Τι Λωζανη, τι Κοζανη;

του Εμμανουηλ Σαριδη

„Επαναστατες" και αντιεξουσιαστες υπαρχουν οχι μονο στα Εξαρχεια, αλλα και στο Kreuzberg του Βερολινου. Σε αντιθεση ομως με τους δικους μας των Εξαρχειων, οι „επαναστατες" του Kreuzberg ξεσηκωνονται και δημιουργουν φασαριες μονο μια φορα τον χρονο, ενω τον υπολοιπο καιρο ασχολουνται με θεματα κοινωνικης πολιτικης και κουλτουρας. Μια, προχειρη, συγκριτικη αλλα και χρησιμη μελετη.

Προλογος

„Η κυβερνηση μοιαζει μ' εναν φυλακισμενο σ' ενα δωματιο, στο οποιο μπαινοβγαινουν απο τοιχους, πατωμα και ταβανι συνεχως κατσαριδες, ποντικια, και αλλα τρωκτικα. Ο φυλακισμενος αγωνιζεται να τα διωξει, προσπαθει να τα τσαλαπατησει, και, στο μεταξυ, να μπαλωσει οπως-οπως τις τρυπες που ανοιγουν. Ζει μ' ενα διαρκη φοβο, υποψιαζεται τα παντα και γι' αυτο παιρνει παντα ενα προσποιητο υφος απεναντι στους επισκεπτες του. Θελει να φωναξει, αλλα μετριαζει την φωνη του για να μην φαινεται παραξενος και δημιουργει δυσαρεστες εντυπωσεις. Γι' αυτο κανει τον καμποσο, ενω στην πραγματικοτητα θα ηθελε να ηρεμησει, να ξεκουραστει, να πλασσει ονειρα. Ετσι ομως ειναι υποχρεωμενος να βρισκεται σε μια διαρκη δραστηριοτητα, που αφηνει τα ιχνη της στην φυσιογνωμια του. Ενω απο μεσα του αισθανεται, οτι ειναι γεννημενος για φιλανθρωπιες και για μια καλλιτεχνικη σταδιοδρομια".

Τα „Portugiesische Tagebücher" του Curt Meyer-Clason (1), απο τα οποια δανειστηκα το ανωτερω αποσπασμα, περιγραφουν τις εντυπωσεις του συγγραφεα κατα την διαρκεια της θητειας του σαν διευθυντης του τμηματος κουλτουρας της γερμανικης Πρεσβειας στην Λισαβονα το 1971, και την "συμβολη" του τμηματος του στην προετοιμασια της Επαναστασης των Γαριφαλων για την πτωση του καθεστωτος Σαλαζαρ μερικα χρονια αργοτερα. Ομως διαβαζοντας το, διαπιστωνει κανεις αμεσως τις καταπληκτικες ομοιοτητες που παρουσιαζουν οι μεθοδοι μαντρωματος των χωρων της Περιφερειας, οπως η Πορτογαλια – και σχεδον ταυτοχρονα η Ελλαδα και η Ισπανια – στην στανη του παγκοσμιου συστηματος που εχει επιβαλλει το Κεντρο, παραδειγματος χαριν οι στρατιωτικες η φοιτητικες (Πολυτεχνειο) "Επαναστασεις" του 1974 και οι Παρδαλες Επαναστασεις του σημερα. Για το Κεντρο η ταμπελλα, ο χαρακτηρισμος του πολιτευματος ενος κρατους σαν δικτατορια η δημοκρατια, δεν παιζει κανεναν ρολο, αυτο που το ενδιαφερει περισσοτερο, ειναι πως θα το βαλλει η πως θα το κρατησει στην στανη της παγκοσμιοποιημενης αγορας που δημιουργησε, για να παιρνει απ' τα προβατα το γαλα και το μαλλι που παραγουν. Και διατηρωντας τα, με δανεια που του δινει με ληστρικους ορους, εν ζωη, γιατι αν πεθανουν, δεν θα μπορει πλεον να τα αρμεγει.   

Αυτα σαν εισαγωγη, γιατι το θεμα που θα αναπτυξω σημερα δεν σχετιζεται ευθεως με τους τροπους που χρησιμοπει το Κεντρο για να κρατα τα προβατα μαντρωμενα στο μαντρι του καπιταλισμου, ειτε αυτα βρισκονται στην Ελλαδα, την Πορτογαλια η ακομη και στη Γερμανια. Αλλα το πως αντιδρα και πως δρα ο τσομπανος που τα φυλαει. Διαπιστωνοντας, οτι ο γερμανος τσομπανος ξερει να ελεγχει τα προβατα του και προς ιδιον οφελος, ενω ο Ελληνας δεν μπορει να τα κανει ζαπ(ι) και γι' αυτο του δημιουργουν ενα σωρο προβληματα (2).

Θα δουμε λοιπον στη συνεχεια, με ποιους τροπους το Βερολινο, ενα κρατιδιο της Ομοσπονδιακης Δημοκρατιας της Γερμανιας, ελεγχει την „επαναστατημενη" νεολαια της συνοικιας Kreuzberg και πως προσπαθει η Ελλαδα, ματαιως, να ελεγξει την αντιστοιχη νεολαια των Εξαρχειων στην Αθηνα. Διαλεξα αυτες τις δυο συνοικιες, γιατι παρουσιαζουν πολλες ομοιοτητες, οπως ο νεαρος σε ηλικια πληθυσμος τους, οι φοιτητες, μεταναστες, αναρχικοι, αντιεξουσιαστες και Bohemiens που τις κατοικουν, η ανεργια και η φτωχεια. Ετσι, παρα τις τεραστιες και θεμελιωδους σημασιας διαφορες μεταξυ των δυο κρατων, ολο και κατι θα μπορουσαν να διδαχθουν οι κυβερνουντες την Ελλαδα για τους τροπους, με τους οποιους αντιμετωπιζουν οι Γερμανοι την „επαναστατημενη" τους νεολαια. Και να ανακουφιστει, ισως, ο φυλακισμενος του Meyer-Clason στην Ελλαδα.

Το Kreuzberg

„Απο διαμαρτυριες και φασαριες η νεολαια του Kreuzberg αλλο τιποτε. Ειτε προκειται για το Bethanienhaus, για το McDonald's, το Media Spree, το πρασινο στο Luisenstädtischer Kanal, ένα ιδιωτικό σχολείο στην Bergmannstraße, παντα θα υπαρχει καποιος λογος για διαμαρτυρία και αντίσταση, θα βρεθουν αρκετά άτομα που θα κινητοποιηθουν", γραφει ο Werner van Bebber σ'ενα αρθρο του για το ανησυχο Kreuzberg (3). 

  

Απο που προερχεται αυτη η ταση για ανυποταξία, αυτή η απεχθεια απεναντι στην αναπτυξη, γιατι ειναι το Kreuzberg το προπύργιο της αντι-πολιτικής πολιτικής, διερωταται ο van Bebber; Και απανταει ο ιδιος. Γιατι το Kreuzberg θελει να παραμεινει Kreuzberg. Γιατι αμυνεται εναντια στην „ανακαινιση" του, που θα το εκανε απο μια προλεταριακη-αναρχικη συνοικια πανακριβο και εξαιρετικα ελκυστικο για κερδοσκόπους και τουρίστες. Μια σταση, βρισκει ομως αντιθετο το πράσινο-αριστερο Δημαρχειο του Kreuzberg και την αριστερο-αριστερη Γερουσία του Βερολινου. Η καρδια του Kreuzberg εξακολουθεί να παραμενει αριστερη, προλεταριακή, αναρχικη. Στην ουσια της ομως ειναι συντηρητικη: Το παρελθόν ήταν όμορφο, δεν ξέρουμε ομως τι θα μας φέρει το μελλον. Εκεινο που διαισθανομαστε, ειναι οτι θα είναι ακριβό, γραφει ο δημοσιογραφος.

