Από τον Άρη Τερζόπουλο ΚΛΙΚ
Καμιά φορά έστω και κατά λάθος, η πολιτική ορολογία, αποκαλύπτει πολύ περισσότερα πράγματα από όσα θα ήθελε. Ο καινούργιος πολιτικός όρος περί «αντικειμενικής ευθύνης Υπουργών», αποτελεί μια τέτοια περίπτωση γιατί κάνει σαφή την αντιδιαστολή…
«Κατώτερα των περιστάσεων τα κόμματα, κινήθηκαν με βάση σκοπιμότητες.» έγραφε το πρωί της Τρίτης η Καθημερινή, σχολιάζοντας τα πέντε πορίσματα της Εξεταστικής Επιτροπής για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Δεν νομίζω να υπήρχε έστω και ένας που να περίμενε κάτι διαφορετικό. Εδώ και πολλά χρόνια οι Εξεταστικές Επιτροπές μας έχουν συνηθίσει στο ότι στο τέλος τα πορίσματα θα είναι όσα και τα κόμματα που συμμετέχουν στη Βουλή. Είναι κι αυτός ένας θαυμαστός τρόπος ώστε οι έρευνες για οποιαδήποτε σοβαρή υπόθεση να μην φτάνουν ποτέ πουθενά. Μια και όλοι λοιπόν το ξέρουμε αυτό, ίσως θα ήταν οικονομικότερο, τα πορίσματα να βγαίνουν άμεσα χωρίς την εξέταση μαρτύρων, ώστε να μην χάνεται πολύτιμος χρόνος και χρήματα για μετακινήσεις και λοιπά. Αφού όλοι ξέρουμε ότι έτσι θα γίνει τελικά, ποιος ο λόγος για την ενδιάμεση ταλαιπωρία.
Ωστόσο το πόρισμα αυτό είχε και μια ενδιαφέρουσα πρωτοτυπία μια και καθιέρωσε τον πολιτικό όρο «αντικειμενική ευθύνη Υπουργών» ΄Ολοι οι σχολιαστές έκαναν την αντιδιαστολή λανθασμένα υιοθετώντας την άποψη πως η «αντικειμενική» ευθύνη αντιδιαστέλλεται με την «υποκειμενική», η με την «προσωπική» ευθύνη. Το λάθος οφείλεται στο ότι δεν υπολόγισαν πως το σκάνδαλο του Βατοπεδίου είχε να κάνει με ακίνητα. Γι αυτό το λόγο λοιπόν η «αντικειμενική» ευθύνη αντιδιαστέλλεται με την «εμπορική» ευθύνη, μια και αυτός ο όρος απεικονίζει καλύτερα την πραγματικότητα. ΄Όπως δηλαδή στα ακίνητα έχουμε δυο τιμές, την λεγόμενη «αντικειμενική» η οποία συνήθως δηλώνεται, ώστε να έχουμε μικρότερη φορολογία, μια και διαφέρει αρκετά από την τιμή πώλησης και την λεγόμενη «εμπορική» η οποία είναι πάντα ψηλότερη και αντικατοπτρίζει το ακριβές τίμημα ή τέλος πάντων τις τρέχουσες αξίες, έτσι και στην πολιτική, έχουμε δυο ειδών ευθύνες, την νεοεισαχθείσα «αντικειμενική», η οποία δεν επιφέρει επιπτώσεις και την «εμπορική», που αποτελεί όχι μια ευθύνη μόνο, αλλά κυρίως μια αξία, που καταλαβαίνει καλύτερα, το πολιτικό μας σύστημα.
Όπως και στα ακίνητα η «εμπορική» αξία αποτελεί ένα «μυστικό» μεταξύ των μερών που συναλλάσσονται σε μια αγοραπωλησία ακινήτου, η «εμπορική» ευθύνη των όποιων Υπουργών, διαχρονικώς και υπεράνω κομμάτων, αποτελεί ένα ακόμη πιο καλά κρυμμένο μυστικό. Για να μείνει δε καλύτερα κρυμμένο αυτό το μυστικό, η Κυβέρνηση Σημίτη φρόντισε να φτιάξει και τον ενδιαφέροντα νόμο «περί ευθύνης Υπουργών», ώστε αυτές οι μάλλον καθιερωμένες «εμπορικές» ευθύνες να παραγράφονται εγκαίρως, για την απίθανη περίπτωση να προκύψει καμία στραβή, κάτι που βρήκε εξ ίσου ενδιαφέρον και η Κυβέρνηση Καραμανλή, που διατηρεί ακόμη αυτό το θαυμαστό νόμο, κάτω από ανυπόκριτες εκδηλώσεις θαυμασμού από όλα τα κόμματα, μια και «κόρακος, κοράκου μάτι δεν βγάζει».
περισσότερα θέματα ΚΛΙΚ ΕΔΩ
