ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ
Δυσάρεστο μεν αναγκαίο δε να ειπωθεί. Ο χρόνος που έκλεισε ήταν το μεταίχμιο μιας νέας φάσης που μας βάζει σ' ένα κατήφορο προς το τέλμα. Η αφετηρία τοποθετείται πριν δύο δεκαετίες όταν «υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας» «επισκέφτηκαν» την Ελλάδα. Όλως περιέργως κάπου εκεί τοποθετείται και η έναρξη των διεθνών σπουδών στην Ελλάδα και η ίδρυση ευαγών ιδρυμάτων «προτάσεων πολιτικής», ζήτημα για το οποίο ήδη έγραψα και για το οποίο θα επεκταθώ σε επερχόμενα κείμενα. Το τέλμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει αλλά ορθολογιστικά σκεπτόμενοι μπορούμε να πούμε πως δεν θα είναι ευχάριστο και δεν θα είναι χωρίς πολύ μεγάλες ζημιές.
ΠΡΩΤΟΝ, πνευματική απονεύρωση. Πριν ενάμιση περίπου δεκαετία και ενώ η Ελλάδα σφάδαζε λόγω κομματικοπολιτικής κρίσης ο στρατηγικός σχεδιασμός των ενδιαφερομένων δυνάμεων οργίαζε. Με «προτάσεις πολιτικής» (έτσι λένε την προπαγάνδα στα κρατικά στρατηγικά εργαστήρια που σχεδιάζουν τους μηχανισμούς καλλιέργειας της μαλακής ισχύος») άρχισαν διαδικασίες πειθούς στην για να πιστέψουμε πως ο γάιδαρος έχει φτερά και πετάει. Και οι έλληνες πείστηκαν:
α) Φθάσαμε στο τέλος της κυριαρχίας και στον παράδεισο της μεταεθνικής εποχής, κήρυτταν πάρα πολλοί μεταμοντέρνοι που φωνασκούσαν και κραύγαζαν υπέρ του τέλους του έθνους-κράτους προβλέποντας την επικράτηση του παγκόσμιου αλτρουισμού και τον τερματισμό του πολέμου. Αυτό τον ανθόσπαρτο διεθνή βίο που επερχόταν τον περιέγραψαν με ενάργεια οι επιφανείς κκ Κουλουμπής και Βερέμης στο βιβλιαράκι τους Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, 1994 σ. 92-3, λέγοντας ότι η πιθανότητα υλοποίησής του (sic) «είναι πολύ μεγάλη». Αυτή η τολμηρή πρόβλεψη γράφτηκε για να αντικρουστούν, βασικά, θέσεις των Πολιτικών Ρεαλιστών όπως ο υπογράφων και ο Θανάσης Πλατιάς που πρόβλεπαν νέους συσχετισμούς δυνάμεων και συμφερόντων που θα σταθεροποιούνταν μετά από παρατεταμένους ανταγωνισμούς σε στρατηγικό και περιφερειακό επίπεδο. Αυτό μόνο μπορούσε να γράψει κάποιος που γνωρίζει στοιχειωδώς θεωρία διεθνών σχέσεων, που δεν τον ενδιαφέρει να χαϊδεύει τα αυτιά ή να γίνεται πράκτορας ψευδαισθήσεων και κυρίως που δεν εξυπηρετεί ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις ντόπιες ή ξένες. Στο υπόβαθρο των συζητήσεων κρινόταν, πάντως, κάτι πολύ σημαντικό: Θα λειτουργεί το ελληνικό μεταπολιτευτικό και μετά-Παπανδρεϊκό κράτος με όρους εθνικής ανεξαρτησίας ή με όρους ξένης εξάρτησης; Θα αναπτύξει η Ελλάδα μια αποτρεπτική στρατηγική ή θα δρομολογηθεί (αυτό έγινε μετά το 1996) προς κατευναστικούς προσανατολισμούς; Αντί βεβαίως περικεφαλαίας που