναίος ιστορικός και πολιτικός Χρήστος Σολομωνίδης στο βιβλίο του «Χρυσόστομος Σμύρνης» . Συγκεκριμένα αναφέρεται σε παρέλαση μαθητών κατά τα εγκαίνια του νέου σταδίου του Πανιωνίου. Επίσης ο Κρητικός Μακεδονομάχος Γεώργιος Δικώνυμος- Μακρής, ο οποίος μετείχε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους, περιγράφει στα Απομνημονεύματά του ότι κατά την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912 παρέλασαν οι μαθητές με σημαίες και λάβαρα. Επιπλέον ας μη ξεχνούμε τις Πρωτομαγιάτικες παρελάσεις σε Παγκόσμιο επίπεδο, σύμβολο της εργατιάς, ή την επιβλητική παρέλαση των Ρώσων στην Κόκκινη Πλατεία. Ένα θεσμό, λοιπόν, που καθιερώθηκε με το πέρασμα του χρόνου θα τον καταργήσουμε σήμερα στο όνομα του δήθεν προοδευτισμού;

Για να απαντήσουμε όμως και στο επιχείρημα των ετσιθελητών ότι μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο γίνονται μαθητικές παρελάσεις, άρα είμαστε «παρωχημένοι», θυμίζω ότι παιδιά σχολικής ηλικίας παρελαύνουν και στο πλαίσιο της διεθνούς οργάνωσης του Προσκοπισμού και μάλιστα σε δημοκρατικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία κ.ά. Αλλά και αν δεχθούμε ότι πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα, δε βλέπω γιατί είναι οπωσδήποτε κακό. Άλλες χώρες δεν είναι ημικατεχόμενες ούτε έχουν γείτονες που διεκδικούν εδάφη, αλλοιώνουν δημογραφικά δεδομένα με εισαγωγή εποίκων, κατασκευάζουν μειονότητες, πλαστογραφούν ιστορικά γεγονότα και ονόματα. Εμείς βρισκόμαστε ακόμη και σήμερα στην ανάγκη να ενισχύουμε την εθνική μνήμη, γι' αυτό χρειαζόμαστε τις παρελάσεις.

Σε τελευταία ανάλυση οι αμφισβητίες και αρνητές θεσμών και αξιών δεν αρκούνται μόνο στις μαθητικές παρελάσεις. Όσοι από αυτούς είναι πιο ειλικρινείς ζητούν την κατάργηση και των στρατιωτικών παρελάσεων. Κατά τη διάρκεια του Κυπριακού Αγώνα Άγγλοι στρατιώτες πυροβόλησαν και σκότωσαν τον Πετράκη Γιάλλουρο, σημαιοφόρο του Λυκείου Αμμοχώστου, επειδή παρήλαυνε ζητώντας την Αυτοδιάθεση – Ένωση. Σήμερα οι μηδενιστές τον ξανασκοτώνουν κάθε μέρα με τα πυρά τους κατά των μαθητικών παρελάσεων. Είμαστε βέβαιοι ότι η πλειοψηφία του λαού μας, επειδή αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του θεσμού, δε θα ακολουθήσει τις θορυβώδεις μειοψηφίες και εξηγούμαστε:

