Του Μάριου Ευρυβιάδη
Ο αντισημιτισμός των Τούρκων, που διατρέχει ολόκληρη την τουρκική κοινωνία και έχει εγγενή χαρακτηριστικά που εκφράζονται με μία πολύ συγκεκριμένη ρατσιστική ορολογία, βρίσκεται για πολλοστή φορά στα ύψη. Αφορμή βέβαια είναι η τυφλή βία του ισραηλινού στρατού κατά αμάχων στη Γάζα και την οποία η υπερπροσπάθεια της ισραηλινής προπαγάνδας δεν μπορεί να υπερκαλύψει ή να ακυρώσει. Τα τραγικά γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Οι Ισραηλινοί φαίνεται να αποδέχονται την κριτική που τους γίνεται, πιστεύοντας ότι αυτό είναι το κόστος που πρέπει να πληρώσουν για την επιτυχία των στόχων τους. Ήταν μέσα στους λογαριασμούς που έκαναν. Πιστεύουν ότι όταν καταλαγιάσουν τα πράγματα η ζημιά στην εικόνα τους θα περιοριστεί ενώ τα οφέλη θα είναι πολλαπλάσια. Εκεί που ωστόσο ενοχλούνται στο «πετσί» τους είναι όταν η καταδίκη των πράξεών τους και η κριτική που τους γίνεται ξεφεύγει, όταν εκφράζεται ως εγγενές μίσος κατά των Εβραίων, και βέβαια, όταν αρχίζουν οι παρομοιώσεις μεταξύ των δικών τους μεθόδων βίας και αυτών των Ναζί.
Εάν μελετήσει κανείς την αρθρογραφία ισραηλινών εφημερίδων, αναλυτών και σχολίων τών ανά τον κόσμο Εβραίων, κυρίως της Αμερικής, όπως επίσης και επίσημων ή ημιεπίσημων δηλώσεων Ισραηλινών αξιωματούχων, διαπιστώνεται ότι η Τουρκία ξεχωρίζει ως η πιο αντισημιτική χώρα και συγκρίνεται μόνο με μία που δεν υπάρχει πια: την Γερμανία των Ναζί.
Υπήρχε βέβαια ανέκαθεν μία μικρή ομάδα Ισραηλινών και Εβραίων της διασποράς που γνώριζαν πάρα πολύ καλά τον εγγενή αντισημιτισμό των Οθωμανών με συνεχιστές τους σημερινούς κληρονόμους των. Αλλά ακόμη και τα άτομα αυτά, κυρίως μετά τη δημιουργία του Ισραήλ, έβαλαν «νερό στο κρασί» τους λόγω της συμμαχίας που δημιουργήθηκε από τότε μεταξύ του κεμαλικού κράτους και του νεότευκτου των Ισραηλινών και δεν δημοσιοποιούσαν τις απόψεις τους.
Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εξέλιξη ως προς τα τελευταία γεγονότα είναι ότι ακόμη και στυλοβάτες του Τουρκο-ισραηλινού άξονα, που δυστυχώς ζει και βασιλεύει, εμφανίζονται ενοχλημένοι. Και για πρώτη φορά δημοσιοποιούν τις απόψεις τους. Ένας από αυτούς είναι και ο καθηγητής Barry Rubin, γεννημένος στην Αμερική και σήμερα διευθυντής ενός σημαντικού κέντρου μελέτης στο Ισραήλ, του Gloria Center. Ο κ. Rubin έχει την ιστορία του. Παντρεμένος με Τουρκάλα (που εργάστηκε και στην τουρκική πρεσβεία της Ουάσινγκτον) ανήκε σε μία ομάδα Αμερικανο-εβραίων που τη δεκαετία του 1980 έτρεχαν ασταμάτητα (με το αζημίωτο βέβαια) για να ενισχύσουν τον τουρκο-ισραηλινό άξονα, να δικαιολογήσουν όλα τα ειδεχθή εγκλήματα των Τούρκων, παλιά (κατά των Χριστιανών της Μικράς Ασίας) και καινούργια (κατά του κυπριακού και κουρδικού λαού) και να κατασκευάζουν μία ειδυλλιακή εικόνα της Τουρκίας και των Τούρκων ως παραγόντων ηθικής στην Μέση Ανατολή, και ως τον μεγαλύτερο φίλο και υποστηρικτή των Εβραίων και του Ισραήλ, χωρίς μάλιστα όμοιό τους στον κόσμο.
Από το Ισραήλ, όπου μετακόμισε ο κ. Rubin, πηγαινοέρχετο στην Τουρκία γράφοντας προπαγανδιστικά βιβλία (πάντοτε με το αζημίωτο υπό την μορφή κονδυλίων έρευνας που το τουρκικό κράτος άφειδώς έδιδε και δίδει σε διαφόρων ειδών ιδρύματα στο Ισραήλ) και λειτουργούσε μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του στο Ισραήλ, ως δεκανίκι των καραβανάδων και των Ισλαμιστών της Άγκυρας.
Τώρα ο κ. Rubin άρχισε, έστω και δειλά, να παραπονιέται. Τον ενημερώνουν λέει Τουρκο-εβραίοι, ότι η ζωή γι' αυτούς στην Τουρκία είναι κόλαση. Φοβάται, γράφει ο κ. Rubin, ότι κινδυνεύει με αφανισμό η Τουρκο-εβραϊκή κοινότητα. Στα μαγαζιά τους, μας πληροφορεί, οι Τούρκοι αναγράφουν συνθήματα βγαλμένα από την Ναζιστική Γερμανία « Μην αγοράζετε απ' εδώ. Εβραϊκό κατάστημα» και άλλα γνωστά ναζιστικά συνθήματα. Ωστόσο δεν του βγαίνει του κ. Rubin να παραδεχθεί το λάθος μιας ζωής -επαγγελματικής εννοείται. Να ξεφωνίσει δηλαδή, mea culpa, να πει ήμαρτον. Όχι, για όλα φταίει ο Ερντογάν και οι Ισλαμιστές, γράφει ο κ. Rubin. Όλα ήταν μέλι γάλα με τους Κεμαλιστές, υποστηρίζει. Έτσι παραπλανημένος και κερατωμένος ο κ. Rubin συνέχιζε να ζει στην εικονική πραγματικότητα που κατασκεύασε αυτός και ο τουρκικός παράς.
Σήμερα ο κ. Rubin και οι ομοϊδεάτες του θερίζουν αυτά που χρόνια τώρα έσπερναν. Για να συνεχίζουν ο κ. Rubin και η χώρα του να έχουν καλές σχέσεις με την Άγκυρα πρέπει να ξεχάσουν την όποια αξιοπρέπειά τους. Πρέπει να δίδουν καθημερινά διαπιστευτήρια καλής διαγωγής, σήμερα στους Ισλαμιστές αύριο στους καραβανάδες και τανάπαλιν. Ο κ. Rubin, αν πραγματικά γνώριζε την Τουρκία, θα γνώριζε το ένα και στοιχειώδες: ότι οι Τούρκοι έχουν πάντα δίκαιο. Ας συμβουλευθεί τα σχετικά αρχεία του ισραηλινού Υπουργείου Εξωτερικών της δεκαετίας του 1950 για να διαπιστώσει το γεγονός αυτό. Και να μάθει και στοιχειώδη πράγματα, που προφανώς αγνοεί, για τις σχέσεις της χώρας του με την Τουρκία και του Τούρκους, κεμαλιστές και μη.
