ATHENS POST ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Ένας μήνας μας χωρίζει από την ανάδειξη του νέου αρχηγού της Ν.Δ., ουδείς ωστόσο μπορεί να προβλέψει πώς θα βγει από την επίπονη διαδικασία η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση. Τραυματισμένη; Ενωμένη; Δυνατή; Διασπασμένη; Αισιόδοξη;
Τη στιγμή αυτή πάντως και καθώς βρισκόμαστε στην… προθέρμανση πριν από τη μεγάλη κούρσα, δύο είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν στο «γαλάζιο» πολιτικό τοπίο: οι παρασκηνιακές κινήσεις των επίδοξων αρχηγών και τα «καρφιά» των δυσαρεστημένων εναντίον όσων φέρουν, αποδεδειγμένα, μερίδιο της πρωτοφανούς ήττας.
Με ατού και μειονεκτήματα
Τις εσωκομματικές γραμμές στο «κόμμα των Καραμανλήδων», επιχειρεί να σπάσει τώρα η Ντόρα Μπακογιάννη ξέροντας καλά ότι οι φίλοι του μπαμπά της θα είναι πάντα μειοψηφικό ρεύμα στη Ν.Δ. Η τ. υπουργός Εξωτερικών προσπαθεί, ειδικότερα, να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι το καραμανλικό στρατόπεδο πιάστηκε στον… ύπνο από το εκλογικό αποτέλεσμα και επιχειρεί, ήδη, να εγγράψει στελέχη από την ομάδα των παραδοσιακών εχθρών της.
Θέλοντας, πιο συγκεκριμένα, να επαναλάβει την εσωκομματική νίκη του κ. Μητσοτάκη στη δεκαετία του '80, η θυγατέρα του επιχειρεί να δώσει σάρκα και οστά στο ίδιο, με τότε, αίτημα: να γίνει δηλαδή εκείνη που «μπορεί να αντιπαρατεθεί στα ίσα με τον Παπανδρέου», και άρα να υπερψηφιστεί από την πλειοψηφία του έκτακτου συνεδρίου της Ν.Δ. Για το σκοπό αυτό θα αξιοποιηθούν οι άπειρες προσβάσεις της οικογένειας Μητσοτάκη στα μέσα ενημέρωσης, ενώ μόνο θέμα χρόνου είναι η δημοσιοποίηση δημοσκοπήσεων, που θα εμφανίζουν ασφαλώς… καταλληλότερη για την προεδρία της Ν.Δ., την κ. Μπακογιάννη.
Η τ. υπουργός Εξωτερικών ζει και κοιμάται όμως με τον εφιάλτη του φίλου της, όπως συνηθίζει να τον αποκαλεί στα τηλεοπτικά παράθυρα, Ευάγγελου Βενιζέλου, που είχε το 2007 την αμέριστη συμπαράσταση των «διαμορφωτών κοινής γνώμης», ήταν όμως διαφορετικές οι επιθυμίες και οι επιλογές της κοινής γνώμης, και δη της κομματικής, στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, η κ. Μπακογιάννη έχοντας δει το πάθημα του Ζαππείου για τον νυν υπουργό Άμυνας, δήλωσε «παρούσα» το βράδυ των εκλογών, χωρίς όμως να πει τις μαγικές λέξεις, «είμαι υποψήφια». Αντιθέτως, με αρκετή δόση… πονηριάς, αρκέστηκε να εξάρει τον Κώστα Καραμανλή για τη «γενναία», όπως τη χαρακτήρισε, απόφασή του.