Έγινε, νομίζουμε, φανερό ότι οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένας χρήσιμος θεσμός με τον οποίο συμφωνούν γονείς και μαθητές. Γι' αυτό και κλείνοντας επαναλαμβάνουμε ότι θα πρέπει να διατηρηθεί. Όταν και εφόσον έρθει η ευλογημένη εκείνη μέρα που θα ζούμε σε μια ελεύθερη και μη απειλούμενη πατρίδα και που η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, και άρα και των οικογενειών τους, δε θα θέλουν πλέον την παρέλαση, τότε ο θεσμός αυτός, που κατά την άποψή μας έχει περισσότερα θετικά παρά αρνητικά να προσφέρει στην οικοδόμηση της εθνικής μας μνήμης, θα μαραζώσει και θα σταματήσει από μόνος του. Μέχρι τότε ας γιορτάζουμε τις εθνικές μας επετείους όπως μέχρι τώρα με μια σημαντική προτροπή: να προσεχθεί ιδιαίτερα από τους διευθυντές των σχολείων, τους υπεύθυνους εκπαιδευτικούς και κυρίως από τους γονείς, και το τονίζουμε αυτό, η ενδυματολογική εικόνα των μαθητών. Ας ακολουθηθούν οι οδηγίες που δόθηκαν από τον ΕΜΕ στους καθόλα αρμόδιους για την προετοιμασία των μαθητών για σωστή και άψογη εκτέλεση, και ας σταματήσουμε να παίζουμε λογοπαίγνιο και να ερμηνεύουμε τις εγκυκλίους όπως θέλουμε και όπως βολεύει τα από καιρού σχέδια μας για κατάργηση του θεσμού Ας τιμούμε και μ' αυτό τον τρόπο τις θυσίες και τον ηρωισμό των προγόνων μας. Κι αυτό όχι γιατί οι προγονοί μας το έχουν καμιά ανάγκη – αυτοί ξέρετε αναμετρήθηκαν με την ιστορία και βγήκαν νικητές – αλλά γιατί εμείς οι νεότεροι και κάπως βολεμένοι έχουμε μεγάλη ανάγκη να οδηγούμαστε από το παράδειγμά τους στην εποχή της σύγχυσης, του εικονικού ευδαιμονισμού και των ανοιχτών συνόρων (βλ. παγκοσμιοποίηση) που ζούμε.

Παρεμβαίνει ο Υπ. Παιδείας με οδηγίες στα σχολεία

Παρέλαση χωρίς κριτήρια

Ο Υπ. Παιδείας ξεκαθάρισε στις Διευθύνσεις των σχολείων ότι, ναι μεν οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να είναι καλά οργανωμένες, αλλά δεν πρέπει να θεωρούνται «στρατιωτικές».

Με οδηγίες του ίδιου του υπ. Παιδείας, Ανδρέα Δημητρίου, θα πραγματοποιηθεί φέτος η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Στην προσπάθειά του να διορθώσει προηγούμενη εγκύκλιο που στάλθηκε στα σχολεία -για τον τρόπο διεξαγωγής της παρέλασης, αλλά και τα κριτήρια που πρέπει να πληρούν οι μαθητές που θα συμμετάσχουν σε αυτή- ο Υπ. Παιδείας απέστειλε επιστολή σε όλες τις Διευθύνσεις των σχολείων Μέσης και Τεχνικής Εκπαίδευσης, ξεκαθαρίζοντας ότι, ναι μεν οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να είναι καλά οργανωμένες, αλλά δεν πρέπει να θεωρούνται «στρατιωτικές».
Συγκεκριμένα, ο Υπ. Παιδείας διευκρίνισε ότι «οι παρελάσεις πρέπει προφανώς να χαρακτηρίζονται από την οργάνωση που αναμένεται σε δραστηριότητες της μορφής αυτής. Πρέπει να σημειωθεί όμως ότι οι μαθητικές παρελάσεις δεν είναι στρατιωτικές παρελάσεις και δεν εξυπηρετούν τους ίδιους με αυτές σκοπούς. ΓιΆ αυτό η συμμετοχή μαθητών σε μαθητικές παρελάσεις πρέπει να γίνεται μέσα σε ένα ευρύτερο πνεύμα κριτηρίων, που λαμβάνουν υπόψη τις παιδευτικές, τις ψυχολογικές και τις κοινωνικές διαστάσεις που πρέπει να υπηρετούνται από κάθε σχολική εκδήλωση». Συνεπώς, υπογράμμισε ο Υπ. Παιδείας, η επιλογή με προτεραιότητα την άψογη εμφάνιση από κάθε άποψη, όπως αναφερόταν σε προηγούμενη εγκύκλιο, «μπορεί να έρθει σε σύγκρουση με κριτήρια που σχετίζονται με τον παιδευτικό και τον κοινωνικό ρόλο που πρέπει να υπηρετείται από το σύγχρονο δημοκρατικό ανοικτό σχολείο».
Με την ίδια επιστολή ο Υπ. Παιδείας ξεκαθάρισε επίσης ότι δεν επιτρέπεται να αποτελεί η εμφάνιση κριτήριο συμμετοχής σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες ή εκδηλώσεις, γιατί εισάγει διακρίσεις ασύμφωνες με την αρχή της ισότητας και της προσωπικής αξιοπρέπειας. «Ιδεωδώς η οργάνωση των παρελάσεων πρέπει να ικανοποιεί κριτήρια ποιότητας, χωρίς να παραβιάζονται άλλες αρχές του σύγχρονου σχολείου, όπως το οραματιζόμαστε», κατέληξε ο κ. Δημητρίου.
Στο μεταξύ, ανακοίνωση για το θέμα των παρελάσεων εξέδωσε χθες και ο βουλευτής του ΔΗΣΥ, Ανδρέας Θεμιστοκλέους, με αφορμή πρόταση του Γραφείου Παιδείας του ΑΚΕΛ για κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων κατά τους επίσημους εορτασμούς των εθνικών επετείων. Σύμφωνα με τον κ. Θεμιστοκλέους, «οι ενδοσχολικοί και οι επίσημοι εορτασμοί των εθνικών μας επετείων με δοξολογίες και μαθητικές παρελάσεις δεν είναι μόνον το ελάχιστο χρέος μας απέναντι στους σκληρούς και αιματηρούς αγώνες των Ελλήνων για την πατρίδα και την ελευθερία μας, αλλά είναι και πράξεις αναπόσπαστα συνδεδεμένες με την αληθινή παιδεία που καταξιώνουν τον άνθρωπο εθνικά, ηθικά, πολιτιστικά και συνειδησιακά».

