15 ΙΟΥΝΙΟΥ Οσίου Ιερωνύμου Ονομαστήρια Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ Πάσης Ελλάδος

Ο χρόνος, γρήγορα και αθόρυβα, τις σελίδες γυρίζει. Οι εικόνες αλλάζουν. Η θάλασσα, σε άγονο βουνό, τη θέση της δίνει. Ο π. Ιερώνυμος ηγούμενος στο μοναστήρι του Σαγματά. Άγονος τόπος. Το μόνο που κατάφερε να φυτρώσει και να θεριέψει: το μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Χριστού, ποτισμένο με τους καταρράχτες των δακρύων του οσίου Κλήμη, του οσίου Γερμανού και πολλών αγίων ασκητών που η βαθειά ταπείνωση τους έσβησε το όνομά τους από την ιστορία του κόσμου και το χάραξε στη μνήμη του Θεού. Μόνος ο π. Ιερώνυμος στο εγκαταλελειμμένο μοναστήρι. Ένα απόγευμα που κουβαλούσε τσιμέντο, για να γιατρέψει και να κλείσει τα τραύματα που ο χρόνος και η εγκατάλειψη προξένησαν, τον πλησιάζει ένας γέροντας.

– Ευλογείτε γέροντα, είπε ο ηγούμενος.
– Ο Κύριος, απάντησε ο ταπεινός λευίτης. Τι κάνεις εδώ πάτερ μου;
– Προσπαθώ να φτιάξω το μοναστήρι, αλλά είμαι μόνος δεν έχω βοήθεια και η απελπισία συχνά με επισκέπτεται. Νομίζω ότι ο κόπος χαμένος είναι.
– Μην απελπίζεσαι π. Ιερώνυμε. Εσύ φτιάχνε φωλιές και ο Θεός θα σου στέλνει πουλιά.
– Ποιος είσαι γέροντα;
– Ο αμαρτωλός Πορφύριος είμαι, είπε ο γέροντας καθώς απομακρυνόταν, μην απελπίζεσαι, την ευχή σου.

Ο χρόνος γύρισε πάλι τις σελίδες. Ο λόγος του γέροντα έγινε γεγονός. Πολλές φωλιές έφτιαξε ο π. Ιερώνυμος. Φωλιές που δεν προλάβαινε να τελειώσει και έρχονταν τα πουλιά του Θεού. Εκείνα που έμελλέ να υμνούν και να δοξολογούν το Άγιο όνομά Του. Δεν φρόντιζε μόνο για τις πνευματικές φωλιές αλλά και για τους κατοίκους τους. Πόσες φορές μέσα στα χιόνια φορτωμένος με προμήθειες δεν έφτανε μέχρι τα αποκλεισμένα από την κακοκαιρία μοναστήρια. Πάλι οι σελίδες γυρίζουν. Ο όσιος Κλήμης που από το μοναστήρι του άρχισαν της ζωής τα σημάδια να φαίνονται, στέλνει δώρο στον άλλο μεγάλο ασκητή, τον όσιο Λουκά, τον Ιερώνυμο. Στο μοναστήρι του στο Στείρι ακούγονται μόνο τα βήματα των ηλικιωμένων πατέρων να σέρνονται από τα ταπεινά κελιά της ανθρώπινης μετάνοιας στο μεγαλόπρεπο ναό της δόξας του Θεού. Πώς να σταθείς μέσα σε τόσους ηλικιωμένους; Πάλι η απογοήτευση πλησίασε το λογισμό του π. Ιερωνύμου. Αλλά πριν κυριεύσει η απόγνωση το λογισμό η ελπίδα έγινε τείχος απόρθητο. Τον πλησιάζει ένας γέροντας του σφίγγει το χέρι μέσα στο δικό του γέρικο χέρι, με όση δύναμη έχει ξεχάσει ο χρόνος να του αφαιρέσει και του ψιθυρίζει:

