Του Βάσου Φτωχόπουλου
Χωρίς αμφιβολία μια απο τις κορυφαίες στιγμές του διαγγέλματος του Τάσσου Παπαδόπουλου, εκείνη την Άνοιξη του 2004, ήταν η φράση «παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο δεν θα παραδώσω κοινότητα …» .
Η φράση αυτή, οφείλουμε να το πούμε, δεν εμπεριέχει ΟΛΗ την αλήθεια, όχι διότι ο Παπαδόπουλος ήθελε να μας πει ψέματα, αλλά επειδή, ως θρέμμα του κυπριακού κράτους, δεν μπορούσε να το διατυπώσει αλλιώς. Ο ίδιος γνώριζε το ατόπημά του, όμως στη συγκεκριμένη στιγμή δεν είχε άλλη επιλογή παρά να μιλήσει τη γλωσσα των επικοινωνιολόγων.
Ο Πρόεδρος ΔΕΝ παρέλαβε κράτος. Ο Πρόεδρος παρέλαβε τα κόκαλα των χιλιάδων νεκρών, που έπεσαν διαχρονικά, για να είμαστε αφέντες στον τόπο μας. Ο Πρόεδρος παρέλαβε τα ιερά κόκαλα των αγίων μας και των ηρώων μας, που μαρτύρησαν, για να παραμείνουμε Έλληνες σ' αυτή τη γεωγραφική εσχατιά του ελληνισμού. Ο Πρόεδρος παρέλαβε τα ποτισμένα με αίμα και ιδρώτα χώματα και πέτρες, τα ίδια χώματα και πέτρες που γέννησαν τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ μας. Ο Πρόεδρος παρέλαβε τις στάχτες του Μαχαιρά και του Δικώμου. Αυτά δεν μπορεί κανείς Έλληνας να τα παραδώσει στον οποιονδήποτε εχθρό. Δεν είναι δικά του και προφανώς αξίζουν πολύ περισσότερο από τα κράτη και ειδικά τα κράτη, που είναι αποτέλεσμα της ήττας των λαών.
Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος δάκρυσε στο διάγγελμά του, διότι δεν μπορούσε να μιλήσει ανοικτά.
