Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Ο βουλευτής Αργολίδας Μανώλης έκανε μιά δήλωση κι' έστειλε μιά επιστολή στον Αρχηγό του Κόμματός του και Πρωθυπουργό. Κάτι διόλου σπάνιο σε μιά κοινοβουλευτική δημοκρατία. Εν τούτοις εδώ ξέσπασε περίπου πολιτική καταιγίδα. Ανοήτως, η κυβέρνηση έδειξε να πανικοβάλλεται και ο εκπρόσωπός της άρχισε τις διαρροές για ενόχληση του κ. Καραμανλή και για ενδεχόμενη διαγραφή του βουλευτή.
Μαζί με τις πυρκαγιές η περίπτωση Μανώλη άρχισε να συνταράσσει το πολιτικό σκηνικό. Και έδιωξε από την δημοσιότητα το ζήτημα των παράνομων μεταναστών. Είναι γνωστό πως τελικά τίποτα δεν θα συμβεί. Μιά κυβέρνηση όμως που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία και νηφαλιότητα μιά περίπτωση τύπου Μανώλη πως μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη για τον χειρισμό σοβαρότερων και πραγματικών κρίσεων που μπορεί να μας περιμένουν σαν χώρα στην γωνία;
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η αφοσίωση στα επουσιώδη και η αδιαφορία η άγνοια των ουσιωδών. Τον θόρυβο και την δημοσιότητα του Μανώλη γρήγορα διαδέχθηκε το σήριαλ Αλαβάνου. Που κι' αυτός παραιτείται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ …παραμένοντας. Η μάλλον παραμένει μέχρι τελικά να παραιτηθεί. Κι' όλα αυτά σε ένα πολιτικό περιβάλλον αστάθειας, αβεβαιότητας και γενικότερης ανυποληψίας. Ουδείς νοιάζεται για κρίσιμα ζητήματα που έχουν ήδη αρχίσει να βασανίζουν τον τόπο και απειλούν ακόμη και την μορφή της καθημερινής μας ζωής.
Και αυτά δεν είναι απλά τα οικονομικά, η εκτεταμένη δημόσια διαφθορά και η αυξημένη καταρράκωση της κοινωνικής συνοχής. Εχουν να κάνουν με την συμβίωση με ένα αυξανόμενο αριθμό «άλλων» που ήρθαν, έρχονται και θα έρχονται στον τόπο. Το ζήτημα της μετανάστευσης δεν είναι απλά θέμα δημόσιας ασφάλειας. Εχει να κάνει με αλλαγές σε βασικές δομές της ελληνικής κοινωνίας που οφείλει υποχρεωτικά να προσανατολίζεται προς μορφές πολυπολιτισμικές, με έμφαση στην ανεξιθρησκεία, και στην υποχρεωτική μεταβολή της ανθρωπογεωγραφίας στην δημόσια διοίκηση, στις ένοπλες δυνάμεις και στις αρχές ασφαλείας.
Με κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών καθιστάμενων μελών της ελληνικής κοινωνίας είναι αδύνατον να στεγανοποιηθεί η παρουσία τους σε ορισμένες βοηθητικές οικονομικές δραστηριότητες μόνο. Από τα πράγματα ο κοινωνικός τους όγκος θα πιέσει τις υπόλοιπες δράσεις του ελληνικού κράτους με σημαντικές συνέπειες. Πολλοί θα αρχίσουν να αποκτούν εκλογικά δικαιώματα. Κυρίως κείνοι που βρίσκονται νόμιμα πολλά χρόνια στην χώρα. Καθώς και τα παιδιά που γεννημένα εδώ αργά γρήγορα θα γίνουν έλληνες υπήκοοι με όλα τα συναφή δικαιώματα. Αναπόφευκτα, οι μεταναστευτικής προέλευσης έλληνες θα επιδιώξουν την είσοδό τους στην δημόσια διοίκηση – αφού βέβαια δικαιωματικά φοιτήσουν σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα – ενώ οι ανάγκες θα επιβάλουν λίγο αργότερα και την παρουσία τους στις υπηρεσίες δημόσιας τάξης και σε έναν διαμορφούμενο ημι-επαγγελματικό στρατό.
