Του Γιώργου Καραμπελιά
Tο 1933 μια ανάλογη συνάντηση με εκείνη που διεξήχθη στις 2 Απριλίου στο Λονδίνο, είχε πραγματοποιηθεί στην ίδια πόλη με τη συμμετοχή 66 χωρών υπό την προεδρία του Ράμσεϊ Μακ Ντόνανλντ και υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Η οικονομική κατάρρευση συνεχίστηκε, και μετά από λίγο ακολούθησε… ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Όπως υπογραμμίζουν δε μια σειρά από αναλυτές, η παρούσα κρίση είναι αρκετά σοβαρή για να προκαλέσει ανησυχία στην παγκόσμια ελίτ, αλλά όχι τόσο ώστε να προκαλέσει μια βαθύτερη αλλαγή στη ρότα την οποία ακολουθεί. Η παγκόσμια οικονομική τάξη δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει τις βαθύτατες αλλαγές προς το εναλλακτικό οικονομικό μοντέλο που απαιτούνται.
Κατά συνέπεια, θα συνεχίζουν να βαδίζουν προς τον… γκρεμό της «ανάπτυξης», της «αναθέρμανσης» των τραπεζών, των επιδοτήσεων στην αυτοκινητοβιομηχανία, της καταστροφής του περιβάλλοντος. Σαν να ήταν δυνατό να πράξουν κάτι διαφορετικό οι Σαρκοζύ, Μπερλουσκόνι, Ομπάμα και κομπανία…
Κατά συνέπεια, η κρίση θα συνεχίσει να βαθαίνει, και προπαντός η οικολογική κρίση. Διότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για ένα νέο μοντέλο που θα θέσει τη λογική της ανάπτυξης στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας και θα βάλει στη θέση της μια λογική ισορροπίας ανθρώπου και φύσης, μια λογική απόρριψης της χυδαίας εμπορευματοποίησης των πάντων. Γι' αυτό δεν υπάρχουν ακόμα τα πολιτικά υποκείμενα που θα μπορέσουν να εκφράσουν αυτή τη νέα πορεία.
Μόνο στη Λατινική Αμερική μοιάζει να ανοίγεται ένα καινούργιο ελπιδοφόρο μονοπάτι, που όμως είναι ακόμα πολύ στενό και περιορισμένο για να αλλάξει τα παγκόσμια δεδομένα. Ωστόσο, αποτελεί μια αχτίδα φωτός.
Μια αχτίδα φωτός αποτελούν επίσης οι δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών που ξεχύθηκαν στους δρόμους του Λονδίνου, διεκδικώντας έναν άλλο κόσμο.
Και τα επόμενα χρόνια, όσο θα βαθαίνει το αδιέξοδο, θα γίνεται όλο και πιο αναγκαίος ένας νέος κύκλος αγώνων, ένας νέος κύκλος προτάσεων που θα έρθει να απαντήσει στην κρίση της παγκοσμιοποίησης και το βαθύτατο οικολογικό αδιέξοδο της ψευδο-ανάπτυξης.
Μετά την πρώτη μεγάλη περίοδο της παγκοσμιοποίησης, από το 1870 έως το 1914, με επίκεντρο τότε τη Μεγάλη Βρετανία, ακολούθησε μια περίοδος επαναστάσεων, πολέμων και ελπίδων για έναν νέο κόσμο, που έδωσε σάρκα και οστά στις πρώτες σοσιαλιστικές απόπειρες. Έτσι, και στη νέα περίοδο κρίσης της παγκοσμιοποίησης, που είχε ως επίκεντρο της ΗΠΑ και στην οποία ζούμε σήμερα, θα ανοίξει ένας νέος κύκλος αποπειρών και αγώνων για μια νέα κοινωνία. Μια νέα κοινωνία που δεν θα μοιάζει με τον παλιό κρατικιστικό και αντι-οικολογικό σοσιαλισμό, αλλά θα αντλεί διδάγματα από όλες τις περασμένες ανθρώπινες εμπειρίες και από όλες τις απόπειρες αλλαγών.
ΠΗΓΗ: ΑΡΔΗΝ