ΓΕΩΡΓΙΑ ΨΑΡΙΑ

ΠΟΛΙΤΗΣ – 15/10/2008, Σελίδα: 19

Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2008

«Τιμούμε τις επετείους με εθνική αυτογνωσία»

Ο ΟΠΕΚ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Με ανακοίνωσή του το ΔΣ του ΟΠΕΚ χαιρετίζει το διάλογο που ξεκίνησε με πρωτοβουλία ομάδας καθηγητών Φυσικής Αγωγής, για τον τρόπο εορτασμού των εθνικών επετείων και ειδικότερα της παρέλασης.
Εκφράζει, επίσης, την ικανοποίησή του, «που οι πρώτες αντιδράσεις τόσο από κόμματα, όσο και από τον ίδιο τον Υπουργό Παιδείας Α. Δημητρίου, δεν ήταν αρνητικές, και μπορούν να συμβάλουν στην αναζήτηση μιας πιο αποτελεσματικής μεθόδου, για τον πιο δημιουργικό εορτασμό των εθνικών επετείων». Ο ΟΠΕΚ θεωρεί, ακόμη, πως καμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη, εάν δεν περιλαμβάνει και αυτό το μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
«Οι παρελάσεις, έτσι όπως γίνονται σήμερα, αποτελούν έναν αναχρονισμό, ο οποίος εμπεριέχει εκπαιδευτικά στοιχεία μιας άλλης εποχής. Ούτε η διαδικασία επιλογής των μαθητών για την παρέλαση, ούτε η διαδικασία εκπαίδευσής τους για την παρέλαση αποδίδουν σήμερα με σύγχρονο τρόπο το νόημα των εθνικών επετείων.
Στο διάλογο, που ελπίζουμε να συνεχιστεί, έχουμε όλοι να προσφέρουμε ιδέες, έτσι ώστε να φτάσουμε στο σημείο που επιθυμούμε. Δηλαδή, να τιμούμε τις εθνικές επετείους καλλιεργώντας στα παιδιά μας την εθνική αυτογνωσία μέσα στο σύγχρονο περιβάλλον, που να ικανοποιεί τις σημερινές απαιτήσεις των νέων της δικής μας εποχής», καταλήγει η ανακοίνωση.