Για να εξηγησει την θεση του, παρουσιαζει τις αποψεις μερικων κατοικων του Kreuzberg. Η Iris Hanika ειναι συγγραφεας και ζει εδω και τριαντα χρονια στην συνοικια. Στο μυθιστόρημα της "Οταν δυο συναντιουνται", που εκτυλισεται στο Kreuzberg, η Hanika περιγράφει τον νέο συντηρητισμο του Kreuzberg με το παραδειγμα του μεγαλου παρκου που ειχε προγραμματιστει να γινει στην περιοχή του Luisenstädtischer Kanal. Ακομη δεν ειχε γινει γνωστο, οτι η περιοχη θα ανακαινιζονταν, ειχαν ξεσηκωθει οι διαμαρτυρομενοι, που το ηθελαν, οπως γραφει, στην κατασταση που βρισκεται σημερα, ενα „Hundeklo", ενα αποχωρητηριο των σκυλων. Η κινηση των καταληψεων ηταν Kreuzberg πριν „ευλογια", λεει, αλλα οι σημερινοι αριστεροι ειναι καχυποπτοι απεναντι σε ολα, οσα θελουν να κανουν οι Αρχες.

Τελειως αντιθεστη αποψη εχει η Silke Fischer. Δεν καταλαβαινει, λεει, γιατι το Δημαρχειο επιμενει να διαμορφωσει το πράσινο στο Luisenstädtischer Kanal κατα τα προτυπα του 1929, καταστρεφοντας ετσι την νεότερη ιστορια του Kreuzberg. Η Iris Hanika και η Silke Fischer εχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικα: Ειναι και οι δυο στα σαραντα και ηρθαν πριν από πολλα χρονια απο την αστικη Δυτικη Γερμανια στην μεγαλουπολη Δυτικο Βερολινο, με τις οποιες  ελευθερίες και πειραματισμους επικρατουσαν τοτε. Και εγκατασταθηκαν στο Kreuzberg, στην σκηνη των καταλειψιων, απ' οπου εχουν ακομη ισχυρες και ωραιες αναμνήσεις απο την  εντατικη ζωή και τις αντιθεσεις του παρελθόντος. 

Ενας αλλος κατοικος του Kreuzberg ειναι ο συγγραφεας Martin Düspohl, που λεει, οτι το πεισμα ηταν παντα η βασική αρετή των κατοικων της συνοικιας. "Εδω και τριακοσια χρονια", γραφει στο βιβλιο του "Νέα Υόρκη – Βερολίνο, πολιτισμοι της πολης", "γινεται στο Kreuzberg με καθε νεα γενια μια αλλαγή του πληθυσμού. Οι πιο παλιοι κατοικοι του ηταν συνηθως μεταναστες, τα παιδια τους γεννηθηκαν εδω". Αυτο οφειλεται και στους μεγάλους σιδηροδρομικους σταθμούς που υπηρχαν. Οι άνθρωποι αυτοι ειχαν ερθει για αναζήτηση εργασίας, ζητουσαν ομως και μια ιδεολογική και θρησκευτική ελευθερία. Κοντα στους σταθμους βρηκαν φθηνες κατοικιες, ενωθηκαν με άλλους, συγκρουστηκαν με τις αρχες, υπερασπισθηκαν τις θρησκευτικές και αλλες ελευθεριες για τις οποιες αγωνιζονταν οπως η ιδιαιτεροτητα σαν αρετή".

Η επομενη γενια ηταν η γενια των μεταναστων και των καταλειψιων. Οταν το μισο Kreuzberg ειχε αδειασει απο κατοικους και εγινε έρμαιο των κερδοσκόπων και των πολεοδομων, „κατοικηθηκε" εκ νεου απο νεους που ηρθαν απο την Δυτικη Γερμανια και απο μεταναστες απο την Τουρκια και αλλες μεσογειακες χωρες. Οι ξενοι ζητουσαν μια φθηνη κατοικια για να κανουν οικονομιες και να επιστρεψουν στην πατριδα τους, οι Γερμανοι να ζουν με χαμηλό κόστος και να πειραματιζονται σε νεες μορφες κατοικιας οπως τα κοινοβια χωρίς τοίχους και πόρτες σε εγκαταλελειμενα πατωματα εργοστασιων.

Στο Kreuzberg ο αριθμός των ατόμων που στεκονται εναντια στις επιταγες του κατεστημενου είναι σημαντικά υψηλότερος από ότι σε άλλες συνοικιες. Υπαρχουν πολλοι, που ανηκουν στον αντιεξουσιαστικο χωρο με τις καθιερωμενες συγκρουσεις του την 1. Μαιου με την Αστυνομία και αλλοι, οπως η Silke Fischer, που διοργανωνει την ιδια μερα το Mayfest, μια γιορτή εναντιον των Randale και Krawalle των αναρχικών. Για τον Ulrich Peltzer, συγγραφέα του "μέρος της λύσης», ενος μυθιστορηματος για το νέο Βερολίνο, οι διαδικασιες του "κοινωνικού διαχωρισμού" (Soziale Entmischung/social demixing) και της „Gentrifizierung"/"gentrification" που λαβαινουν χωρα στο Kreuzberg, φαινονται στην αγαπημενη του καφετερια "Bateau Ivre" στην Heinrichplatz. Το καλοκαίρι, λέει, δεν θα βρισκαμε εδω θεση να καθίσουμε. Γεμιζει απο τουριστες απο την Δανία. Και απο παιδια πλουσιων απο την Ισπανια και την Ιταλια, που οι γονεις τους τα αγοραζουν σπίτια στο Kreuzberg, γιατι αυτο ειναι σημερα hip. Και οι Δανοι, Σουηδοι και Νορβηγοι πληρώνουν στα μαγαζια οτι τιμες τους ζητησουν, ενω για τους κατοικους του Kreuzberg ειναι απλησιαστες. 

Ο Ulrich Peltzer είναι το χαρακτηριστικο παράδειγμα ενος αριστερου συντηρητικου κατοικου του Kreuzberg. Ειδε στην Νέα Υόρκη πόσο γρήγορα συνοικιες γινονται απλησιαστες για τους κατοικους τους, οταν οι πλουσιοι αρχιζουν να αγοραζουν τα παντα. Το ιδιο συμβαινει σημερα και στο Kreuzberg, στα μαγαζια της Oranienstraße απαιτουν πλεον για ένα πουλόβερ 100 ευρω, ενα κακο σημαδι, παντοπωλεια προσφερουν μονο τροφιμα Ayurvedic.Ενας ανεξάρτητος συγγραφέας για να διατηρήσει την ελευθερία του χρειαζεται ομως φθηνη κατοικια, λεει ο Peltzer, που χαρακτηριζει τους Δανους, που το καλοκαίρι πιανουν το Bateau Ivre, σαν „σοσιαλδημοκρατικους μικροαστους". Και κατηγορει τους ανακαινιστες του πρασινου στο Luisenstädtischer Kanal, οτι θυσιαζουν εναν πνευμονα πρασινου για λογους εντυπωσιασμου.

Τα Εξαρχεια

Βρηκα στο ιντερνετ το αρθρο ενος The Motorcycle boy με τον τιτλο „Τα Εξάρχεια κάποιου άβατου μυαλού", που θεωρω οτι φωτιζει καλυτερα την κατασταση της συνοικιας απο οσα γραφονται στα ελληνικα ΜΜΕ. Ολα τα ακολουθα αποσπασματα προερχονται, χωρις σχολιασμο, απο τον The Motorcycle boy (4).

