Του Μάριου Ευρυβιάδη
Το ηθικό προς το στρατιωτικό, έλεγε ο Ναπολέων, είναι δέκα προς ένα. Και για όσο χρονικό διάστημα οι ηθικές επιταγές της Γαλλικής Επανάστασης έβρισκαν ανταπόκριση από τον Γαλλικό και τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, οι επαναστατικές ιδέες των Γάλλων κυριαρχούσαν. Όταν ο Ναπολέων και η επαναστατική Γαλλία εγκατέλειψαν το ηθικό πεδίο της μάχης, και κατέληξαν να είναι δυνάστες αντί απελευθερωτές, τότε εισέπραξαν την ηθική απαξίωση και την στρατιωτική ήττα.
Η υπόθεση Αποστολίδη, η δικαίωση δηλαδή του ατόμου από την ευρωπαϊκή δικαιοσύνη στο μείζον ζήτημα της διαφέντευσης της ιδιωτικής περιουσίας έναντι των σφετεριστών, αποκαθιστά την ηθική τάξη και επαναφέρει το δίκαιο από το περιθώριο στο κέντρο.
Όσο και να προσπαθεί η Τουρκία με τους σαράντα χιλιάδες Αττίλες, όσο και να προσπαθούν οι πατρώνοι τους στις διάφορες δυτικές πρωτεύουσες, αλλά κυρίως σε Ουάσινγκτον και Λονδίνο, όσο και να προσπαθούν οι τουρκοευαγγελιστές και οι τουρκοευαγγελίζοντες να πείσουν για το «δίκαιο» και την «αλήθεια» του «άλλου», όσο και να πλησιάζουν στο στόχο τους, που σχεδόν τον πέτυχαν με τα σφετεριστικά και κρατοκτονικά τους σχέδια, ο τελικός τους στόχος δεν εκπληρώνεται.
Στη Δύση, μετά από αιώνες αγώνων και ποταμούς αίματος, κατοχυρώθηκαν και θεσμοθετήθηκαν δύο αξίες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο Δυτικός Πολιτισμός, ή αλλιώς ο δυτικός τρόπος ζωής. Πρώτα κατοχυρώθηκε το δικαίωμα της ιδιωτικής περιουσίας και μετά το δικαίωμα της ελευθερίας, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο.
Τα δύο θεμελιώδη αυτά δικαιώματα κατοχυρώθηκαν πρώτα στην κλασική Ελλάδα και στην Ρώμη. Χάθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά για αρκετούς αιώνες για να επανέλθουν στις απαρχές της σύγχρονης εποχής, πρώτα στην Αγγλία και μετά στην Αναγεννησιακή και την Μεταρρυθμιστική Ευρώπη, όπου και κυριάρχησαν. Από εκεί και με τις μεγάλες δημοκρατικές επαναστάσεις στην Αμερική και στην Γαλλία και μετά από πολλούς αγώνες, κυρίως σε εθνικό επίπεδο, έγιναν κτήμα του Δυτικού Πολιτισμού. Ο αστικός αυτός πολιτισμός δεν νοείται χωρίς τα αναφαίρετα πλέον δικαιώματα της ιδιοκτησίας και της ελευθερίας. Την περιουσία του την διαφεντεύει ο καθένας όπως αυτός ορίζει και οι ελευθερίες του κατοχυρώνονται από το κράτος και τους νόμους που αντλούν νομιμότητα στη βάση της δικής τους συναίνεση, που εκφράζεται μέσω δημοκρατικών διαδικασιών.
Όλα τα υπόλοιπα μας παραπέμπουν στη λησταρχία, στο δεσποτισμό, στην αυθαιρεσία και στον σφετερισμό.
Στην περίπτωση της υπόθεσης Αποστολίδη, η κατάληξη δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετική. Ο ευρωπαϊκός (αστικός) πολιτισμός είναι πολιτισμός που δεν ανέχεται τον ετσιθελισμό, τον σφετερισμό και την αυθαιρεσία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι νομική και όχι πολιτική ένωση.
Όσο λοιπόν και να επιδιώκουν οι μειλίχιοι και ματσωμένοι πάτρωνες των ισλαμοπασάδων, που περιφέρονται στην Λευκωσία και αλλού, να αφαιρέσουν από τον λαό το δίκαιό του και να τον ευνουχίσουν ηθικά, δεν θα μπορέσουν να τα καταφέρουν. Τα σχέδια τους τα ανατρέπει η ηθική αντίσταση. Ωστόσο συνεχώς θα επανέρχονται, όπως φρόντισε να υπογραμμίσει ο Εγγλέζος Λόρδος Χάνεϊ, το 2004.
