Η ελληνική κυβέρνηση, δια της υπουργού της επί των Εξωτερικών, το διεμήνυσε και στην Άγκυρα και στις Βρυξέλλες και σε κάθε ενδιαφερόμενο «σύμμαχο» και «εταίρο». Και, μάλιστα, στη μονή γλώσσα που κατανοούν οι Τούρκοι ζηλωτές του «βαθέος κράτους» είτε για Κεμαλιστές πρόκειται, είτε για το μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ: Με νταϊλίκια και τσαμπουκάδες δεν πρόκειται να αλλάξει το νομικό καθεστώς του Αιγαίου, που κατοχυρώνεται από σειρά διεθνών συνθηκών.
Είχαν προηγηθεί οι αλλεπάλληλες υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών ξυστά πάνω από το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι. τα προκλητικά δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου, οι στρεψόδικες ανακοινώσεις και νότες του τουρκικού ΥΠΕΞ. οι προκλήσεις τουρκικών σκαφών νοτιοανατολικά του Καστελόριζου και οι πρώτες «πρόβες προκλήσεων» στη νησίδα Ρω.
Αλλά και οι μεροληπτικές υπέρ της Άγκυρας δηλώσεις του προεδρεύοντος του Συμβουλίου Σουηδού ΥΠΕΞ κ. Μπιλντ και κάποιες παρασκηνιακές κινήσεις και πιέσεις ΝΑΤΟικών αξιωματούχων και ένα αδιόρατο, αλλά υπαρκτό, δυσμενές κλίμα για τη χώρα μας.
Και τότε η κυρία Μπακογιάννη αφενός έδωσε τη συνέντευξη της σε τουρκική εφημερίδα και αφετέρου ενημέρωσε τους ομολόγους της, λέγοντας και στις δυο περιπτώσεις τα πράγματα με το όνομα τους.
Ακολούθησαν κάποια γεγονότα που δικαίωσαν την αυστηρή προειδοποίηση της υπουργού Εξωτερικών και βελτίωσαν το διεθνές κλίμα για τη χώρα μας:
Οι νέες αποκαλύψεις στην Κύπρο, όπου αποδείχθηκε για πολλοστή φορά ότι οι δήθεν αγνοούμενοι του 1974, κατά την τουρκική εισβολή, είχαν εκτελεστεί από τους Τούρκους, γεγονός που γνώριζε οπό τον Αύγουστο του 1974 η Άγκυρα.
Η δημοσίευση (από την «Ελευθεροτυπία») των πρακτικών των συζητήσεων Κίσινγκερ – Μακαρίου από τα οποία αναδύεται όχι μόνο η ωμότητα της Ουάσιγκτον (απέναντι στην Κύπρο), αλλά και η αποκάλυψη ότι «Ευρωπαίοι ηγέτες για βλακώδεις συναισθηματικούς λόγους ήταν υπέρ της τουρκικής εισβολής» – (οι λέξεις σε εισαγωγικά είναι του ίδιου του Χ. Κίσινγκερ).
Όλα αυτά αναφέρονται στην τρέχουσα επικαιρότητα. Όλα αυτά όμως, προσλαμβάνουν και την ιστορική τους διάσταση, όταν έχουν περάσει 35 χρόνια από τον "Αττίλα II» και 69 χρόνια από τον τορπιλισμό της «Έλλης» τον Δεκαπενταύγουστο του 1940.
Και επειδή περί Ιστορίας ο λόγος, σωστό είναι στο σημείο αυτό να αναφέρουμε τις 6 κυριότερες Διεθνείς Συνθήκες που καθόρισαν το καθεστώς του Αιγαίου, από το 1830 μέχρι σήμερα, τις οποίες επικαλέστηκε (γενικώς) και η ΥΠΕΞ.
1830: Πρωτόκολλο Ανεξαρτησίας της Ελλάδας που όριζε τα νησιά των Κυκλάδων, της Εύβοιας, των Β. Σποράδων και του Αργοσαρωνικού ως αναπόσπαστα τμήματα της επικράτειας της.
1913: Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οποία όριζε ότι όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και η Κρήτη αποτελούν εδάφη του ελληνικού Βασιλείου.
1923: Συνθήκη της Λοζάννης, η οποία καθόριζε ως αυτόνομο το καθεστώς των νησιών Ίμβρος και Τένεδος και όριζε τις εκατέρωθεν μειονότητες – αφήνοντας σε ισχύ όλα όσα προέβλεπε η Συνθήκη του Βουκουρεστίου.
1932: Ιταλοτουρκική Συνθήκη για τη θαλάσσια οριοθέτηση της Δωδεκανήσου και των νησίδων της – κατοικημένων και μη.
1936: Συνθήκη του Μοντρέ: Για το νομικό καθεστώς των Στενών (Δαρδανέλια – Προποντίδα – Βόσπορος – Εύξεινος) και των παρακειμένων νησίδων.
1948: Πρωτόκολλο προσάρτησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, υπογεγραμμένο από τους εκπροσώπους των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου – ΗΠΑ – ΕΣΣΔ – Αγγλία και Γαλλία.
Όλα αυτά δεν τα γνωρίζουμε μόνο εμείς και οι Τούρκοι. Τα γνωρίζουν και όσοι τα υπέγραψαν και σύμπασα η Διεθνής Κοινότητα!
Οπότε, τα νταϊλίκια και όλα τα άλλα σχετικά στα οποία προβαίνει η Τουρκία, μόνο εις βάρος της μπορούν να «γυρίσουν» εάν αποφασίσει κάποια στιγμή να «κλιμακώσει χωρίς επιστροφή» την κατάσταση στο Αιγαίο. Να σημειωθεί πάντως, πως εάν η Τουρκία (ακόμη και με τις πλάτες των ΗΠΑ) έστω κα για μία μικρή χρονική περίοδο είχε την εντύπωση πως είναι σε θέση να πάρει μέρος του Αιγαίου, θα το είχε κάνει. Η αποτρεπτική ικανότητα του Ελληνικού Στρατού είναι σε τέτοιο βαθμό που οι Τούρκοι επιτελείς γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως μία επίθεση στην Ελλάδα θα σήμαινε αυτόματα και την καταστροφή (πιθανότατα ολοκληρωτική) της Τουρκίας. Το μόνο πεδίο, στο οποίο μπορεί να επενδύσει η Άγκυρα, είναι αυτό της πολιτικής της δράσης, μέσω της οποίας ευελπιστεί να πιέσει κατάλληλα την κυρία Μπακογιάννη και το ερασιτεχνικό της επιτελείο, και να πάρει έστω και ένα μικρό κομματάκι θάλασσας ή κάποιες (1-2) βραχονησίδες ή νησίδες) του Αιγαίου. Γι αυτόν τον λόγο, εξάλλου, έχει τοποθετήσει το καλύτερο δυναμικό της (Νταβούτογλου και Σαρνίτς) σε κομβικά σημεία των «μετώπων» που επιθυμεί ουσιαστικά να δραστηριοποιηθεί.
