Του Ηλία Ηλιόπουλου
Διευθυντή του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων Ελλάδος
Αλλά ενδιαφέρομαι να πάρω τις ψήφους σας, να αποκτήσω δύ8ναμη. Δεν ενδιαφέρομαι να έρθετε εδώ και να εισάγετε ιδέες φιλελευθερισμού σαν αυτές που ξέρετε, να εκφράσετε την αγάπη σας, να διατηρήσετε την επαφή σας, να αναπτύξετε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, να υπερηφανευόσαστε, ότι έχετε κι εσείς τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι γείτονές σας, οι γνωστοί σας, οι φίλοι σας, οι συνεργάτες σας, των άλλων εθνικοτήτων στη χώρα που ζείτε. Εγώ θέλω ψήφους, όπως κάθε κόμμα. Κι αν αποκτήσετε το δικαίωμα να ψηφίζετε, θα με εκμηδενίσετε. Άσε που θα έχουμε και υποψήφιους Ομογενείς. Άρα θα αλλοιωθεί η σκέψη στη Βουλή. Αν πέσετε 1.000.000 ψήφοι (από τα 7.000.000 Ομογενείς που είστε) στα έξι εκατομμύρια των εδώ ψήφων που έχουμε, εγώ ως ΚΚΕ θα εξαφανισθώ. Δεν προσδοκώ να πάρω μια ψήφο από τους Ελληνοποιούμενους μετανάστες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ. Αυτοί είναι αντικομμουνιστές από πείρα. Επομένως γιατί να σας δώσω αυτό το δικαίωμα; Ορθή σκέψη, δικαιολογημένη και κυνική. Αλλά, όπως φημολογείται, δεν είναι οι μόνοι που δεν θέλουν στα πόδια τους Ομογενείς. Υπάρχει προηγούμενο παράδειγμα.
Οσάκις κάποιοι ομογενείς νόμισαν πως θα μπορούσαν να προσφέρουν με τη συμμετοχή τους σε κυβερνητικές ή άλλες επίκαιρες θέσεις, μάλλον προβλήματα προκάλεσαν στους εγχωρίους συναδέλφους τους. Δεν ήσαν λαμόγια, δεν τυραννούσαν τον πολίτη, δεν απέκρυπταν ότι υπάρχουν χρήματα για έργα χωρίς μίζα, δεν ήσαν οι απλησίαστοι και οι ασυνεπείς. Αρχές καθιερωμένες στον ελληνικό τρόπο δημοκρατικής διακυβέρνησης…του λαού. Ενός λαού που του κάνεις τη ζωή δύσκολη, που είσαι αλαζών, που του φέρνεις τον κατακλυσμό σε κάθε επιθυμία του, που τον έχεις μαλαγανίσια … υπόδουλο. Που τον έχεις μάθει να σέρνεται σαν φίδι και του λες πως πετάει σαν αετός και να κάνει πως πιστεύει ότι περπατάει, γιατί ντρέπεται να φαίνεται ερπετό. Άκουγα μια μέρα τον Στυλιανό Παττακό, εκ των πρωτεργατών ή «πρωταιτίων» της 21ης Απριλίου 1967, (42 χρόνια πριν) Υπουργό τότε Εσωτερικών και από 13-12-67 και Αντιπρόεδρο Κυβερνήσεως, επί Στρατιωτικού Καθεστώτος, μέχρι τις 8 Οκτωβρίου 1973. Οπότε παραιτήθηκαν άπαντες οι αξιωματικοί -πλην Παπαδοπούλου προέδρου Δημοκρατίας τότε – και ανέλαβε την πρωθυπουργία ο αρχηγός των προοδευτικών Σπύρος Μαρκεζίνης, για να προχωρήσει σε εκλογές, αλλά τον ανέκοψε το Πολυτεχνείο, (έτσι για να λέμε και λίγη πραγματική ιστορία) τον άκουγα