θα έγραφε πάνω «βλάξ» αν οποιοσδήποτε διεθνολόγος πρόβλεπε ένα ανθόσπαρτο μεταψυχροπολεμικό βίο, οι ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες ασυναρτησίες όλως περιέργως έτυχαν διθυραμβικών παρουσιάσεων σε κυριακάτικα φύλλα και διαδόθηκαν ευρέως στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Οι σχετικές κραυγές του κ Μουζέλη στο Βήμα με τις οποίες ανακοίνωνε την δημοσίευση του βιβλίου του αιώνα που περίπου ανήγγελλε την έλευση της παγκόσμιας ειρήνης είναι καταγεγραμμένες. Εκτιμώ ότι αυτές και πολλές άλλες ασυναρτησίες είναι μνημεία επιστημονικής απαξίωσης ενός επιστημονικού χώρου. Έγιναν βεβαίως αφορμή για δήθεν ακαδημαϊκή διένεξη που δήθεν άρχισε τότε, που δήθεν κρατάει μέχρι σήμερα και που δήθεν διεξάγεται στις εφημερίδες ακόμη και σήμερα (για μονόλογους μιλάμε στις κυριακάτικες επιφυλλίδες όπου όλως περιέργως υπάρχει μονοπώλιο καμιά δεκαριά Kυρίων) (εμένα στημένο παιχνίδι μου θυμίζει αλλά είναι επιστημονικά αδιάφορο). Ξυπνούσαμε τα πρωινά, πάντως, και κατάπληκτοι βλέπαμε τα ονόματά μας σε ολοσέλιδα άρθρα που μας εξύβριζαν ως εθνικιστές και πολεμοκάπηλους επειδή υποστηρίζαμε μια αποτρεπτική στρατηγική. Βλακωδώς, τότε, μπαίναμε στον κόπο να απαντούμε και να ανταπαντούμε στις ασυναρτησίες του καθενός (έχω μια μεγάλη κάσα τέτοιων κειμένων). Γιατί, ρωτούσαμε αθώα; Γιατί όταν οι επιστημονικές θέσεις που γράψαμε στα ξενόγλωσσα κείμενά μας για τα ίδια επιστημονικά ζητήματα να διαβάζονται και να παραπέμπονται από το Πεκίνο μέχρι την Νέα Υόρκη και οι ίδιες επιστημονικές θέσεις να ρίχνονται στον καιάδα στην δική μας πατρίδα; Δεν είχαμε σκεφτεί, τότε, ότι σε χώρες όπως οι δικές μας απαγορεύονται οι χειραφετημένες επιστημονικές θέσεις και ότι αν τις γράψεις υπάρχουν ετοιμοπόλεμοι δολοφόνοι χαρακτήρων για να σε εκμηδενίσουν επικοινωνιακά (μόνο επικοινωνιακά γιατί για τα υπόλοιπα τους τσαρλατάνους και προπαγανδιστές τους έχουμε γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων μας). Χάσαμε πάντως πολύτιμο χρόνο σε άσκοπες αντεκδικήσεις. Σήμερα αναπολώντας σκέφτομαι το ρηθέν: «μην αναμιγνύεσαι με τα πίτουρα για να μην σε τσιμπούν οι κότες». Παράλληλα, άρχισε να καλλιεργείται και το ιδεολόγημα-θεώρημα πως «οι δημοκρατίες δεν πολεμούν» και πως αυτό έπρεπε να είναι ο άξονας των διπλωματικών μας σχέσεων με την Τουρκία στο τρίγωνο Ευρώπη, Ελλάδα, Τουρκία. Στον τότε Οικονομικό Ταχυδρόμο γράφτηκαν κείμενα ντροπής στα οποία όποιος θέλει να κατανοήσει το σημερινό μας κατάντημα θα πρέπει να τα διαβάσει. Το ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης μια δεκαετία μετά παραδέχθηκε ότι έγινε λάθος όσον αφορά τις επιλογές μας απέναντι στην Τουρκία, είναι αδιάφορο