Του Ηλία Ηλιόπουλου, Διευθυντή του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων Ελλάδος
Συμβαίνουν εδώ και 35 χρόνια στην όμορφώτερη χώρα του Κόσμου, την Ελλάδα μας, μερικά φαινόμενα, που δεν τα βλέπει κανείς σε καμμία άλλη χώρα. Πρόκειται για τα φαινόμενα στην Παιδεία μας, Εκπαίδευσής μας και Δημιουργικότητα στα Σχολεία μας. Από τα….νηπιαγωγεία μας, μέχρι τα Πανεπιστήμιά μας. Από τις 24 Ιουλίου του 1974, αποκτήσαμε Δημοκρατία στον Τόπο μας, έτσι λέγαμε, υπό το φως δύο εκατομμυρίων αναμμένων κεριών. Κρατούσαμε από δύο ο καθένας μας. Έτσι άρχισε η πορεία μας, προς το φωτεινό μέλλον.
Έτσι λέγαμε. Μέλλον Ελευθερίας, Δημοκρατίας, Ενθουσιασμού. Mε όλα τα παράγωγα αυτών των τριών κυρίαρχων λέξεων στην ανθρώπινη ψυχή. Κι αφού πιστέψαμε πως είδαμε πλέον το δρόμο μας, να φωτίζεται από ουράνιους προβολείς κι εμείς με ουρανομήκεις αλαλαγμούς επιβεβαιώσαμε ότι είδαμε φως ιλαρόν, τότε είπαμε « να ο δρόμος μας», και σβήσαμε τα κεριά. Δεν μας χρειαζόντουσαν πια. ΄Όμως, λες και μας ματιάσανε, λες και έφερε η Φύση τα πάντα ανάποδα. Λες κι έκανε και το φως σκοτάδι. Από τότε, έτσι λέμε, σαν τυφλοί παραπαίουμε και: Ψάχνουμε να βρούμε, δρόμο να διαβούμε, σκαμνί για να καθίσουμε, γωνιά να ηρεμήσουμε, κρεβάτι για να κοιμηθούμε. Το μάτι μας να κλείσουμε και να ονειρευτούμε. (Να που εν τη …γοργή ρύμη της γραφής, βγήκε και ρίμα). Κι ας αφήσουμε τα οικονομικά μας, που πάμε από κρίση σε κρίση …χωρίς καμμία κρίση, ας αφήσουμε την ελευθερία που δεν βρήκαμε, τον ενθουσιασμό που πνίγηκε στα βάθη των λαρυγγιών μας, την ανασφάλεια που μας διακατέχει.
΄Ας αφήσουμε τα όσα δεινά που κάθε μέρα περιγράφουμε, ζούμε, μοιρολογώντας διεκτραγωδούμε. Πού είστε Σοφοκλή και Ευριπίδη, τώρα που σας χρειαζόμαστε! Εσένα Αριστοφάνη δεν σε έχουμε ανάγκη, από ελευθεροστομία, χυδαιότητα και λαμογιά, δόξα τω Θεώ έχουμε περίσσευμα, να σου στείλουμε και τον άλλο Κόσμο. Αλλά το αφύσικο φυσικό φαινομενικό φαινόμενο, είναι ότι παρά τις συνεχείς διακηρύξεις όλων των πρωθυπουργών μας, 35 χρόνια τώρα, τις εμπνευσμένες και άοκνες προσπάθειες των αρμοδίων υπουργών, την ελευθερία που παραχωρήσαμε ακόμη και στα νήπιά μας, στα νηπιαγωγεία μας, να δημιουργήσουν δεκαπενταμελή Συμβούλια που χαράσσουν το μέλλον της εκπαίδευσής τους, την επιλογή ποιας δασκάλας θα τους αλλάζει τα πάμπερς όταν κατουριόνται πάνω τους, του να αποφασίζουν περί των πράξεων των Προέδρων των ΗΠΑ και της Πολιτικής της Ενωμένης Ευρώπης, δεν κατορθώσαμε να αποκτήσουμε τη χάρη, να βρούμε ποιος είναι ο δρόμος προς τη βιβλιοθήκη. Μόνο το δρόμο προς την τουαλέτα ξέρουμε, να καπνίσουμε και κανά τσιγαράκι, για να δείξουμε πως είμαστε έτοιμα να πάμε του χρόνου στην πρώτη Δημοτικού. Εμείς λέγαμε να δείξουμε πως γίναμε άντρες. Μάθαμε να κάνουμε διαδηλώσεις, να κάνουμε