– Μη φοβάσαι πάτερ. Δε θα σε κουράσουμε πολύ. Έχει δώσει ο όσιος πατέρας μας, ο Λουκάς, σε μας τα γεροντάκια του, μια ευχή. Να φεύγουμε για τη Βασιλεία του Θεού στο πόδι. Θα δεις. Το βράδυ θα αρρωσταίνουμε και μέχρι το πρωί θα έχουμε φύγει… μείνε εδώ να έχεις την ευχή μας…

Έτσι κι έγινε, όπως μαρτυρούν και οι επόμενες σελίδες. Οι μεγάλοι έφευγαν όπως ο όσιος όριζε. Έρχονταν οι νεότεροι. Και όταν σύγχρονοι εικονομάχοι θέλησαν να πάψει να καπνίζει το θυμιατό και οι καρδιές των πατέρων να προσεύχονται, ο π. Ιερώνυμος δεν δίστασε να αμπαρωθεί στο μοναστήρι και να εμποδίσει τη νέα ευγενική επιδρομή. Όταν και το πολυβασανισμένο σκήνωμα του οσίου επέστρεψε στο μοναστήρι του πληροφόρησε τις καρδιές των ευσεβών: «Αυτόν που με τίμησε θα τον τιμήσω».

Οι σελίδες γυρνούν γρήγορα. Ο γέροντας Νικόδημος νιώθει ότι οι ρίζες του μία – μία, αργά – αργά βγαίνουν από το χώμα της γης αυτής για να μεταφυτευτούν στο περιβόλι του ουρανού. Θέλει και εκείνος να δει τον επόμενο κρίκο της αποστολικής διαδοχής. Δίνει την ποιμαντική ράβδο στα χέρια του π. Ιερωνύμου, και μέχρι την ολοκλήρωση του ενάρετου επίγειου βίου του συνέχιζε να στηρίζεται στο κομποσκοίνι. Αυτό το κεφάλαιο του βιβλίου έχει πολλές σελίδες. Που να πρωτοσταθείς. Πολύς αγώνας. Μεγάλος κόπος. Δεν χόρτασε χρόνια ολόκληρα ύπνο ο Δεσπότης. Το κυριότερο όμως είναι πως το ύψος του θρόνου δεν τον έκανε να βλέπει τους άλλους από ψηλά. Συνέχισε να είναι ο π. Ιερώνυμος που στη σκιά του χωρούσε και μπορούσε να αναπαυθεί όποιος αναζητούσε ξεκούραση.

Είναι αδυσώπητος ο χρόνος. Δε σταματάει πουθενά. Δε χαρίζει στις καλές σελίδες ούτε λεπτό. Μια δυο σελίδες έχουν την οσμή της συκοφαντίας. Σα σκοτεινό σύννεφο απειλεί να σκιάσει τα πάντα. Τα πάντα εκτός από τον ήλιο της γαλήνης του αθώου. Δεν σκιάχθηκε ο Δεσπότης. Δεν ταράχτηκε. Γνωρίζει καλά πως το ψέμα δεν ευδοκιμεί στο χώρο της αλήθειας, στην Εκκλησία του Χριστού.

28 Απριλίου 1998. Ήταν παραμονή του ελεήμονα αγίου επισκόπου της Θήβας Ιωάννη του Καλοκτένη. Ήταν η ημέρα που ο άγιος επίσκοπος Ιωάννης, ψιθύρισε στον π. Ιερώνυμο να μείνει λίγο ακόμα. Δεσπότης ο άγιος και γνώριζε ότι η επαρχία που και αυτός πριν από αρκετούς αιώνες ποίμαινε είχε ανάγκη τον π. Ιερώνυμο. Τι είναι δέκα χρόνια για το χρόνο; Ότι και το γύρισμα μιας σελίδας για ένα πολυσέλιδο βιβλίο.