δεδομένου ότι οι ζημιές που προκάλεσαν οι τότε αποφάσεις οδηγούν τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας σε αδιέξοδο και το κυπριακό στην μη λύση ή και χειρότερα (βλ. πιο κάτω). Αυτά που έγιναν πριν δύο δεκαετίες θα το συναντήσουμε σύντομα στον δρόμο μας (βλ. το ευγενικό σχόλιο-απάντηση στην επιφυλλίδα του17.2.2008. Οι απόψεις του πρώην Πρωθ. Σημίτη και μερικές δικές μου). Ούτε ζεϊμπέκικα ούτε κουμπαριές είναι η μέθοδος ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Προϋπόθεση ειρηνικής επίλυσης των διαφορών είναι η ισορροπία δυνάμεων, οι συναλλαγές στην βάση των εθνικών συμφερόντων, η δημιουργία κινήτρων σταθερότητας και οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται μόνο αν πληρούνται προϋποθέσεις ισορροπίας δυνάμεων (ή όπως το έθεσε ο Θουκυδίδης, ίσης δύναμης) . πρώην πρωθυπουργού (
β) Από ευαγές ίδρυμα που χρηματοδοτείται ευρέως από αγαθοεργές «υπηρεσίες» και οργανισμούς του εσωτερικού και του εξωτερικού -ακόμη και από «ιδρύματα» του αγαθοεργού διεθνικού άνδρα που ακούει στο όνομα George Soros– άρχισε ένα όργιο πυροδότησης χιλιάδων προπαγανδιστικών πυραύλων κατά των κεφαλών των ελλήνων πολιτών. Συστηματικά, οργανωμένα και εξεζητημένα, υποστήριζαν, μεταξύ άλλων, α) δεν έπρεπε η Κυπριακή Δημοκρατία να υποβάλει αίτηση ένταξης (το επιχείρημα που με σιγουριά πως κανείς δεν θα ελέγξει στην ελληνική επιστημονική έρημο πήγαινε πιο μπροστά λέγοντας ότι δεν μπορεί να υποβάλει!!!!), α) Καταπολεμήθηκε λυσσαλέα ο εξορθολογισμός της ελληνικής στρατηγικής (ισχυρή αποτροπή στο Αιγαίο-Θράκη και αξιόπιστη προεκταθείσα άμυνα προς την Κύπρο που θα συνδυαζόταν με διπλωματικές κινήσεις όπως η προαναφερθείσα υποβολή αίτησης ένταξης της ΚΔ στην ΕΕ), γ) Τα στρατιωτάκια -πολλά πλέον ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένα- βρέθηκαν πανέτοιμα προς το τέλος της δεκαετίας παλεύοντας με πρωτόγνωρο μένος για την αποδοχή του φασιστικού σχεδίου Αναν όταν θα ερχόταν (εκ των υστέρων έγινε φανερό πως κάποιοι με περισσότερες πηγές ήξεραν έγκαιρα τι επερχόταν ενώ εμείς οι ασκητικοί ακαδημαϊκοί δεν ξέραμε). Πάντως, η πιο αποτελεσματική μέθοδος για να αντιστραφεί η εθνική στρατηγική των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η «δολοφονία χαρακτήρων»: Σε μικρές, εξαρτημένες και υποψήφια θύματα χώρες απαγορεύεται η χειραφετημένη επιστημονική παρέμβαση. Το ίδιο πράγμα που θα μπορούσε να πει ένας ακαδημαϊκός στην Ουάσινγκτον, στο Λονδίνο ή στο Παρίσι απαγορεύεται να το γράφει ή να το λέει στην Αθήνα. Αν είναι αρκετά τολμηρός να το κάνει ο επιστημονικός του χαρακτήρας δολοφονείται πάραυτα από εγκάθετους δημοσιογραφούντες και εγκληματικά στοιχεία του πνεύματος.
