Του Ισμαήλ Χανίγιε
Ακόμα και τώρα, που οι ναζιστικές θηριωδίες των σιωνιστών στη Γάζα έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου, τη στιγμή που το σοβινιστικό κράτος του Ισραήλ προχωρά τη συστηματική γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, οι ηγέτες και τα ΜΜΕ της Δύσης όχι μόνο αποτυγχάνουν για άλλη μια φορά να αντιληφθούν και να καταγγείλουν την βασική αιτία του Μεσανατολικού προβλήματος, αλλά και τη συγκαλύπτουν. Τούτο αποδεικνύει ότι το σιωνιστικό λόμπι και η συστηματική προπαγάνδα που αυτό ασκεί σε σχέση με το Παλαιστινιακό ζήτημα, αλλά και γενικότερα με όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, έχει κάνει καλά τη δουλειά του.
Ποιοι, όμως, ευθύνονται πραγματικά για όσα έχει περάσει τις τελευταίες δεκαετίες στη Μέση Ανατολή; Ο σιωνισμός, ως κρατική ιδεολογία του Ισραήλ, που αντιμετωπίζει όλους τους Άραβες γείτονες ως απειλή για την επιβίωση των Εβραίων στη Μέση Ανατολή, αλλά και ο Εβραϊκός φονταμενταλισμός, ως κυρίαρχη κοινωνική ιδεολογία που έχει εθίσει τον εβραϊκό λαό σε κατάφορα ρατσιστικές αντιλήψεις που υπαγορεύουν ότι οι «μη-εβραίοι» είναι υπάνθρωποι, όντα προορισμένα για να βλάψουν και να υπονομεύσουν τον «περιούσιο λαό». Και βεβαίως, όσο η πολιτική του Ισραήλ, αλλά και το κλίμα μέσα στην Ισραηλινή κοινωνία καθορίζεται από αυτό το δίπολο είναι προφανέστατα σαφές ότι η ειρήνη και η σταθερότητα στη Μέση Ανατολή δεν θα έρθει ποτέ.
Ποιος όμως θα μιλήσει ανοιχτά για αυτήν την κατάσταση στη Δύση; Σχεδόν κανείς, ενώ αυτοί που τολμούν θα βρουν μπροστά τους την αισχρή συκοφαντία των ανοιχτά ή συγκαλυμμένα φιλοσιωνιστών και τις αγωγές από τα εβραϊκά λόμπι. Αντ’ αυτών, ακούμε διαρκώς για την «Ισραηλό-Παλαιστινιακή διαμάχη», και τα «δύο άκρα» που συγκρούονται τροφοδοτώντας τον «κύκλο του αίματος» στη Μέση Ανατολή.
Γιατί όμως η προπαγάνδα των σιωνιστών συναντά τέτοια απήχηση σ’ όλο το φάσμα των δυτικών πολιτικών δυνάμεων, ακόμα και σε κομμάτια του λεγόμενου αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος; Διότι έρχεται να συναντήσει εδραίες και παραδεδομένες ιμπεραλιστικές αντιλήψεις, πάνω στις οποίες η Δύση δικαιολόγησε την κυριαρχία που ασκούσε και ασκεί στη Μέση Ανατολή. Μία Δύση που άκουσε με ικανοποίηση τον ιδρυτή του σιωνιστικού κινήματος, T. Herzl, να λέει ότι η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη θα αποτελέσει μία «όαση πολιτισμού στον ωκεανό της βαρβαρότητας». Διότι, ο οριενταλισμός, η συστηματική υποτίμηση της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και ακόμα περισσότερο των αραβικών λαών και του πολιτισμού τους ως «βάρβαρων» και «οπισθοδρομικών» είναι η στάση που συνοδεύει την παρουσία των Δυτικών στην περιοχή από τις σταυροφορίες μέχρι τις μέρες μας!
Μέσα από αυτήν την οπτική γωνία, μπορούν οι μηχανισμοί της ολοκληρωτικής παραπλάνησης να λειτουργήσουν με απόλυτη επιτυχία. Διότι είναι οι «οπισθοδρομικοί» και «βάρβαροι» Άραβες που τροφοδοτούν τον κύκλο της βίας και όχι βέβαια η ιμπεριαλιστική επιβολή και η σιωνιστική θηριωδία! Κάπως έτσι, ο σιωνισμός αλλά και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, σε αγαστή συνεργασία με τους λοιπούς μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης αναλαμβάνουν, άλλοτε δια του ανοιχτού γενικευμένου πολέμου (όπως συμβαίνει σήμερα στο Ιράκ, την Παλαιστίνη) και άλλοτε δια της λεηλασίας των πόρων και του πλούτου των αραβικών χωρών, που επιτυγχάνουν οι πετραλαϊκοί κολοσσοί, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμεία, να «εκσυγχρονίσουν» και να «εξανθρωπίσουν» τους αραβικούς λαούς!