Δεν μπορείς να μη σταθείς στην εικόνα ενός γέροντα με μια μεγάλη λευκή γενειάδα σα χιονισμένη βουνοπλαγιά. Είναι ο γέροντας επίσκοπος Κωνσταντίνος. Αρχές Μαρτίου 2007. Δίπλα στο κρεβάτι της ασθένειας του γέροντα ο π. Ιερώνυμος. Ο διάλογος μεταξύ τους προκαλεί συγκλονισμό σε αυτόν που στα έργα του Πνεύματος πιστεύει:

– Ιερώνυμε, είσαι ο ευεργέτης μου εδώ και 34 χρόνια.
– Τι λέτε γέροντα, εσείς ευεργετήσατε εμένα. Από παιδί σας γνωρίζω. Πόσα με έχετε διδάξει!
– Παιδί μου, τώρα που θα γίνεις Αρχιεπίσκοπος… είπε ο γέροντας με τα μάτια της ψυχής καρφωμένα στο μέλλον.
– Τελείωσαν τώρα αυτά γέροντα, όχι μόνο τελείωσαν αλλά έχουν περάσει και δέκα σχεδόν χρόνια, τον διέκοψε ξαφνιασμένος ο π. Ιερώνυμος.
– Δεν τελείωσαν Ιερώνυμε, τώρα αρχίζουν. Σύντομα θα γίνεις αρχιεπίσκοπος. Έτσι θέλει ο Θεός. Όταν θα γίνεις παιδί μου, τη δόξα του Θεού να επιδιώξεις και τη δόξα των ανθρώπων να μισήσεις. Με την ευχή μου!

Και πάλι ο λόγος γεγονός έγινε. Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008. Αυτή τη μέρα που η Εκκλησία τιμά τον όσιο Λουκά τον εν Στειρίω, ο όσιος τίμησε τον π. Ιερώνυμο. Εκλέγεται την Αρχιεπίσκοπος γνωρίζοντας καλά ότι μετά από μια θριαμβευτική είσοδο ακολουθεί μια πορεία σταυρική.

Μέσα στις επόμενες άγραφες σελίδες του βιβλίου, το μόνο που μπορείς να διακρίνεις είναι όχι τα γεγονότα αλλά οι παρουσίες των αγίων που σπάνε τα φράγματα του χρόνου και με άνεση κινούνται από το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον. Αυτοί θα σταθούν δίπλα του για να ανταποδώσουν σε αυτόν που τους φρόντισε τη δική τους συμπαράσταση. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς του οποίου το ναό έφτιαξε και το άγιο λείψανο από τη Δύση έφερε, σίγουρα θα ψιθυρίζει ικετευτικά στο γέροντά του, τον κήρυκα των εθνών Παύλο τον θεμέλιο λίθο της Εκκλησίας των Αθηνών, για τον π. Ιερώνυμο. Ο όσιος Κλήμης ο Αθηναίος θα τον συντροφεύει. Ο όσιος Λουκάς, που μοναχός σε μοναστήρι των Αθηνών έγινε, θα τον προστατεύει. Ο άγιος Ρούφος ο Εκλεκτός, ο άγιος Ιωάννης ο Καλοκτένης και ο άγιος Ρηγίνος, στις ουράνιες συνάξεις, θα παρακαλούν για τον π. Ιερώνυμο, τον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και όλους τους αγίους επισκόπους της Αθήνας. Η γερόντισσα Ανθούσα και η γερόντισσα Φωτεινή ευχές για το Δεσπότη θα σιγοψέλνουν στη γερόντισσα των Αθηνών Αγία Φιλοθέη. Και όλοι εμείς οι ευεργετημένοι απ’ την αγάπη του, διαρκώς, ταπεινά θα ευχόμαστε: «Κύριε ο Θεός ημών, του πατρός καί Αρχιεπισκόπου ημών Ιερωνύμου, γήρας αυτώ τίμιον χάρισαι, μακροχρόνιον αυτόν διαφύλαξον, ποιμαίνοντα τόν λαόν Σου εν πάση ευσεβεία καί σεμνότητι».