Τα Εξάρχεια, γραφει, „λειτουργούσαν στη μορφή που τα πρωτογνώρισα, λόγω των Πανεπιστημιακών σχολών. Η πλατεία βρισκόταν ανάμεσα σε ιστορικές σχολές, τη Νομική, το Χημείο και τη Φιλοσοφική από τη μια πλευρά, το Πολυτεχνείο από την άλλη. Ήταν φυσικό να μαζεύονται εκεί οι φοιτητές – τις εποχές που η φοιτητική ιδιότητα σήμαινε και αντικαθεστωτική ιδεολογία. Και, όπου μαζεύονταν φοιτητές, ήταν λογικό να έρχονται άτομα – έξω από τον φοιτητικό χώρο – αλλά με παρόμοιους ιδεολογικούς προσανατολισμούς.

Οι πρώτοι έγκλειστοι του Πολυτεχνείου το '73 ήταν άτομα της πλατείας Εξαρχείων, στην πλειοψηφία τους, ανένταχτοι σε κόμματα, οι φοιτητές ήταν μειοψηφία. Γι΄αυτό και οι παράνομες φοιτητικές – κομματικές παρατάξεις μιλούσαν για «προβοκάτορες που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο» ή σιωπούσαν αμήχανα. Μέχρι να δουν πως η όλη κίνηση είχε προοπτικές και να μπουν με τα τσαρούχια της καπήλευσης μέσα στο ΕΜΠ. Για να συμμετάσχουν στις αναμνηστικές φωτογραφίες.

Τα Εξάρχεια λειτούργησαν σε δυο αντίθετους (αλλά αλληλοσυμπληρούμενους) άξονες κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και των πρώτων χρόνων της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Από τη μια συγκέντρωναν μεγάλη μερίδα αντιεξουσιαστών, αυτόνομων και εξωκοινοβουλευτικών αριστεριστών και από την άλλη εγκλώβιζαν τα συγκεκριμένα άτομα σε ένα χώρο πλήρως ελεγχόμενο και αποκομμένο από τις τοπικές κοινότητες. Γι΄αυτό τα Εξάρχεια βόλευαν τις κυβερνήσεις που ήθελαν να ασκούν αστυνομικό έλεγχο στα πιο «ανήσυχα» τμήματα της νεολαίας. Αλλά, επειδή κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις – η πλατεία Εξαρχείων δεν λειτουργούσε πάντα σαν χώρος εγκλωβισμού των «ταραξιών». Γιατί, λόγω της φήμης της, συγκέντρωνε όλο και περισσότερες ομάδες ατόμων, αποκτούσε μυθικές διαστάσεις στο μυαλό των πιτσιρικάδων και αποτελούσε πρόσφορο χώρο προάσπισης των ατομικών ελευθεριών από τα «προοδευτικά» αριστερά κόμματα -όλα αυτά δυσκόλευαν την καταστολή.

Δεν έχω εμπειρία από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης – αλλά θυμάμαι τις μεθόδους αντιμετώπισης που εφάρμοζε η αστυνομία του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ. Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης, το φλερτ του Αντρέα με τον χώρο των εξωκοινοβουλευτικών, προκειμένου να καπηλευτεί τις ψήφους τους. Σε αυτά τα πλαίσια, το επίσημο κράτος έδειχνε προβοκατόρικη ανοχή στον χώρο των Εξαρχείων. Είχαν βάλει κι εκείνο τον άγιο άνθρωπο, τον Νίκωνα τον Αρκουδέα, Αττικάρχη – είχε πήξει ο χώρος στον ρομαντισμό. Η αστυνομία δεν βάραγε, απλά συνόδευε. «Θέλετε να διαμαρτυρηθείτε; Βεβαίως κι εμείς να σας υποστηρίξουμε – παιδιά του λαού είμαστε όπως κι εσείς άλλωστε! Όμως, εδώ δεν έχετε άσυλο και μπορεί να σας βαρέσει κανένας αψίθυμος. Για περάστε συντεταγμένοι μέχρι το προαύλιο κάποιας σχολής να έχετε το κεφαλάκι σας ήσυχο!».

Μέχρι που άλλαξαν τα κόζια, πήραν απόφαση οι «σοσιαλιστές» πως δεν έχει άλλο ψωμί γι΄αυτούς ο εξωκοινοβουλευτικός χώρος, διοργάνωσαν στις κλαδικές τους τις μονάδες κρούσης με το κωδικό όνομα «Αγανακτισμένοι πολίτες» και άρχισε το βρωμόξυλο. Μετέφεραν τις σχολές στην απομονωμένη Πανεπιστημιούπολη, αποστράτευσαν και τον Αρκουδέα – τώρα, κουμάντο έκανε ο Δροσογιάννης.

Η περιοχή των Εξαρχείων γονάτισε από τις συνεχείς επιδρομές των ΜΑΤ. Οι αστυνομικοί πυροβόλησαν πισώπλατα τον Μιχάλη τον Καλτεζά (16 χρονών ήταν, πέταξε μολότωφ σε μια κλούβα και το έβαλε στα πόδια – αλλά οι σφαίρες ήταν, ανέκαθεν, γρηγορότερες) στο τέλος κάποια πορείας για το Πολυτεχνείο, φήμες έλεγαν για έναν ακόμα νεκρό, τα ΜΑΤ έγιναν μόνιμοι θαμώνες της πλατείας και η κυκλοφορία στους γύρω δρόμους ήταν ανέφικτη για άτομα κάτω των 40 ετών. Ξεκινούσες για καφέ και, στην καλύτερη περίπτωση, έτρωγες βρωμόξυλο. Στη μεσαία περίπτωση ξενυχτούσες, ασφαλής στην Ασφάλεια και στη χειρότερη, σου φόρτωναν ότι πρόχειρη κατηγορία κυκλοφορούσε. Σύσταση και συμμορία, αντίσταση κατά της αρχής, παρακώλυση συγκοινωνιών – ταρίφα, 6 με 8 μήνες στις αγροτικές φυλακές.

Όταν βαρέθηκαν να δέρνουν, αποφάσισαν πως η περιοχή των Εξαρχείων έπρεπε να εξαφανιστεί από τον χάρτη με την υπάρχουσα μορφή της. Στα πλαίσια της αναβάθμισης των συνθηκών ζωής στο κέντρο της πόλης βεβαίως! Έτσι έκαναν τη γνωστή «Επιχείρηση Αρετή» – πήραν τις άδειες από όλα τα μπαρ της περιοχής και μάγκωναν όποιον κυκλοφορούσε για εξακρίβωση στοιχείων. Εξάρχεια τέλος! Αναίμακτα για την κυβέρνηση, αν εξαιρέσεις κάτι φωνές του προοδευτικού χώρου που διαμαρτύρονταν για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Μετά ήρθε ο Μητσοτάκης και διέλυσε τις τελευταίες εστίες αναταραχής στην περιοχή των Εξαρχειών. Πως; Απλούστατα -άφησε την αστυνομία να διευρύνει τις σχέσεις της με τον χώρο των ναρκομανών. Τα βαποράκια που κρύβονταν πίσω από τις διμοιρίες των ΜΑΤ σε κάθε φασαρία, τώρα πήραν το πάνω χέρι – ένας απέραντος πρεζότοπος έγινε η πλατεία. Δεν θυμάμαι πόσοι θάνατοι από ναρκωτικά σημειώθηκαν εκείνα τα χρόνια – θυμάμαι μόνο ότι ήταν πολλοί.

Το ΠΑΣΟΚ που ανέλαβε να κυβερνήσει μετά το διάλλειμα Μητσοτάκη, παρέλαβε μια πλατεία Εξαρχείων που φιλοξενούσε μόνο διακίνηση ναρκωτικών και παράνομων cd. Τα βράδια χόρευαν περιπλανώμενοι τσιγγάνοι κάτω από το άγαλμα. Και τα μαγαζιά άνοιξαν πάλι, με καινούργιες διευθύνσεις – η πλατεία Εξαρχείων έγινε ένα μικρό Κολωνάκι. Με φτηνότερο καφέ και χειρότερη θέα. Κάπως έτσι λειτουργεί και σήμερα.

