Τις δύσκολες ώρες της οξείας αντιπαράθεσης, λέχθηκαν και έγιναν πολλά. Τόσα πολλά, που έκαναν όλους μικρότερους. Δεν έπρεπε. Κι όμως, ήταν επιβεβλημένο για να διαπιστώσουμε πόσο χαμηλά ακόμα βρισκόμαστε στον πολιτισμό. Γιατί ο διάλογος, είναι ένα από τα κύρια στοιχεία του πολιτισμού. Το να ανέχεσαι την αντίθετη άποψη, να συζητάς μαζί της, να παίρνεις και να δίνεις, αποκαλύπτει ανθρώπους ώριμους, σοβαρούς και, κυρίως, πολιτισμένους. Απεναντίας, το να προσπαθείς με κάθε τρόπο και μέσο να εξοντώσεις τον αντίπαλο, να τον διασύρεις και να τον εξαφανίσεις, μοιάζει να μάς οδηγεί σε εποχές άλλες, σκοτεινές και στάσιμες.
Δεν είναι της ώρας όλα αυτά.
Τα είπαμε πολλές φορές, πονέσαμε όλοι άλλες τόσες κι ευχηθήκαμε το μάθημα να γίνει σε όλους μάθημα. Αν και δύσκολο φαίνεται αυτό αφού, όπως το συνηθίζουμε, επαναλαμβάνουμε πάντα τους κακούς μας εαυτούς. Αυτές τις στιγμές, σκέφτεται ο καθένας το πραγματικό του μέγεθος. Διαπιστώνει πως ό,τι και να κάνει στη ζωή, έρχεται η μέρα που νιώθει αδύναμος καθώς το αύριο καθορίζεται από άλλους παράγοντες. Πέρα και έξω από τις δικές μας δυνατότητες.
Να μπορούσαμε να το αρπάξουμε στο χέρι και να το διαμορφώσουμε όπως θέλουμε; Δυστυχώς, δεν γίνεται πάντα αυτό. Τότε επιστρέφουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Χωρίς μίση και πάθη, χωρίς εχθρούς και φίλους, χωρίς επιδιώξεις στο βωμό των οποίων μπορούν να θυσιαστούν πολλά. Γυμνοί, αγνοί, έτσι όπως μάς γέννησε η μάνα μας. Τότε που περπατούσαμε ξυπόλητοι στις αυλάδες κι οι ζαβολιές μας δεν είχαν ίχνος σκοπιμότητας. Τότε που είχαμε μπροστά μας όλη τη ζωή. Τότε που το αύριο ήταν η σίγουρη συνέχεια. Εκεί ακριβώς είναι που ανταμώνουμε ξανά την ελπίδα. Κι αυτή μάς πιάνει από το χέρι για να μάς δείξει τον γιο της: τον ήλιο, που επιμένει να ανατέλλει κάθε πρωινό για να αποδεικνύει πως κάθε καινούργια μέρα, είναι μια καινούργια αρχή.
Ανοικτά, έντιμα, με κάθε ειλικρίνεια και μέσα από την ψυχή μας, ευχόμαστε στον Τάσσο Παπαδόπουλο να ξεπεράσει σύντομα το πρόβλημα υγείας και να επιστρέψει δυνατός στον τόπο που, είμαστε βέβαιοι, τόσο αγαπά. Όπως κι όλοι εμείς. Να 'ναι όλα περαστικά και αγύριστα.
«Πρόεδρε Παπαδόπουλε, κάθε καλό. Οι ευχές μας σε συνοδεύουν. Απλές, αλλά αληθινές»…
Γιώργος Κασκάνης/ ΠΟΛΙΤΗΣ
