Του Μάριου Ευρυβιάδη
Ο λαός μας θα πρέπει να παρακολούθησε με αμηχανία αλλά και ανησυχία τις φασίζουσες τελετουργίες όπως είναι το «βάδισμα της χήνας» των Τούρκων στρατιωτών μπροστά στο μαυσωλείο του Ατατούρκ στην Άγκυρα και τον Αμερικανό Πρόεδρο, του οποίου η χώρα ηγήθηκε του πολέμου κατά του φασισμού, να καταθέτει στεφάνι σε έναν ηγέτη που είχε ως πρότυπά του τους Λένιν, Μουσολίνι και Χίτλερ, τα πολιτικά συστήματα των οποίων μερικώς αντέγραψε και ο οποίος οικοδόμησε το κράτος του, όπως τεκμηριώνει ο Τούρκος ιστορικός Taner Akcam, πάνω στην εθνοκάθαρση του χριστιανικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας.
Το να βρίσκεσαι πολιτικά και στρατιωτικά αντιμέτωπος με ένα κράτος που διέπεται από φασίζουσες και ολοκληρωτικές αντιλήψεις και του οποίου ο στρατός ξεπερνά κατά πολύ ολόκληρο τον πληθυσμό σου, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το να χαϊδεύονται τα αυτιά του κράτους αυτού και από την κυρίαρχη υπερδύναμη του κόσμου και στην ουσία η υπερδύναμη αυτή να ακολουθεί και να υλοποιεί πολιτικές που επιτρέπουν και κάνουν δυνατή την κατοχική δραστηριότητα της Τουρκίας στην Κύπρο, τείνει να δημιουργεί σε μέρος του λαού έντονα συναισθήματα απογοήτευσης αλλά και μοιρολατρισμού.
Κανείς σε Κύπρο και Ελλάδα δεν αμφιβάλλει ότι τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές της Ουάσινγκτον έναντι της Άγκυρας λειτουργούν «νομιμοποιητικά» και κάνουν δυνατή την τουρκική κατοχή, τις κατοχικές δραστηριότητες και τους συνεχείς εκβιασμούς των ισλαμοπασάδων έναντι της Κύπρου. Χωρίς την αμερικανική ανοχή αλλά προσφάτως και ενεργή στήριξη της τουρκικής επιθετικότητας, η τουρκική κατοχή θα έχει προ πολλού τερματιστεί. Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Ο ίδιος ο Ερτογάν παραδέχτηκε το 2005, όταν τα συριακά στρατεύματα εξαναγκάσθηκαν να αποχωρήσουν από τον Λίβανο, ότι την ίδια μοίρα με την Συρία θα αντιμετώπιζε και η Τουρκία στην Κύπρο, εάν δεν είχε ως Νατοϊκό της σύμμαχο και προστάτη τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Προκύπτει συνεπώς το κεφαλαιώδες ερώτημα: Τι να κάνουμε; Το ίδιο ακριβώς ερώτημα έθεσε και ο Λένιν το 1902 στο ομώνυμο βιβλίο του «Στο Ντιέλατ;» – «Τι να Κάνουμε;» Το βιβλίο αυτό του Λένιν θεωρείται το πιο σημαντικό του έργο και παραμένει σημείο αναφοράς για την κατανόηση του Λενινισμού και της συμπεριφοράς της ηγεσίας του σοβιετικού κράτους και συστήματος.
Το 1902 ο Λένιν βρισκόταν σε δεινή κατάσταση. Ζούσε στην εξορία καταδιωκόμενος από τις μυστικές υπηρεσίες του Τσάρου και των συμμάχων του. Τότε το 1902 δεν μπορούσε καν να διανοηθεί ότι σε λίγα μόλις χρόνια το όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα και ότι αυτός και οι ομοϊδεάτες του θα κυριαρχούσαν ενάντια στην τσαρική αντίδραση και τον απολυταρχισμό.
Το πως θα εξελισσότανε η ιστορία της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης και κατ' επέκταση μιας παγκόσμιας σοσιαλιστικής ιδεολογίας που θα λειτουργούσε ως εξισορροπητικός παράγοντας στις διακρατικές σχέσεις, εάν ο Λένιν δεν πέθαινε τόσο πρόωρα, θα μείνει παντοτινά αναπάντητο. Αλλά τον άμεσο στόχο του ο Λένιν τον πέτυχε. Ανέτρεψε ένα σάπιο, διεφθαρμένο και απολυταρχικό καθεστώς.
Υπάρχει κάποιο μάθημα του Λένιν για το συντροφικό δίδυμο Χριστόφια-Κυπριανού σήμερα; Τι να κάνουνε για παράδειγμα, ή τι δεν πρέπει να κάνουνε;
Το τι κάνουνε, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να προκύψει από το τι δεν πρέπει να κάνουνε. Δεν πρέπει οι κ.κ. Χριστόφιας – Κυπριανού να επιτρέψουν ως ηγέτες να δημιουργηθεί ένα κλίμα αδυναμίας και μοιρολατρίας στον λαό, από το γεγονός ότι οι Αμερικάνοι εξωραΐζουν και εξαγνίζουν την Τουρκία. Χωρίς ηθικό φρόνημα θα εγκαταλείψουμε τον αγώνα και θα αποδεχθούμε την τουρκο (αμερικανική) ειρήνη.
Η Κύπρος δεν είναι μόνη. Ανήκει στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Στον αγώνα επιβίωσής της απέναντι στον ιμπεριαλισμό των ισλαμοπασάδων και των απολογητών τους, η Κύπρος κατέχει το ηθικό πεδίο της μάχης. Και καλύπτεται από την θεσμική και νομική προστασία που της παρέχεται από την ΕΕ, ως νομική και όχι ως πολιτική ένωση. Απέναντι στους 40 χιλιάδες αττίλες ας παρατάξουμε 40 χιλιάδες νομικά και ηθικά επιχειρήματα. Όσο οι Τούρκοι περπατούν με το «βηματισμό της χήνας» δεν μπορούν να μας κατισχύσουν και να μας επιβληθούν. Και ας τους χαϊδεύει τα φασιστικά τους αυτιά ο κάθε Ομπάμα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