Από τις αρχές του προηγούμενου Νοέμβρη (με αφορμή ίσως την πορεία του Πολυτεχνείου) η περιοχή των Εξαρχείων ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΕΙΤΑΙ. Αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε και τον Άδωνη Γεωργιάδη που παραπονιόταν σε όλα τα κανάλια πως έχει λίγους ΜΑΤατζήδες έξω από το βιβλιοπωλείο του στη Ζωοδόχου Πηγής. Η Ακαδημίας είναι γεμάτη κλούβες, η Σόλωνος έχει διμοιρίες σε κάθε γωνιά, η Ζωοδόχου Πηγής τα ίδια, βάλε και την κλούβα στη Χαριλάου Τρικούπη. Μόνο στην πλατεία Εξαρχείων δεν υπάρχει αστυνομία -αλλά δεν υπάρχει και λόγος! Τι είναι σήμερα η πλατεία; Μην τα ξαναλέμε -κάποιες αξιοπρεπείς καφετέριες, αλλοδαποί που πουλάνε cd και dvd και, βεβαίως, ναρκομανείς.

Ο ισχυρισμός πως «ομάδες ταραξιών εφορμούν από την πλατεία Εξαρχείων στις γύρω περιοχές για να κάνουν βανδαλισμούς» ευσταθεί ακριβώς όσο και ο ενδεχόμενος ισχυρισμός πως «οι 300, μαζί με τον Λεωνίδα, όταν οι Πέρσες έμαθαν το μυστικό πέρασμα από τον Εφιάλτη, κυκλοφορούσαν ελεύθερα, περνώντας ανάμεσα από τις γραμμές του Περσικού στρατού κι έτρωγαν κοψίδια στα Καμμένα Βούρλα». Πρέπει να είσαι ηλίθιος ή να έχεις πλήρη άγνοια της περιοχής για να υποστηρίξεις κάτι από τα παραπάνω!

Μα, δεν έχουν επιτεθεί διάφοροι σε διμοιρίες της περιοχής Εξαρχείων; Δεν έκαψαν το αστυνομικό τμήμα της Καλλιδρομίου; Δεν έκαψαν το βιβλιοπωλείο του Άδωνη; Ναι και λοιπόν; Επειδή κάποιοι τα έκαναν όλα αυτά, σημαίνει πως ξεκίνησαν από την πλατεία; Πως έγινε δηλαδή, για να καταλάβω – μαζεύτηκαν κάτω από το άγαλμα και πέρασαν από τις διμοιρίες των γύρω δρόμων ανενόχλητοι; Και γιατί να το κάνουν αυτό, ενώ θα μπορούσαν μια χαρά να δώσουν ραντεβού μπροστά στον «στόχο»; Εκτός αν δεχτούμε πως αυτοί που έκαναν τις φασαρίες είναι υπάλληλοι της αστυνομίας, των πολιτικών ή των καναλιών.

Η περιοχή των Εξαρχείων αστυνομοκρατείται το τελευταίο διάστημα και η πλατεία Εξαρχείων πουλάει, εδώ και πολλά χρόνια, αποκλειστικά καφέδες, cd και πρέζα. Τα Εξάρχεια ήταν, ανέκαθεν, ο αγαπημένος χώρος των ΜΑΤ για ξεχαρμάνιασμα. Η πλατεία Εξαρχείων δεν συγκεντρώνει, πλέον, σημαντικό αριθμό ατόμων του αντιεξουσιαστικού ή του ευρύτερου εξωκοινοβουλευτικού χώρου.

Τότε γιατί όλη αυτή η βαβούρα με το «άβατο»; Μήπως γιατί, αύριο, η αστυνομία θα αρχίσει μαζικές εφόδους στην περιοχή των Εξαρχείων, συλλαμβάνοντας και ξυλοκοπώντας ότι βρει μπροστά της; Και (σκέψου επιτυχία!) θα σπάσει επιτέλους το «άβατο» της πλατείας Εξαρχείων – ένα «άβατο» που δεν υπάρχει, αλλά, γι΄αυτό ακριβώς μπορεί εύκολα να συντριβεί. Η περιοχή των Εξαρχείων είναι γεμάτη στέκια μεταναστών, χώρους εναλλακτικής πληροφόρησης και γραφεία ακτιβιστών. Οργανώσεις, καθ΄όλα νόμιμες που δεν σχετίζονται με πρακτικές βίας. Οργανώσεις πολιτικής παρέμβασης. Και πολύ φοβάμαι, πως σε ενδεχόμενες επιχειρήσεις εκκαθάρισης της περιοχής -οι μόνοι που θα συλληφθούν, θα είναι τα μέλη αυτών των οργανώσεων. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτοί που την πληρώνουν είναι, πάντα, οι «συνήθεις ύποπτοι». Οι εύκολοι στόχοι.

Τι Λωζανη, τι Κοζανη;

Παρα το οτι οι δυο συνοικιες, οπως εγραψα και στην αρχη, μοιαζουν παρα πολυ μεταξυ τους, δειχνουν κατα τους  δυο συγγραφεις μια αρκετα διαφορετικη εικονα προς τα εξω. Ο Werner van Bebber, σαν δημοσιογραφος μιας μεγαλης σοσιαλδημοκρατικης εφημεριδας, παρουσιαζει το Kreuzberg με τα ματια του μεσου Βερολινεζου, που αποτελει και την πλειοψηφια των κατοικων της πολης. Ο The Motorcycle boy παλι, που μαλλον ανηκει στον ευρυτερο χωρο των αναρχικων, βλεπει τα Εξαρχεια σαν εναν χωρο που αντιπροσωπευει την Boheme, τον ρομαντισμο και την αναρχια που ονειρευεται ο νεος Αθηναιος και ο Ελληνας γενικοτερα, με την αντιεξουσιαστικη και συγχρονως μικροαστικη συνειδηση που τον χαρακτηριζει. 

Αναλογη ειναι και η κατασταση που επικρατει στο Kreuzberg σε σχεση με το Βερολινο και την Γερμανια γενικοτερα και στα Εξαρχεια, την Αθηνα και την Ελλαδα. Οι αναρχικοι του Kreuzberg ειναι για το Βερολινο μια Quantité négligeable, για την Γερμανια δεν σημαινουν σχεδον τιποτε. Τα Εξαρχεια ομως, αν θεωρησουμε εδω οτι αντιπροσωπευουν την ελληνικη αναρχια και τρομοκρατια, προξενησουν τρομακτικες καταστροφες, οπως αυτη της 6. Δεκεμβριου 2008, χωρια τα προβληματα που δημιουργουν με τις καταληψεις πανεπιστημιων, τους εμπρησμους και την συνεχη αναστατωση που δημιουργουν στη χωρα. Με αυτο το πνευμα, ο van Bebber βλεπει την κατασταση στο Kreuzberg απο την σκοπια του αντιπροσωπου ενος ισχυρου κρατους, που παιξει εναν ισχυρο ρολο και συνδιαμορφωνει την κατασταση στον παγκοσμιοποιημενο κοσμο, ενω ο The Motorcycle boy περιγραφει τα Εξαρχεια απο το στενο πρισμα του Ελληνα, για τον οποιο τα Εξαρχεια, η Αθηνα και λιγο η υπολοιπη Ελλαδα αποτελουν το Συμπαν, χωρις καμμια σχεση με αυτα που συμβαινουν στον υπολοιπο κοσμο.

