Άρθρο του Οκτάι Εκσί στην εφημερίδα Χουριέτ στις 13 Μαρτίου 2001 με τίτλο: Όταν Έρθει η Ώρα του Σκύλου να Ψοφήσει
Οι Αρμένιοι και πάλι συμπεριφέρονται με το γνωστό τρόπο. Σαν Αρμένιοι δηλαδή. Ζητούν τους νομούς Καρς και Αρνταχάν από την Τουρκία και την αυτόνομη δημοκρατία του Ναχιστεβάν από το Αζερμπαϊτζάν. Και αυτό με το αιτιολογικό της παραχώρησης αυτών των εδαφών στην Τουρκία και στο Αζερμπαϊτζάν με βάση τη συμφωνία του Καρς, τη στιγμή που…τα εδάφη αυτά τότε ανήκαν στην Αρμενία.
Το να ζητάς μια σπιθαμή εδάφους ή ολόκληρη την Τουρκία δεν έχει καμία διαφορά για ένα έθνος.
Όμως παρ' όλα αυτά, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον πρόεδρο της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Αρμενικής Προεδρίας Παρουίρ Χαγιρκιάν που ζήτησε την ακύρωση της Συμφωνίας του Καρς και την επιστροφή των νομών Καρς, Αρνταχάν και Ναχιτσεβάν στη Δημοκρατία της Αρμενίας. Γιατί τα ίδια ακούσαμε από τρεις Αρμενίους σε ένα ξενοδοχείο του Λος Άντζελες το 1968. Μας είχαν πει τότε: ‘Θα σας πάρουμε έξι νομούς που μας ανήκουν'.
Τότε εμείς είχαμε πει σε εκείνους τους εκπροσώπους του Ντασνάκ. ‘Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Να τους πάρετε. Θα πρέπει όμως να πληρώσετε το τίμημα που δώσαμε για να κερδίσουμε τα εδάφη αυτά. Δηλαδή 500.000 ψυχές'.
Φυσικά δεν είναι σωστό, ούτε καν να παίρνει κανείς στα σοβαρά και να ασχολείται με τέτοιες ανοησίες. Όμως αν δεν το κάνεις, τότε αυτοί θεωρούν ότι δεν ασχολούμαστε επειδή δεν έχουμε επιχειρήματα και δεν μπορούμε να τους απαντήσουμε.
Ας δούμε λοιπόν τι είναι αυτή η Συμφωνία του Καρς.
Με την εκδήλωση της Κομουνιστικής Επανάστασης στη Ρωσία το 1917, η κυβέρνηση των Μπολσεβίκων, την 5η Δεκεμβρίου 1917, υπέγραψε τη Συμφωνία Κατάπαυσης του Πυρός του Ερζινγκιάν, για να πετύχει την παύση των εχθροπραξιών με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στη συνέχεια την 3η Μαρτίου 1918 υπογράφηκε η Συμφωνία Ειρήνης του Μπρεστ – Λιτόφσκ. Με τη συμφωνία αυτή, η κυβέρνηση των Μπολσεβίκων αποδέχεται την υποχώρησή της στα προ του πολέμου του 93 (1877) ρωσοτουρκικά σύνορα και στην επιστροφή των σαντζακίων Καρς, Αρνταχάν και Βατούμ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (υπό τον όρο της σύμφωνης γνώμης του τοπικού πληθυσμού). Τελικά, σε γενόμενη καταγραφή της θέλησης του τοπικού πληθυσμού, ο λαός δέχθηκε την τουρκική κυριαρχία.
Όμως, μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μοντρέ το 1918, οι τουρκικές δυνάμεις υποχώρησαν στα σύνορα του 1914. Με την υποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, εισήλθαν στα εδάφη της Ανατολικής Ανατολίας οι ένοπλες ομάδες της Αρμενικής Δημοκρατίας που είχε ιδρυθεί το Μάιο του 1918. οι ένοπλες ομάδες των Αρμενίων, έκαναν πολλά εγκλήματα και σφαγές. Η δράση τους διήρκεσε μέχρι τον Ιούνιο του 1920. Τότε παρενέβησαν οι Ένοπλες Δυνάμεις της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, υπό τη διοίκηση του Καζίμ Καραμπεκίρ και σταμάτησαν τις αρμενικές δυνάμεις στην πόλη Όλτου του Ερζερούμ. Σε ενάμιση μήνα ο Καραμπεκίρ ανακατέλαβε όλα τα εδάφη. Οι Αρμένιοι ζήτησαν συνθηκολόγηση και την 2α Δεκεμβρίου 1920 υπεγράφη η Συνθήκη Ειρήνης του Γκιουμρού. Στη συνέχεια υπεγράφησαν δύο συμφωνίες οι οποίες έχουν σαν βάση το ίδιο θέμα. Η πρώτη υπεγράφη μεταξύ της Τουρκίας και της Σοβιετικής Ένωσης στη Μόσχα και η δεύτερη μεταξύ της Τουρκίας, της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν στο Καρς, την 11η Οκτωβρίου 1921. Επί πλέον η συμφωνία αυτή, δεν πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων, όπως έγινε με τη Συνθήκη των Σεβρών. Την 11η Σεπτεμβρίου 1922, δηλαδή δύο μέρες μετά την είσοδο των τουρκικών στρατευμάτων στη Σμύρνη, έγινε ανταλλαγή των επικυρωμένων αντιγράφων της συμφωνίας και η συμφωνία του Καρς τέθηκε σε ισχύ.
Μετά από όλα αυτά, μπορείτε να μου πείτε τι καμώματα είναι αυτά που μας κάνει αυτός ο Χαγιρκιάν και οι όμοιοί του;
Αν επικαλούνται το διεθνές δίκαιο, βλέπετε και σεις ότι στην κατάσταση όπως είναι σήμερα διαμορφωμένη, δεν υπάρχει τίποτε αντίθετο από αυτό.
Αν όμως λένε ότι δεν αναγνωρίζουν το διεθνές δίκαιο, τότε έχουν υπολογίσει το κόστος και το τίμημα αυτού που διεκδικούν;
ΠΗΓΗ: INFOGNOMON
