Τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή της χώρας μας είναι, δίχως άλλο, τουλάχιστον δυσερμήνευτα, με κριτήρια κοινής λογικής. Για το λόγο αυτό σκέφτηκα να ρίξουμε μια μάτια σε ιστορικά γεγονότα, τα οποία μπορούν να φωτίσουν κάπως το τοπίο. Ίσως η ιστορία μας φανερώσει τελικά, πως η κατάσταση που επικρατεί στο τόπο μας μπορεί να είναι, απλά, προσχηματική και όχι τόσο χαοτική όσο φαίνεται εξωτερικά. Και το «χάος» καμιά φορά μπορεί να είναι μέρος κάποιου σχεδίου και να αποτελεί την αρχή μιας …νέας τάξης πραγμάτων, για ορισμένους.α ξεκινήσω, δημοσιεύοντας (σε συνέχειες, για να μη κουράζω με «σεντόνια») πρώτα, κάποιες εικόνες από τη ζωή στη Θεσσαλονίκη, στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα. Τον σχολιασμό των όσων θα δημοσιευτούν και τον συσχετισμό με την σύγχρονη εποχή, τον αφήνω στην κρίση του καθενός από εσάς, διότι πιστεύω πως οι αναγνώστες των μπλοκς είναι αρκετά ικανοί, στο μεταξύ, ώστε να βλέπουν πίσω από την επιφάνεια και να μπορούν βγάζουν υγιή συμπεράσματα:
Η κοσμοπολίτικη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 20ου αιώνα και οι «λέσχες». .
«Όλοι οι καιροί της έστειλαν αφέντες, όλες οι θάλασσες άρπαγες / λεηλατητές» έγραφε για την πόλη ο Pierre Risal το 1914. Από τον ίδιο μαθαίνουμε, πως από τα 1890 ήδη, άρχισε να εμφανίζεται εκεί «μία επιδημία λεσχών». Κάθε καλός νοικοκύρης θέλει να ανήκει σε μία λέσχη· στον θεσμό αυτό, που βρίσκεται στην αρχή της γένεσης των πολιτικών κομμάτων, κάπου ενδιάμεσα μεταξύ της άμορφης συγκέντρωσης του καφενείου, παρακμασμένης μορφής της Αρχαίας Αγοράς, και στις σημερινές συστηματοποιημένες πολιτικές οργανώσεις. Συχνά δημιουργημένη σαν μαζικός φορέας μιας τεκτονικής στοάς, η λέσχη καλύπτει αργότερα, κάτω από τον χαμιτικό απολυταρχισμό, εθνικής υφής οργανώσεις· μετά τα 1900, με τις απαρχές μιας κοινωνικής συνειδητοποίησης, η λέσχη καλύπτει και διεκδικήσεις μικτής φύσης, κοινωνικής μαζί και πολιτικής. Επισημότερες είναι η «Club de Salonique» και η «Nouveau Club», κοσμοπολίτικες και διεθνείς, και η «Club de l' Alliance», αποκλειστικά ισραηλιτική. .
Αυτού του πνεύματος, της συμμετοχής στα κοινά, φορέας, είναι εδώ αρχικά ο ντονμές, ο εξισλαμισμένος εβραίος· κατ' εξοχή κοσμοπολίτης, με συγκεχυμένες τις ρίζες της κουλτούρας του, έχει την δυνατότητα να αφομοιώσει καλύτερα την ευρωπαϊκή, χάρη στην Alliance, γαλλική δηλαδή, παιδεία· έχοντας πετύχει την ολική του ευμάρεια επιζητεί τώρα και πλατύτερα την αυτονομία του· βιάζεται άλλωστε, οξυδερκής καθώς είναι, να χαλιναγωγήσει τις ατίθασες ροπές, που όλο και πιο καθαρά διαφαίνονται στην μάζα.
Για την συνέχεια, πατήστε ΕΔΩ