Ας δουμε λοιπον, ποια ειναι και πως διαμορφωνεται η οικονομικη, πολιτικη και κοινωνικη κατασταση στην Γερμανια και πως στην Ελλαδα, για να φανει, οτι οι τροποι, με τους οποιους η Γερουσια του Βερολινου ελεγχει το Kreuzberg και τους „επαναστατες" του, ειναι δυνατον να εφαρμοσθουν και στην Ελλαδα. Με την προυποθεση, οτι καποιοι πολιτικοι θα αποφασισουν να δρασουν ορθολογικα και οχι με την δημαγωγια, που στην Ελλαδα ονομαζεται πολιτικη.

    

Η φτωχεια και η ανεργια

Και πρωτα να ξεκαθαριζουμε με μερικους μυθους για την οικονομικη και κοινωνικη κατασταση, την φτωχεια και την ανεργια που επικρατει η νομιζουμε οτι επικρατει στις δυο χωρες. Αρχιζοντας απο την Γερμανια, οπου η ανεργια και η φτωχεια, παρα τα κολπα της δημιουργικης στατιστικης, ανερχεται σε εξαιρετικα υψηλα και σε μερικες περιπτωσεις υψηλοτερα απο την Ελλαδα. Απασχολει ομως την κοινη γνωμη λιγο, πολιτικα κομματα και ΜΜΕ ασκουν στο θεμα αυτο, παντοτε, μια πολιτικη των χαμηλων τονων. Σε τελεια αντιθεση με την Ελλαδα, οπου το προβλημα ανεργια και προ παντος φτωχεια, κατω απο τις συνεχεις αναρθρες κραυγες των ανοητων, απληροφορητων και παθιασμενων δημαγωγων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ και της απονητης αρθρογραφιας των δημοσιογραφων, εχει παγιωθει σαν μια πραγματικοτητα, που μονο στην Ελλαδα υφισταται.

Γερμανια (Βερολινο)
 
Αρχες Φεβρουαριου του 2008 ανακοινωθηκε απο τα ΜΜΕ του Βερολινου ενα λεπτομερες „μενου διατροφης για τρεις μερες" για τους ανεργους που λαμβανουν το επιδομα ανεργιας Hartz-IV. Συμφωνα με το μενου αυτο, που επεξεργασθηκε η διευθυνση Οικονομικων της Γερουσιας του Βερολινου υπο τον σοσιαλδημοκρατη Γερουσιαστη Thilo Sarrazin, οι ανεργοι μπορουν με το επιδομα Hartz-IV, που ανερχεται σε 4,25 ευρω ημερησιως, να εχουν μια "απολύτως υγιεινη, πλούσια σε θρεπτικες υλες και πλήρη διατροφη", που, κατα τους υπολογισμους της Γερουσιας κοστιζει 3,76 ευρω ημερησιως, αρα μπορουν καθε μερα να εξοικονωμουν και 49 λεπτα (5).

Ας τονισω εδω, οτι το ποσοστο των ανεργων που παιρνουν το επιδομα ανεργιας Hartz IV στο Βερολίνο ανερχεται στο 21% του πληθυσμού μεχρι 65 χρονων (στο Μόναχο ειναι μόνο το 6,5%), ο συνολικος ο αριθμος των ανεργων στην Γερμανια, που παιρνουν επιδομα Hartz IV, ανερχεται σε 7,3 εκατομμυρια ατομα (τα οποια στην Στατιστικη, για διακοσμητικους λογους, εμφανιζονται σαν εργαζομενοι). Εκτος αυτου 200.000 ατομα στο Βερολινο παιρνουν λογω χαμηλου εισοδηματος επιδομα κατοικιας, που ανερχεται στα 360 ευρω μηνιαιως και ειναι το 60 τοις εκατό των οικογενειων με οικονομικα προβληματα. 
 
Συμφωνα με μια ερευνα του περιοδικου „MieterMagazin" (Περιοδικο των Ενοικιαστων, Μαιος 2002), η υγεια των κατοικων του Βερολινου εξαρταται απο την συνοικια που διαμενουν. Οποιος διαμενει στο αστικο Zehlendorf ζει 5 χρονια περισσοτερο απο τον κατοικο του Kreuzberg, η παιδικη θνησιμοτητα (κατα και λιγο μετα την γεννηση) ειναι στο Kreuzberg τρεις φορες υψηλοτερη απο το Zehlendorf, το ιδιο ισχυει και για ασθενειες οπως ο καρκινος των πνευμονων και η φυματιωση. „Η φτωχεια προκαλει ασθενειες" γραφει το περιοδικο.

Και η φτώχεια στη Γερμανία αυξανεται μερα με την μερα, ιδιαιτερα μετα την επέκταση του τομεα χαμηλών μισθών, που εφερε μια μεγαλη μεριδα του εργαζομενου πληθυσμου κατω απο το όριο της φτώχειας, οπως δειχνει μια πρόσφατη μελέτη του Institut für Arbeitsmarkt- und Berufsforschung (Ινστιτούτου Έρευνας για την Απασχόληση). Κατα τον ερευνητη  Thomas Rhein, ο αριθμος εκεινων, που παρα το οτι εχουν πλήρη απασχόληση κινδυνευουν να χαρακτηρισθουν φτωχοι, έχει αυξηθεί στο διαστημα 1999 εως 2005 από τρία σε έξι τοις εκατό (6).

Εξ ισου αρνητικα ειναι και τα στοιχεια της Αστυνομιας για την εγκληματικοτητα, που δημοσιευθηκαν σ'εναν λεγομενο Kriminalitätsatlas (Χαρτη εγκληματικοτητας) (7). Συμφωνα με τον χαρτη αυτον, το 2007 οι περισσοτερες κλοπες στο Βερολινο εγιναν στο Kreuzberg (554), οι περισσοτερες συμπλοκες με τραυματισμους στην διπλανη συνοικια Neukölln (3175), οι περισσοτερες καταστροφες στην παραδιπλανη συνοικια Friedrichshain (2875) και τα περισσοτερα εγκληματα για ναρκωτικα στην επισης διπλανη συνοικια Mitte (1967) (8). Οταν το 2006 διεξηχθη στο Βερολινο το Παγκοσμιο Πρωταθλημα Ποδοσφαιρου, ενας οδηγος πολεως για τουριστες χαρακτηριζε τις συνοικιες Kreuzberg, Friedrichhain και Mitte σαν "No-Go-Areas", σαν περιοχες επικινδυνες για ξενους, και ιδιαιτερα εγχρωμους αφρικανικης καταγωγης (9). 

Ελλαδα (Αθηνα)

Σε μια συνεντευξη στην δημοσιογραφο Λινα Γιανναρου, λεει „η παρεα των δέκα φίλων απο το σχολειο" που δημιουργησε το Blog g700.blogspot.com: „Ξανασυναντηθήκαμε μετά τις σπουδές, στα πρώτα μας βήματα στην αγορά εργασίας. Παρατήρησα ότι βγαίναμε για καφέ και όλοι συζητούσαμε τα ίδια πράγματα: αν έχουμε μπει στο ΙΚΑ, αν μας έχουν αδήλωτους, τι συμβάσεις έχουμε υπογράψει, τι ωράρια δουλεύουμε. Εννοείται ότι κανείς μας δεν είχε βρει δουλειά που να ανταποκρίνεται στις γνώσεις και τα πτυχία του – ούτε λόγος για τους μισθούς". Δημιουργησαν λοιπον το Blog g700.blogspot.com „για να δώσει – έστω και μια ηλεκτρονική – φωνή στους νέους ηλικίας 25 – 35 ετών, οι οποίοι, παρά τη διάθεση, τις γνώσεις, τα «χαρτιά», γνωρίζουν το πιο σκληρό πρόσωπο της αγοράς εργασίας: αμείβονται με πενιχρούς μισθούς, εργάζονται συχνά ανασφάλιστοι και νιώθουν πάντα ανασφαλείς". Και ποιο ειναι το κυριο προβλημα τους; „Οτι δεν υπάρχουν σήμερα θέσεις εργασίας που να ανταμείβουν τη γνώση. Αντίθετα, υπάρχει πληθώρα θέσεων για χαμηλά αμειβόμενους…δεν υπάρχει το κίνητρο, αλλά και η ευχέρεια να αποσπαστείς, να ξεχωρίσεις. Οι θέσεις ελίτ είναι ήδη κατειλημμένες" (10).