γ) Το ίδιο ευαγές ίδρυμα ή καλύτερα σημαντικοί πρωτεργάτες του αποδείχθηκε εκ των υστέρων πως βρίσκονταν και πάλιν πίσω από επιστημονικές τσαπατσουλιές. Πρόκειται για την υπόθεση των αποδομητικών ιστορικών βιβλίων του μυστηριώδους εξωπολιτικού οργανισμού με έδρα την Θεσαλλονίκη, ίσως για ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα γιγαντιαία εγχειρήματα καλλιέργειας μαλακής ισχύος και μάλιστα στα μυαλά μαθητών δημοτικού στην βάση μιας ξεπεσμένης αποδομητικής-«κριτικής» ιστορικής ανεκδοτολογίας που προορίζεται μόνο για υπανάπτυκτους ιθαγενείς χωρών που είναι υποψήφιες για ευθανασία. Μελλοντικοί επιστήμονες που έχουν αντοχές, φρόνημα και χρόνο να εξετάσουν τον εργαλειακό ρόλο των λεγόμενων «ιστορικών επιστημών» θα γράψουν φοβερά κείμενα για το πώς επιχειρήθηκε μαζική κατεδάφιση ταυτοτήτων, συνειδήσεων και αντιστάσεων στις ηγεμονικές αξιώσεις (το ότι η έναρξη του αποδομητικού εγχειρήματος προηγήθηκε του σχεδίου Αναν και άλλων γεγονότων στα Βαλκάνια λογικά δεν μπορεί να είναι τυχαία).
δ) Ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένοι αμπελοφιλοσοφούντες στην βάση από καιρό ξεπερασμένων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων διέσπειραν μαζικά (βιβλία, βιβλιοκριτικές, επιφυλλίδες) την άποψη πως η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί νέο άνθρωπο, νέες μορφές ανθρώπινης οργάνωσης που θα αντικαταστήσει το κράτος και νέες παγκόσμιες συνθήκες όπου όλοι θα είμαστε αμέριμνοι ταξιδιώτες. Για να παραπέμψω τον Κονδύλη όταν περιγράφει τον μεταμοντέρνο κόσμο, θα είναι ένας κόσμος «πάνω σε μια επίπεδη και ομοιογενή επιφάνεια που δεν γνωρίζει καμπυλότητες, δηλαδή ουσιώδεις ιεραρχήσεις που δεν μπορούν να αρθούν, είναι απλωμένα τα τελευταία μη αναγώγιμα σε οτιδήποτε άλλο στοιχεία ενός λειτουργικού όλου, τα οποία κατ' αρχήν μπορούν να αλλάζουν θέσεις και να επιδέχονται όλους τους νοητούς συνδυασμούς μεταξύ τους. Τα άτομα (Atome) είναι κινητά, αντικαταστάσιμα και συνδυασμένα, και αυτό εγγυάται την πλήρη επιβολή των λειτουργικών πτυχών απέναντι σε κάθε παράμετρο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ουσιώδης. Μεταφερόμενο στην κοινωνική θεωρία αυτό το σχήμα σκέψης παραπέμπει στην εν μέρει ιδανική αυτοαντίληψη μιας κοινωνίας που ο τρόπος λειτουργίας της κατά βάση απαιτεί και ταυτόχρονα επιφέρει την ανεμπόδιστη κινητικότητα και την άρση όλων των γνωστών στο παρελθόν ιεραρχήσεων και ουσιών». Έτσι, για να μην νομίζουμε ότι ο «μεταμοντέρνος χυλός» δεν σημαίνει οτιδήποτε για τις ιεραρχίες μας, τις ουσίες μας, τα νοήματα, τις θρησκείες, τις συνειδήσεις, τις ταυτότητες και την εθνική μας ανεξαρτησία. Το «μεταμοντέρνο αντικείμενο» θα πρέπει να συμμορφώνεται στο πλαίσιο μιας αποδομητικής πολιτικής ορθότητας που αφορά τους λαθρομετανάστες, την οικογένεια, το σχολείο, τους θεσμούς τάξης και δικαιοσύνης, την ομοφυλοφιλία, την ιστορική μνήμη, την αρχιτεκτονική, την μουσική και οτιδήποτε το οποίο όταν κτυπηθεί και κατεδαφιστεί θα ισοπεδώσει τις αντιστάσεις μιας κοινωνίας που στηρίζει την εθνική της ανεξαρτησίας. Αν κανείς νομίζει πως οι πόλεμοι σήμερα γίνονται μόνο με αεροπλάνα, πλοία και βόμβες κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Αυτά και πολλά άλλα, πάντως, θα τύχουν ενδελεχούς ανάλυσης στις επερχόμενες δημοσιεύσεις μου (βλ. πιο κάτω).
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, στο διπλωματικό και στρατηγικό πεδίο δεν έχουμε να πούμε πολλά για αυτό που είναι διυποκειμενικά ολοφάνερο, πασίδηλο και πασιφανές.
