Αθήνα, 13-01-2009
Του Μάριου Ευρυβιάδη
Αναπόφευκτα γράφτηκε και τούτο, που δεν το λέει ο οποιοσδήποτε. Τα επίσημα έγγραφα το λένε. Ότι το πρωϊ της 15ης Ιουλίου, όταν οι χουντικοί δοσίλογοι και τα παλικάρια της φακής στην Κύπρο έστρεψαν τα δολοφονικά τους πυρά κατά του συμβόλου της νομιμότητας του κυπριακού κράτους, του προέδρου του Μακαρίου, ο ίδιος δεν βρισκότανε καν στο γραφείο του. Ήταν, λένε οι πληροφορίες του τότε διοικητή των Βρετανικών Δυνάμεων Μέσης Ανατολής με έδρα την βρετανοκρατούμενη περιοχή της Κύπρου το Ακρωτήρι, στην εξοχική του κατοικία στο Τρόοδος, κοντά σ' αυτή του Βρετανού διοικητή. Και αυτό εξηγεί, κατά τις πληροφορίες των Βρετανών, το πόσο γρήγορα βρέθηκε από το Τρόοδος στην Πάφο ο Μακάριος και έτσι σώθηκε. Η απόσταση ήταν μικρή. Ράβδος εν γωνία… άρα βρέχει.
Όλο το επώνυμο προσωπικό του Προεδρικού Μεγάρου ήταν στο κόλπο. Και αυτός που παραπλανητικά και με κίνδυνο της ζωής του οδήγησε το προεδρικό αυτοκίνητο χωρίς τον Μακάριο, για να καταστραφεί και αυτό στον ανελέητο βομβαρδισμό του Προεδρικού Μεγάρου. Και η αστυνομική φρουρά που αμύνετο κατά των επίδοξων δολοφόνων. Και αυτοί που τον βοήθησαν να περάσει τον ξεροπόταμο απέναντι. Και ο οδηγός του αυτοκινήτου που στρατηγικά και οργανωμένα περίμενε στο δρόμο για να τον μεταφέρει στην Πάφο. Όλους αυτούς ο Ρασπούτιν της Κύπρου τους είχε μαγέψει, όπως συνήθιζε να κάνει.
Αυτό όμως με τα παιδιά από την Αίγυπτο πώς να το εξηγήσουμε; Διότι όταν άρχισε το κανονίδι υπήρχαν μερικές δεκάδες Ελληνόπουλα από την Αίγυπτο στα οποία μιλούσε ο Μακάριος. Πώς γίνεται τώρα; Προφανώς ο διαβολόπαπας το πρόβλεψε και τούτο. Έντυσε κάποιον άλλον στη θέση του. Ίσως τον Πάτροκλο Σταύρου. Τι να καταλάβουν και τι να ξεχωρίσουν τα παιδιά από την Αίγυπτο. Μήπως και τον είχαν ξαναδεί; Παπάς ο ένας παπάς και ο άλλος. Και οι δύο με καλιμαύχι. Τι Λωζάνη τι Κοζάνη.
Καλό το χιούμορ. Ωστόσο κάτι άλλο θέλω να πω. Είναι πως με το πέρασμα κυρίως του χρόνου κατασκευάζονται οι πολιτικοί μύθοι, πως το άσπρο γίνεται μαύρο, πως θεριεύει η προπαγάνδα, πως το θύμα τρελαίνεται ή πως ακόμα το θύμα γίνεται θύτης.
Σημειώστε πώς αρχίζει η ιστορία. Έχουμε ένα επίσημο έγγραφο ενός σημαντικού κράτους, της Βρετανίας, γραμμένο από έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο. Δεν λέει όμως το έγγραφο ότι ο Μακάριος ήταν στο Τρόοδος και όχι στο προεδρικό Μέγαρο. Όχι δεν λέει αυτό. Ούτε το λέει αυτό ο κ. Διοικητής. Οι «πληροφορίες», λέει, το λένε. Βάλ' του δηλαδή ρίγανη. Θα μπορούσε να του το είχε πει του κ. Διοικητή και η κουτσή Μαρία. Και έκατσε αυτός και μας αράδιασε το σενάριο της φυγής από το Τρόοδος με την προεδρική λιμουζίνα να στέλνεται παραπλανητικά από τον Μακάριο στο προεδρικό, κλπ, κλπ, κλπ.
