Ήταν προφητικό το σημείωμά μου της περασμένης εβδομάδας. Μίλαγε για τις τραγωδίες που επιφυλάσσει στα παιδιά της η κατακερματισμένη καθυστερημένη κοινωνία, που δεν έχει ούτε συνοχή ούτε συνολικό στόχο. Το Σάββατο παίχτηκε στην καρδιά της πρωτεύουσας, αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων, η γνωστή τραγωδία. Αστυνομικός που δεν συμπεριφέρθηκε ως όργανο της τάξεως, αλλά ως τσαμπουκαλής, σημάδεψε με το πιστόλι του και σκότωσε 15χρονο παιδί.
– «Ξέρεις ποιος είμ' εγώ ρε;»
Μόνο στην Ελλάδα προσλαμβάνονται τέτοια άτομα στην αστυνομία και, πολύ περισσότερο, τους δίνεται όπλο. Αλλά αυτά για μας είναι ψύλλοι στ' άχερα.
Το παιδί (ή κάποιο παιδί) δεν συμπεριφέρθηκε στους αστυνομικούς όπως απέναντι σε όργανα της τάξεως, αλλά όπως απέναντι σε εχθρούς. Δεν του έμαθε κανείς ότι η αστυνομία είναι απαραίτητη για να κρατάει την τάξη, ότι χωρίς αστυνομία θα χανόταν η στοιχειώδης ασφάλεια. Όλες οι αστυνομίες του κόσμου είναι σκληρές και οι σοσιαλιστικές σκληρότερες. Δεν διατηρείται η τάξη με το μαλακό. Όμως, μόνο σε καθυστερημένες χώρες, όπως η δική μας, η σκληρότητα παίρνει προσωπικό χαρακτήρα.
Το «ξεκαθάρισμα λογαριασμού» η αντιπολίτευση υποκριτικά το βάφτισε αστυνομική καταστολή. Αν επρόκειτο για καταστολή, θα έφερνε μαζί του όλη τη διμοιρία των ΜΑΤ, που βρισκόταν ένα μόλις τετράγωνο μακρύτερα από το σημείο του φόνου.
Ο αρμόδιος υπουργός εσωτερικών και ο αρχηγός της αστυνομίας υπέβαλαν παραίτηση, αλλά ο πρωθυπουργός δεν τις έκανε δεκτές, δίνοντας εύλογα την εντύπωση ότι οι παραιτήσεις ήταν «επικοινωνιακές». Στη συνέχεια, ο υπουργός δήλωσε ότι η τιμωρία του δράστη θα είναι «παραδειγματική». Καθηγητής της νομικής σχολής αυτός, δεν ξέρει ότι οι ποινές που επιβάλλει η Πολιτεία έχουν όλες τον χαρακτήρα του σωφρονισμού και ότι οι τιμωρίες «προς παραδειγματισμόν» ανήκουν σε παρωχημένους βάρβαρους καιρούς; Προφανώς το ξέρει. Αλλά οσμίστηκε ότι οι «μάζες» θα πάρουν «εκδίκηση» και προσπάθησε να βγει ο ίδιος από το μάτι του επερχόμενου κυκλώνα.
Ο κυκλώνας ήρθε και τα αποτελέσματα ήσαν χειρότερα από τα συνηθισμένα. Θύμιζε τις εξεγέρσεις των παρισινών προαστίων, με μια διαφορά: εκεί επρόκειτο για προάστια και για παιδιά μεταναστών, δηλαδή ενός κατώτερου θεού. Εδώ επρόκειτο για το κέντρο της πρωτεύουσας και για παιδιά, αν κρίνουμε από το θύμα, εύπορων οικογενειών, ο δε κυκλώνας δεν περιορίστηκε στην Αθήνα. Με ένα καταπληκτικό συντονισμό επεκτάθηκε σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις. Έτσι που οι ΗΠΑ, Βρετανία, Ισπανία, Αυστραλία εξέδωσαν -εν μέσω οικονομικής κρίσης- ταξιδιωτικές οδηγίες εναντίον του τουρισμού μας. Επρόκειτο δηλαδή για πραγματική κοινωνική έκρηξη.
Έκρηξη εναντίον τίνος; Έκαψαν τα πάντα, με προτίμηση όμως τράπεζες και πολυτελή αυτοκίνητα. Συνεπώς, οι καταστροφές ήσαν μεν τυφλές, αλλά όχι εντελώς. Έκρυβαν και ιδεολογία. Έκρυβαν οργή -καλύτερα απελπισία- για το βάλτο που ολοένα περισσότερο βυθίζεται η χώρα. Ο βάλτος περιέχει την ατιμωρησία των αστυνομικών, που από παντού καταγγέλλεται. Ωστόσο, περιέχει και ατιμωρησία που αποσιωπάται, αλλά είναι εξ ίσου επικίνδυνη, διότι προκαλεί εθισμό. Αφορά τα δυο εκατομμύρια(!) αυθαίρετα, τα αυτοκίνητα και οι μοτοσικλέτες που κυκλοφορούν προκλητικά στα πεζοδρόμια, τα σκουπίδια που γεμίζουν δρόμους και παραλίες. Τα παιδιά που καίνε κάλπες, που δέρνουν και… χτίζουν καθηγητές, έχουν εθιστεί στην ατιμώρητη ασυδοσία. Γιατί να μην κάψουν και μερικά κτίρια;
Όταν, μαζί με τις καταστροφές, άρχισε η λεηλασία, τα κανάλια τόνιζαν τη συμμετοχή μεταναστών. Να έχουμε κάποιους να ρίξουμε το ανάθεμα. Ωστόσο, οι λεηλασίες είναι το ασφαλέστερο παρακολούθημα κάθε κενού εξουσίας. Το μπλακ άουτ στη Ν. Υόρκη προκάλεσε λεηλασίες. Ο τυφώνας Κατρίνα στη Ν. Ορλεάνη το ίδιο. Όταν οι Αμερικάνοι μπήκαν στη Βαγδάτη, διαλύοντας το κράτος του Σαντάμ, περίμενα με ενδιαφέρον την αντίδραση του πληθυσμού: ευαρέσκεια που γλύτωσε από το δικτάτορα ή δυσαρέσκεια που μπήκαν οι ξένοι; Κανένα από τα δυο δεν συνέβη. Ο πληθυσμός εκμεταλλεύτηκε το κενό εξουσίας για να πλιατσικολογήσει. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα μεταναστών. Τίθεται θέμα ανικανότητας της αστυνομίας, δηλαδή της κυβέρνησης, που δημιούργησε το κενό εξουσίας. Τόσης ανικανότητας, ώστε δεν αποκλείεται -στο αδιέξοδο που βρίσκονται- η κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Έσχατο τεκμήριο καθυστέρησης αυτό!
Δε στεναχωρήθηκαν όλοι από αυτό τον κυκλώνα. Ο ηγούμενος Εφραίμ χάρηκε, διότι επιτέλους έφυγε από πρωτοσέλιδο. Χάρηκε και η κυβέρνηση, στην αρχή τουλάχιστον, όταν ήλπιζε στην ανάκτηση της ψήφου των φιλήσυχων πολιτών. Τα κανάλια χάρηκαν επίσης. Απέκτησαν δωρεάν θέαμα, με υψηλή μάλιστα τηλεθέαση. Και παρακαλώ ας μη μου αντιτείνει κανείς ότι αυτή η διαμαρτυρία σημαίνει απελευθέρωση από τη χαύνωση της τηλεόρασης και του καναπέ. Η τυφλή βία είναι απολύτως εναρμονισμένη με τη χαύνωση της τηλεόρασης.