α) Αρχίζοντας από το πρώτο υποψήφιο θύμα, την Κύπρο, παρατηρούμε ότι στην εξουσία ανέβηκαν πρώην σταλινικοί. Το παράδοξο και αλλόκοτο όμως δεν είναι αυτό αλλά το γεγονός ότι χέρι-χέρι με το foreign office, το Πεντάγωνο, τους συντρόφους εγκάθετους της Άγκυρας στην Κύπρο και τους κριτικούς αποδομηστές ιστοριογράφους βάλθηκαν να δημιουργήσουν στο νησί μια νέα πολιτική ανθρωπολογία που θα τσιμεντώνει πολιτικά την επαναφορά ενός νέου φασιστικού σχεδίου χειρότερου αυτού του 2004. Είναι χαρακτηριστικό και ενδεικτικό της παρακμής μας ότι το σύστημα των «προοδευτικών» που παραμιλούν στα παράθυρα, στις τηλεοπτικές ζούγκλες και στις χυδαίες σατιρικές εκπομπές χαιρέτησαν την εξέλιξη αυτή ως χαρμόσυνη εξέλιξη: «Ένας προοδευτικός ανέβηκε στην εξουσία στην Κύπρο» και αυτό δείχνει πως «ο κόσμος αλλάζει». Κούνια που τους κούναγε, λέει ο λαός … Αν δεν πετύχουν την διακηρυγμένη θέση κατεδάφισης της ΚΔ για να δημιουργηθεί ένα έκτρωμα τύπου Αναν, θα υποστούμε τεράστιο διπλωματικό κόστος και ταυτόχρονα θα γίνει ένα ακόμη βήμα προς την νομιμοποίηση των τετελεσμένων που επί τέσσερεις συναπτές δεκαετίες ο κυπριακός ελληνισμός εμπόδισε την νομιμοποίησή τους. Σε κάθε περίπτωση, η Κύπρος μετατρέπεται σε μια φοβερή μελλοντική εστία κακουχιών ενώ καθίσταται μια άκρως επικίνδυνη αχίλλειος πτέρνα για την (κατά τα άλλα ανύπαρκτη) ελληνική εθνική στρατηγική.
β) Στο λεγόμενο «μακεδονικό» το ζήτημα δεν είναι ότι δικαιώνονται όσοι ζητούσαν μια αποτρεπτική και όχι μια κατευναστική στάση αλλά το γεγονός ότι το ασταθές τεχνητό κρατίδιο των Σκοπίων γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό και ο αλυτρωτισμός γίνεται πλέον εγγενής τόσο στην κοινωνία όσο και στην «βαλκανική γειτονιά μας». Για "κράτος" δεν πρέπει να μιλάμε, πάντως, μιας και οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις των αμερικανών στα σύνορα με το Κόσσοβο είναι το μέγεθος μεγάλων πόλεων. Στο κρατίδιο των Σκοπίων, στο Κόσσοβο, στην Βουλγαρία, στην Αλβανία κτίζονται οι προϋποθέσεις μελλοντικών ηγεμονικών αναμετρήσεων στο πεδίο που πολλοί διεθνολογούντες ονομάζουν "Βαλκανική γειτονιά" υπονοώντας πως πρόκειται για μια περιφέρεια που εντοπίζεται όχι στην γη αλλά σε κάποιο εξωγήινο χώρο απομακρυσμένο από γήινες συγκρούσεις και ασφαλή.