Δηλωτικό εξάλλου της προσβασιμότητας που η οικογένεια έχει στα ΜΜΕ είναι το γεγονός ότι κ. Μπακογιάννη έχει πετύχει να βγει από το κάδρο της ήττας, αν και ήταν από εκείνους που είχε πάρει θέση αναμφίβολα υπέρ της πρόωρης διεξαγωγής εκλογών. Αρκεί, έτσι, μια απλή σύγκριση με το τι επεφύλασσε η μοίρα για το πολιτικό παρόν και μέλλον του Γ. Σουφλιά… Πάντως, και μόνο που θα βρεθεί -αν βρεθεί- μια γυναίκα επικεφαλής κόμματος εξουσίας, αποτελεί από μόνο του πρόοδος για τα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Η κ. Μπακογιάννη έχει πολλά προσόντα: την αρχηγική στόφα, τις φιλίες με τα media, το γεγονός ότι το Σύστημα θέλει να την έχει απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου. Ένα όμως ποτέ δεν θα μπορέσει να κερδίσει: την εμπιστοσύνη και, ως εκ τούτου, την αμέριστη υποστήριξη του συνόλου της παράταξης. Άρα, με την κ. Μπακογιάννη επικεφαλής, θα υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο της διάσπασης, με τη διαφορά όμως ότι τούτη τη φορά οι… αποστάτες -αν υπάρξουν- μπορεί να μην είναι από την πλευρά του κ. Μητσοτάκη.
Και παρότι η κόρη του έχει ανατραφεί με το όνειρο να κυβερνήσει κάποτε τη χώρα, εντούτοις αποδεικνύεται εξαιρετικά ευάλωτη σε σειρά ζητημάτων, που είναι να απορεί κανείς… Διάφορες πτυχές της Siemens συνδέθηκαν μαζί της, με πιο πρόσφατη -αλλά και μετρήσιμη εκλογικά- υπόθεση, τη φυγή στο εξωτερικό του Χ. Καραβέλα.
Ο εγγονός της Π. Δέλτα
Παιδί από τζάκι, αλλά όχι πολιτικό τζάκι, ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να γίνει αυτός που θα δώσει και πάλι την ελπίδα στους νεοδημοκράτες, σύμφωνα με μια διαδεδομένη πεποίθηση, μπορεί με άλλα λόγια να συσπειρώσει την αμιγή κομματική βάση του 37%. Θεωρείται ο μοντέρνος «δεξιός» πολιτικός, κατά το πρότυπο του δικού μας… Νικολά Σαρκοζί.
Με συχνές αναφορές σε όρους όπως, «πατρίδα» και «εθνικά θέματα», μπορεί, όπως εκτιμάται, να χαρίσει στους Έλληνες τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση. Λόγω των απόψεών του στο λεγόμενο «Μακεδονικό» ζήτημα, είναι πιθανό ότι θα δημιουργηθεί πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ του από τους Βορειοελλαδίτες, που είδαν τώρα εξάλλου να καταργείται, από τον Γιώργο Παπανδρέου, το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, κάτι που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιμελώς απέκρυπτε στις προεκλογικές συνεντεύξεις του – αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα…
Το «Μακεδονικό» είναι συγχρόνως όμως και το αδύνατο σημείο του κ. Σαμαρά. Οι μνήμες της πτώσης της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης του Κων/νου Μητσοτάκη και η συνακόλουθη ίδρυση κόμματος από το Μεσσήνιο πολιτικό δεν είναι δυνατόν να σβηστούν. Και, εν πάση περιπτώσει, κάποιοι θα φροντίσουν να μη σβηστούν…
Μια άλλη ιδιότυπη σχέση που τον συνδέει με την κ. Μπακογιάννη είναι το γεγονός ότι και οι δύο πέρασαν από το υπουργείο Εξωτερικών και άρα, εύκολο είναι να γίνουν συγκρίσεις για το ποιος αποδείχθηκε αποτελεσματικότερος υπερασπιστής των εθνικών δικαίων.