Έπειτα από όλα αυτά είναι σαφές! Όποιος επιθυμεί την ειρήνη και την ευημερία στη Μέση Ανατολή. Όποιος επιθυμεί την αποκατάσταση της σταθερότητας στο διεθνές σύστημα, θα πρέπει να παλέψει εναντίον των δύο κύριων παραγόντων της τρομοκρατίας και της αποσταθεροποίησης: Του σιωνισμού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Η απάντηση στην παραπλανητική προπαγάνδα των σιωνιστών και η αποκάλυψη των ψευδαισθήσεων ανωτερότητας της Δύσης αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την συγκρότηση μιας διεθνούς πλατφόρμας των αντι-παγκοσμιοποιητικών και των αντι-ιμπεριαλιστικών κινημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο. Η δυτική ιμπεριαλιστική ιδεολογία, δεν επιβάλει μόνο την εικόνα του «κατώτερου» και του «οπισθοδρομικού» στους Άραβες, αλλά σ’ όλη την αποικιοκρατούμενη περιφέρεια, όπου διά του ξίφους και δια των πολυεθνικών επιχειρεί να υποτάξει και να λεηλατήσει όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Οι ινδιάνοι της Βολιβίας, οι ακτήμονες της Ινδίας, οι Άραβες, οι Βαλκάνιοι, και οι Αφρικανοί, έχουν σε τελευταία ανάλυση πέσει θύματα του ίδιου μηχανισμού. Διότι, απ’ όλες τις πρακτικές του «εκσυγχρονισμού» και της «προσαρμογής» στα ιδεολογήματα των «ατομικών δικαιωμάτων», του «καταναλωτισμού», της «οικονομίας της αγοράς», κρύβεται ο δυτικοκεντρισμός.
Ταυτόχρονα, λοιπόν, με τον αγώνα για να καταστεί σαφές στην παγκόσμια κοινή γνώμη, το ποιος ακριβώς πολεμά λυσσαλέα την ειρήνη στη Μέση Ανατολή και την λύση του Παλαιστινιακού ζητήματος θα πρέπει να αντιπαλέψουμε κι αυτές τις βλαβερές αντιλήψεις που κυοφορούνται στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών. Εξάλλου, κάθε κοινωνία, κάθε λαός και κάθε πολιτισμός διατηρεί τις δικές του εσωτερικές αντιθέσεις, έχει να παλέψει προκειμένου να υπερβεί τους δικούς του φραγμούς. Τούτο όμως δεν θα πραγματοποιηθεί καθ’ υπόδειξη των νεο-ιμπεριαλιστών, ούτε αυτοί θα αποφασίσουν τους ρυθμούς και την κατεύθυνση που θα πάρουν αυτοί οι μετασχηματισμοί. Αντίθετα, οι μηχανισμοί της αποικιοποίησης είναι αυτοί που αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ελεύθερη ανάπτυξη και την προκοπή όλων των λαών της περιφέρειας.
Εκκινώντας από αυτή την αφετηρία θα πρέπει να παλέψουμε για τη διαμόρφωση ενός αυθεντικού αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος που να παίρνει υπ’ όψη του την ιδιαίτερη ταυτότητα και τον ρόλο του εθνικού στοιχείου και του τοπικού πολιτισμού. Ένα αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα το όποιο θα στηρίζεται στη σύνθεση τεσσάρων στοιχείων, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οικολογικής ισορροπίας, της δημοκρατίας, και της εθνικής ανεξαρτησίας, είναι το μόνο που μπορεί να επιτύχει μια αυθεντική σύζευξη των κινημάτων Ανατολής και Δύσης, Βορρά και Νότου. Μόνον αυτό και όχι η φενάκη μιας –όπως αποκαλείται– «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης», όπου θα εξαφανιστούν από δήθεν «προοδευτική σκοπιά» οι ιδιαιτερότητες λαών και πολιτισμών, και η οποία θα διαιωνίζει την ηγεμονία της Δύσης, πάνω στους υπόλοιπους λαούς και κινήματα. Διότι δεν υπάρχει «εναλλακτική παγκοσμιοποίηση» αλλά η μόνη λύση είναι ένα αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα στο εσωτερικό του οποίου πραγματοποιείται η συνάντηση και η αλληλεγγύη διαφορετικών ταυτοτήτων και πολιτισμών.
Και προς αυτή την κατεύθυνση έναν σημαντικό ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν τα κινήματα της άμεσης περιφέρειας της Δύσης, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στη Λατινική Αμερική και αλλού, τα οποία αποτελούν τη γέφυρα μεταξύ των κινημάτων της Δύσης και εκείνων της Ανατολής.
Σήμερα η διεθνής κοινότητα αντίστασης των αγωνιζόμενων λαών ενάντια στην πλανητική επιβολή των νεο-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να έχει ως στόχο την αποτίναξη του πολιτικού, οικονομικού και πολιτικού ζυγού που έχει επιβάλει η Δύση πάνω στους υπόλοιπους λαούς. Και, φυσικά, μία από τις κύριες αιχμές αυτής της απόπειρας δεν μπορεί παρά να είναι ο αγώνας ενάντια στη ναζιστική σιωνιστική θηριωδία, που αυτή τη στιγμή λαμβάνει χώρα στην Παλαιστίνη, με την απόλυτη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