Και η κατασταση που επικρατει στην αγορα εργασιας (για συγκριση με το Βερολινο); Στην τελευταία έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ αναφέρεται, ότι το 31% των μισθωτών στην Ελλάδα έχει καθαρό μηνιαίο εισόδημα από 751 – 1.000 ευρώ, το 24% από 501 – 750 ευρώ και το 22,3% έως 1.250 ευρώ. Η συντριπτική πλειονότητα των νέων (76,5%), εργάζονται ως μισθωτοί, 10% ως αυτοαπασχολούμενοι, ενώ το 10,5% ανήκει στα συμβοηθούντα και μη αμειβόμενα μέλη. Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας παρατηρείται στους νέους έως 29 ετών (17,8%), ενώ για τις νέες γυναίκες ανερχεται στα 23,6%. „Πώς λοιπον να μην παραμένουν σε ποσοστό 68%, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών, έως τα 29 τους κάτω από την πατρική στέγη…", διερωταται η δημοσιογραφος Λινα Γιανναρου (11).

Στο ιδιο μηκος κυματος και ο καθηγητής Γιάννης Α. Μυλόπουλος, που σ'ενα  αρθρο του για την γενια των 700 ευρω γραφει: „Τα σημερινά παιδιά, μετά το πτυχίο, θα βρουν με το ζόρι μια φτηνά αμειβόμενη εργασία, συνήθως άσχετη με τις σπουδές τους. Που κατά πάσα βεβαιότητα δεν θα ανταποκρίνεται ούτε στις ικανότητες ούτε και στα όνειρά τους… Είναι τα καλύτερα μυαλά που διαθέτει η χώρα. Είναι η γενιά των παιδιών των φετινών καταλήψεων, που βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν τις αγωνίες και τις ανασφάλειές τους. Για το εκπαιδευτικό σύστημα που χρειάζεται τομές. Για το πολιτικό σύστημα που, αντί να τις προετοιμάσει, αναπαράγει οικονομικές και κοινωνικές αδικίες. Είναι τα παιδιά που εξέφρασαν ένα κοινωνικό αίτημα και αντιμετωπίστηκαν από το αστυνομικό κράτος της Δεξιάς σαν τρομοκράτες. Εισπράττοντας, αντί για απαντήσεις στα μεγάλα τους αδιέξοδα, ξύλο, δακρυγόνα και συλλήψεις" (12).

Αλλιως ο Σπυρος Καραλης. „Είναι κι αυτοί μεταξύ 25 – 35 ετών και αποτελούν τμήμα της γενιάς των 700 ευρώ…κυρίως άεργοι, υποαπασχολούμενοι στην καλύτερη περίπτωση. Είναι πτυχιούχοι οι περισσότεροι, αρκετοί σπουδαγμένοι στο εξωτερικό. Αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα στην οπτική του life style, ζουν με τους γονείς τους – σε κάποιες περιπτώσεις μόνοι τους αλλά το ενοίκιο το πληρώνουν οι γονείς – έχουν μάλλον περί πολλού τον εαυτό τους και συνήθως στέκονται περιφρονητικά απέναντι σε κάθε δουλειά που πιστεύουν ότι δεν ανταποκρίνεται στα υψηλά προσωπικά τους Standards. Είναι οι «χλιδάνεργοι», η σύγχρονη μετεξέλιξη των «μαμάκηδων» παλαιότερων δεκαετιών" (13).

Η ψυχολόγος Μαρία Λασιθιωτάκη ειναι της γνωμης, οτι „ενα μερος του προβληματος ειναι οι γονεις". Ενω σε Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες η αυτονομία των παιδιών κατά την ενηλικίωση είναι μέρος της οικογενειακής παράδοσης, στην Ελλαδα „εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται υπερπροστατευτικά ακόμη κι όταν ενηλικιώνονται". Οι νέοι αυτοί δυστυχώς ζουν περιμένοντας να βρουν "Τη Δουλειά". Το αποτέλεσμα είναι „μια ολόκληρη φουρνιά από καλομαθημένα παιδιά με μόνιμη ανία και θλίψη, στην πραγματικότητα παγιδευμένα στο φόβο και σε ψευδείς ανάγκες. Παιδιά παθητικά που δεν είναι σε θέση να αγωνιστούν για τίποτα». Δυο χρονια αργοτερα, μετα τις καταστροφες του Δεκεμβριου 2008, η Μαρία Λασιθιωτάκη θα επρεπε να αναθεωρησει την γνωμη της, χωρις αυτο να σημαινει, οτι οι αποψει;ς της ειναι λανθασμενες.

Πως αντιμετωπιζεται το προβλημα εκει κι' εδω

Και ουτως εχοντων των πραγματων, διερωταται κανεις, γιατι παρα τις σχετικα ομοιες κοινωνικες και οικονομικες δομες που διαπιστωνουμε (καπιταλισμος εδω, καπιταλισμος κι' εκει), υπαρχει μια τοσο σημαντικη διαφορα στον τροπο δρασεως της „ζωηρης" νεολαιας και στον τροπο αντιδρασεως η μαλλον αντιμετωπισεως του προβληματος απο τις Αρχες αναμεσα στην Γερμανια και την Ελλαδα; Γιατι η αναρχια στο Kreuzberg εκδηλωνεται σαν μια Folklore, ενα καρναβαλι, που γιορταζεται μια φορα τον χρονο, ενω στα Εξαρχεια εχει παρει τις τρομακτικες διαστασεις που γνωρισε η Ελλαδα ιδιαιτερα μετα τις 6. Δεκεμβριου 2009;
 
Μια πρωτη διαπιστωση ειναι, οτι η Γερουσια του Βερολινου ελεγχει απολυτα το Kreuzberg, ενω η Αθηνα/Ελλαδα δεν ελεγχει καθολου τα Εξαρχεια. Και οτι ο ελεγχος αυτος στην Γερμανια γινεται μεν με την Αστυνομια, περισσοτερο ομως με την απολυτη συνεννοηση και συνεννεση ολων των πολιτικων κομματων στον τροπο αντιμετωπισεως της τρομοκρατιας και αναρχιας – και σε οσα αλλα κοινη θεματα εχουν να κανουν με την ομαλη και αποτελεσματικη λειτουργια της κυβερνησης, ειτε αυτη ειναι του κρατιδιου του Βερολινου, ειτε η κυβερνηση της Γερμανιας. Και με την πληρη υποστηριξη που παρεχουν τα γερμανικα ΜΜΕ στις Αρχες. Ας δουμε πρωτα, χοντρικα, την στρατηγικη που ακολουθουν οι γερμανικες Αρχες στο θεμα, και ας την συγκρινουμε με τις σπασμωδικες, και εν πολλοις τραγελαφικες κινησεις των ελληνικων Αρχων.

