Του  Δρ Ευστάθιου Αβρααμίδη

 

Παρακολουθούμε για πολλοστή φορά το επαναλαμβανόμενο στερεότυπο που δείχνει τη παρακμή και το αδιέξοδο του ανθρώπινου πολιτισμού(;). Το Ισραήλ να σκοτώνει αδιακρίτως τους ελεύθερους πολιορκημένους της Γάζας, οι οποίο αποκλεισμένοι στη στενή λωρίδα άγονης γης όπου τους επιτρέπεται ακόμα να υπάρχουν, αντιστέκονται κάτω από συνθήκες απόλυτης ανέχειας, χύνοντας αίμα και δάκρυα – τα μόνα πράγματα που αφθονούν στη Γάζα. Κανείς δεν τους υπερασπίζεται. Το Ισραήλ, που μαζί με τη Τουρκία έχουν την βιαιότητα στα γονίδια τους, δηλώνει με τα ψυχρό βλέμμα των εκπροσώπων του, ότι υπερασπίζεται αρχές και αξίες σκοτώνοντας αμάχους. Οι αμερικανοί κατηγορούν την Χαμάς, αλλά όχι το παραχαϊδεμένο κράτος του Ισραήλ, ο Ομπάμα εξαφανίστηκε, ο καταργημένος ΟΗΕ νίπτει τας χείρας του, η Ευρώπη θλιβερή, χωρίς θέσεις, αρχές και αξίες και μάλιστα με την αμερικανοκίνητη Τσεχική Προεδρία να δηλώνει ότι οι ισραηλινοί αμύνονται. Προφανώς στην Νέα Τάξη Πραγμάτων μόνο οι ισχυροί δικαιούνται να αμύνονται, οι μικροί πρέπει να υφίστανται αδιαμαρτύρητα, μέχρι την τελική τους εξαφάνιση ή υποδούλωση (κάτι ξέρουμε κι εμείς). Οι παλαιστίνοι αντιστέκονται μόνοι, χωρίς την υποστήριξη ούτε καν των αραβικών κυβερνήσεων που θέλουν να είναι αρεστές στους ξένους (όπως κάποιοι δικοί μας όταν υποστήριζαν το σχέδιο της δικής μα υποδούλωσης).

 Κοιτώ τους παλαιστινίους και τους θαυμάζω, όχι για τις ρουκέτες που πετανε, όχι για την ακραία Χαμάς, αλλά για τις αντοχές τους, για τις ψυχικές τους αντιστάσεις. Τους συγκρίνω με μας: Αυτοί λέω δεν έχουν κράτος, αλλά μέσα στην απόλυτη ένδεια, την απόλυτη μοναξιά, τις χειρότερες δυνατές συνθήκες διεκδικούν με νύχια και με δόντια ένα δικό τους κράτος.  Τους αρπάζουν τη γη τους και την εποικίζουν οι βάρβαροι, αλλά αυτοί δεν υποκύπτουν στη θέληση και τη δύναμη του κατακτητή τους, ούτε ξεχνάνε την ιστορία τους. Εμείς εδώ έχουμε ένα κράτος, αλλά μια μεγάλη, πλαδαρή και μοιραία μερίδα της πολιτικής «ηγεσίας» του τόπου το 2004 προσπάθησε (και προσπαθεί) να το διαλύσει και να το παραδώσει στον έλεγχο του κατακτητή (αν υπάρχουμε ακόμα το χρωστάμε στον Τάσσο  Παπαδόπουλο).  Εμείς μέσα στην προσωρινή μας ευμάρεια χάνουμε την αξιοπρέπεια μας και αλλάζουμε την ιστορία μας για να γίνουμε αρεστοί στους ξένους, ενώ εκείνοι μέσα στην απόγνωση και τις στερήσεις διατηρούν τη αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό τους. Κι εκείνοι διαβρώθηκαν από τις προπαγάνδες και τους πράκτορες των ξένων που βρήκαν ακροατές ανάμεσα στην πολιτική τους ηγεσία. Φαίνεται όμως ότι εκείνοι έχουν την ωριμότητα να τους αναγνωρίσουν και να τους αφήσουν πίσω τους.

        Με τα τραγικά γεγονότα της Γάζας βρήκαν την ευκαιρία κάποιοι ρηχότατοι πολιτικοί της Κύπρου να μας ταλαιπωρήσουν ξανά με τις απόψεις τους(έχουν άραγε;). Κάποιος είπε ότι ήταν δικαίωμα του Ισραήλ η επέμβαση, ενώ άλλοι μας έκαναν «προοδευτικά» λογύδρια για τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων εναντίον των παλαιστινίων – όταν όμως η Νέα Τάξη Πραγμάτων έκανε το ίδιο στη Κύπρο, όταν έφερνε το σχέδιο Ανάν δίνοντας την Κύπρο στην Τουρκία αυτοί οι ίδιοι «προοδευτικοί» ταχθηκαν υπέρ αυτών των σχεδίων. Δικαιούνται τώρα να μας μιλάνε για την αδικία όταν την υποστήριξαν στον τόπο τους ή για την καταπίεση των λαών όταν την υποστήριξαν εδώ;