Ολα αυτά δεν αποτελούν μελλοντολογικές θεωρίες. Βρίσκονται χρονικά ήδη πάρα πολύ κοντά μας. Κι οφείλουμε να εξετάσουμε το πλαίσιο αλλά και τα δεδομένα της αντιμετώπισής τους. Είναι απαραίτητο η ελληνική κοινωνία να εθισθεί στο γεγονός πως «ο άλλοι» δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν παράγοντες αναταραχής και ανασφάλειας. Αλλά σαν μέρος της κοινωνικής μας πραγματικότητας. Μέσα σε πλαίσια όμως συντεταγμένων πολιτικών ρυθμίσεων και κάποιας οργανωμένης μεθόδου ενσωμάτωσης. Δεν είναι δυνατόν οι χιλιάδες ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που φθάνουν μέχρι τις ακτές και τα σύνορά μας να χωνευθούν όλοι από τον δικό μας κοινωνικό ιστό. Αυτό όμως που είναι γεγονός είναι πως θα έρχονται. Και οι περισσότεροι θα κατορθώνουν να μπούν. Και χρειάζεται οργανωμένο κράτος για να τεθούν όρια και αποτελεσματικοί φραγμοί.
Οφείλουμε να σημειώσουμε πως αυτά δεν είναι φαινόμενα πρωτόγνωρα. Ούτε και υποχρεωτικά ανατρεπτικά. Ζούμε σε μιά εποχή που αλλάζουν, για πολλούς και διάφορους λόγους, σχεδόν τα πάντα γύρω μας. Αντιλαμβανόμαστε τις μεταβολές. Δεν γνωρίζουμε όμως που θα μας οδηγήσουν. Φαινόμενα που δεν είναι πρωτοφανή στην πορεία των πολιτισμών. Σύμφωνα με τον καθηγητή Alessandro Barbero το ξεκίνημα της διάλυσης της κραταιάς Ρωμαικής Αυτοκρατορίας υπήρξε ακριβώς η συσσώρευση μεταναστευτικών κυμάτων στα συνορά της . Πλήθη Γοτθικών πληθυσμών δηλ. που, κάτω από την πίεση των επερχόμενων Ούνων, αναζήτησαν ασφάλεια και καλύτερη τύχη στα νοτίως του Δούναβη ευρισκόμενα εδάφη της χριστιανικής πλέον αυτοκρατορίας.
Είναι απαραίτητο η ελληνική κοινωνία να εθισθεί στο γεγονός πως «ο άλλοι» δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν παράγοντες αναταραχής και ανασφάλειας. Αλλά σαν μέρος της κοινωνικής μας πραγματικότητας
Για όσο διάστημα η απορρόφηση των ξένων φύλων ακολουθούσε μια ομαλή πορεία ανοχής του διαφορετικού και της ελεύθερης λατρείας άλλων θεοτήτων αλλά και μιάς σχεδιασμένης ενσωμάτωσης στις οικονομικές λειτουργίες της Ρωμαικής κοινωνίας και αγοράς οι δυσκολίες υπήρξαν σχεδόν ανύπαρκτες. Μόλις όμως η αυτοκρατορία αισθάνθηκε απειλούμενη, οι γηγενείς πληθυσμοί ενοχλημένοι και η αντίδραση μαζί με τις διώξεις να αντικαθιστά την ανοχή και την οργανωμένη ενσωμάτωση το αποτέλεσμα υπήρξε ένταση, συγκρούσεις και τελικά ένοπλες αντιπαραθέσεις . Στην μάχη της Αδριανούπολης το 378μΧ οι αυτοκρατορικές δυνάμεις υπέκυψαν μπροστά στην αριθμητική υπεροχή και την στρατιωτική ισχύ των μεταναστών – βαρβάρων, οδηγώντας στην αρχή της τελικής κατάλυσης του Δυτικού Ρωμαικού κράτους. Και στο ξεκίνημα των μεσαιωνικών σκοτεινών χρόνων.
Αλλά και στην εποχή μας, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι σε πολλές χώρες της Αφρικής, η μαζική μετακίνηση προσφυγικών πληθυσμών από μια χώρα σε μια άλλη, αποτελεί βασικό παράγοντα αποσταθεροποίησης (όπως π.χ. έγινε με τους πρόσφυγες Χούτου στο Κονγκό.)
Δεν χωράει αμφιβολία πως και στις ημέρες μας κάτι απροσδόκητο ετοιμάζεται να γίνει. Κάτι το οποίο δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε. Και που αφορά ολόκληρη την Ευρώπη. Την ισχυρότερη σήμερα πολιτειακή οντότητα στην ήπειρό μας. Κι' εμείς αποτελούμε ουσιαστικά το ακραίο συνοριακό της φυλάκιο. Την πλέον εκτεθειμένη ακριτική της περιοχή. Κρατάμε όμως τα μάτια μας κλειστά σε ζητήματα παρόμοιας κρισιμότητας. Γιατί ζούμε στον αστερισμό του Μανώλη. Κι αναπνέουμε μέσα στα καυτά ερωτηματικά για το μέλλον του …Αλαβάνου!!
πηγή: e-Rooster
