Του Χρίστου Κ. Σενέκη
Θα ξεκινήσω με μια αναφορά από το βιβλίου «Το μυστικό παζάρι», όπου οι δημοσιογράφοι Βενιζέλος, Ιγνατίου και Μελέτης φέρνουν στο φως συγκλονιστικές στιγμές που σφράγισαν το μέλλον του Ελληνισμού σε τούτα δω τα μάρμαρα. Λέει λοιπόν στο βιβλίο (σελ. 456) ότι λίγα λεπτά πριν από το διάγγελμά του, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους και τον Χαβιέ Σολάνα. Η συζήτηση με τον αξιωματούχο της Ε.Ε. κράτησε μόλις 35 δευτερόλεπτα! Ο κ. Σολάνα είπε στον Τάσσο: «Είμαι βέβαιος ότι νοιάζεστε για το λαό σας. Και είμαι βέβαιος ότι θα τους ζητήσετε να υποστηρίξουν την επανένωση». Ο κ. Παπαδόπουλος απάντησε: «Επειδή με ενδιαφέρει το συμφέρον του λαού μου, θα τους ζητήσω να πουν «ΟΧΙ».
Ιστορική διαπίστωση αποτελεί το γεγονός ότι όποτε ο Ελληνισμός κινδυνεύει με αφανισμό πάντοτε στο τιμόνι θα είναι ένας μεγάλος ηγέτης που θα ορθώσει το ανάστημά του για να φυλάξει Θερμοπύλες. Ωσάν ο Θεός να είναι Έλληνας… Γι' αυτό η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας χωρίς να γνωρίζουμε, προσωπικά, τον άνθρωπο Τάσσο Παπαδόπουλο, κατάφερε να μιλήσει στις καρδιές μας. Η κραυγή αγωνίας του για τούτο τον τόπο θα μας συντροφεύει μέχρι το δικό μας βιολογικό τέλος. Έστω κι δεν κατορθώσαμε να του προσφέρουμε, εν ζωή, όσα θα του προσφέρει η Ιστορία!
Από όσα δήλωσαν οι επώνυμοι για το θάνατο του Τάσου Παπαδόπουλου θα κρατήσω για πάντα τα λόγια του Πρωθυπουργού της Ελλάδος κ. Καραμανλή: «ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας έδωσε με συνέπεια, αγωνιστικότητα, με πατριωτισμό τη δύσκολη μάχη για το μέλλον της μαρτυρικής του πατρίδας. Επί Προεδρίας του Τάσσου Παπαδόπουλου, η Κύπρος βρήκε τη θέση που της αξίζει ως κράτος μέλος της Ε.Ε. Ο Ελληνισμός τού οφείλει πολλά».
Οι μεγάλοι ηγέτες γεννιούνται (δεν γίνονται!) και διασφαλίζουν την εθνική και φυσική επιβίωση του λαού τους. Η δική μου γενιά, με θλίψη παρατηρώ, ότι ψάχνει πλέον, όχι για ηγέτες, αλλά για αλχημιστές (όπως εύστοχα εξηγεί στο βιβλίο του ο Μίμης Ανδρουλάκης «Ζητούνται Άλχημιστες»). Σήμερα, οι νέοι εκκολαπτόμενοι πολιτικοί διακρίνονται για τις ικανότητες τους στην «πολιτισμένη ισορροπία» για να έχουν όλα τα «εχέγγυα» να πάρουν την επόμενη θέση που θα τους προταθεί. Το βάρος, όμως, για τη γενιά μου είναι ασήκωτο. Αναλάβαμε να κουβαλήσουμε το βαρύ φορτίο Ιδεών των Αυξεντίου, Παλληκαρίδη, του Τάσου Μάρκου, του Μακάριου, του Σπύρου και του Τάσσου, του Γιατρού…
Ας προβληματιστούμε όλοι… Η δική μου γενιά ποιους θα «αναστήσει»;