Λίγο-πολύ γνωρίζουμε την πηγή των Εγγλέζων. Χουντικός αξιωματικός πρέπει να ήτανε. Από αυτούς τους εθνοσωτήρες που θα έριχναν τους Τούρκους στη θάλασσα αλλά που δεν είχαν μούτρα να παραδεχτούν ότι ούτε μία κυκλωτική κίνηση ενός κτιρίου δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν με επιτυχία. Και όταν οι Εγγλέζοι πράκτορες τους ρώτησαν «μα πώς τέλος πάντων σας ξέφυγε», τι θα έλεγαν; Ότι για μία ακόμη φορά ο τραγόπαπας τους ξεφτέλισε; Γνωρίζουμε ότι σχεδόν αμέσως με το που έγινε γνωστό ότι ο Μακάριος γλίτωσε, άρχισε η παραπληροφόρηση. Δεν ήθελαν, λέει, να τον σκοτώσουν. Καθυστέρησαν, λέει, την περικύκλωση εσκεμμένα ώστε να του δοθεί χρόνος να διαφύγει. Τι άλλο θα έλεγαν τα άτομα αυτά, σύγχρονες καρικατούρες του Κλαούζεβιτς;
Πριν μερικά χρόνια είχαμε μία μεγάλη δίκη στην Ευρώπη, κατά πόσον οι Ναζί είχαν πραγματικά και λειτούργησαν στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρεματόρια όπου εκατομμύρια άνθρωποι, στην μεγάλη πλειοψηφία τους Εβραίοι, θανατώθηκαν. Κάποιος ιστορικός ονόματι Ντέϊβιντ Ίρβιγκ ισχυρίζετο το αντίθετο. Ο Ίρβιγκ έχασε τη δίκη. Μάρτυρες κατηγορίας ήσαν και επιζήσαντες των στρατοπέδων. Ήσαν υπερήλικες με τα χέρια τους σφραγισμένα ανεξίτηλα από τους Ναζί. Φαντάζεστε την ψυχολογική τους κατάσταση; Να τους λέει κάποιος ή κάποιοι ότι υπήρχαν μόνο κατά φαντασία θύματα του Ναζισμού;
Στα ξενικά η ελληνική λέξη «ολοκαύτωμα» (holocaust) είναι πλέον ταυτισμένη με τις ναζιστικές θηριωδίες εναντίον των Εβραίων της Ευρώπης. Ωστόσο, η σύγχρονη ταύτιση της λέξης με σφαγές αθώων καταγράφεται για πρώτη φορά το 1939 στη νουβέλα του Βρετανού λογοτέχνη μυστηρίων Eric Ambler "The Mask of Demetrios" με αναφορά στη σφαγή Ελλήνων και Αρμενίων και την πυρπόληση της Σμύρνης από τον Κεμάλ και τις δυνάμεις του. Ο Ambler, που έζησε για χρόνια στα Βαλκάνια, κάνει την αναφορά στο κεφάλαιο τρία περιγράφοντας την κατάληψη της Σμύρνης στις 9 Σεπτεμβρίου, που ήταν ήδη γεμάτη από Έλληνες και Αρμένιους. Σε λιγότερο από μία εβδομάδα 120.000 χριστιανοί σφαγιάσθηκαν ή κάηκαν. Έγιναν ολοκαύτωμα. Και η «Άπιστη Σμύρνη» (Giour Ismir) έπαψε να υπάρχει.
Ποτέ δεν συνέβη κάτι τέτοιο, μας λένε σήμερα οι νεοεποχίτες ιστορικοί που αρέσκονται μάλιστα να εμφανίζονται και ως αυθεντικά τέκνα του Διαφωτισμού. Και όχι μόνο. Μας λένε επίσης ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν πρότυπο πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Με τους πολίτες (όχι υπηκόους/ραγιάδες) σχεδόν ευδαίμονες διότι είχαν τη δυνατότητα να βλέπουν τα παιδιά τους να εξελίσσονται στην οθωμανική κοινωνία, έστω και ως εξισλαμισθέντες γενίτσαροι. Πού αλλού τέτοιες ευκαιρίες;
Μην νομίζετε ότι τα περί Μακαρίου στο Τρόοδος και τα προαναφερθέντα απέχουν πολύ μεταξύ τους. Κάποιοι τα προπαγανδίζουν και σε κάποια χαρτιά γράφονται. Βοηθά εάν τα χαρτιά έχουν περισσότερες από μία βούλες. Όταν σε κάποια εύχρονη στιγμή τα κατασκευάσματα αυτά γίνουν και κτήμα γυρολόγων της εξουσίας, διάφορων χαρτογιακάδων και κυρίως πρόθυμων διανοούμενων στην ακαδημία και στα διάφορα εξωνημένα think tanks, τότε αποκτούν τη δική τους προπαγανδιστική δύναμη.