8/10/2008

Για ένα νέο τρόπο εορτασμού επετείων

Σε σοβαρές υποδείξεις προς το Υπουργείο Παιδείας προχωρούν οι καθηγητές Φυσικής Αγωγής Λοΐζος Αντωνίου, Σπύρος Σπύρου και Νεόφυτος Νεοφύτου. Το Υπουργείο Παιδείας σε πρόσφατη εγκύκλιό του αναφέρεται με ιδιαίτερα αυστηρό ύφος στα πρότυπα που θα πρέπει να τηρούνται προκειμένου η μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου να είναι πετυχημένη. Απευθυνόμενη προς τους καθηγητές Φυσικής Αγωγής η εγκύκλιος περιγράφει μάλιστα και τα κριτήρια για την επιλογή των μαθητών που θα παρελάσουν: «Η επιλογή πρέπει να είναι αυστηρή, ΜΕ ΚΥΡΙΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΑΨΟΓΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ από κάθε άποψη», αναφέρει. Ταυτόχρονα, καταγράφουμε ως σχήμα οξύμωρο δηλώσεις του υπουργού Παιδείας με τις οποίες μας περιγράφει το όραμα του για μία προοδευτική-εκσυγχρονιστική Παιδεία. Είναι όμως αυτός ο τρόπος; Για ποια πολυπολιτισμικότητα και κοινωνία της ανοχής να μιλήσουμε στα παιδιά όταν εμείς δεν ανεχόμαστε να βαδίζουν μαζί μας και να εκπροσωπούν το σχολείο μας… κοντύτερα παιδιά ή παιδιά που δεν έχουν «άψογη εμφάνιση»; Ποιος μπορεί να μας εξηγήσει ποια είναι η άψογη εμφάνιση; Ποια κριτήρια την καθορίζουν; Είναι παντού και για όλους μας τα ίδια αυτά τα κριτήρια; Σκέφτηκε ποτέ κανείς την διαδικασία επιλογής των μαθητών με την άψογη εμφάνιση; Σκέφτηκε ποτέ κανείς πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι αυτό για μερικά παιδιά που είδαν το δάκτυλο του καθηγητή τους που τους έδειχνε να φύγουν από την παράταξη… επειδή απλώς ήταν λίγο πιο κοντά από άλλα παιδιά; Σκέφτηκε ποτέ κανείς πώς νιώθει ο καθηγητής που αναγκάζεται να διώξει ένα παιδί που θέλει να το «καμαρώσουν οι γονείς του» αλλά τυγχάνει να έχει κάποια κιλά παραπάνω; Σας έτυχε να δείτε την απογοήτευση που νιώθει ένα παιδί ψηλό, λεπτό που «κανονικά» πληροί τα κριτήρια για να παρελάσει…αλλά τυγχάνει να του λείπει ο ρυθμός; Κι αυτά είναι εκείνα που μπορούμε να τα δούμε. Δεν θα μπορέσουμε όμως ποτέ να δούμε την ψυχή των παιδιών που δεν θα τολμήσουν να εμφανιστούν μπροστά μας για να διεκδικήσουν θέση στην παρέλαση, διότι απλούστατα δεν νιώθουν ασφαλή να συγκριθούν με άλλα παιδιά, γνωρίζοντας ότι το κριτήριο για την επιλογή είναι το ύψος, το βάρος και η «άψογη εμφάνιση». Κύριε υπουργέ. Γι' αυτούς τους καθαρά παιδαγωγικούς λόγους, αλλά και για σημαντικούς άλλους εκπαιδευτικούς λόγους πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να αρχίσουμε μία σοβαρή συζήτηση για αναθεώρηση του τρόπου που γιορτάζουμε τις μεγάλες εθνικές μας εορτές. Η άποψή μας είναι πως η διαδικασία επιλογής των μαθητών για την παρέλαση, η διαδικασία εκπαίδευσης των μαθητών για την παρέλαση με τα καθαρά στρατιωτικά χαρακτηριστικά και η ίδια η μαθητική παρέλαση με τα ισοπεδωτικά της στοιχεία, είναι ένα απομεινάρι παλαιότερων πεποιθήσεων που θα πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να αμφισβητούμε.