Το ξεσπασμα της „επαναστατημενης" νεολαιας του Kreuzberg γινεται βασικα μια φορα τον χρονο, κατα την "Revolutionäre 1. Mai-D emonstration" („Επαναστατικη Διαδηλωση της 1. Μαιου") η, αν θελετε, κατα τα „Krawalle in Kreuzberg" η „1. Mai Randale" (τις „φασαριες της 1. Μαιου"), οπως τις ονομαζουν οι Αρχες και τα ΜΜΕ. Ενδιαφερον παρουσιαζει εδω, οτι οι διαδηλωση αυτη γινεται καθε χρονο με τον ιδιο τελετουργικο τροπο και βασει ενος προγραμματος, που εχει προηγουμενως εγκριθει απο τις Αρχες, σε οτι αφορα την σειρα των ομαδων που θα λαβουν μερος στην „πομπη", την διαδρομη, δηλαδη ολους τους δρομους που θα ακολουθησει, την αμφιεση των διαδηλωτων (οι κουκουλες απαγορευονται), και τα συνθηματα που θα αναγραφονται στα πλακατ και τα πανω, που δεν θα πρεπει να εχουν υβριστικες φρασεις εναντιον συμμαχων χωρων. Ας σημειωθει επισης, οτι ορισμενα κτιρια οπως το Reichstag (το Κοινοβουλιο), Υπουργεια κ.α.π., προστατευονται απο την Bannmeile, μια ορισμενη εκταση γυρω τους, στην οποια απαγορευονται παντελως διαδηλωσεις και αλλες δημοσιες συγκεντρωσεις.  

Ας δουμε σαν παραδειγμα το προγραμμα που εγκριθηκε για τις εκδηλωσεις της 1. Μαιου 2007. Που προεβλεπε για τις 13 η ωρα την εναρξη της διαδηλωσης των Μαοϊκων και του Κομματος των Μαρξιστων-Λενινιστων Γερμανιας (MLPD). Και στις 16 ωρα την εναρξη της παρελασης της Mayday, που διοργανωνει η Silke Fischer, για την οποια εγινε ο λογος πιο πανω. Στην παρελαση αυτη, που διασχιζει τους κεντρικους δρομους του Kreuzberg και του Neukölln, ελαβαν μερος πάνω από δέκα αυτοκίνητα, στολισμενα σαν αρματα καρναβαλου, με DJs να βαζουν μουσικη και ομιλητες που καταδικαζαν την εκπαιδευτική πολιτική και τις μεταρρυθμίσεις Hartz IV (14).

Η „Επαναστατικη Διαδηλωση της 1. Μαιου" αρχισε στις 18 η ωρα π.μ. με τις διαδηλωσεις των αναρχικων του Kreuzberg, μεταξυ αλλων και της ισχυρης „Autonome Antifa" προεβραικης κατευθυνσεως (για ναχουν οι „επαναστατες" και την σωστη κατευθυνση!). Που εξελιχθη γρηγορα σε συμπλοκες με την Αστυνομια, εμπρησμους αυτοκινητων και καταστροφες καταστηματων. Γυρω στα μεσανυχτα η „παρασταση" τελειωσε, οι „επαναστατες" πηγαν στα σπιτια τους και η Αστυνομια διελυσε και τις τελευταιες εστιες αναταραχης. Την αλλη μερα, πρωι-πρωι, ηρθε η Berliner Stadtreinigung, η Υπηρεσια Καθαριοτητος, καθαρισε τα σπασμενα, σκοπισε τους δρομους και κατα το μεσημερι τιποτε πλεον δεν θυμιζε τι εγινε την περασμενη βραδυα.

Μεχρι την επομενη χρονια, που θα επαναληφθουν ακριβως τα ιδια, σαν να προκειται για καποιο σεναριο με ρολους που μοιρασε ο σκηνοθετης στους ηθοποιους. Κι' αυτοι, με γερμανικη ακριβεια, τους παιζουν, ειτε σαν „επαναστατες", ειτε σαν Αστυνομια, ειτε σαν Υπηρεσια Καθαριοτητας. Στον ενδιαμεσο χρονο γινονται βεβαια καποιες διαδηλωσεις μικροτερης εκτασεως και εντασεως απο την „γιορτη" της 1. Μαιου. Να σημειωσω επισης, οτι η Αστυνομια δεν κατεβαινει σε τετοιες περιπτωσεις ανοργανωτη και χωρις σχεδιο, αλλα σαν μια σιδεροφρακτη στρατια, κινητοποιωντας παντοτε περισσοτερους αστυνομικους απο τους διαδηλωτες (το 2007 φερ' ειπειν παρεταξε απεναντι στους 3.000 αναρχικους 5.880 αστυνομικους, χωρια οι μυστικοι και οι πρακτορες ασφαλειας). Η Αστυνομια αυτη δεν χαμπεριζει, αλλα βαραει στο ψαχνο. Οι δε συλληφθεντες δικαζονται και σε καμμια περιπτωση δεν αφηνονται μετα την εξακριβωση των στοιχειων τους ελευθεροι. 

   

Αλλα μεσα κατευνασμου

Εκτος απο τον καρναβαλιστικο χαρακτηρα που φροντισαν οι Αρχες να παρει η ετησια "Revolutionäre 1.-Mai-Demonstration", λαμβανονται και αλλα, επιπροσθετα μετρα για τον ελεγχο και τον κατευνασμο της νεολαιας. Ετσι, λιγες μερες πριν απο την διαδηλωση του 2007, ο Γερουσιαστης Παιδειας, Jürgen Zöllner, παρακαλεσε τους δασκαλους των σχολειων, να θεματοποιησουν κατα την διδασκαλια την „Διεθνη Ημερα Εργασιας" και να εφιστησουν την προσοχη των μαθητων στους κινδυνουν που συνεπαγεται η τυχον συμμετοχη τους σε φασαριες (15).

Και για να παραμεινω λιγο ακομη στο σχολειο και τον ελεγχο των μαθητων, να σημειωσω, οτι η κυβερνηση συνασπισμου του κρατιδιου του Βερολινου (SPD και DieLinke) εχει συνταξει απο τον Νοεμβριο 2008 ενα νομοσχεδιο, που προκειται σε λιγο να ψηφιστει απο το Κοινοβουλιο του Βερολινου. Το νομοσχεδιο αυτο προβλεπει την δημιουργια στο Βερολινο μιας αυτοματοποιημενης „Zentrale Schülerdatei", ενος „Κεντρικου Αρχειου Μαθητων", το οποιο θα περιεχει συνολικα 16 πληροφοριακα στοιχεια με τα ονοματα και τις διευθυνσεις ολων των μαθητων δημοσιων και ιδιωτικων σχολειων, τον αριθμο τηλεφώνου των κηδεμόνων τους, την τάξη που πηγαινουν, τα μαθηματα που παρακολουθουν, τους δασκαλους τους, τις απουσιες τους, την νητρικη τους γλωσσα και αλλα. Το Αρχειο αυτο, κατα τους εμπνευστες του, απλοποιει το προβλημα επικοινωνιας μεταξυ Αστυνομιας και σχολειου και δινει στην Αστυνομια την δυνατοτητα, να γνωριζει μεσω ιντερνετ φερ' ειπειν σε ποιο σχολειο ανηκει ενας που τοκανε σκασιαρχειο (16). 

Ενα αλλο μεσο διατητρησεως των ισοροπιων στην κοινωνικη και πολιτικη ζωη του Βερολινου ειναι η προαγωγη της κουλτουρας. Η πολιτιστικη βιομηχανια ειναι ενας απο τους στυλοβατες της οικονομιας του Βερολινο, με εναν ετησιο τζιρο 17,5 δισεκατομμυριων ευρω που κανουν 23.000 επιχειρήσεις του κλαδου με 160.000 εργαζομενους και με στοχο, ο αριθμος τους να ξεπερασει το 2015 τους  200.000 (17). Πιο σπουδαιο ειναι ομως, οτι το Βερολινο υποστηριζει με χρηματα της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, 340 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, δημοσια και ιδιωτικα ιδρυματα και παμπολα Projekte που δραστηριοποιουνται στον τομεα της κουλτουρας, ιδιαιτερα στις βεβαρημενες περιοχες των συνοικιων Kreuzberg, Neukölln και Wedding και στα οποια η „επαναστατημενη" νεολαια μεσω κουλτουρας δινει διεξοδο στις νεανικες ορμες της. Απο το 1999 μεχρι σημερα εχουν διοχετευθει στο Βερολινο για τετοια προγραμματα κουλτουρας πανω απο 3 δισεκατομμυρια ευρω (18).
 