γ) Στην Τουρκία η επικράτηση των νεοοθωμανών και η αφομοίωση της στρατοκρατίας στο αναδυόμενο νέο-οθωμαντικό κράτος σίγουρα θα καταστήσει την Τουρκία ένα από τα ισχυρότερα κράτη της Ευρασίας (σε κάθε περίπτωση οι εσωτερικές υποθέσεις των τούρκων είναι δικοί τους υπόθεση και δεν μας πέφτει λόγος ή αρμοδιότητα για αξιολογικές κρίσεις). Αυτό που ενέχει μεγάλη σημασία για την Ελλάδα και την Κύπρο είναι ότι μια ηγεμονική τουρκική διπλωματία θα κάνει τον αναθεωρητισμό των στρατοκρατών να φαντάζει παιδική χαρά. Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια που θα βάλει στο χρονοντούλαπο των ασυναρτησιών τις χαζοχαρούμενες θεωρήσεις του τύπου «οι δημοκρατίες δεν πολεμούν» ή ότι «όλοι μαζί θα βρεθούμε στο γαληνεμένο ευρωπαϊκό λιμάνι όπου θα χορεύουμε, θα αγκαλιαζόμαστε και θα τραγουδάμε»
δ) Η Αλβανία μετά τις εξελίξεις στο Κόσσοβο μετατρέπεται ραγδαία σε μια πανίσχυρη δύναμη με έντονες αναθεωρητικές στάσεις, χώρες όπως η Σερβία φιλλανδοποιούνται δημιουργώντας μεγάλα κενά ισχύος και σε συνδυασμό με το «μακεδονικό» ενδέχεται πλέον να δημιουργούνται συνθήκες κατανομής ισχύος και συμφερόντων που θα καθιστούν την Ελλάδα μια δευτερεύουσα μικρή δύναμη (από το ισχυρότερο κράτος που ήταν πριν δύο δεκαετίες) υποψήφια για ανάλωση.
ΤΡΙΤΟΝ, στον οικονομικό τομέα, αν και δεν είναι δικής μου επιστημονικής αρμοδιότητας τονίζω πως η πρόσφατη κρίση της διεθνούς πολιτικής οικονομίας συμβολίζει μόνο την αρχή μιας δύσκολης πορείας που πολλοί ανέμεναν, και που σχετίζεται με τους ηγεμονικούς ανταγωνισμούς και την άνοδο και πτώση των μεγάλων δυνάμεων. Σχετίζεται με τις στρατηγικές εξελίξεις στον κόσμο και περιορίζομαι να αναφέρω πως κανείς μπορεί να μελετήσει έγκυρες αναλύσεις διεθνών σχέσεων με κορυφαίο το αριστούργημα του John Mearheimer, H τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (Εκδ. Ποιότητα, Αθήνα 2007) (βλ. http://www.ifestosedu.gr/82GoodBooks.htm).
ΤΕΛΟΣ αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσα να αναφέρω, τα «Δεκεμβριανά 2008» όταν πυρπολήθηκαν οι πόλεις μας από ορδές βαρβάρων στις οποίες συμμετείχαν και αμούστακοι έφηβοι καταμαρτυρεί ότι η εικοσαετής προσπάθεια των πρωτομαστόρων των "προτάσεων πολιτικής" ροκάνισε τις κοινωνικές, πολιτικές και διπλωματικές αντιστάσεις των ελλήνων σε βαθμό τήξεως. Ζημιές -πολύ πέραν των πυρπολήσεων, δυστυχώς- φαίνεται να είναι πλέον αναπόφευκτες. Δικές μου αναλύσεις και άλλων για τα «δεκεμβριανά 2008» βρίσκονται στην διεύθυνσηhttp://www.ifestosedu.gr/90BarbarianDec08Gr.htm .