13/10/2008

Και κοντοί μαθητές έχουν δικαίωμα στην παρέλαση

«.Ντρέπομαι που είμαι 1.60 και απορρίφθηκαν από την παρέλαση λόγω ύψους, ντρέπομαι που δεν είχαν την τύχη να γεννηθώ ψηλή.», έγραφε πέρσι μια μαθήτρια στην εφημερίδα του σχολείου της. Ανάλογα παράπονα ακούστηκαν και φέτος όχι μόνο από μαθητές, αλλά και από εκπαιδευτικούς που υποστηρίζουν ότι το ύψος δεν πρέπει να αποτελεί κριτήριο για επιλογή των μαθητών που θα παρελάσουν. Το παράδοξο της υπόθεσης όμως, είναι ότι το υπουργείο Παιδείας δεν έθεσε τέτοιο κριτήριο. Αντιθέτως, αρμόδιος λειτουργός δήλωσε στον «Φ» ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αποκλείονται μαθητές λόγω ύψους και ότι σχετικές οδηγίες έχουν δοθεί και στους υπεύθυνους καθηγητές της Φυσικής Αγωγής. «Στη χορωδία του σχολείου επιλέγονται οι μαθητές που τραγουδάνε καλά, στους αγώνες δρόμου οι μαθητές που τρέχουν γρήγορα και στις παρελάσεις οι μαθητές που περπατάνε σωστά», ανέφερε χαρακτηριστικά. Υπέδειξε, μάλιστα, ότι σε πρόσφατη σύσκεψη δόθηκε οδηγία στα σχολεία, να μην τοποθετούν τους πιο κοντούς μαθητές στο τέλος, αλλά κάπου στα ενδιάμεσα ώστε να μην αισθάνονται μειονεκτικά ή ότι μπαίνουν στην σειρά με βάση το ύψος τους. Κληθείς να σχολιάσει την περίπτωση της μαθήτριας που αποκλείστηκε πέρσι, ανέφερε πως ο ίδιος είχε επισκεφθεί τότε τα σχολεία και τόνισε στους καθηγητές της Γυμναστικής να μην προβαίνουν σε τέτοιους αποκλεισμούς. Στο μεταξύ, το υπουργείο Παιδείας καλεί για δεύτερη φορά τα σωματεία τα οποία επιθυμούν να λάβουν μέρος στις καθιερωμένες παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου και 25ης Μαρτίου στη Λευκωσία, να παραστούν με αντιπρόσωπό τους στη σύσκεψη που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου στις 12 το μεσημέρι. Στην πρώτη σύσκεψη που έγινε πριν από μερικές μέρες, μόνο ένα σωματείο παρουσιάστηκε. Το υπουργείο προειδοποιεί πως όσα δεν εκπροσωπηθούν στη σύσκεψη δεν θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην παρέλαση. ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ

14/10/2008

Έγιναν "Μεσανατολικό" οι παρελάσεις

Ο υπουργός Παιδείας προσωπικά δίνει οδηγίες στους διευθυντές

Μετά το θόρυβο που προκλήθηκε για τα κριτήρια επιλογής των μαθητών που θα λάβουν μέρος στη παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, ο υπουργός Παιδείας Ανδρέας Δημητρίου, αποφάσισε να παρέμβει και με επιστολή του προς τα σχολεία να διορθώσει εμμέσως πλην σαφώς το περιεχόμενο προηγούμενης εγκυκλίου. Στην επιστολή του, ξεκαθαρίζει ακόμα, ότι «οι μαθητικές παρελάσεις δεν είναι στρατιωτικές παρελάσεις» και ως εκ τούτου, τονίζει την ανάγκη όπως «η συμμετοχή μαθητών γίνεται μέσα σε ένα ευρύτερο πνεύμα κριτηρίων, που λαμβάνουν υπόψη τις παιδευτικές, ψυχολογικές και κοινωνικές διαστάσεις που πρέπει να υπηρετούνται από κάθε σχολική εκδήλωση» Ειδικότερα, ο υπουργός σχολιάζει ότι η αναφορά στην εγκύκλιο της 23ης Σεπτεμβρίου ότι «η επιλογή πρέπει να είναι αυστηρή, με κύριο κριτήριο την άψογη εμφάνιση από κάθε άποψη», έρχεται σε σύγκρουση με κριτήρια, που σχετίζονται με τον παιδευτικό και κοινωνικό ρόλο που πρέπει να υπηρετείται από το σύγχρονο σχολείο. Προσθέτει ακόμα, πως «δεν επιτρέπεται να αποτελεί η εμφάνιση κριτήριο συμμετοχής σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες». Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι από τις ελάχιστες φορές, που ο ίδιος ο υπουργός αναλαμβάνει την συγγραφή εγκυκλίου προς τα σχολεία, αφού συνήθως ετοιμάζονται από τους αρμόδιους λειτουργούς των διευθύνσεων του υπουργείου. Κατά τ' άλλα, στο πλαίσιο ενημερωτικής σύσκεψης για τις παρελάσεις (που έγινε στις 3 Οκτωβρίου), δόθηκε ένα έγγραφο στους εκπροσώπους των σχολείων με 22 συνολικά σημεία. Μεταξύ άλλων δίνονται οδηγίες για τον αριθμό των ατόμων που συμμετέχουν σε κάθε άγημα και τον τρόπο με τον οποίοι οι μαθητές πρέπει να κρατάνε τις σημαίες και τα λάβαρα – π.χ. με τον αντίχειρα προς τα πάνω. Ενδεικτική είναι η αναφορά πως «η κίνηση των χεριών πρέπει να είναι κοφτή και να σταματά για κλάσμα του δευτερολέπτου στο ύψος της κεφαλής». Επιβάλλεται επίσης «ακριβής σχηματισμός στην τετράδα με συγχρονισμένες κινήσεις χεριών, ποδιών και κεφαλιών». Άλλη οδηγία αναφέρει ότι θα πρέπει να οριστεί μαθητής ο οποίος κατά τη διάρκεια του χαιρετισμού να δίνει χαμηλόφωνα ρυθμό, ενώ υπογραμμίζεται πως «δεν επιτρέπεται η εκφώνηση συνθημάτων». ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ

18/10/2008

Για τις παρελάσεις

Άλλη μια εθνική επέτειος πλησιάζει και τα σχολεία Μέσης καθώς και αρκετά της Δημοτικής θυμίζουν στρατόπεδα, υποστηρίζουν οι εκπαιδευτικοί Δημοτικής Εκπαίδευσης Τάκης Λάρκου, Χρυσόστομος Χρυσοστόμου και Μιχάλης Ερωτοκρίτου. Οι σχολικές παρελάσεις αποτελούν κατάλοιπο της δικτατορίας του Μεταξά που ονειρευόταν να οργανώσει τη νεολαία σ' ένα σιδερένιο στρατό κατά τα φασιστικά πρότυπα της εποχής του. Έχουν καταργηθεί στον ευρωπαϊκό χώρο εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρo. Σύμφωνα με το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, γενικός σκοπός της Ελληνικής Κυπριακής Εκπαίδευσης είναι η δημιουργία ελεύθερων, δημοκρατικών και αυτόνομων πολιτών με ολόπλευρη ανεπτυγμένη προσωπικότητα και κριτική σκέψη. Η μαθητική παρέλαση κατά τα στρατιωτικά πρότυπα καταργεί τους πιο πάνω στόχους. Σαν μια καθαρά μιλιταριστική εκδήλωση καλλιεργεί την ομοιομορφία, το αίσθημα της αγέλης και της μαζικής πειθαρχίας. Οι «ελεύθεροι δημοκρατικοί και αυτόνομοι πολίτες» καλούνται να βαδίσουν σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια υπακούοντας στο εν, δυο του γυμναστή που έχει μετατραπεί σε λοχία. Δεν συμβάλλουν στην καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης, ούτε προάγουν την κριτική σκέψη. Το παράδοξο είναι, ότι ένα φασιστικό δημιούργημα χρησιμοποιείται σε εκδήλωση εναντίον του φασισμού. Από πού κι ως πού ο πολιτισμός των στρατοπέδων έχει θέση στην καθημερινότητα του παιδιού; Πώς οι αξίες του μιλιταρισμού έχουν εφαρμογή στην εκπαίδευση ένος σύγxρονου ευρωπαϊκού κράτους; Με ποιοv τρόπο το «βάδισμα της χήνας» με τη συνοδεία εμβατηριακής μουσικής καλλιεργεί τη συνύπαρξη και την αλληλοκατανόηση των λαών; Κι ενώ γίνεται λόγος για ένα σχολείο προσιτό σε όλα τα παιδιά, ένα σχολείο που δεν θα δημιουργεί διακρίσεις,που οι κάθε είδους ανταγωνισμοί θα δώσουν τη θέση τους στη συνεργασία,η παρέλαση κάνει ακριβώς το αντίθετο. Οι καλοί μαθητές με βάση την απόδοσή τους στο γνωσιολογικό τομέα στο άγημα, οι ψηλοί μπροστά και οι κοντοί πίσω. Στη Μέση Εκπαίδευση την ευθύνη των παρελάσεων την έχει ο γυμναστής,στη Δημοτική τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα. Στους τόπους που γίνονται οι παρελάσεις,γιατί δεν γίνονται παντού,ο διευθυντής στηρίζεται στον εθελοντισμό των δασκάλων. Αν δεν βρεθεί εθελοντής, εκεί αρχίζουν τα προβλήματα κι έχω γίνει μάρτυρας συγκρούσεων που διαταράσσουν το κλίμα του σχολείου. Όπως μάρτυρας έχω γίνει πολλών περιπτώσεων που γονείς και μαθητές αμφισβητούν τις επιλογές του δασκάλου για το άγημαμα και ασκούν ψυχολογική βία στο δάσκαλο της Στ' Τάξης. Οι δε αντιζηλίες μεταξύ των μαθητών είναι εμφανείς. Κι ενώ αυτά συμβαίνουν μέσα στο χώρο του σχολείου, η Π.Ο.Ε.Δ «νίπτει τας χείρας της». Εξέδωσε μια ανακοίνωση που καλεί τους δασκάλους να μην αναλαμβάνουν εξωσχολικές δραστηριότητες χωρίς τη θέλησή τους αλλά ειδικά για την παρέλαση που αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση ,γιατί έχει να κάνει με την κοινότητα και έχει συνδεθεί λανθασμένα με την ανάπτυξη πατριωτικού φρονήματος ,«ποιεί τη νήσσαν» και αφήνει τους δασκάλους να βγάλουν μόνοι τους τα «κάστανα από τη φωτιά».

ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 17606

Tετάρτη, 22 Οκτωβρίου 2008

Ξανά για τις παρελάσεις

Τάσος Χατζηαναστασίου* Στο φύλλο του Σαββάτου, 18 Οκτωβρίου 2008, τρεις δάσκαλοι υπογράφουν επιστολή στην οποία διερωτώνται πώς δικαιολογείται ο θεσμός της μαθητικής παρέλασης σε μια δημοκρατική ευρωπαϊκή κοινωνία. Το ότι οι παρελάσεις αποτελούν «μεταξικό κατάλοιπο» δεν αποτελεί επιχείρημα αλλά μάλλον φτηνή στρεψοδικία. Παρελάσεις γίνονταν για δεκαετίες και σε δημοκρατικά και σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Επί Μεταξά ιδρύθηκε το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ). Μήπως γι' αυτό πρέπει να δικαιολογήσουμε την καταλήστευση του ταμείου του από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις; Ή μήπως να το καταργήσουμε; Για να μην αναφερθούμε στην απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου με την οποία ο Μεταξάς εξέφρασε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Εξίσου άστοχη είναι η επίκληση της εν είδει αξιώματος αρχής πως ό,τι ισχύει στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κατ' ανάγκην και σωστό και θα πρέπει να το υιοθετεί κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Ο δικτάτορας Μεταξάς πράγματι καθιέρωσε τις παρελάσεις. Μήπως κατόρθωσε να μεταβάλει την ελληνική νεολαία σε φασιστική; Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, η ίδια νεολαία θα πολεμήσει με ενθουσιασμό το φασισμό και θα οργανωθεί μαζικά στην Εθνική Αντίσταση. Μάλιστα, οι ίδιοι δάσκαλοι που οργάνωναν τις γιορτές επί Μεταξά, τις οργάνωναν με τον ίδιο τρόπο και στα χωριά της Ελεύθερης Ελλάδας. Γιατί οι συμβολικές αναπαραστάσεις που είχαν επιστρατευτεί από τη δικτατορία προκειμένου να εμπεδωθεί η φασιστική ιδεολογία, στην Ελεύθερη Ελλάδα αποκτούσαν απελευθερωτικό χαρακτήρα! Εξάλλου, οι παρελάσεις που οργανώνονταν από το ΕΑΜ επί κατοχής αποτελούσαν μαζικές αντιφασιστικές εκδηλώσεις της νεολαίας. Αν μάλιστα δεν με απατά η μνήμη μου, και στην Κύπρο κατοχή έχουμε (σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες τις Ε.Ε.). Όσο για τη «μαζική πειθαρχία» των παρελάσεων, που προκαλεί απέχθεια στους επιστολογράφους εκπαιδευτικούς, έστω δύο φορές το χρόνο, συμβάλλει στη σφυρηλάτηση των δεσμών μεταξύ των μελών της κοινότητας. Σε μία κοινωνία όπου κυριαρχούν η ιδιώτευση και ο ατομισμός, ναι, αγαπητοί δάσκαλοι, έχουμε ανάγκη από κάποιες στιγμές «μαζικής πειθαρχίας», κι αυτό συμβάλλει στη δημιουργία ολόπλευρης προσωπικότητας. Πειθαρχημένη και συντονισμένη ομαδική κίνηση απαιτούν επίσης πολλοί ελληνικοί χοροί, αλλά και το… αερόμπικ! Μήπως είναι κι αυτά φασιστικές επινοήσεις; Τέλος, η κριτική σκέψη των μαθητών απειλείται από την κοινωνία της μαζικής καταναλωτικής αποβλάκωσης και τα τηλεσκουπίδια και όχι από τη συμμετοχή σε εθνικές εκδηλώσεις μνήμης και τιμής. Κοντολογίς, τα δημοκρατικά αισθήματα της νεολαίας δεν κινδυνεύουν από τη συμμετοχή στις παρελάσεις. Ας πορευτούν λοιπόν περήφανα οι νέες και οι νέοι μας αρκεί να συνειδητοποιήσουν ότι έτσι τιμούν όσους και όσες θυσιάστηκαν για να μπορούν σήμερα, μετά τη λήξη της παρέλασης, να επιστρέψουν στην ανέμελη «ελευθερία» του καταναλωτικού ευδαιμονισμού. Αυτό όμως που είναι πράγματι επικίνδυνο είναι να συνεχίσουμε να πολεμάμε σαν άλλοι Δον Κιχώτες τις παρελάσεις – ανεμόμυλους, και να μας διαφεύγει ότι αντιδημοκρατικά και ρατσιστικά δεν είναι οι παρελάσεις των μαθητών αλλά τα σχέδια «επίλυσης» των ιμπεριαλιστών. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος και για τη νοημοσύνη και για τη Δημοκρατία μας. *Ο Τάσος Χατζηαναστασίου είναι ιστορικός, επισκέπτης λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.