Του Λάζαρου Μαύρου
Λ Α Θ Ο Σ ΑΝΑΓΝΩΣΗ, λειψότατα ακρωτηριασμένη ανάγνωση «του αρχείου της συλλογικής συνείδησης του λαού μας» έκαμε και εκφώνησε χθες πάνω από το φέρετρο του Τάσσου Παπαδόπουλου ο Π.τ.Δ. και ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ κ. Δημήτρης Χριστόφιας. Ολόκληρος ο αδούλωτος Ελληνισμός της Κύπρου, της Ελλάδος, της Διασποράς, αποχαιρετούσε χθες τον Τάσσο του κορυφαίου «ΟΧΙ» της νεότερης Εθνικής Αντίστασης κι ο πρόεδρος Χριστόφιας δεν βρήκε ούτε μισή φράση να πει στον επικήδειό του για το «ΟΧΙ». Ακόμα κι οι παθιασμένοι εχθροί του Τάσσου, ημεδαποί και αλλοδαποί, ως «Πρόεδρο του ΟΧΙ» τον αναγνωρίζουν, ζώντα και τεθνεώτα. Όλοι, πλην Χριστόφια. Που δεν το γυρίζει, φαίνεται, η γλώσσα του να πει και να ομολογήσει τι βρίσκεται πάνω απ' όλα, κορυφαίο λάβαρο αναπεπταμένο, όχι μόνο «στο αρχείο» αλλά και στην καθημερινή προμετωπίδα της συλλογικής συνείδησης, πάντων και πασών, για τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Πλήρης βουβαμάρα. Ολοκληρωτική απόκρυψη.
Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Α πολιτική σημασία έχει αυτή η σιωπή Χριστόφια. Όχι απλώς επειδή ήταν και ο μόνος χθες, απ' όσους εκφώνησαν επικήδειο, που δεν εισέπραξε το παραμικρό χειροκρότημα. Αλλά, κατά παρασάγγας μείζονα λόγο, διότι είναι ο επιφορτισμένος με τη λαϊκή εντολή να οδηγήσει το Κυπριακό μακριά από εκτρώματα τύπου «Σχεδίου Ανάν», που ρητώς και ευθέως απέρριψε η λαϊκή κυριαρχία. Ποια είναι, λοιπόν, η πολιτική συσχέτιση της χθεσινής κραυγαλέας σιωπής Χριστόφια για το ΟΧΙ του Τάσσου (και του 80% των Ακελιστών), με όσα ενδεχομένως τεκταίνονται, μέσα και πίσω από τις διαδικασίες των «απευθείας συνομιλιών» Χριστόφια – Ταλάτ;
Ε Π Ι Π Λ Ε Ο Ν σημαντική είναι, όμως, άλλη μία διάσταση της παραχάραξης, που δι' αποσιωπήσεως, διέπραξε ο κ. Χριστόφιας. Ιδίως διότι ως Ύπατη Εξουσία «προΐσταται» στις επιχειρήσεις αλλαγής των βιβλίων της Ιστορίας, έτσι ώστε να πειθαναγκαστεί ο λαός να εσωτερικεύσει αισθήματα ενοχής για «τραγωδίες στις οποίες είμαστε συνυπεύθυνοι», καθώς ο ίδιος έλεγε 13.11.2008 σε εκδήλωση του κομματικού του ραδιοσταθμού. Όταν για ένα τόσο τεράστιο σε σημασία και τοις πάσι γνωστό Ιστορικό Γεγονός, το ΟΧΙ του Τάσσου του Απριλίου 2004, δεν βρήκε ΟΥΤΕ ΛΕΞΗ να πει από… το «αρχείο της συλλογικής συνείδησης του λαού μας», μπορεί ο καθένας να υποπτευθεί τι μεγέθους παραχαράξεις τεκταίνονται για πολύ παλαιότερα, και από πολλούς λησμονημένα, ιστορικά γεγονότα…
ΕΡΩΤΗΣΗ
Έφηβος λόγος ακμαίας και αειθαλούς ωριμότητας, λεπτουργικής κατάθεσης πολιτικής οξυδέρκειας, ασυνθηκολόγητα αγωνιζομένων υπέρ ελευθερίας και αξιοπρέπειας λαών, που διεκδικούν να ορίσουν οι ίδιοι τη μοίρα τους, αρνούμενοι στο διηνεκές το «τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν», λόγος όστις δεν διστάζει να μοιράσει εκ του σύνεγγυς, εμμέσως πλην σαφώς, ηχηρότατους περί «συνεταιρισμών» υποταγής κολάφους, ήταν ή δεν ήταν, χθες, ο επάξιος αποχαιρετισμός Βάσου Λυσσαρίδη προς Τάσσο Παπαδόπουλο;
Λάζ. Α. Μαύρος