λοιπόν να λέει ότι ρώτησε τη μάννα του, εάν θα τον ψήφιζε αν κατέβαινε σε εκλογές ή θα ψήφιζε τον Παυλή, πρώην βουλευτή της Περιφερείας. Και η μητέρα του απήντησε όχι. Τον Παυλή θα ψήφιζα. Γιατί ρε μάννα; Γιατί γιέ μου αυτός έρχεται στο σπίτι, με παίρνει, με πάει με το αυτοκίνητό του στο εκλογικό κέντρο. Μου έχει έτοιμο το φάκελο. Τον ρίχνω στην κάλπη και με ξαναγυρίζει με το αυτοκίνητό του στο σπίτι χωρίς να κουραστώ καθόλου. Αυτό δείχνει πως ψηφίζει και γιατί ψηφίζει κάποιον ένας απλός πολίτης. Ετών 108 τότε η μάννα του Παττακού, 98 ετών σήμερα ο Παττακός. Και μην τολμήσετε να τρέξετε μαζί του, θα σας αφήσει πίσω. Προσχήματα πολλά λοιπόν οι βουλευτές μας. Και το αποτέλεσμα μηδέν. Ας ελπίσουμε ότι με την πίεση που ασκούν μεμονωμένα έστω οι Ομογενείς θα εξαναγκάσουν μια μελλοντική κυβέρνηση να τους δώσει αυτό το δικαίωμα να εξακολουθούν να λέγονται ΕΛΛΗΝΕΣ.
Ας ελπίσουμε ότι κάποιοι βουλευτές μας θα θυμηθούν πόσες φορές πήγανε στις δεύτερες πατρίδες των Ομογενών και πόσες τους υποσχέθηκαν, ψευδώς, λαγούς μετραχείλια. Πόσες φορές τους είπαν ό,τι θέλετε από εμάς θα το έχετε, πόσες φορές τους γελάσανε και τους ξεχάσανε και αναιδώς ξαναπήγανε και τους είπανε τα ίδια και τους ξανακάνανε τα ίδια, μα έλα που το αίμα των Ομογενών νερό δεν γίνεται όταν βλέπουν Έλληνα, έστω και βουλευτή. Πόσες φορές αυτοί οι βουλευτές δεν αναγνώρισαν ότι αυτοί φάγανε ένα κομμάτι ψωμί σαν παιδιά και μεγαλώσανε και φορέσανε ένα βρακί και γίνανε βουλευτές από τα λεφτά που στέλνανε από τη στέρησή τους οι Ομογενείς στην γριά μάννα τους, στον ταλαίπωρο πατέρα τους, στην ανύπαντρη αδελφή, στην φιλόπτωχο της Εκκλησίας, στην πενιχρή Κοινότητα, στην αναπτυσσόμενη Πατρίδα. Που ουκ ολίγες φορές και τότε κάποια λαμόγια τα πήγαιναν σπίτια τους σε συνάλλαγμα; Πόσες φορές στείλανε και πόσες φορές ζητιανέψαμε και μας τα δώσανε απλόχερα δολάρια για σεισμόπληκτους, θεομηνιοπλήκτους, αναξιοπαθούντες; Τώρα στις 7 Απριλίου όλα αυτά ξεχαστήκανε. Δεν μας ενδιαφέρει ο πατριωτισμός σας, έλληνες της Διασποράς, θαλασσοπνιγόμενοι ναυτικοί μας, εσείς ταξιδεύετε εκτός συνόρων, εσείς που δουλεύετε σε ελληνικές Υπηρεσίες του Εξωτερικού. Δεν μας ενδιαφέρει αν γινόσαστε ρεζίλι, καθώς οι Ιρακινοί και οι Πακιστανοί σας λένε, περιφρονητικά, εκεί στις ΗΠΑ: Εμείς σήμερα αποκτήσαμε Δημοκρατία στις χώρες μας και σήμερα από εδώ ψηφίζουμε. Εσείς από την εποχή του Περικλή, ακόμη σας κοροϊδεύουνε. Η αποκάλυψη έγινε τώρα λοιπόν. Στις 7 Απριλίου του 2009, εκεί στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.