Ενας πολυ μικρος επιλογος

Αν συγκρινουμε ολα αυτα με την κατασταση που επικρατει στην Ελλαδα, θα διαπιστωσουμε τεραστιες διαφορες στον τροπο που αντιμετωπιζουν Γερμανια και Ελλαδα το προβλημα της „επαναστατημενης" νεολαιας, των αναρχικων, των φοιτητων, των μαθητων και των πολιτων τους γενικοτερα. Σιδηρα πυγμη της Αστυνομιας στην Γερμανια, ελλειψη στρατηγικης, διστακτικοτητα και πολλες φορες ατακτη φυγη των αστυνομικων στην Ελλαδα. Στρατηγικη αντιπερισπασμου, με εξουδετερωση της καταστρεπτικης δυναμικης που δημιουργειται απο „επαναστατημενους" και υποστηριξη αντι-αναρχικων εκδηλωσεων εκει, κανενα σχεδιο, καμμια στρατηγικη δημιουργιας αντιπερισπασμου εδω. Απολυτη συναινεση των πολιτικων κομματων στο προβλημα της αναρχιας εκει, εκμεταλλευση του απο δημαγωγους, αμαθεις και ρεποντες προς τον σαματα πολιτικους εδω (οπως η συμμετοχικη Δημοκρατια του Γιωργακη, που ισχυει μονο για τις ιστοσελιδες του, αλλα οχι για την προωθηση των προβληματων της χωρας, οπου ισχυει η αρνηση και η καταστροφολογια).

Τα ιδια και στα ΜΜΕ: Στην Γερμανια υποστηριζουν απολυτα την πολιτικη της γερμανικης κυβερνησης, ενω στην Ελλαδα σπευδουν να εκμεταλλευθουν τα οποια εκτροπα, ριχνοντας ετσι, θελητα η λογω βλακειας, περισσοτερο λαδι στη φωτια (19). Διαβαζοντας την "Ελευθεροτυπια" η "Τα Νεα", σουρχεται στο νου εκεινο το "γεννηθηκες για την καταστροφη", σου δημιουργουνται στομαχικες διαταραχες, αν εχεις ευαισθητο στομαχι. Τοση χολη, τοσο οξος, τοσο διαστρεβλωμενος αριστερισμος, που μονο στην Ελλαδα φαινεται να υπαρχει σε τετοια εκταση.

Το γιατι στην Γερμανια ειναι ετσι και στην Ελλαδα αλλιως, το εχω αναπτυξει σχεδον σε ολα τα αρθρα που εχω γραψει μεχρι σημερα στο berlin-athen.eu. Βασικα ειναι ο εξαρτημενος τροπος λειτουργιας του ελληνικου κρατους σε ολους τους τομεις, τον οικονομικο, τον πολιτικο και τον ιδεολογικο, απο το δυτικο Κεντρο. Χωρις την μελετη της σχεσης Κεντρου και Περιφερειας (εδω Ελλαδα) και των τροπων, με τους οποιους το Κεντρο ελεγχει την Ελλαδα της Περιφερειας, δεν προκειται να αλλαξει στην Ελλαδα απολυτως τιποτε. Και η ελπιδα του κοσμακη, οτι η επομενη κυβερνηση, οποια και ναναι αυτη, θα διορθωσει τα στραβα και τα αναποδα, θα εξακολουθησει να παραμενει  αβασιμη και φρουδα. 

Υποσημειωσεις

(1) Curt Meyer-Clason, „Portugiesische Tagebücher", München 1997
(2) Ολες οι αναλυσεις μου βασιζονται στην θεση Κεντρο-Περιφερεια. Στο Κεντρο ανηκουν οι ΗΠΑ, η Γερμανια και μερικες ακομη δυναμεις, πανω απο τις οποιες ομως θρονιαζει η Διεθνης των Εβραιων. Στην Περιφερεια τα υπολοιπα κρατη. Οι σχεσεις αναμεσα στα κρατη εχουν μια ιεραρχικη διαταξη: Η Γερμανια φερ' ειπειν, βρισκεται πανω απο την Ελλαδα, οι ΗΠΑ πανω απο την Γερμανια και πανω απο τις ΗΠΑ βρισκεται η Διεθνης των Εβραιων
(3) Ολα τα αποσπασματα ειναι απο το ρεπορταζ του Werner van Bebber „Immer gleich auf den Barrikaden", „Der Tagespiegel", 5.1.2009
http://www.tagesspiegel.de/berlin/Kreuzberg;art270,2697030 Το Bethanienhaus, παλια ενα νοσοκομειο και απο χρονια κατειλημενο, προκειται να ιδιωτικοποιηθεί. Το Mediaspree θα δημιουργουσε στο Kreuzberg και στην γειτονικη συνοικια Friedrichshain πολλες θεσεις εργασιας. Και τα δυο μπλοκαρονται απο κεινους, που ο Werner van Bebber περιγραφει σαν ατομα, που θελουν να πινουν την μπυρα τους πανω σ'εναν παληο καναπε στις οχθες του ποταμου Spree
(4) The Motorcycle boy: „Τα Εξάρχεια κάποιου άβατου μυαλού", 30.04.2007 (5) Βλεπε και το αρθρο „Sarrazin: So sollten Arbeitslose einkaufen" καθως και την λεπτομερειακη ταμπελλα διατροφης των τριων ημερων, στο „Der Tagesspiegel", 11.02.2008

(6) Thomas Rhein: „Working poor" in Deutschland und den USA, Arbeit und Armut im transatlantischen Vergleich, Instituts für Arbeitsmarkt- und Berufsforschung, 1/2009, http://doku.iab.de/kurzber/2009/kb0109.pdf
(7) Βλεπε στην „Berliner Morgenpost" της 09.03.2008 
(8) Βλεπε και Kriminalitätsstatistiken 2007
(9) „Berliner Morgenpost" της 03.05.2006
(10) Λινα Γιανναρου, „Εμείς, η γενιά των 700 ευρώ, ζητάμε…", „Η Καθημερινη", 18.11.2007
(11) Οπως παραπανω
(12) Γιάννης Α. Μυλόπουλος, „Η γενιά των 700 ευρώ θέλει δίκαιη κοινωνία", „Eθνος", 30.05.2007
(13) Σπυρος Καραλης, „Χλιδάνεργοι, περιμένοντας «Τη δουλειά»… κάθονται", „Η Καθημερινη", 18.11.2007
(14) Βελπε και http://www.spiegel.de/panorama/justiz/0,1518,480454,00.html
(15) Βλεπε και http://www.berlinonline.de/berliner-zeitung/archiv/.bin/dump.fcgi/2007/0427/berlin/0026/index.html
(16) Susanne Vieth-Entus: „Zentrale Schülerdatei für Berlin", „Der Tagesspiegel", 25.11.2008
(17) Βλεπε και Stadtentwicklung-Berlin
(18) Βλεπε και Kultur in Berlin
(19) Βλεπε και Sarah Wilfroth, Emotionalisierung der Massen? Eine inhaltsanalytische Untersuchung von Nachrichtenfaktoren in Boulevardmagazinen des deutschen Fernsehens, VDM Verlag 2008 

* Το κείμενο του Εμ. Σαρίδη δημοσιεύθησε στο Berlin Athen