Toυ Γεωργίου Κολοκασίδη
Ως Δημοκρατικό Κόμμα δεν σε τιμήσαμε προτού φύγεις. Χρειάστηκε να αφήσεις τα εγκόσμια για να ακούσεις εγκώμια. Κρίμα. Πάντως έφυγες όπως έζησες. Αγωνιζόμενος. Όχι για "αδειανά πουκάμισα" αλλά για τα σαφώς ουσιώδη και κρίσιμα. Όπως προηγουμένως για το εθνικά ζητήματα τώρα για το ύπατο ζήτημα: αυτό της ζωής. Εχασες τους πνεύμονες και συνέχισες. Εγκατέλειψαν τα νεφρά και εσύ πάλι συνέχισες. Τελικά έμεινε η καρδιά. Συνέχισε και αυτή μόνη να πάλλει πεισματικά για μέρες. Διαψεύδοντας κάθε πρόγνωση. Ο αγώνας της ζωής μοιραία χάθηκε.
Όχι όμως προτού επιβεβαιώσει την εικόνα του ακαταπόνητου μαχητή που φιλοτεχνούσες για χρόνια. Παρά την ευρύτητα των πολιτικών και κοινωνικών του ενδιαφερόντων ο Τάσσος πρέπει να παραμείνει στην ιστορία για την εθνική του πολιτική. Τα υπόλοιπα, εξάλλου, τα είδε ως συμπλήρωμα των κεντρικών του θέσεων στο Κυπριακό. Στο εθνικό ζήτημα πολιτεύτηκε με πραγματισμό, αλλά χωρίς να αποποιείται μια πατριωτική αφετηρία. Απέδειξε ότι όχι απλώς τα δύο είναι συνδυάσιμα, αλλά αμοιβαίες προϋποθέσεις οποιουδήποτε εθνικού αγώνα. Ο ρεαλισμός του και η νομική του παιδεία δεν του επέτρεψαν ποτέ να ασκηθεί στο προσφιλές άθλημα της συνθηματολογικής πλειοδοσίας. Ποτέ δεν ένιωσε την ανάγκη να υποσχεθεί ότι δεν θα παραδώσει ελάττω την πατρίδα. Αλλωστε, τι θα προσέθετε, αφού έργοις το έπραττε. Η ελληνικότητα δεν ήταν στην άκρη των χειλέων του, αλλά στο μέτρο των επιχειρημάτων και στην ιστορικότητα του πολιτικού του βλέμματος. Αντίκριζε το Κυπριακό ως διαχρονικό εθνικό διακύβευμα και όχι ως πιεστική καθημερινή ανάγκη χρήζουσα επίλυσης όπως, εδώ και τώρα. Προικισμένος με οξεία ευφυΐα ουδέποτε επαναπαύθηκε στο φυσικό του χάρισμα. Πάντα διεξοδικός και απαιτητικός. Οσο ήταν από τον εαυτό του, άλλο τόσο και από τους γύρω του. Όχι ως στοιχείο έπαρσης. Ως εναγώνια αναζήτηση λογικού επιχειρήματος. Η πίεση στα περιβάλλοντα αυτόν πρόσωπα ασφυκτική; Ισως. Και τι μ΄ αυτό; Η παραγωγή εθνικού έργου δεν γίνεται με ραθυμία. Κορυφαία στιγμή του ανδρός η Μεγάλη Τετάρτη του Απριλίου 2004. Εκεί κατέδειξε ότι εθνική υπερηφάνεια πάει χέρι-χέρι με ένα ισχυρό αίσθημα προσωπικής αξιοπρέπειας. Κατέδειξε επίσης ότι μπορεί στις εποχές που ζούμε οι μικροί λαοί να μην μπορούν να επιβάλουν το δίκαιο τους, μπορούν όμως να αποτρέψουν την επιβολή του αδίκου. Ο Τάσσος μπορεί να ξεκίνησε Κύπριος. Εκείνη τη μέρα του Απρίλη έγινε πανέλληνας. Όχι μόνο διότι επέδειξε δυσεύρετο ελληνικότατο σθένος. Πρωτίστως, διότι προστάτευσε πανελλήνιες Θερμοπύλες. Διότι αν πέσει η Κύπρος θα ακολουθήσουν Αιγαίο και Θράκη. Λοιδορήθηκε στη συνέχεια για τη στάση του. Κατηγορήθηκε διότι δεν ήταν "φιλικός" με τους ξένους, διότι ήταν σκληρός εγχωρίως. Ας μην είμαστε ανόητοι. Αυτό που ενόχλησε δεν ήταν η "ακοινωνησία" του Τάσσου. Ούτε η δυσκαμψία του. Ηταν η εθνοπρεπής στάση ηγέτη και λαού που ακύρωσαν ξένες στοχεύσεις. Στοχεύσεις που δεν είχαν να κάνουν τίποτα με το συμφέρον του κυπριακού ελληνισμού. Εσύ τώρα έφυγες. Το καθήκον σου το έπραξες στο ακέραιο. Σε εμάς πλέον περνά η υποχρέωση. Και είμαστε σε εποχές συνολικής αμφισβήτησης. Μερικοί μιλούν για "κόπωση". Κοσμοπολίτικες σειρήνες περιπαίζουν την αγωνιστικότητα και το αίσθημα εθνικής υποχρέωσης. Στο χέρι μας είναι να ανατρέψουμε τη διολίσθηση. Εξάλλου, οι συνθήκες δεν είναι, δεν μπορούν να είναι χειρότερες από εκείνο το μακρινό Απρίλη του 2004. Το χρέος μας όμως δεν ξοφλιέται με επιμνημόσυνες αναφορές ή ανέξοδες δηλώσεις. Χρειάζεται να ανασκουμπωθούμε όλοι όσοι νοσταλγούμε την πολιτική σου. Έξω από ιδεολογικές τοποθετήσεις και κομματικές κονίστρες. Αν κλάψαμε για τη βιολογική σου αποδημία, ούτε αιώνιος θρήνος θα μας εξιλεώσει αν αφήσουμε να χαθεί το εθνικό σου κληροδότημα!
* Ο Γιώργος Κολοκασίδης είναι αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΚΟ
