του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΚΙ

 Αθήνα, 28.12.08                             

 

Στην εφημερίδα της ΑΚΟΑ «Εποχή», 21.12.08 δημοσιεύτηκε συνέντευξη με τον Μανώλη Γλέζο με τον πηχυαίο τίτλο: «Ξεχείλισε το ποτήρι της οργής». Το πρόβλημα δεν έγκειται φυσικά σ' αυτή τη διατύπωση, αλλά στην επιχειρηματολογία προς ποια κατεύθυνση ξεχείλισε αυτό το ποτήρι.

Θα ήθελα να εκφράσω τα δικά μου επιχειρήματα. Θα ήθελα όμως προηγουμένως να εξηγήσω τους λόγους που με ωθούν να πράξω τούτο.

Στην Αριστερά θεωρητικά πρέπει να υπάρχει διάλογος και να εκφράζονται οι αντιτιθέμενες απόψεις στα πλαίσια μιας ανοιχτής αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, γιατί σύμφωνα και με τους θεωρητικούς του μαρξισμού η αλήθεια είναι διαλεκτική, δηλαδή δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Μόνο να την προσεγγίσει κανείς μπορεί, ή και να αποκλίνει απ' αυτήν, βασιζόμενος στην κατά το δυνατό αμερόληπτη κριτική σκέψη.

Έχοντας αυτό το κριτήριο κατά νου θα προσπαθήσω να κάνω μια μικρή αντιπαράθεση των δικών μου σκέψεων με αφορμή ορισμένες απόψεις, που εκφράζονται στην «ανανεωτική αριστερά». αλλά και με άλλες προσπάθειας ερμηνείας της «κινητοποίησης» των μαθητών, με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή.

Αφήνουμε απ' έξω το θέμα των κουκουλοφόρων και των αλλοδαπών που ήταν αναμεμειγμένοι στα γεγονότα. Μιλώ συνειδητά για κινητοποίηση των μαθητών και όχι για εξέγερση για την οποία μιλούν αρκετοί και μάλιστα την χωρίζω σε δύο φάσεις. Στην πρώτη υπήρχε η τυφλή βία, χωρίς να υπάρχουν από την μεριά τους οποιαδήποτε αιτήματα ή συνθήματα που υποδήλωναν τους στόχους ή τα οράματα αυτής της βίας, αν μπορούμε να συνδέσουμε τα οράματα με την βία. Λέει χαρακτηριστικά ο Περικλής Κοροβέσης σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Εποχή, 28.12.08, «Όσα κείμενα μπόρεσα να διαβάσω από τους βίαιους διαδηλωτές, όλα έχουν ένα κήρυγμα υπέρ της βίας ή της ‘αντιβίας', όπως την ονόμασαν οι ίδιοι». Και σε ένα άλλο σημείο προσθέτει: «Με άλλα λόγια αυτή η εξέγερση της νεολαίας δε βρήκε σε μας κάποιο πολιτικό εκφραστή, ούτε μπορέσαμε να την τροφοδοτήσουμε με ιδέες για κάποια συνέχεια και κάποιο στόχο». Από την ίδια την νεολαία δεν εκδηλώθηκε πουθενά κάποιος άλλος σκοπός ή πρόθεση εκτός από την τυφλή βία για καταστροφή. Τα πανεπιστήμια και το πολυτεχνείο μετατράπηκαν σ' αυτή τη φάση σε εργαστήρια και αποθήκες μολότοφ. Έγιναν βανδαλισμοί και καταστροφές που τις πληρώνουν τελικά οι φορολογούμενοι. Σε πιάνει πραγματικά φρίκη και αγανάκτηση με την εικόνα που παρουσιάζουν τα πνευματικά μας ιδρύματα. Πέρα από το γεγονός ότι είναι σκέτα αχούρια, όπου ντρέπεσαι να μπεις μέσα. Το άσυλο έγινε ασυλία για κάθε είδους ασχήμιες. Οι πανεπιστημιακές αρχές και οι φοιτητές δεν μπορούν να τα προστατεύσουν από τους βανδάλους. Στην περίοδο των επεισοδίων μεταβάλλονται σε κρανίου τόπο, όπου αλωνίζουν οι γνωστοί άγνωστοι, που δεν γνωρίζουμε ποιες σκοπιμότητες υπηρετούν.

Στη δεύτερη φάση μπαίνει η διαδικασία των συνελεύσεων, όπου αποφασίζουν τι θα κάνουν παραπέρα. Μία από τις αποφάσεις είναι και οι καταλήψεις. Αναρωτιέμαι σε τι εξυπηρετούν οι καταλήψεις με τον τρόπο που γίνονται. Απλώς απαξιούν τη δημόσια παιδεία, γιατί τα ιδιωτικά συνεχίζουν να εργάζονται και οδηγούν τελικά τους γονείς να πληρώνουν τα ιδιωτικά σχολεία για να μπορούν τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν μαθήματα. Αντί να κλείνουν τα δημόσια σχολεία, ας παν να κλείσουν τα ιδιωτικά και τα φροντιστήρια. Οι συνεχείς καταλήψεις μαζί με τις αναμενόμενες καταστροφές που βλέπουμε να συμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις οδηγούν τη δημόσια παιδεία, όση ακόμη απέμεινε σε μαρασμό. Εκτός μάλιστα από το γεγονός ότι τελικά τις ζημίες τις πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες. Αυτή η κατάσταση πλήττει τα λαϊκά στρώματα, γιατί οι πλούσιοι δεν έχουν πρόβλημα. Στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά. Ενώ οι φτωχοί βρίσκονται και γι' αυτό το λόγο σε απόγνωση.

Με τον ξεσηκωμό της μαθητικής νεολαίας δεν έχουμε καμία εξέγερση, όπως λανθασμένα διατυμπανίζει η ανανεωτική Αριστερά, γιατί θα είχαμε εξέγερση πραγματικά, αν τον αγώνα των μαθητών πλαισίωναν και στήριζαν κοινωνικά στρώματα εργαζομένων. Οι νεαροί μαθητές δεν έπεισαν την κοινωνία για το δίκαιο του αγώνα τους, αφού δεν εξέφρασαν κανένα αίτημα το οποίο να αγκαλιάσουν άνθρωποι που είναι στην παραγωγή. Συνήθως πρόκειται για παιδιά αστικών και μικροαστικών στρωμάτων της κοινωνίας τα οποία όταν μπουν στην παραγωγή ενσωματώνονται στο σύστημα, γιατί κανένας πολιτικός φορέας και καμιά πνευματική ηγεσία είτε στην παιδεία είτε αλλού δεν τους έδωσε οράματα αρχές και αξίες για να τους προσανατολίσει. Τέτοιες καταστάσεις έχουμε ζήσει στη δεκαετία του 60 και στα γεγονότα του Μάη, όπου μάλιστα οι πρωτεργάτες κατέληξαν να υπηρετούν την σκέτη αντίδραση. Βλέπε «τους πράσινους» Κον Μπεν Ντίτ, και Φίσσερ, όπως και τους Έλληνες «πράσινους».

Στους εκπαιδευτικούς υπάρχει η βασική αρχή που λέει ότι δεν είναι μόνο τι θα πεις, αλλά και το πως θα το πεις. Δηλαδή δεν είναι μόνο ο σκοπός, αλλά και οι τρόποι, τα μέσα για να πετύχεις τον σκοπό. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του Σάκη Καράγιωργα για τον ρόλο των σοσιαλιστικών κομμάτων, που όμως ισχύει και για όλους τους αριστερούς πολιτικούς φορείς: «…το σοσιαλιστικό κόμμα θα πρέπει να είναι περισσότερο όργανο ιδεολογικής και πολιτικής διαπαιδαγώγησης και λιγότερο όργανο πολιτικής εξουσίας».[1] Που είναι στην Αριστερά η ιδεολογική και πολιτική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας; Είναι από ισχνή έως ανύπαρκτη. Δεν έδωσε η Αριστερά ούτε πρότυπα ούτε κοινωνικές ιδέες για μια εναλλακτική στρατηγική. Η βεβήλωση του ιερού βράχου της Ακρόπολης, του συμβόλου της δημοκρατίας και των πανανθρώπινων αξιών, δεν αποτελεί εναλλακτική στρατηγική. Αποτελεί απαξίωση και ευτελισμό.

Τα προβλήματα της ανεργίας, της εμπορευματοποίησης της παιδείας δεν τους έχουν αγγίξει. Ζουν ακόμη κάτω από την σκέπη των γονέων τους. Και δεν φαίνεται με τις ενέργειές τους ως τώρα ότι υπηρετούν κοινωνικούς σκοπούς που αφορούν την αναβάθμιση της παιδείας, τις καλύτερες συνθήκες σπουδών, την ενίσχυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης κ.λπ. Εκείνο που τους διακατέχει είναι δυστυχώς η καταστροφή, δηλαδή μόνο η άρνηση. Αυτό βλέπουν και αυτό εφαρμόζουν τυφλά.

Δυστυχώς στις πρόσφατες τυφλές εκρήξεις της νεολαίας, ούτε στόχος υπήρχε και ούτε σωστή μεθοδολογία στους τρόπους και τα μέσα.

Και ένα τελευταίο. Τέτοιες εκρήξεις σε ένα κοινωνικό και εθνικό περιβάλλον, όπου διασπάται η κοινωνική συνοχή και αδυνατίζει το εσωτερικό μέτωπο, εύκολα μπορούν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από εξωθεσμικούς παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδας.[2] Αυτήν την διάσταση, με τα κρίσιμα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, δεν τη βλέπει η ανανεωτική Αριστερά ? Γι' αυτήν δεν υφίστανται θέματα εξωτερικής πολιτικής, δεν υπάρχουν εθνικά θέματα, δεν υπάρχουν κέντρα στο εσωτερικό και εξωτερικό που απεργάζονται τη συμφορά της Ελλάδας και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την διαφθορά, την διαπλοκή και την σήψη? Τα μόνα θέματα που υπάρχουν είναι όσα σχετίζονται με την «ταξική πάλη»? Το παράγοντα: ιμπεριαλισμός δεν τον βλέπουν? Μια τέτοια μονόπλευρη και λανθασμένη αντίληψη, δεν μπορεί να διαπιστώσει την πραγματικότητα, για να βρει και την σωστή λύση. Θα οδηγεί την Αριστερά διαρκώς σε σύγχυση. Γι' αυτό και την απαξιώνει η ελληνική κοινωνία. Η κρίση του συστήματος με όλα τα αρνητικά φαινόμενα που την συνοδεύουν θα έπρεπε κανονικά να αποτελεί μοναδική ευκαιρία για το σύνολο της Αριστεράς. Όμως με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται και αντιδρά, παραμένει στο περιθώριο, ενώ θα μπορούσε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Τον μόνο ρόλο που παίζει είναι να συμβάλει στην απαξίωσή της.

 


[1] Κείμενα Σάκη Καράγιωργα, 3ος τόμ. σ. 275. Η παράθεση είναι από το βιβλίο του Λαοκράτη Βάση, Αναζήτηση πολιτιστικής πολιτικής, εκδ. «ταξιδευτής», Αθήνα 2008, σ. 164.

[2] Δαμιανός Βασιλειάδης, «Η τυφλή βία της νεολαίας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου».