Απεβίωσε τελικά ο τ. Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος. Στο καλό κ. Παπαδόπουλε και να είσαι σίγουρος ότι ο λαός αυτός, ο Ελληνικός λαός όπου και να βρίσκεται, είτε στην ημέτερη σου πατρίδα Κύπρο, την μητροπολιτική Ελλάδα είτε στην αποδημία απανταχού στον κόσμο τούτο, σε έχει τοποθετήσει στην καρδιά του και σε εξέχουσα θέση στην "ασυγχρόνιστη" και ανόθευτη Ιστορία του. Ως ένα πραγματικό αγωνιστή της Ελευθερίας του από κάθε δυνάστη και εισβολέα.
Ξεκίνησες την υπεράσπιση της πατρίδας σου με την συμμετοχή σου στον γνήσιο εκείνο αγώνα των αμούστακων νεαρών του αγώνα της ΕΟΚΑ-1955-59 με αρχηγούς τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και Γεώργιο Γρίβα Διγενή, εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας και υπέρ της ΄Ενωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Απέρριψες το βρετανο-τουρκικό κατασκεύασμα του Σερ Χιού Φούτ/Νιχάτ Ερίμ, μετέπειτα γνωστό ως το τριχοτομικό Σχέδιο Μακμίλλαν και τελικά ως Συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου. Κάτι που δεν σου συγχώρησαν τόσο οι ακραίοι Τουρκοκύπριοι και οπαδοί της ΤΜΤ της τουρκικής μειονότητας του 18% και η ΄Αγκυρα, όσο και οι ίδιοι οι Βρετανοί αποικιοκράτες και συνοδοιπόροι…
Ειδικά με την απόφασή σου να διεκδικήσεις την προεδρία της Δημοκρατίας, το μίσος τους αναπτερώθηκε και ξεχαρβαλώθηκε επιστρατεύοντας και ανεκδιήγητους και ανεμοδείκτες δημοσιογράφους ξένους και δικούς μας στην λασπολογία και προσπάθεια ανατροπής της ανάδειξής σου στην προεδρία.
Τελικά ο λαός σε εξέλεξε Πρόεδρο. ΄Εκανες ασφαλώς λάθη. Λάθη για τα οποία επικρίθηκες κάποτε δίκαια κάποτε υπερβολικά. ΄Ομως, τελικά φάνηκες άξιος έναντι αυτού του πολυβασανισμένου νησιού και αιμορραγούσας γής μας, του αιματοβαμμένου Πενταδάκτυλου μας, και παρόλον ότι είπες ότι τα βέτο δεν είναι για τους μικρούς φάνηκες πολύ μεγάλος. Αξίωσες ο λαός αυτός να φανεί πολύ μεγαλύτερος έναντι όλων των ευρωπαίων του εταίρων όπου και τον έκανες μέλος. Είπες ΟΧΙ στο ξεπούλημα του.
Κάλεσες το λαό μας να κλείσει τα αυτιά του σ΄όλους τους κράχτες της υποδούλωσης και της ταπείνωσης, του εξευτελισμού και της διάλυσης, της τουρκοποίησης ολόκληρης της πατρίδας μας. Τον κάλεσες να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να παραμερίσει τα πάντα και τους πάντες δικούς μας και ξένους, Σαμαρίτες και Ιούδες και να πεί το υπερήφανο ΟΧΙ. Και παρόλον ότι ο λαός είχε ήδη αποφασίσει πριν το διάγγελμά σου, το δικό σου κάλεσμα τον ενίσχυσε ψυχικά να το πει με τόλμη και θάρρο. Το ιστορικότατο πλέον, ΟΧΙ.
΄Ενα ΟΧΙ που κατέχει πλέον μια εξέχουσα θέση στην πραγματική και ανόθευτη Ελληνική μας Ιστορία. ΄Ενα ΟΧΙ που όντως έσωσε στην καταλληλότερη στιγμή, την αξιοπρέπεια και ύπαρξη του λαού μας, της πατρίδας μας και της συνείδησή μας.
Η παρακαταθήκη που μας άφησες είναι βαριά. Οφείλουμε όλοι να την εκτιμήσουμε και να την δικαιώσουμε. Αλλά πιο βαρύ είναι το βάρος της ευθύνης για την παρακαταθήκη αυτή που άφησες στους ώμους του νέου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια. Ο οποίος καλείται να φανεί αντάξιος της παρακαταθήκης του ΟΧΙ και όχι της ρατσιστικής τουρκοβρετανικής διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας ή των δύο "constituent states"…
Παρόλον ότι και εσύ ο ίδιος βγήκες κάποιες φορές να επικαλεστείς ότι εσύ έδωσες τον περιβόητο διζωνικό χάρτη το 1977 και αρνήθηκες να δεχτείς τις θέσεις των προσφύγων Κερυνειωτών το 1977, η πραγματικότητα είναι αλλοιώς. Δεν ήταν δική σου η αποδοχή της Δ.Δ.Ο στην Βιένη το 1975. Ετοίμασες τον χάρτη με το 20% που δεν έγινε δεκτός από τους κατακτητές εν πάση περιπτώσει, όμως, περιλαμβάνετο στα όσα ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε στόχο να αποσύρει. Να εγκαταλείψει και να επαναφέρει το Κυπριακό στο προσκήνιο ως θέμα τουρκικής εισβολής και κατοχής. Ειρωνικά δεν πρόλαβε, πέθανε αμέσως μετά τις 20 Ιουλίου 1977…΄Οπως ακριβώς ειρωνικά έφυγες και εσύ σήμερα 12 Δεκεμβρίου 2008…
΄Ως ένα ταπεινό μνημόσυνο στη μνήμη σου στις γραμμές αυτές θα ήθελα να προσθέσω και τούτο:
Σε μια συνεστίαση στο Λονδίνο την δεκαετία του 1990, όπου βρισκόμασταν στο ίδιο τραπέζι, με ρώτησες σε κάποια στιγμή: "Τι γίνονται τα αρχεία κυρία Αργυρού, μήπως βρήκες τίποτα για μένα; " Και απάντησα: "Μέχρι σήμερα, όχι". Και με χαμόγελο συμπλήρωσες: "Σε διαβεβαιώ ούτε και θα βρείς".
Στο καλό ΄Ελληνα του ΟΧΙ, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ θα σε συνοδεύει πάντοτε. Αιωνία σου η Μνήμη.
Φανούλα Αργυρού
Λονδίνο.