καταλήψεις νηπιαγωγείων, να πετάμε αυγά στις νηπιαγωγούς μας, να καίμε θρανία, να ρίχνουμε από τα παράθυρα υπολογιστές, να εμποδίζουμε τα άλλα μωρά να περνάνε την πόρτα τους, γιατί έχουμε κατάληψη, να φτιάχνουμε κουκούλες, αντί για κούκλες, να κατασκευάζουμε τις καλλίτερες βόμβες μολότωφ, να έχουμε την εύνοια πολιτικών ηγεσιών, ενίοτε και γονέων, παππούδων δήθεν αγωνιστών κατά των Γερμανών και της Χούντας, να καίμε σημαίες, κτίρια και αυτοκίνητα, εργοστάσια της πλουτοκρατίας. Δεν ξέρω που τη βλέπουν την πλουτοκρατία. Ας μου πούνε κι εμένα ένα όνομα να πάω ταπεινά να πέσω στα πόδια ενός πλουτοκράτη, να του ζητιανέψω ένα ευρώ. Μάθαμε μεθόδους να ξεαμπαρώνουμε παγκάρια εκκλησιών, να ληστεύουμε από ανήμπορους γέρους μέχρι αγροτικά σπίτια. Όλα αυτά χάριν της Δημοκρατίας μας, της διεκδίκησης μιας καλλίτερης Παιδείας στο Νηπιαγωγείο. ΄Ας μην πάμε στα Δημοτικά και τα Γυμνάσια, τα Λύκεια και τα Πανεπιστήμια που 35 χρόνια τώρα, βιβλίο δεν άνοιξε κανείς. Πλήρης απαιδεία, για απαίδευτα παιδία, σε όλα τα πεδία. Μέχρι που όταν ρώτησα ένα π αι δίατρο, κατ εμέ, γιατί γράφει στην πόρτα του ιατρείου του πεδίατρος, μου είπε ότι αυτό είναι το σωστό. Τόσα χρόνια και δεν αποκτάμε αυτή τη χάρη. Μα με τόση προσπάθεια και ο ίδιος ο Θεός θα είχε συγκινηθεί, θα είχε κατέβει κάτω και με μια άγρια σφαλιάρα, θα μας την είχε χαρίσει αυτή τη περιζήτητη χάρη. Και δεν λυπάμαι που ο Θεός δεν μου έκανε τη χάρη να μου ακουμπήσει με δύναμη πέλεκυ την χερούκλα του στο σβέρκο μου. Λυπάμαι όμως που μας δείχνει από εκεί πάνω με οργή τα δυο του χέρια τεντωμένα, με βλαστήμιες ανοικτές τις παλάμες του στα μούτρα μας, τα δέκα δάκτυλά του σαν σατανάδες απλωμένα, προς όλους μας με μια σιωπηλή κατάρα. Και λυπάμαι πιο πολύ, αυτόν τον δυστυχή υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων τον κ. Άρη Σπηλιοτόπουλο, που δίκην της προκατόχου του Μαριέττας Γιαννάκου, τρώει τις μέρες του και τις νύχτες του, συνεδριάζοντας με νυσταλέους αρμοδίους Σχολικούς Παράγοντες για το μέλλον της Παιδείας μας, χωρίς να καταλαβαίνει πως χάνει αδίκως τα νιάτα του. Και πως ό,τι και να αποφασίσει κανείς δεν θα τη εφαρμόσει. Απεναντίας θα δώσει λαβή για νέα…συλλαλητήρια. Κρίμα το ….ηλεκτρονικό μελάνι που χαλιέται για τα πέντε Δελτία Τύπου, που επιμελώς μου στέλνει κάθε μέρα και την ώρα που χάνω να τα αναμεταδίδω και τις ψεύτικες ελπίδες που αναπαράγονται. Τέτοιο αφύσικο φυσικό φαινομενικό φαινόμενο και χάος, δεν έχει να παρουσιάσει ούτε το Σύμπαν, τα τελευταία 42 δισεκατομμύρια χρόνια, που λένε πως είναι η ηλικία δημιουργίας του Κόσμου. Και δημιουργήθηκε πώς; Όπως με το άναμμα και το σβήσιμο των δύο εκατομμυρίων κεριών που ανάψαμε και σβήσαμε το βράδυ της 24ης Ιουλίου του 1974 στην, όσο και να την λένε οι τυφλοί άσχημη, ωραία μας Αθήνα.
