Σκέψεις πάνω σε μια συνέντευξη
Του Ντίνου Τουμάζου
Άξια ιδιαίτερης προσοχής η συνέντευξη του Άντρου Νικολαΐδη, πρέσβη επί τιμή της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην Αντιγόνη Σολομωνίδου Δρουσιώτου που δημοσιεύθηκε στον «Φιλελεύθερο» παραμονή της 35ης επετείου της τουρκικής εισβολής, και αφορμή για σκέψεις – μέρες που είναι.
Εξαιρετικά σημαντική η απόφασή του να δηλώσει δημόσια «παρών» στις κρίσιμες αυτές ώρες, καθώς η παρέμβαση του αυτή, με τη σύνεση που τον διακρίνει και την εκπληκτική του εμπειρία στο διπλωματικό σώμα κατά την τόσο κρίσιμη για την Κυπριακή Δημοκρατία περίοδο, συμβάλλει θετικά όχι μόνο στην καταγραφή της ιστορίας αλλά και, πρώτιστα, στον αγώνα μας για απελευθέρωση.
Ομολογουμένως, ο συνεντευξιαζόμενος είναι και αυτήν τη φορά ιδιαίτερα προσεκτικός και μετρημένος στις εκφράσεις και διατυπώσεις του.
Σε ό,τι αφορά τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο έχω τις δικές μου απόψεις -στηριζόμενες πέραν των άλλων σε εμπειρίες και βιώματα- στα σημεία που και ο Άντρος Νικολαΐδης θίγει περί αυτο-υπερεκτίμησης των ικανοτήτων του, αχρείαστης (τουλάχιστον και λίαν επιεικώς) παράτασης της παραμονής του στην εξουσία κ.ά.
Σημειώνω ότι ο μακαρίτης ο πατέρας μου μάταια είχε θίξει, επανειλημμένως και πολύ προ της εισβολής, αυτά τα θέματα στον πρόεδρο Μακάριο και είχε κατ' επανάληψη επισημάνει (κατ' ιδίαν και δημοσίως, προφορικώς και εγγράφως), στο πνεύμα των ενδοιασμών που αναφέρονται και στη συνέντευξη, την ανάγκη να ληφθούν ανάλογες αποφάσεις και να επιδειχθεί ανάλογη συμπεριφορά.
Οι προσωπικές μαρτυρίες και διαπιστώσεις του Άντρου Νικολαΐδη αφενός και οι προτάσεις του αφετέρου, περί αδήριτης ανάγκης καθιέρωσης θεσμών και μηχανισμών που να εξασφαλίζουν την απαραίτητη συνδρομή στους εκάστοτε κυβερνώντες, τόσο στη Λευκωσία όσο και στην Αθήνα, δίνουν το στίγμα της παρέμβασης αλλά και της συμβολής του έμπειρου διπλωμάτη σε τούτο το στάδιο.
Οι διάφορες επισημάνσεις του μας οδηγούν στην εξαγωγή συμπερασμάτων απαραίτητων στη μελλοντική μας πορεία. Πολύτιμες προσωπικές εμπειρίες και μαρτυρίες για τα κέντρα λήψης αποφάσεων και τους ανθρώπους που καθόρισαν τις εξελίξεις στο νησί. Ερέθισμα για αυτοκριτική και επαναπροσδιορισμό στόχων, στρατηγικών επιλογών και τακτικών. Παραδείγματα προς μίμηση αλλά και προς αποφυγή.
Όσον αφορά τις συμβουλευτικές επιτροπές ή/και σώματα που αναφέρονται στη συνέντευξη οφείλω να επισημάνω την τεράστια σημασία τους και να καταθέσω την πίστη μου στο αναγκαίον και κατεπείγον της σύστασής τους, αφού από το '74 και μέχρι σήμερα, σε όλα τα σχήματα που συμμετείχα επίσημα ή μη, διατυπώθηκαν πλειστάκις παρόμοιες τεκμηριωμένες προτάσεις – μέχρι που εξασφαλίσαμε και δημόσια υπόσχεση από τον τότε πρόεδρο Γλ. Κληρίδη, η οποία μάλιστα επισφραγίστηκε με τη γνωστή και πλέον χαρακτηριστική (πλην επανειλημμένως διαψευσθείσα) έκφρασή του περί «λόου του αθρώπου»!
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι η απαράδεκτη μέχρι και εγκληματική απουσία ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων, που θεσμοθετημένα να εφοδιάζουν τους εκάστοτε πολιτικούς διαχειριστές με εμπεριστατωμένες μελέτες, προτάσεις και συμβουλές, οδηγεί στους γνωστούς ερασιτεχνισμούς, σε αθεμελίωτες υπεραισιοδοξίες, ματαιοδοξίες και ναρκισισμούς και καταλήγει στα γνωστά τραγικά αποτελέσματα λανθασμένων επιλογών, με οφθαλμοφανή τον κίνδυνο αυτο-παγίδευσης σε καταστάσεις δύσκολα ανατρέψιμες.
Συμπτωματικά, οι επισημάνσεις του Άντρου Νικολαΐδη για το δέον γενέσθαι συνέπεσαν χρονικά με το απόσταγμα σοφίας του Καχίλ Τζιπράν (πολύτιμες διαχρονικά προτροπές, λίαν ωφέλιμες και στον πολιτικό βίο) που περιείχε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στον υπολογιστή μου. Το παραθέτω:
«Όποιος δεν ξέρει και δεν ξέρει πως δεν ξέρει, είναι τρελός, απόφυγέ τον!
Όποιος δεν ξέρει και ξέρει πως δεν ξέρει, είναι παιδί, μόρφωσέ το!
Όποιος ξέρει και δεν ξέρει πως ξέρει, κοιμάται, ξύπνα τον!
Όποιος ξέρει και ξέρει πως ξέρει, είναι σοφός, ακολούθησέ τον!»
(Συμπληρωματικό σχόλιο αγαπητού φίλου στα ανωτέρω:
«´Οποιος δεν ξέρει και νομίζει ότι ξέρει, είναι επικίνδυνος, σταμάτησέ τον!»)
Τα μοιράζομαι με την πολιτική μας ηγεσία, με την προτροπή να σταματήσουν επιτέλους να παίζουν εν ου παικτοίς, καθώς και με όλους τους ενεργούς πολίτες συμπατριώτες μου, σαν ελάχιστο φόρο τιμής στους νεκρούς μας, στους αγνοουμένους μας, σε όσους παραμένουν στις επάλξεις, στους αγέννητους που θάρθουν, κριτές να μας δικάσουν…
Την συνέντευξη του Α. Νικολαϊδη μπορείτε να την διαβάσετε, πατώντας ΕΔΩ