Η υποψηφιότητα Σαμαρά έχει όμως και το εξής ατού: την ώρα που οι δύο βασικοί ανθυποψήφιοί του (Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη) κοιτούν προς το μεσαίο χώρο, ο πρωτεύσας βουλευτής Μεσσηνίας προτείνει να ξανακοιτάξουν προς τα δεξιά του χώρου, εκεί όπου έχει παγιώσει την παρουσία του ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός. Πέραν πάσης αμφιβολίας, ο κ. Σαμαράς είναι εκείνος που μπορεί να συνομιλήσει στο ίδιο τραπέζι, με το… συγκάτοικο Γιώργο Καρατζαφέρη, αλλά ακόμη και σε περίπτωση άρνησης του τελευταίου, είναι εκείνος που μπορεί να απευθύνει κάλεσμα και να έχει αποτέλεσμα στους συντηρητικούς ψηφοφόρους που, για διάφορους λόγους, δεν ψήφισαν Ν.Δ.
Εν κατακλείδι, ο Α. Σαμαράς, αν δεν κατατεθεί η… πέμπτη υποψηφιότητα αναμένεται πως θα είναι η βασική επιλογή της μεγάλης καραμανλικής ομάδας.
Ο διπλωμάτης που παζαρεύει
Ουδείς αμφισβήτησε ποτέ τις διπλωματικές ικανότητες του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Και αυτός, άλλωστε, όπως και ο Α. Σαμαράς, είχαν την ευκαιρία να πάρουν δωρεάν μαθήματα πολιτικής από τον Κων/νο Μητσοτάκη. Ο τ. υπουργός Υγείας μπορεί να είναι ένας σύγχρονος εκφραστής του «μεσαίου χώρου», με απεριόριστες δυνατότητες σύνθεσης απόψεων, δύσκολα όμως μπορεί κανείς να πιστέψει ότι έχει το μηχανισμό αλλά και τις προσβάσεις στην κομματική βάση για να αναδειχθεί ο επόμενος αρχηγός της Ν.Δ.
Άρα τι; Είναι προφανές ότι ο ικανός διπλωμάτης προσπαθεί να μείνει ζωντανός στην κούρσα διαδοχής και στο παρά πέντε της τελικής έκβασης να προσφέρει την υποστήριξή του στον έναν ή τον άλλον υποψήφιο (πιθανότερα, στον Α. Σαμαρά), εξασφαλίζοντας για τον εαυτό του ρόλο αντιπροέδρου στη μελλοντική κυβέρνηση της Ν.Δ. Και αυτός, όπως και ο Α. Σαμαράς, έχει το μειονέκτημα της αποχώρησης από το κόμμα και της δημιουργίας ενός άλλου κόμματος. Ενός κόμματος που δεν κατήλθε ποτέ σε εκλογές και παρέμεινε δημοσκοπικό… εύρημα, στάση που προϊδεάζει ότι στο… παρά πέντε θα κάνει και πάλι πίσω.
Ο Βορειοελλαδίτης στρατηγός
Αίφνης, και με τρόπο που δεν αρμόζει στη διαδικασία, αλλά θυμίζει πόσο έχουν αλλάξει οι κανόνες της πολιτικής επικοινωνίας, «παρών» φώναξε και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Με αλλεπάλληλες συνεντεύξεις στην πρωινή τηλεοπτική ζώνη της περασμένης Τρίτης, ο αδιαμφισβήτητος Θεσσαλονικάρχης αποπειράται, με την υποψηφιότητά του, να ταράξει τα λιμνάζοντα κομματικά νεοδημοκρατικά ύδατα, να αφυπνίσει κοιμισμένες συνειδήσεις, όπως ο ίδιος αρέσκεται να λέει. Κάποιοι θα τον κατηγορήσουν ότι βρήκε τρόπο να κερδίσει επιπλέον χρόνο προβολής, μήπως όμως τον είχε ανάγκη; «Δεν πάω να εκλεγώ», δήλωσε και διευκρίνισε ότι με την κατάθεση της υποψηφιότητάς του επιδιώκει να φθάσει η Ν.Δ. στο συνέδριο με μία, ενωτική υποψηφιότητα. Γιατί για την ενότητα της παράταξης δείχνει να φοβάται. Όνειρό του, η μεγάλη «δεξιά» παράταξη, με την επιστροφή του ΛΑΟΣ.
