Του Ανδρέα Σ. Αγγελίδη*
Μέσα στο βαρύ πένθος της οικογένειας αλλά και όσων παρευρέθησαν στην τελετή αποχαιρετισμού του Τάσσου Παπαδόπουλου, το αίσθημα του λαού, το οποίο θεωρούσε πάντα ο αείμνηστος Τάσσος τη μεγαλύτερή μας δύναμη αντίστασης, «μίλησε» καθαρά. Η επιλογή μεταξύ του αυθόρμητου χειροκροτήματος και στην παγερή σιωπή στους λόγους αναφοράς στον ηγέτη που έφυγε, μετά από μια ζωή αφιερωμένη στον αγώνα για τα δικαιώματα της Κύπρου που τη διέσωσε με το υπέροχο ΟΧΙ στη νόθα λύση, ήταν ιδιαίτερα εύγλωττη.
Ήταν ένα ξέσπασμα αποφασιστικότητας και σαφούς προειδοποίησης ότι, ο λαός έχει αμετακίνητη την επιθυμία, όπως ήδη την εξέφρασε με το δημοψήφισμα ότι, δεν δέχεται λύση τύπου «Ανάν» ή ανάλογα καταστρεπτική. Με το δημοψήφισμα απέρριψε ένα καταστροφικό σχέδιο λύσης, πετυχαίνοντας παράλληλα να καταστεί η χώρα, η Κυπριακή Δημοκρατία, επτά μέρες μετά, ένα πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γνώριζε ο κυρίαρχος λαός και διεκδίκησε ώστε να διασφαλιστεί το να έχουν όλοι οι νόμιμοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας το δικαίωμα για μια κοινή πορεία συμμετοχής, στα όσα το κοινοτικό κεκτημένο προβλέπει. Ήταν κατά την άποψή μου η αντίδραση του εκκλησιάσματος, ένα σάλπισμα για συνέχιση του αγώνα αξιοπρέπειας, αντίστασης και διεκδίκησης. Ξεχώρισε ο παρευρεθείς στην εκκλησία λαός, μέσα στον πόνο της απώλειας, σε ποίους από τους ομιλητές έπρεπε να ανταποδώσει δίκαιο έπαινο με έντονο χειροκρότημα για τη δίκαιη και ορθή απόδοση της δέουσας σημασίας στο μεγάλο ΟΧΙ, που ως ηγέτης υπεύθυνος, ζήτησε ο Τάσσος από το λαό με το διάγγελμα της 7/4/2004. Κύρια όμως δήλωσε το εκκλησίασμα με το χειροκρότημα ότι, οι ιδέες και οι αγώνες του Τάσσου, συνεχίζουν να δεσμεύουν όλους και δήλωσε την απαίτηση η πολιτική ηγεσία, να προωθήσει περαιτέρω τις δίκαιες διεκδικήσεις του τόπου και του λαού. Αυτό το μήνυμα πρέπει να γίνει ξεκάθαρα κατανοητό και να τύχει ευρύτερης ανταπόκρισης, άμεσα μάλιστα και συλλογικά, από τις πολιτικές ηγεσίες και από κάθε απλό πολίτη. Όπως ο λαός έκρινε ελεύθερα στο δημοψήφισμα, έξω και πέραν των κομματικών εντολών ή πλαισίων, έτσι και τώρα τον επικήδειο λόγο του Γιατρού δεν τον χειροκρότησαν έντονα μόνο όσοι εκ των παρευρισκομένων ήσαν μέλη της ΕΔΕΚ. Τον χειροκρότησαν για όσα ανέφερε και για όσα τόνισε ως ζητήματα προς συνέχιση από την ίδια την πορεία και τους αγώνες του Τάσσου. Οι ιδέες και οι αγώνες δεν διαγράφονται με τον θάνατο του καθοδηγητή. Αυτή η λαϊκή επιθυμία δεν θα πρέπει να αγνοηθεί από τις πολιτικές ηγεσίες γιατί, ο λαός ο ίδιος θα κατορθώσει με την αδιαμφισβήτητη φιλοπατρία του να απαντήσει, με ένα νέο δικό του ΟΧΙ στις επιθυμίες και μεθοδεύσεις της Τουρκίας. Το Κράτος θα παραμείνει ένα και αδιαίρετο, με πλήρη και ίση συμμετοχή στο υπό εξέλιξη ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και με έναν ευρωπαϊκό λαό που θα έχει πλήρη και απόλυτη απόλαυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά το κεκτημένο. Δικαιούται κάθε πολίτης να απαιτεί τα δίκαιά του και παράλληλα οφείλει και αποδεικνύεται, συνεχώς, ενεργά αναμεμειγμένος στον ωραίο αγώνα για απελευθέρωση από την κατοχή.