Τα πιο πάνω είναι μερικές εκτιμήσεις στο πλαίσιο των παρεμβάσεων της σελίδας «χαλαρά και επίκαιρα». Κατά τα άλλα όπως πάντα κάναμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες θα συνεχίσουμε την ασκητική ακαδημαϊκή μας ζωή στο πλαίσιο της μιας αναγκαίας και μη εξαιρετέας αξιολογικά ελεύθερης επιστημολογίας. Επιπλέον, από καιρό έχουμε θεραπευτεί από παιδικές ασθένειες όπως αυτές από τις οποίες πάσχαμε πριν δύο δεκαετίες όταν νομίζαμε πως στην Ελλάδα υπάρχει δημόσιος διάλογος, πως στον ακαδημαϊκό χώρο υπάρχει επιστημονικός διάλογος και πως το νεοελληνικό κράτος θα μπορούσε να διορθωθεί (παρά το γεγονός ότι αφετηριακά βρίσκεται σε μια παρακμιακή πορεία που άρχισε την δεκαετία του 1830, εν μέσω πολλών παλινωδιών προχώρησε προς το 1922, έφθασε κουρασμένη στον εμφύλιο του 1945-49 οπότε και δέχθηκε την χαριστική βολή, διολίσθησε στην κατάντια του 1967, αναπόδραστα προκάλεσε την καταστροφή του 1974 και κατέληξε στο συγκαιρινό τέλμα με απρόβλεπτες συνέπειες). Μια χώρα τροχοδρομημένη σε μια τέτοια πορεία την «σώζει» μόνο η κοινωνία της και όχι οι "ακαδημαϊκοί" (ποιοι είναι αυτοί, εξάλλου, δεν τους βλέπω πουθενά, βλέπω μόνο μια λίστα μερικών εκατοντάδων άμυαλων που υπέγραψαν άρθρα πίστεως στο φασιστοειδές σχέδιο Αναν, στην συνέχεια υπέρ της ιστορικής ανεκδοτολογίας και που ευνόησαν τον βομβαρδισμό των Βαλκανίων στο όνομα εφήμερων ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος). Αν δεν προσέξει η κοινωνία κάθε ενδιαφερόμενου κράτους θα πάθει αυτός που της αξίζει. Ήδη οι στρατιές των κριτικών κατεδαφιστών κυριαρχούν αριθμιτικά στον λεγόμενο χώρο των κοινωνικών επιστημών και τα μέλη της κοινωνίας δέχονται να τα πληρώνουν δεσμεύοντας σπάνιους πόρους σ' αυτό που κατ' ευφημισμό ονομάζονται πανεπιστήμια.
Δράττομαι της ευκαιρίας για να πω ότι ευελπιστώ το 2009 να κατορθώσω να επιτύχω την ολοκλήρωση και δημοσίευση μιας σειράς επιστημονικών παρεμβάσεων που προετοιμάζω από καιρό και οι οποίες εντάσσονται σε μια νέα και για εμένα πολύ σημαντική εποχή δημοσιεύσεων, ευελπιστώ πιο ώριμη και πιο περιεκτική.
Έτσι, γι' αυτούς που συχνά μου γράφουν ερωτώντας για τις επερχόμενες δημοσιεύσεις, πληροφορώ ότι σε μερικές εβδομάδες κυκλοφορεί η μονογραφία μου Το θολό ιδεολογικό βασίλειο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μεταμοντέρνα βήματα και μετά-νεοτερικά μικρά βήματα (Εκδόσεις Ποιότητα). Μέχρι την άνοιξη θα κυκλοφορήσει η σημαντικότερη ίσως δημοσίευσή μου με τίτλο: Αναζητώντας Κοσμοθεωρία … Στοχασμοί για την συγκρότηση των κρατών και του κόσμου (Εκδόσεις Ποιότητα). Ακολουθούν μονογραφία για τον Παναγιώτη Κονδύλη, μονογραφία για τον ρόλο του ΕΛΙΑΜΕΠ τις δύο τελευταίες δεκαετίες (στην βάση δημόσιων θέσεων και απόψεων των δύο τελευταίων δεκαετιών) και μονογραφία για τον κριτικό κονστρουκτιβισμό που είχα ετοιμάσει πριν δύο χρόνια όταν τέθηκε το ζήτημα των βιβλίων της ΣΤ Δημοτικού αλλά αηδιασμένος, τότε, προτίμησα να μην παρέμβω εν θερμώ με επιστημονικό κείμενο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως διάλογος με ανεκδοτολόγους και παραμυθάδες αξιολογικά-κανονιστικά εμπνευσμένους. Τέλος, μερικά ακόμη δοκίμια επέρχονται τις προσεχείς εβδομάδες σε συλλογικά έργα. Αφορούν το ζήτημα της διεθνούς και ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και τον ρόλο του ΟΗΕ ως σύστημα συλλογικής ασφάλειας.
Κατά τα άλλα σε παραπλήσιες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου καταμαρτυρείται ότι μου απομένει χρόνος για μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα ενασχόληση, το ψάρεμα (και ταυτόχρονα μελέτη μακριά από ψευδολόγους, τσαρλατάνους και προπαγανδιστές των καταχρηστικών αξιώσεων ηγεμονικής ισχύος).
Βάρκιζα 1 Ιανουαρίου 2009