Υπάρχει και πέμπτος υποψήφιος;
Την ώρα όμως που οι πρωτοκλασάτοι της Ν.Δ. παίρνουν θέσεις, υπάρχει και ένας που δείχνει τα δόντια του σιωπώντας. Είναι ο αυθεντικότερος όλων, εκφραστής της παραταξιακής συνείδησης, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο οποίος κινείται με την ακριβώς αντίθετη μέθοδο από τους άλλους υποψήφιους. Τη στιγμή που οι άλλοι κάνουν επαφές με βουλευτές κ.ά., εκείνος βλέπει μεσαία στελέχη, αυτούς που αποτελούν και τη μεγάλη πλειοψηφία του έκτακτου συνεδρίου. Πληροφορίες αναφέρουν ότι έχει ήδη στη διάθεσή του 800 υπογραφές υποστήριξης, ένα μικρό «στρατό» δηλαδή.
Άλλωστε ο απελθών υπουργός Άμυνας είχε μάθει να είναι πάντα το ακούραστο «μυρμήγκι» της Ρηγίλλης, ο άνθρωπος που από το παρασκήνιο εργαζόταν για το καλό της παράταξης και, μέχρι στιγμής, του εκάστοτε προέδρου της. Και τη φορά αυτή, ουσιαστική προεκλογική καμπάνια στην Περιφέρειά του, τη Β' Αθήνας δεν έκανε, κάτι που το πλήρωσε βέβαια, αφού είδε να τον προσπερνούν οι δύο πιο πετυχημένοι εκπρόσωποι της γενιάς των σαραντάρηδων, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος και ο Κωστής Χατζηδάκης.
Κάποιοι συνομιλητές του Βαγγέλη Μεϊμαράκη πιστεύουν ότι ο χρόνος ωρίμασε για να θέσει υποψηφιότητα ο πολιτικός που μπορεί να κρατήσει ενωμένο το κόμμα και που έχει δουλέψει όσο κανείς άλλος για αυτό. Ο Β. Μεϊμαράκης υπολογίζεται εξάλλου ότι, αν τελικώς θέσει υποψηφιότητα, θα κερδίσει την πλειοψηφία των καραμανλικών συνέδρων. Μειονέκτημα της συγκεκριμένης υποψηφιότητας είναι ότι δεν έχει πείσει, μέχρι στιγμής, ότι μπορεί να απευθυνθεί και σε άλλα, πέραν της Ν.Δ., ακροατήρια.
Καθοριστική πάντως για την εξέλιξη των πραγμάτων θα είναι η στάση που θα κρατήσουν οι «Νέστορες» της παράταξης (Δ. Σιούφας, Γ. Βαρβιτσιώτης). Το θέμα όμως που ανέκυψε τις τελευταίες ημέρες είναι ποιος θα εκλέξει τον επόμενο πρόεδρο της Ν.Δ. Το καταστατικό είναι σαφές, σχετική αναφορά έκανε και ο Κώστας Καραμανλής από το Ζάππειο: το έκτακτο συνέδριο. Εν τούτοις ορισμένοι εκτιμούν ότι θα ήταν προτιμότερο να ξεκινήσουν τώρα προσυνεδριακές διαδικασίες και ένα πιο φρέσκο, τακτικό δηλαδή, συνέδριο να έχει την ευθύνη της επιλογής. Με ένταση όμως εισήλθε στις πολιτικές συζητήσεις της τρέχουσας εβδομάδας και το αίτημα ο αρχηγός να εκλεγεί απευθείας από τη βάση. Οι δελφίνοι καταρχήν δεν είναι αρνητικοί (για να μη δείξουν προφανώς ότι υπολείπονται…), πιο πρακτικός ο Σάββας Τσιτουρίδης δήλωσε ότι η επικείμενη εκλογή θα μπορούσε να γίνει με απευθείας εκλογή, μόνο αν συμφωνούσαν όλοι οι υποψήφιοι.
Ίδωμεν!
